สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 117

ห้องทำงานท่านประธาน

โจวฉือเซินนั่งอยู่บนเก้าอี้ นิ้วที่เรียวยาวกำลังเล่นโทรศัพท์แล้วเลิกคิ้ว

ผู้หญิงคนนั้นยังถือว่ามีหัวใจ อย่างน้อยก็ยังเป็นห่วงว่าเขากินข้าวแล้วรึยัง

เขาเหลือบมองเวลาแล้วดูโทรศัพท์อีกครั้ง จ้องมองเบอร์โทรศัพท์ที่อยู่บนหน้าจอ จากนั้นก็ใช้นิ้วสองนิ้วเรียวยาวนวดตรงขมับ เมื่อเขากำลังจะออกไปข้างนอก ทันใดนั้นก็มีคนเคาะประตู

โจวฉือเซินวางโทรศัพท์ลง หยิบเอกสารและปากกาขึ้นมา เก็บสีหน้าท่าที "เข้ามา"

ประตูถูกเปิด วินาทีต่อมา เสียงของซูซือเวยก็ดังขึ้นมา "ประธานโจว..."

โจวฉือเซินเหลือบไปมอง เขาวางปากกาลง ใบหน้าที่เคร่งขรึมของเขาก็เย็นชาลง "คุณมาทำอะไรที่นี่?"

หลังจากที่ซูซือเวยอธิบายเจตนาของตัวเองแล้วเธอก็พูดว่า "ประธานโจว เรื่องของเมื่อก่อนเป็นความผิดของฉัน ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ทำอีก ถ้าประธานโจวให้โอกาสนี้กับฉัน ฉันจะต้องรักษามันไว้ให้ดีอย่างแน่นอน"

"ทำไมคุณถึงคิดว่าผมจะให้โอกาสคุณ"

ซูซือเวยกัดริมฝีปาก "ฉัน..."

น้ำเสียงของโจวฉือเซินเย็นชา "ผมเคยบอกแล้วว่าผมไม่ชอบผู้หญิงที่มีเล่ห์เหลี่ยมต่อหน้าผม คุณคิดว่าผมไม่รู้จริงๆเหรอว่าตอนนั้นคุณไปหาหร่วนซิงหว่าน บอกให้เธอหย่ากับผม?"

เดิมทีซูซือเวยคิดว่าเรื่องนั้นมันผ่านไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดถึงมันอีก เธอตกใจจนเหงื่อแตกเต็มหลัง จากนั้นก็พูดติดๆขัดๆ "ฉันทำเพื่อประธานโจว... ฉันได้ยินมาว่าประธานโจวเกลียดเธอ ฉันถึงได้..."

"พอแล้ว" โจวฉือเซินขัดจังหวะเธอ "ผมเกลียดเธอมันก็เป็นเรื่องของผม ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้น"

ซูซือเวยพูดอย่างไม่พอใจ "แต่ว่าประธานโจว... เรื่องที่หร่วนซิงหว่านแกล้งท้องแล้วบังคับให้คุณแต่งงานกับเธอเป็นเรื่องจริง ฉันรู้ว่าประธานโจวไม่ชอบให้คนอื่นข่มขู่คุณ ฉันเลยตัดสินใจแทนคุณ ฉันแค่อยากจะช่วยประธานโจวก็แค่นั้น ถ้าไม่ใช่เพราะว่าหร่วนซิงหว่านรู้สึกผิด รู้ว่าตำแหน่งของคุณหญิงโจวได้มาจากวิธีที่ไม่ชอบธรรม เธอคงจะไม่ยอมหย่ากับประธานโจวเพียงเพราะคำพูดสองสามประโยคของฉัน"

ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของโจวฉือเซินก็เย็นชามากขึ้น "ออกไป"

"ประธานโจว..."

"อย่าให้ผมต้องพูดเป็นครั้งที่สอง"

ซูซือเวยกัดริมฝีปากล่างแล้วเดินออกไปด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว

ในห้องทำงานก็เงียบสงัดขึ้นมาทันที

โจวฉือเซินมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ ทันใดนั้นก็ตระหนักได้ว่า เหตุผลที่หร่วนซิงหว่านหย่ากับเขา ไม่ใช่เพราะการมาของซูซือเวย

แต่ว่า เธอมีความคิดนี้อยู่แล้ว

ซูซือเวยแค่ให้โอกาสเธอได้พูดออกมาก็แค่นั้น

ในการแต่งงานครั้งนี้ หร่วนซิงหว่านเล่นบทบาทเป็นภรรยาที่ดีมาตลอดจริงๆ

แต่มันก็เป็นแค่การแสดง ดังนั้นเธอจึงได้จากไปอย่างไม่ลังเลแบบนี้

เขาให้โอกาสเธอแต่งงานใหม่กับเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เธอก็ปฏิเสธอย่างไม่คิดตลอด

พูดตามตรง คนที่เธอรัก ไม่เคยเป็นเขา

เธอก็แค่ถามออกมาลอยๆว่าเขากินข้าวแล้วรึยัง แต่เขากลับรอเธออยู่ที่นี่จนถึงดึก

โจวฉือเซินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วลุกขึ้น เดินออกไปแล้วกดโทรศัพท์หาเจียงย่าน "อยู่ไหน"

......

หร่วนซิงหว่านบอกว่าตัวเองแค่ผ่านมา แน่นอนว่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่มีทางปล่อยเธอเข้าไปข้างใน

เธอเดินออกมานอกประตูและลงบนเก้าอี้ยาว

หร่วนซิงหว่านโทรหาหลินหนาน เดิมทีกะจะเรียกเขาลงมาเอาอาหารขึ้นไป แต่เรื่องบังเอิญก็คือเบอร์ของหลินหนานโทรไม่ติด

ช่วงนี้อากาศเย็นลงเรื่อยๆ และอากาศตอนกลางคืนก็ยิ่งหนาวเย็น เสื้อคลุมที่หร่วนซิงหว่านใส่อยู่มันทนต่อลมหนาวที่โหมกระหน่ำเข้ามาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ทันใดนั้น รสชาติของเลือดก็กระจัดกระจายอยู่ในปากของเธอ

หร่วนซิงหว่านไม่ให้ความร่วมมือ ทำให้โจวฉือเซินหมดอารมณ์ เขาก้าวถอยหลังออกไป ใช้มือที่เรียวยาวบีบคางของเธอ ริมฝีปากอันบอบบางของเขาก็ขยับ พูดคำพูดที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งออกมา "ตอนที่ขึ้นไปบนเตียงผมไม่เห็นคุณจะปฏิเสธแบบนี้"

หร่วนซิงหว่านโมโหจนหน้าแดง "ฉันก็คิดไม่ถึงว่าประธานโจวจะมีนิสัย...ชอบรออยู่ที่หน้าประตูห้องของคนอื่นกลางค่ำกลางคืนแบบนี้!"

"คุณก็รู้เหรอว่าผมรอคุณทั้งคืน"

หร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าเขาเป็นคนหาเรื่องก่อนแต่กลับฟ้องก่อน กลางค่ำกลางคืนเธอไม่หลับไม่นอน ทำอาหารฝ่าลมหนาวเอาไปให้เขา แต่เขากลับกุ๊กกิ๊กอยู่กับซูซือเวยที่บริษัท เขายังมีเหตุผล? เอาหน้าที่ไหนมาถามเธอแบบนี้?

หร่วนซิงหว่านพูดออกไปแบบไม่คิด "ประธานโจวรอฉันทำไม รอที่จะอวดฉันว่าซูซือเวยชอบคุณชอบจนจะตายเหรอ?"

โจวฉือเซินหยุดชะงักไปพักหนึ่งแล้วพูดว่า "คุณเห็นเธอเหรอ?"

"ฉันไม่ได้ตาบอด ทำไมฉันจะไม่เห็น" หร่วนซิงหว่านสูดหายใจเข้าลึกๆ "รบกวนประธานโจวให้เกียรติซึ่งกันและกันหน่อยนะคะ พึ่งจะไปเดทกับซูซือเวยมา กลับมาก็มาทำเรื่องแบบนี้กับฉัน คุณไม่รู้สึกว่ามันทุเรศไปหน่อยเหรอ?"

โจวฉือเซินถามเบาๆ "คุณหึงเหรอ?"

"ฉันหึง..." แม่มึงเนี่ย!

เพราะว่าความเคารพต่อชีวิต หร่วนซิงหว่านไม่ได้พูดสามคำสุดท้ายออกไป

เห็นว่าเธอไม่พูดไม่จา โจวฉือเซินพูดอีกว่า "งั้นคุณทำไมถึงไม่ชอบเธอ"

หร่วนซิงหว่านกัดฟัน "ฉันไม่ได้ไม่ชอบเธอ แต่ว่าพฤติกรรมแบบนี้ของประธานโจวมันทุเรศ มันทำให้ฉันรู้สึก ..."

โจวฉือเซินไม่อยากได้ยินเธอพูดอะไรมากมาย เขาพูดว่า "คุณไม่ชอบที่มีเธออยู่ หรือว่าไม่ชอบที่ผมไปเจอเธอมาแล้วกลับมาหาคุณ"

"สองอย่างนี้มันแตกต่างกันเหรอ"

"ทำไมจะไม่แตกต่าง" โจวฉือเซินมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง ผ่านไปไม่กี่วินาที "หร่วนซิงหว่าน คุณชอบผมไหม"