สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 181

วันต่อมา หร่วนซิงหว่านตื่นขึ้นมาตอนเที่ยงด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว

เพ้ยซานซานเห็นแบบนี้ก็ตกใจ "ซิงซิงเธอเป็นอะไร?"

หร่วนซิงหว่านหาว "ไม่ได้เป็นอะไร ฉันวาดแบบร่าง พึ่งนอนตอนเจ็ดโมงเช้า"

"เธอทำงานหนักขนาดนี้เลยเหรอ ฉันจำได้ว่ายังมีเวลาอยู่หนิ"

หร่วนซิงหว่านนั่งบนโซฟา มองไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย "ยังไงฉันก็นอนไม่หลับ"

เมื่อคืนเธอหงุดหงิดมาก พึ่งจะสงบสติอารมณ์วาดแบบร่างได้ตอนตีสอง เธอเลยไม่ได้สนใจเวลา

เพ้ยซานซานปอกส้มให้เธอลูกหนึ่ง หันไปมองกล่องกระดาษใหญ่ที่ยังกองอยู่ในห้อง "เธอคิดออกรึยังว่าจะจัดการของพวกนี้ยังไง"

หร่วนซิงหว่านกวาดตาไปมอง ก้มหน้าลงพักหนึ่งแล้วพูดว่า "เสื้อผ้าเอาไปบริจาค เครื่องประดับก็ส่งกลับไป"

เพ้ยซานซานมองเธอด้วยสายตาที่จริงจัง "บริจาคให้ฉันดีกว่า"

"..."

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "เธอเอาไปเถอะ"

"ช่างเถอะ" เพ้ยซานซานเบะปาก "ถ้าโจวฉือเซินรู้เข้าคงจะถลกหนังฉัน"

เธอก็แค่ล้อเล่น

หร่วนซิงหว่านครุ่นคิด จากนั้นก็มองไปที่กล่องพวกนั้นอีกครั้ง

พูดตามตรง เสื้อผ้าพวกนั้นแค่ดูดีแต่ไม่ทนทาน เอาไปบริจาคก็ไม่มีความหมายอะไร

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง หร่วนซิงหว่านก็ลุกขึ้น "ซานชาน ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวเราไปข้างนอกกัน"

"ไปไหน"

"เสื้อผ้าพวกนี้ยังมีป้ายราคาอยู่ เอาไปขายลดราคาที่ร้านคงจะได้เงินไม่น้อย"

สายตาของเพ้ยซานซานเป็นประกาย "ใช่สิ ทำไมฉันถึงคิดไม่ออก!"

ตอนที่หร่วนซิงหว่านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพ้ยซานซานก็แยกเสื้อผ้าของแต่ละแบรนด์ออกจากกันอย่างรวดเร็ว

เมื่อพวกเธอมาถึงร้านสินค้าฟุ่มเฟือยร้านแรก พนักงานเห็นพวกเธอถือกล่องเสื้อผ้าเข้ามา เธอก็ตกใจ "คุณผู้หญิง พวกคุณ?"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม อธิบายเจตนาของตัวเองอย่างสุภาพ

พนักงานพูดว่า "คุณผู้หญิงกรุณารอสักครู่นะคะ เดี๋ยวฉันไปบอกผู้จัดการร้านมาจัดการให้คุณค่ะ"

"โอเคค่ะ รบกวนคุณแล้ว"

พนักงานเดินออกไปแล้ว เพ้ยซานซานมองดูเสื้อผ้าที่อยู่ในร้าน พลิกป้ายราคามาดู จากนั้นพลิกกลับอย่างรวดเร็ว ตบตรงที่ตัวเองจับเมื่อกี้เบาๆ

เสื้อผ้าที่โจวฉือเซินส่งมา ถึงแม้ว่าจะมีป้ายราคา แต่มันไม่ได้เขียนราคาเอาไว้

ถึงแม้ว่าเพ้ยซานซานจะรู้ว่าราคามันไม่ธรรมดา แต่เธอก็คิดไม่ถึงว่าจะแพงขนาดนี้

ก็แค่เสื้อสายเดี่ยวตัวบางๆ ราคาแพงกว่าเลนส์กล้องของเธอซะอีก

เพ้ยซานซานหันกลับมาพูดเบาๆ "ซิงซิง แค่เสื้อผ้ากล่องนี้กล่องเดียวก็คงจะหลายแสน ยิ่งไปกว่านั้น ในรถของเรายังมีกล่องของแบรนด์อื่นอีกตั้งหลายกล่อง... ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเครื่องประดับพวกนั้น ในเมื่อโจวฉือเซิน ไอ้สารเลวคนนั้นใจกว้างกับเธอขนาดนี้ แล้วทำไมหย่ากันแล้วถึงให้เธอคืนเงิน"

หร่วนซิงหว่านพูด "เงินพวกนั้น ฉันยืมเขามา เขามีหนังสือรับรองหนี้สิน"

"แต่ว่าบางครั้งฉันคิดว่าเขาเป็นคนลึกลับ ทำให้คนอื่นเดาไม่ออกมาเขากำลังคิดอะไรอยู่"

หร่วนซิงหว่านเม้มปากยิ้ม แต่ก็ไม่พูดอะไร

ในตอนนี้เอง พนักงานก็พาผู้จัดการร้านเดินออกมา

ผู้จัดการร้านบอกว่า "คุณผู้หญิง เราเข้าใจสถานการณ์ของคุณแล้ว ผมอยากจะยืนยันกับคุณอีกครั้ง เสื้อผ้าทั้งหมดนี้ คุณไม่อยากได้แล้วใช่ไหมครับ"

หลังจากวางสาย หร่วนซิงหว่านก็พูดว่า "เรากลับกันเถอะ"

เห็นว่าเธอไม่ถามอะไรต่อ เพ้ยซานซานก็ถอดหายใจด้วยความโล่งอก

แต่สิ่งที่พวกเธอคิดไม่ถึงก็คือ ตอนที่พวกเธอกลับไป พวกเธอไปเจอกับหลินจืออี้ในร้าน

หลินจืออี้มากับจี้หรัน พวกเธอคงคิดไม่ถึงว่าจะเจอกันที่นี่ ทั้งคู่ต่างตกใจ

โดยเฉพาะจี้หรัน ตั้งแต่ที่โจวฉือเซินเตือนเธอไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่เธอไม่เคยปล่อยวาง เจอกับหร่วนซิงหว่านตอนนี้ ปฏิกิริยาแรกของเธอก็คือไม่มองหน้าหร่วนซิงหว่าน แสร้งทำเป็นไม่รู้จัก จากนั้นก็ไปปลอบลูกที่อยู่ในรถเข็นข้างๆ

หลินจืออี้ยิ้มให้พวกเธอ "คุณหร่วน ไม่เจอกันนานเลยนะคะ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าเบาๆแล้วทักทาย

หลินจืออี้พูดอีกว่า "ไม่ได้เจอกันสองเดือน คุณหร่วนดูดีขึ้นเยอะเลยนะคะ ดูเหมือนว่าช่วงนี้คุณคงจะสบายดี"

เพ้ยซานซานค่อยๆตอบกลับไป "ไม่มีคนที่ชอบเสแสร้งแกล้งทำเดินไปเดินมาข้างหน้า ก็ต้องอารมณ์ดีขึ้นอยู่แล้ว"

ตอนที่พวกเธอกำลังพูดคุยกัน ผู้จัดการร้านก็เดินเข้ามา "คุณหร่วน รบกวนมาทางนี้กับผมหน่อยครับ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้าให้หลินจืออี้แล้วเดินออกไป เพ้ยซานซานไม่ชอบหลินจืออี้อยู่แล้ว แน่นอนว่าเธอไม่มีทางยืนมองหน้าหลินจืออี้อยู่ตรงนั้น เธอเดินตามหร่วนซิงหว่านไป

เสื้อผ้าที่พวกเธอเอามา ถึงแม้ว่าจะถูกหักราคาไปแล้ว แต่ราคาที่ทางร้านคิดให้พวกเธอนั้นสูงกว่าที่เพ้ยซานซานเดาไว้เสียอีก

เพ้ยซานซานตกใจ "แพงขนาดนี้เลยเหรอ"

ผู้จัดการร้านอธิบาย "มีเสื้อผ้าหลายชิ้นที่เป็นรุ่นลิมิเต็ดและสั่งตัดครับ แล้วยังมีรุ่นซูเปอร์ซีซัน ลูกค้าVIPหลายคนของเรากำลังรออยู่ ตอนนี้ผมก็ติดต่อพวกเขาไปแล้ว พวกเขาจะตอบกลับมาโดยเร็ว แล้วเสื้อผ้าของคุณหร่วนไม่เคยใส่เลยสักครั้ง เราคิดตามราคาเดิมทั้งหมดครับ"

หร่วนซิงหว่านพูด "ขอบคุณนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ ผมไปคิดเงินให้คุณเดี๋ยวนี้ครับ"