สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 87

ภายในหอบรรพบุรุษ นอกจากที่นั่งข้างหร่วนซิงหว่านที่ว่างอยู่ ที่เหลือก็เต็มหมดแล้ว

น้าฉินพูด:"เอ๊ะ เสี่ยวหานเด็กคนนี้เกิดอะไรขึ้นนะ รถติดหรือเปล่านะ?" เธอมองไปทางหร่วนซิงหว่านอีกครั้ง:"เสี่ยวหร่วน น้าฉินลืมหยิบโทรศัพท์มือถือมา หนูโทรหาเสี่ยวหาน ทีสิ ถามเขาหน่อยว่าอยู่ไหนแล้ว"

-ขณะที่พูดเธอยังใช้สายตามีชัยมองไปที่คนที่อยู่ข้างๆ

หร่วนซิงหว่าน:"..."

น้าฉินแบบนี้มันชัดเกินไปแล้วนะคะ

สวี่เยว่ทอดถอนใจ:"ฉันโทรเอง"

น้าฉินผลักสวี่เยว่:"สวี่เธอนี่ยังไงกันนะ ใช่แล้ว จู่ๆ ฉันก็จำได้ว่าในครัวยังมีกับข้าวอีกสองอย่าง เร็วๆๆ เราเข้าไปตักกันเถอะ"

พูดแล้วก็ลากตัวของสวี่เยว่ไป

ส่วนเพื่อนบ้านคนอื่นบนโต๊ะก็เห็นได้ชัดว่าได้เตี๊ยมกันกับน้าฉินไว้ก่อนแล้ว:"เสี่ยวหร่วน หนูโทรหาเสี่ยวหานเถอะ เดี๋ยวอาหารจะเย็นหมด"

"ใช่ๆๆ ถามๆ เขาหน่อยว่าอยู่ไหนแล้ว"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจ เมื่อกำลังจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เสียงของหานหยู่ก็ดังขึ้นใกล้ๆ:"ไม่ต้องโทรแล้วครับ คุณน้าคุณอา ทำให้พวกคุณรอนานเลย"

"เสี่ยวหานเธอ..."

คุณน้าคนที่พูดเงียบไปครู่หนึ่งและเห็นมีคนอีกคนยืนอยู่ด้านหลัง

หานหยู่รีบแนะนำ:"ท่านนี้คือประธานโจวครับ เมื่อวานคุณลุงคุณป้าก็ได้เจอแล้วใช่ไหมล่ะ?"

"ตายแล้ว ประธานโจวหล่อกว่าดาราในทีวีอีก ทำไมจะจำไม่ได้"

"นั่นสิๆ ประธานโจวสวัสดี เมื่อวานอยู่ไกลเลยไม่ได้ทักทาย ประธานโจวยังอายุน้อยแบบนี้ มีแฟนรึยัง? แต่งงานรึยัง? ลูกสาวฉันก็ทำงานอยู่ที่เมืองหนานเฉิงนะ เธอ..."

"เธอพูดเรื่องพวกนั้นทำไมกัน มาๆๆ ประธานโจวเป็นแขกคนสำคัญ เชิญนั่งๆ"

ทุกคนพูดคุยกัน ไม่เพียงแต่โต๊ะของหร่วนซิงหว่าน คนทั้งถนนรู้ว่าโจวฉือเซินมาแล้วและพวกเขาก็เข้ามาทักทาย

และหัวใจของหานหยู่ก็ติดอยู่ที่คอหอยของเขาเพราะกลัวว่าการกระทำอะไรที่มากมายเช่นนี้จะทำให้โจวฉือเซินรำคาญ เขามองไปที่ใบหน้าของโจวฉือเซินและพบว่ายังดีอยู่ การแสดงออกของเขาเรียบเฉยเสมอ ไม่ได้ดูขี้รำคาญอย่างที่เขาจินตนาการไว้

แต่ผู้บริหารระดับสูงแบบนี้มักจะเป็นพวกเอาแต่ใจ เอาแน่เอานอนไม่ได้ หานหยู่กลัวเขาจะหมดความอดทนไม่กล้าจะให้อยู่นาน จึงได้กันให้ทุกคนกลับไปนั่งที่

หลังที่กว่าจะทำให้รอบๆ เงียบลงได้อย่างไม่ง่ายดายแล้วก็มีคนเดินเข้ามาและพูด:"ประธานโจว โต๊ะนี้คนนั่งเต็มแล้ว โต๊ะพวกเราทางนั้นยังว่างอยู่ คุณไปนั่งกับพวกเราทางนั้นกันไหมครับ?"

โจวฉือเซินตอบอย่างเฉยเมย:"ผมมากับหัวหน้าหาน นั่งกับเขาก็ได้ครับ"

ซึ่งบนโต๊ะแม้ว่าสวี่เยว่และน้าฉินจะยังไม่กลับมา แต่เสื้อนอกของพวกเธอก็พาดอยู่บนเก้าอี้ ซึ่งเป็นอะไรที่ชัดเจนว่ามีคนนั่งแล้วและเหลือที่นั่งเพียงที่เดียว

หานหยู่ไม่ทันจะได้คิดอะไรจึงได้เสียสละที่นั่งตัวเองให้เขาไป:"ประธานโจวเชิญนั่งครับ"

หร่วนซิงหว่านที่เงียบอยู่นานก็ลุกขึ้นทันที:"หานหยู่คุณนั่งตรงนี้เถอะ เดี๋ยวฉันเปลี่ยน..."

ก่อนที่หร่วนซิงจะพูดจบ สายตาที่กดขี่ก็กวาดมองไป

"..."

หานหยู่ก็รีบพูดขึ้น:"อา...ไม่ต้องๆ ซิงหร่วน คุณนั่ง ผม..."

ในตอนนี้เองคุณน้าทางด้านซ้ายของหานหยู่ก็ยืนขึ้น:"เสี่ยวหานเธอนั่งตรงนี้เถอะ เดี๋ยวฉันไปนั่งกับพวกเหล่าจาง ดูแลประธานโจวดีๆ นะ"

หลังจากโยนกันไปมาอยู่นาน ในที่สุดก็จัดการเรื่องที่นั่งได้แล้ว

หร่วนซิงหว่านอดไม่ได้และกระแอมออกมาหลายทีเพื่อขัดบทสนทนา

น้าฉินมองไปแล้ว เทน้ำให้หร่วนซิงหว่าน:"เสี่ยวหร่วน เธอเองก็ด้วย ดื่มน้ำอุ่นเยอะๆ อย่าเป็นหวัดล่ะ"

"ขอบคุณค่ะน้าฉิน"

หานหยู่ก็พูดขึ้นอย่างพอเหมาะ:"น้าฉินครับ ครอบครัวประธานโจว...คงไม่ต้องให้พ่อแม่ช่วยเลี้ยงลูกหรอกครับ..."

"ก็ถูก ฉันลืมไปเลย" น้าฉินพูด "แต่เสี่ยวโจวเอ้ย ให้คนอื่นเลี้ยงจะไว้ใจได้เหมือนพ่อแม่เลี้ยงเองที่ไหน ลูกชายฉันนะ บอกแต่จะจ้างพี่เลี้ยง ไม่ให้ฉันเลี้ยง จ้างเถอะๆ ตอนนี้เป็นไงล่ะ แม้แต่ย่าอย่างฉันยังไม่รู้จัก เธอเชื่อฉันสิ ไม่มีใครรักลูกเราเท่าพ่อแม่เราอีกแล้ว"

หร่วนซิงหว่านกุมขมับและรู้สึกว่าลำพังแค่เธอคนเดียวคงเอาไม่อยู่

หลายวินาทีผ่านไปเสียงของโจวฉือเซินที่อยู่ข้างๆ ก็ดังขึ้น:"ผมจะจำสิ่งที่คุณน้าสอนไว้ครับ"

"เออ มันต้องอย่างนี้สิ"

หลังจากน้าฉินพูดคุยอีกพักใหญ่ก็ยิ่งพอใจ และความรักความเอ็นดูที่เธอมีต่อโจวฉือเซินนั้นเกินคำบรรยาย

"ใช่แล้ว เสี่ยวหร่วน ฉันได้ยินเสี่ยวหาน บอกว่าพวกเธอไปดูหนังกันเมื่อหลายวันก่อน เป็นยังไง สนุกรึเปล่า?"

"..."

ทำไมถึงเข้าเธอได้ ไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยเหรอ

หร่วนซิงหว่านพูด:"ก็พอได้ค่ะ ถ้าน้าฉินสนใจรอบหน้าฉันเลี้ยงเองค่ะ"

น้าฉินคิดไม่ถึงว่าเธอจะตอบแบบนี้ นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มและพูด:"เด็กโง่ ฉันอายุเยอะขนาดนี้แล้ว ยังจะดูหนังอะไรอีก นั่นเป็นสิ่งที่พวกเธอคนหนุ่มสาวชอบกัน ฉันจะไปชอบอะไรครึกครื้นอย่างนั้น"

น้าฉินจับมือเธออีกครั้งและพูดอย่างจริงจัง:"เสี่ยวหร่วนจ๊ะ หนูดูสิหนูมาจากเมืองหนานเฉิงตั้งไกลมาเป็นเพื่อนบ้านเรา การได้รู้จักกันมันไม่ง่ายเลย น้าเอาแต่พูดความในใจ เธออย่ารังเกียจเลยนะ"