สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 81

หร่วนซิงหว่านเปิดประตูเข้ามาและนั่งอยู่บนเก้าอี้ในสวนด้วยความหงุดหงิด

สวี่เยว่เดินออกมาจากในบ้านเห็นแล้วถามขึ้น:"ไหนเธอบอกว่ามีธุระ ทำไมกลับมาเร็วนัก?"

หร่วนชิงหว่านถอนหายใจแล้วส่ายหน้า:"คงจะไม่มีอะไรแล้ว"

ในตอนแรกเธอเข้าใจว่าโจวฉือเซินมาที่นี่โดยเจตนาและหลินหนานก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว แต่คิดไม่ถึงว่าจะผลกระทบรุนแรง ดูแล้วเรื่องแผนของรีสอร์ตเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้ คาดว่าขอร้องเขาคงไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว

ผู้ชายห่วยๆ เล่นลูกไม้นี้มันแรงมาก

ผ่านไปครู่หนึ่งหร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นอีก:"น้าสวี่ คุณรู้ไหมคะว่าที่นี่จะถูกทำลายแล้ว"

สวี่เยว่พยักหน้าแล้วนั่งลงข้างเธอกำจัดวัชพืช:"ได้ยินแล้ว"

"ถ้าอย่างนั้นคุณจะย้ายไปอยู่ที่ไหนคะ?"

"ยังไม่รู้เลย ตอนนี้นักพัฒนาเพิ่งจะวางแผน กว่าเอกสารจะใช้งานได้ การดำเนินงานก็ต้องใช้เวลาอีกระยะ รอดูไปก่อนแล้วกัน"

หร่วนซิงหว่านเองก็ปวดหัว เด็กในท้องก็โตขึ้นทุกวัน เธอเดินทางได้ไม่สะดวกนัก

สวี่เยว่เงยหน้าขึ้นมองเธอแล้วพูดอย่างเรียบเฉย:"ถ้าคุณไม่รู้ว่าจะไปไหน อยู่กับฉันก็ได้"

หร่วนซิงหว่านตาเป็นประกายและสดใสขึ้นในทันใด:"ได้เหรอคะ?"

"ยังไงซะฉันก็ตัวคนเดียว มีเธอเพิ่มมาอีกคนจะเป็นไรไป"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม:"ขอบคุณนะคะน้าสวี่"

ถึงแม้จะพูดอย่างนั้น แต่ตั้งแต่โจวฉือเซินปรากฏตัว เธอก็รู้สึกว่าวันคืนที่แสนสงบอยู่ห่างจากเธอไปทุกที

ตอนนี้เกิดเสียงดังเอะอะบนท้องถนนไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

หร่วนซิงหว่านหันไปดูโดยอัตโนมัติ และไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ตรงข้ามกำแพงเถาวัลย์สีเขียว

สวี่เยว่จึงถามขึ้น:"อยากจะออกไปดู?"

ได้ยินดังนั้นเธอจึงละสายตาแล้วส่ายหน้าและยิ้มเล็กน้อย:"เป็นคนจากนักพัฒนา ไม่มีอะไรน่าดู"

หร่วนซิงหว่านไม่อยากจะไปดู สวี่เยว่ยิ่งไม่สนใจเข้าไปใหญ่ เธอชอบความเงียบสงบไม่อยากจะอยู่ในที่ที่เสียงดังเอะอะ

ครู่หนึ่งก็มีเสียงดังมาแต่ไกล น้าฉินเปิดประตูเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า:"ตายแล้วสวี่ เสี่ยวหร่วน พวกเธอสองคนมาทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ ข้างนอกครึกครื้นจะตายไป พวกเธอมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ยังไง"

หากหร่วนซิงหว่านจำไม่ผิด ในตอนที่ที่นี่ถูกเปลี่ยนให้เป็นที่พักตากอากาศ คนที่ดูหน้านิ่วคิ้วขมวดที่สุดก็คือน้าฉิน ทำไมถึงได้มีความสุขได้ถึงขนาดนี้นะ?

น้าฉินนั่งลงที่ข้างโต๊ะและพูดอย่างตื่นเต้น:"นักพัฒนาคนที่มาทั้งหนุ่มทั้งหล่อ ดูดีกว่าพวกดาราที่อยู่ในทีวีเสียอีก ถ้าฉันเด็กกว่านี้สักยี่สิบปี คง... ! ตายแล้ว พูดไปแล้วฉันก็เกรงใจ!"

หร่วนซิงหว่าน:"..."

เธอลองถาม:"คุณไม่ได้ลืมเรื่องที่ว่าเขามาเพื่อเปลี่ยนบ้านที่คุณอยู่มาหลายสิบปีไปเป็นรีสอร์ตใช่ไหมคะ?"

น้าฉินตบหน้าตักฉาดใหญ่:"นั่นสิ ฉันลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไง ช่างเถอะ ที่จริงถนนสายนี้ก็เก่ามากแล้ว หลายปีก่อนรัฐก็เคยพูดเรื่องการวางแผน เพียงแต่ไม่มีแผนออกมาเสียที ต่อให้ไม่มีนักพัฒนาคนนี้ก็ต้องมีคนอื่น ถ้าเป็นนักพัฒนาคนนี้ล่ะก็ฉันค่อยนอนหลับได้หน่อย"

หร่วนซิงหว่านเม้มริมฝีปากและพยายามที่จะไม่พูดคำคำนั้นออกมา

เธออยากจะบอกว่าถ้าหากน้าฉินได้ยินสิ่งที่เขาพูดคงจะตื่นขึ้นมากลางดึกด้วยความโกรธแน่

หร่วนซิงหว่านกลับไม่ได้เป็นห่วงเรื่องเสียหยอะไร เพียงแต่ว่าน้าฉินไม่ได้พยายามจับคู่ให้เธอกับหานหยู่อยู่หรอกเหรอ?

ผ่านไปไม่กี่วินาทีหร่วนซิงหว่านจึงพูดขึ้น:"ฉัน..."

น้าฉินลุกขึ้นและตบไหล่เธอราวกับกำลังมอบภารกิจสำคัญให้เธอ:"เสี่ยวหร่วน ทั้งหมดนี่ฝากเธอแล้วนะ"

หลังจากน้าฉินเดินจากไป หร่วนซิงหว่านก็มองไปที่สวี่เยว่ด้วยสีหน้างงๆ คนหลังกล่าวว่า:"ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป"

อันที่จริงหร่วนซิงหว่านไม่ใช่ว่าไม่อยากจะไป เธอเองก็อยากจะไปถามโจวฉือเซินให้เข้าใจว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ เพียงแต่รู้สึกว่าการเจอกันครั้งนี้...มันค่อนข้างจะพูดยากอยู่เหมือนกัน

จนถึงช่วงหัวค่ำในขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังเตรียมตัวจะออกจากบ้าน ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าโจวฉือเซินดูไม่พอใจเมื่อเห็นเสื้อผ้าที่เธอสวมเมื่อคืนนี้

ก่อนออกเดินทาง เธอขึ้นไปชั้นบนและกลับไปที่ห้อง สวมชุดเดรสยาวที่ดูย้อนยุคที่สุด แต่งหน้าย้อนยุค และพบว่ามีของเก่าที่สวี่เยว่มอบให้ และพบกับที่คาดผมและต่างหูและใส่มันจึงได้ออกจากบ้านไปด้วยความพอใจ

ตอนเธอออกไป น้าฉินยืนอยู่ที่หน้าประตู เมื่อเห็นเธอก็อดที่จะชื่นชมไม่ได้:"เสี่ยวหร่วน เธอสวยจริงๆ เลย ถ้าเป็นสมัยของเรา เธอจะต้องเป็นดาราดังแน่ๆ!"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ขอบคุณค่ะน้าฉิน"

"เอ๊ะ ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณเธอถึงจะถูก พูดไปแล้วก็ต้องเกรงใจ เธอเพิ่งจะย้ายมาได้ไม่นานก็ให้เธอไปเป็นตัวแทนเราแล้ว แต่ในละแวกนี้ก็มีแต่เธอที่สวยที่สุดแล้ว"

"น้าฉินพูดอะไรกันคะ ตลอดเวลาที่ฉันย้ายมาก็ต้องรบกวนพวกคุณน้าดูแลอยู่ตลอด"

น้าฉินได้ยินแล้วโล่งใจและพยักหน้า "ในเมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว งั้นเสี่ยวหร่วนจ๊ะ น้าเป็นคนพูดอะไรตรงๆ เสี่ยวหานเขา..."

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นด้วยความรวดเร็ว:"จะไม่ทันเวลาแล้วค่ะ น้าฉินฉันไปก่อนนะคะ บายบาย!"