สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 183

ในร้านอาหาร เฉิงเว่ยเห็นว่าหร่วนซิงหว่านใจลอยอยู่ตลอด เขาจึงถามเบาๆ "ชิงหว่าน อาหารวันนี้ไม่อร่อยเหรอ?"

ได้ยินแบบนี้ หร่วนซิงหว่านก็มีสติกลับมา ยิ้มให้เขาอย่างรู้สึกผิด "ไม่ใช่ค่ะ อร่อยดี เป็นเพราะฉันเอง"

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะวันนี้อุ้มลูกของจี้หรันรึเปล่า ทั้งช่วงบ่าย หร่วนซิงหว่านจิตใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว เธออดไม่ได้ที่จะคิดว่า ถ้าลูกของเธอคลอดออกมา ก็คงจะตัวเล็กเท่านั้น นุ่มนิ่มแบบนั้น น่ารักแบบนั้น

เฉิงเว่ยเติมน้ำร้อนในแก้วให้เธอ "ปัญหาอยู่ที่ผม เมื่อวานผมพูดแบบนั้น คงทำให้คุณตกใจใช่ไหม"

หลังจากกลับไปแล้ว เขาก็รู้สึกว่ามันกะทันหันเกินไปจริงๆ

แต่ว่าหร่วนซิงหว่านตกลงแล้ว เขาไม่มีเหตุผลที่จะเสียใจ

หร่วนซิงหว่านเม้มปาก "เฉิงเว่ย จริงๆแล้วฉัน..."

เฉิงเว่ยยิ้มแล้วพูดว่า "ผมรู้ เหตุผลที่คุณตกลง ก็เพราะว่าคุณประชดประชันโจวฉือเซินใช่ไหม"

หร่วนซิงหว่านตกใจ เธอไม่ได้ปฏิเสธ แต่แค่พูดว่า "ฉันขอโทษ"

"ไม่เป็นไร ถ้ามันสามารถช่วยคุณได้ ผมก็มีความสุข" เฉิงเว่ยพูดต่อ "ซิงหว่าน ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดแบบนี้รึเปล่า แต่ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา ผมคิดว่าคุณมีชีวิตที่ดีมาตลอด บางทีหลังจากจบไปแล้วคุณอาจจะแต่งงานกับจี้หวยเจี้ยน แต่ที่ผมคิดไม่ถึงก็คือ ข่าวที่ผมได้รับคือข่าวการหมั้นของเขากับโจวอานอาน"

"ตอนที่รู้ข่าวนั้น ใจของผมสับสนไปหมด ผมแอบดีใจ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับพวกคุณกันแน่ คุณในตอนนั้นจะรู้สึกยังไง ที่จริงแล้วผมไม่เคยคิดอยากได้อะไรจากเรื่องนี้ แต่ผมแค่คิดว่า การที่ผมได้เห็นคุณมีความสุขอยู่ไกลๆ มันก็เพียงพอแล้ว"

เฉิงเว่ยพูดด้วยความผิดหวัง "แต่เมื่อคืนผมถึงได้รู้ว่า สองสามปีนี้คุณไม่ได้มีความสุขเลย"

หร่วนซิงหว่านยิ้มแล้วพูดเบาๆ "ชีวิตเป็นแบบนี้แหละ มีขึ้นๆลงๆ แต่อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็มีความสุขดี แล้วเรื่องพวกนั้นมันก็ผ่านไปแล้ว"

เฉิงเว่ยรู้ว่านิสัยของเธอไม่เคยเปลี่ยน เธอเข้มแข็งแล้วมองโลกในแง่ดี ไม่เคยพูดถึงความเจ็บปวดที่ตัวเองเจอ

ตั้งแต่สมัยเรียน หร่วนซิงหว่านหน้าตาดีมาตลอด เพราะแบบนี้จึงมีผู้ชายมารุมจีบเธอเยอะ ไม่ว่าจะเป็นให้ของขวัญหรือเลี้ยงข้าวเธอ เธอก็ปฏิเสธอ้อมๆทุกคน

แต่ที่ที่เธอไปทุกวันก็คือร้านสะดวกซื้อที่อยู่ห่างจากโรงเรียนแค่ถนนสายเดียว นั่นคือที่ที่เธออยู่บ่อยที่สุดนอกจากโรงเรียน แล้วก็คือที่มาของรายได้ทั้งหมดของเธอ

ตอนแรกเฉิงเว่ยไม่ได้ประทับใจอะไรในตัวเธอ เขาแค่รู้ว่ามีนักเรียนหญิงหน้าตาดีคนหนึ่ง

จนถึงวันนั้น ตอนที่เขาเดินผ่านร้านสะดวกซื้อร้านนั้น เห็นชายขี้เมาขอเงินจากเธอ วันนั้นน่าจะเป็นวันที่เธอพึ่งจะเงินเดือนออก

เธอหยิบเงินในกระเป๋าออกมาให้ผู้ชายคนนั้น ท่าทีของผู้ชายคนนั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก แล้วยังจะแย่งเงินในซองของเธอ

น้ำเสียงของหร่วนซิงหว่านหนักแน่นเป็นอย่างมาก "นี่คือค่าครองชีพของฉันและเสี่ยวเฉินในเดือนหน้า จะเอาให้คุณไม่ได้"

ผู้ชายคนนั้นด่าเธออย่างไม่น่าฟัง แต่สีหน้าของเธอไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย

แล้วเมื่อฟังจากคำด่าของผู้ชายคนนั้น เขาน่าจะเป็นพ่อของเธอ

หลังจากที่ผู้ชายคนนั้นออกไปแล้ว เธอแทบจะไม่เสียใจเลยแม้แต่วินาทีเดียว เธอแค่สูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นก็กลับมายิ้มแล้วเข้าไปทำงานในร้านสะดวกซื้อต่อ

ในตอนนั้นเอง เฉิงเว่ยไม่รู้ว่าตัวเองถูกอะไรผลัก เขาเดินเข้าไปเข้าในช้าๆ

เธอมัดผมหางม้าสูง ยืนนับสินค้าอย่างตั้งใจตรงนั้น สีหน้าของเธอจดจ่อและตั้งใจ

และเมื่อเฉิงเว่ยกำลังจะเดินเข้าไป ก็เห็นจี้หวยเจี้ยนมาหาเธอ เขาเรียกชื่อเธอ

เมื่อเธอหันหน้ามา รอยยิ้มของเธอช่างสดใสและงดงาม

เขาหยุดเดิน จากนั้นก็ค่อยๆถอยหลังออกไป

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เฉิงเว่ยก็รู้ว่า ชาตินี้เขาคงไม่มีวันได้อยู่เคียงข้างเธอ ทำได้แค่มองเธออยู่ไกลๆ

แต่ตอนนี้ เขามีโอกาสนี้อีกครั้ง

เขาอยากจะก้าวขาข้างที่ตอนนั้นไม่ได้ก้าวออกไปข้างหน้า

เฉิงเว่ยกำลังจะอ้าปากพูด ก็ได้ยินเสียงคนดังขึ้นมาข้างๆ "ประธานเฉิง บังเอิญจังเลย"

โจวฉือเซินไม่เห็นว่าตัวเองเป็นคนนอก เขาเดินเข้ามานั่งข้างๆหร่วนซิงหว่านแล้วพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน "นั่งด้วยกัน ผมเชื่อว่าประธานเฉิงคงจะไม่ว่าอะไรนะครับ เพื่อแสดงความจริงใจของผม คืนนี้ผมเลี้ยงเอง"

เฉิงเว่ย"..."

เฉิงเว่ยจ่ายเงินเสร็จ เขาหันหน้ามามองโจวฉือเซิน "ประธานโจวไม่รู้สึกว่าพฤติกรรมของตัวเองย่าขำเหรอครับ"

โจวฉือเซินลืมตาขึ้น มองไปที่เขาอย่างไม่สะทกสะท้าน "ไม่รู้สึก"

เฉิงเว่ยพูด "ไม่รู้ว่าประธานโจวเคยได้ยินคำนี้รึเปล่า ความรักที่มาช้า ด้อยค่ากว่าดอกหญ้าซะอีก"

พูดจบ เฉิงเว่ยก็พยักหน้าให้เขาเบาๆแล้วก็เดินออกไป

ในตอนนี้เอง ผู้จัดการร้านกลับมาอีกครั้ง "ประธานโจว อาหารที่สั่งไปเมื่อกี้ ยังให้ยกมาอยู่ไหมครับ?"

โจวฉือเซินพูด "ห่อกลับทั้งหมด"

"ครับ"

สองนาทีต่อมา หลินหนานเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว "ประธานโจว คุณหญิงกับประธานเฉิงออกไปแล้วครับ"

โจวฉือเซินอืม แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาอะไร

หลินหนานถาม "ต้องตามไปไหมครับ?"

"ไม่ต้อง" โจวฉือเซินพูด "ก็แค่ไปส่งเธอกลับบ้าน ไม่ต้องเดาก็รู้"

ยิ่งไปกว่านั้น เป้าหมายของเขาในวันนี้สำเร็จแล้ว

ยี่สิบนาทีต่อมา ผู้จัดการร้านถือกล่องอาหารเดินมาหาเขา "ประธานโจว รอนานแล้วครับ"

ออกมาจากร้านอาหาร ถึงแม้ว่าโจวฉือเซินไม่ได้พูดอะไร แต่หลินหนานก็รู้ว่าต่อไปต้องทำยังไง

เขาตรงไปยังที่บ้านของหร่วนซิงหว่าน

และในตอนนี้เอง หลินหนานก็ได้ยินเสียงเขาที่ฟังไม่ออกว่าอารมณ์ไหนดังขึ้นมาข้างหลัง "ดอกหญ้าด้อยค่ามากเหรอ"

หลินหนาน "..."