สามี....เซ็นใบหย่าไปเลย นิยาย บท 90

วันต่อมา หร่วนซิงหว่านตื่น พระอาทิตย์ส่องแสงนอกหน้าต่าง

เธอหาวพร้อมกับลงมาข้างล่าง และรู้สึกได้ว่ามีคนนั่งอยู่ในบ้านอย่างคลุมเครือ แต่ไม่ได้มองเข้าไปใกล้ๆ:"น้าสวี่อรุณสวัสดิ์ค่ะ"

"จะสิบโมงอยู่แล้ว เช้าที่ไหน"

หร่วนซิงหว่าน:"..."

เธอขยี้ตาและพบว่าคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะหินไม่ใช่น้าสวี่แต่เป็นโจวฉือเซินที่กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่

หร่วนซิงหว่านตกใจ:"น้าสวี่ล่ะ?"

"ออกไปแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูดด้วยความตกใจ:"ทำไมคุณถึงอยู่นี่?"

โจวฉือเซินหันมามองเธอแล้วพูดอย่างเฉยเมย:"แล้วทำไมฉันถึงจะอยู่ที่นี่ไม่ได้"

มันก็ใช่นะ

จะพูดยังไงเขาก็เป็นลูกชายของน้าสวี่ เขาอยู่ที่นี่ก็ถูกต้องแล้ว

เดี๋ยวก่อน...

พวกเขาแม่ลูกคืนดีกันแล้วเหรอ?

ระหว่างที่แววตาของหร่วนซิงหว่านเปลี่ยนไปมาไม่หยุด โจวฉือเซินก็เก็บสายตา:"เธอเอาแต่อยู่ตรงนั้นอีกนิดก็กินข้าวเที่ยงได้แล้ว"

หร่วนซิงหว่านจึงได้สติแล้วเข้าไปตัวข้าวของตัวเองในครัว

เธอนั่งตรงข้ามโจวฉือเซินจึงได้พบว่า แขนเสื้อเชิ้ตสีขาวที่โจวฉือเซินสวมถูกม้วนขึ้นและคอเสื้อเปิดออกเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเขาจะอยู่ที่นี่ทั้งคืนเมื่อคืนนี้

น้าสวี่ยังมีห้องว่างเหลืออยู่สองสามห้อง แต่เธอคิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เขาจะเข้ามาอยู่เลย! และไม่ต้องปรับอารมณ์เลยเหรอ!

การได้อาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกันกับเขาอีกครั้ง อีกทั้งยังกินอาหารโต๊ะเดียวกัน หร่วนซิงหว่านรู้สึกพูดไม่ออกเลย

โจวฉือเซินวางช้อนลง:"มองฉันแล้วอิ่ม?"

หร่วนซิงหว่านก้มหน้าก้มตาและกินโจ๊กคำเล็กๆ

จนกินไปได้ครึ่งหนึ่ง มีเสียงเคาะประตูสองครั้ง จากนั้นหลินหนานก็เข้ามาพร้อมกระเป๋าเดินทาง:"ประธานโจวครับ เสื้อผ้าของคุณมาแล้วครับ"

หร่วนซิงหว่าน:"?"

นี่หมายความว่าจะอยู่ในระยะยาวงั้นเหรอ?

โจวฉือเซินรับคำสั้นๆ:"วางไว้ตรงนั้นแหละ"

หลินหนานพยักหน้าเล็กน้อยและพยักหน้าให้หร่วนซินหว่านก่อนจะหันหลังกลับ

หร่วนซิงหว่านสำลักโดยตรงและใช้เวลานานกว่าจะหาย:"ประธานโจว...ไม่กลับเมืองหนานเฉิงเหรอคะ?"

"รีบอะไร เธอคิดว่าฉันซื้อที่นี่เพื่อสร้างรีสอร์ตเป็นเรื่องที่ทำวันสองสันก็เสร็จงั้นเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านปิดปาก

ถือเสียว่าเธอไม่ได้ถาม

ตลอดช่วงเช้าสวี่เยว่ไม่ได้กลับมา โจวฉือเซินทำงานอยู่ในบ้าน และหร่วนซิงหว่านที่เดิมอยากจะกลับไปเขียนแบบที่ห้อง แต่พอเธอเขยิบ โจวฉือเซินก็ใช้ให้เธอไปยกชามาให้

หลังจากหลายครั้งผ่านไป หร่วนซิงหว่านก็เริ่มโมโห:"ประธานโจว ฉันไม่ใช่สาวใช้คุณนะคะ!"

โจวฉือเซินไม่เงยหน้า! "เธอใช้ทัศนคติแบบนี้ในการตอบแทนฉันเหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน:"...ประธานโจวรอสักครู่ ฉันจะไปทำให้ตอนนี้เลยค่ะ"

กินบนเรือนขี้รดบนหลังคา คำพูดนี้ไม่ผิดอะไรเลยสักนิด

จนเกือบเที่ยง ในที่สุดหร่วนซิงหว่านก็รับสายจากสวี่เยว่ หลังจากงานเลี้ยงเมื่อคืน วันนี้น้าฉินนัดกับกลุ่มลุงๆ ป้าๆ ออกไปเที่ยวที่สถานที่ท่องเที่ยวใกล้ๆ อีก

ใช้เวลาสองวันหนึ่งคืนถึงจะกลับ

สวี่เยว่พูด:"เสี่ยวหร่วน สองวันนี้พวกเธอออกไปหาอะไรกินเถอะนะ เธอกับเสี่ยวเซินอย่าทะเลาะกันล่ะ"

หร่วนซิงหว่านนิ่งไปครู่หนึ่ง:"น้าสวี่ พวกคุณ...อธิบายเรื่องเข้าใจผิดกันแล้วเหรอคะ?"

"ก็เกือบแล้วล่ะ เสี่ยวเซินเป็นคนปากแข็งแต่ขี้ใจอ่อน เธอกับเขา...ช่างเถอะ รอฉันกลับไปแล้วค่อยคุยนะ"

หลังจากวางสาย หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามองท้องฟ้าและกะพริบตา ไม่มีน้ำตา

หากเธอทำอะไรผิดไป ขอให้กฎหมายลงโทษเธอ แต่ไม่ใช่การปล่อยเธอไว้กับโจวฉือเซินสองต่อสองเป็นเวลาสองวันหนึ่งคืน

เธอกลับเข้าไปในบ้านและพูดขึ้นอย่างหมดแรง:"ประธานโจว พวกเราออกไปหาอะไรกินกันเถอะค่ะ กว่าน้าสวี่จะกลับก็พรุ่งนี้ตอนบ่ายๆ"

โจวฉือเซินพูด:"เธอทำอาหารเป็นไม่ใช่เหรอ?"

มีเงินก็ทำอะไรได้อย่างใจต้องการ

ไม่แมนเอาเสียเลย

กว่าจะได้กินข้าวเที่ยงก็บ่ายโมงครึ่งแล้ว

แต่ดีที่อาหารเช้ากินค่อนข้างช้า หร่วนซิงหว่านจึงไม่ค่อยหิว แต่กลับรู้สึกง่วงนอนระหว่างที่รอ

ในระหว่างที่หนังตาเธอทะเลาะกันนับครั้งไม่ถ้วนอยู่นั้น โจวฉือเซินก็พูดอย่างเรียบเฉย:"ง่วงก็ไปนอน กินข้าวเดี๋ยวฉันเรียก"

ได้ยินอย่างนั้น หร่วนซิงหว่านจึงได้ตื่นทันทีและส่ายหน้าและยิ้มแห้ง:"ไม่ต้อง ฉันไม่ง่วง"

โจวฉือเซินส่งเสียงและไม่สนใจเธอ

หลังจากทำอาหารเสร็จ เชฟก็ออกไปอย่างรู้งาน

หลังกินข้าวเสร็จ หร่วนซิงหว่านจะไปล้างจานอย่างรู้งานแต่เมื่อเธอลุกขึ้น โจวฉือเซินก็พูดขึ้น:"วางไว้ เดี๋ยวฉัน...ให้หลินหนานมาล้าง"

หร่วนซิงหว่านทนไม่ได้กับพฤติกรรมนี้ของเขาเลย "เรื่องเล็กแค่นี้ไม่ต้องรบกวนผู้ช่วยหลินหรอกค่ะ ฉันทำเองก็ได้"

เมื่อเห็นเธอไม่ซาบซึ้ง โจวฉือเซินจึงส่งเสียงที่เย็นชา:"แล้วแต่เธอ"

หร่วนซิงหว่านเบ้ปากแล้วเข้าครัวไป

เธอเคยชินกับการนอนพักตอนกลางวัน หลังจากล้างจานออกมาก็พบว่าโจวฉือเซินโทรศัพท์อยู่จึงได้ขึ้นข้างบน

เมื่อครู่ตอนที่ล้างจาน น้ำทำให้เสื้อผ้าเปียกโดยไม่ได้ตั้งใจ

หร่วนซิงหว่านจึงหยิบชุดนอนออกมาจากตู้เสื้อผ้า ขณะที่เธอถอดเสื้อเพื่อเปลี่ยนชุดอยู่นั้น ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก

"โจวฉือเซิน:"หร่วน..."

"..."

หร่วนซิงหว่านคว้าหมอนบนเตียงแล้วทุบด้วยความอายซึ่งกลายเป็นความโกรธ

ในที่สุดโจวฉือเซินก็ปิดประตู

หร่วนซิงหว่านรีบสวมชุดนอนแล้วพุ่งตัวออกไป:"ประธานโจว รบกวนคุณเคาะประตูก่อนเข้าห้องคนอื่นได้ไหมคะ!"

โจวฉือเซินพิงกำแพงข้างๆ เขาเอียงศีรษะมองเธอ:"ฉันไม่เคยเข้าห้องคนอื่นมาก่อน"