สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 185

เมื่อเพ้ยซานซานกำลังชื่นชมเขาอยู่นั้น ประตูห้องข้างๆก็ถูกเปิดออก

เธอเห็นแบบนี้ก็ไม่ทันคิดอะไร ปิดประตูข้างหลังอย่างเร็วที่สุด จากนั้นก็ยิ้มให้เขา

Danielเหลือบมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่ จากนั้นก็มองมาที่เธอ "เมื่อกี้ผมได้ยินคนพูดกัน เพื่อนของพวกคุณเหรอ"

เพ้ยซานซานแสร้งทำเป็นโง่ "ไม่ใช่ซะหน่อย เมื่อกี้ซิงซิงกำลังดูทีวีอยู่ คุณฟังผิดรึเปล่า"

Danielก็ไม่รู้ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อดี เมื่อเขากำลังจะกลับไป เขาก็หยุดเดินแล้วมองมาที่เธออีกครั้ง "แล้วคุณมายืนอยู่นอกประตูทำไม ไม่เข้าไปเหรอ?"

"เอ่อ..." เพ้ยซานซานรีบตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว "คุณชวนฉันไปกินอาหารกระป๋องที่บ้านคุณไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ฉันหิวแล้ว กำลังจะไปหาคุณพอดี"

Daniel "..."

เพ้ยซานซานคิดว่าตัวเองคืออัจฉริยะตัวน้อย หาข้ออ้างแบบนี้ได้ แม้แต่เธอเองก็หาข้อผิดพลาดไม่เจอ

ไม่รอให้Danielได้มีปฏิกิริยาอะไร เธอก็เดินเข้าหาเขา "ฉันไม่เคยกินอาหารกระป๋อง อาหารกระป๋องที่ทำให้คุณลืมไม่ลงแบบนั้น มันต้องอร่อยมากแน่ๆ ฉันอยากกินจังเลย"

Danielปิดปากกระแอม "คุณ...นั่งก่อนสิ"

เขาเปิดตู้เย็นดู รู้สึกว่าขมับของตัวเองกระตุก

ช่างเป็นข้ออ้างที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ

เพ้ยซานซานเห็นเขายืนอยู่ที่นั่นไม่ขยับไปไหนอยู่นาน เธอถามด้วยความเป็นห่วง "มีอะไรเหรอ ให้ฉันช่วยไหม?"

Danielปิดตู้เย็น "ดูเหมือนว่าผมจะกินอาหารกระป๋องหมดแล้ว ผมสั่งอาหารมากินดีกว่า"

เพ้ยซานซานกะพริบตา "โอเค"

เห็นว่าเธอตกลงเร็วแบบนี้ Danielจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา "คุณอยากกินอะไร"

"ฉันกินได้หมดเลย สั่งอะไรมาก็ได้"

เพ้ยซานซานใจกว้างมาก ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าเธอหน้าด้านก็ไม่เป็นไร

ตอนนี้เธอกลับไปไม่ได้ แทนที่จะนั่งยองๆตากลมหนาวอยู่ที่ประตู ไม่สู้มาอยู่ที่นี่ดีกว่า

หลังจากสั่งอาหารเสร็จ Danielเทน้ำไปให้เพ้ยซานซานแก้วหนึ่ง "เรียกเพื่อนคุณมากินด้วยไหม"

เพ้ยซานซานรีบตอบกลับทันที "เธอกำลังลดน้ำหนัก ไม่กินอะไรตอนกลางคืน เรากินกันเองก็พอ"

Danielยิ้ม นั่งลงข้างๆแต่ก็ไม่พูดอะไร

เพ้ยซานซานถือแก้วน้ำอยู่ในมือ เหลือบมองเขาบ้างเป็นครั้งคราว ไม่ว่ายังไง ในเมื่อ Daniel และเฉิงเว่ยเป็นเพื่อนกัน จะต้องไม่ให้เขารู้เรื่องที่โจวฉือเซินมาหาหร่วนซิงหว่าน ไม่เช่นนั้นถึงแม้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่มันก็เข้าใจผิดได้ง่าย

รู้สึกว่าเธอมองมาที่ตัวเอง Danielก็เงยหน้าขึ้น "มีอะไรรึเปล่า?"

"เปล่า...เปล่า"

เพ้ยซานซานหันหน้ากลับมาแล้วค่อยๆดื่มน้ำอย่างช้าๆ

แค่เธอไม่อึดอัด คนที่อึดอัดก็คือเขา

เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ผ่านไปไม่นาน Danielก็หาข้ออ้างไปห้องหนังสือ

......

ในห้องนั่งเล่น

หร่วนซิงหว่านมองดูโจวฉือเซินกินข้าวด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ ทันใดนั้นเธอก็เริ่มประเมินในหัว ถ้าเธอลากเขาออกไป มันจะมีโอกาสชนะมากแค่ไหน

ไม่มีเลยสักนิด

แรงของผู้ชายและผู้หญิง ดูเหมือนตั้งแต่เกิดมามันก็มีความเหลื่อมล้ำ

ยิ่งไปกว่านั้น คนที่เธอกำลังเผชิญหน้าอยู่ตอนนี้คือคนที่ไร้ยางอายแบบนี้

เธอทำได้แค่ยอมแพ้

หร่วนซิงหว่านไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว เธอรู้สึกว่าอากาศรอบๆตัวทำให้เธอหายใจไม่ออก

และเมื่อเธอกำลังจะลุกขึ้นเดินกลับไปที่ห้องนอน ทันใดนั้นก็มีช้อนยื่นเข้ามาข้างปากของเธอ

หร่วนซิงหว่านเอนหลังออกไปตามสัญชาตญาณ มองดูผู้ชายที่เดินเข้ามาด้วยความหวาดระแวง "คุณจะทำอะไรอีก?"

โจวฉือเซินมองลงไปที่ช้อนในมือแล้วพูดสั้นๆว่า "กิน"

"ฉันไม่..."

"คุณกินแล้วผมก็จะไป"

มันช่างเป็นเหตุผลที่น่าดึงดูด ทำให้คนปฏิเสธไม่ลง

ความอ่อนโยนแบบนี้ มันคือสิ่งที่หร่วนซิงหว่านใฝ่ฝัน

แต่ตอนนั้นสิ่งที่เธอได้รับมาตลอด คือความเย็นชาของเขา

บางสิ่งบางอย่างก็แปลกแบบนี้แหละ ยิ่งคุณอยากได้มัน คุณก็ไม่มีทางได้มัน แต่เมื่อคุณไม่อยากได้มันแล้ว เขากลับเอามันมาให้คุณตรงหน้า ไล่ยังไงก็ไม่ไป

โจวฉือเซินเลิกคิ้ว "อึ้งไปเลยเหรอ"

ได้ยินแบบนี้ หร่วนซิงหว่านก็รีบดึงสติกลับมา สะบัดมือที่อยู่ข้างหน้าออกแล้วพูดอย่างเย็นชา "ประธานโจวกลับไปได้รึยังคะ"

โจวฉือเซินหัวเราะเบาๆ "งิ้วเสฉวนเปลี่ยนหน้ากากยังไม่เร็วเท่าคุณ"

หร่วนซิงหว่าน "..."

โจวฉือเซินไม่เห็นคำพูดของเธออยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย ถึงขั้นบอกได้ว่าเขาไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย

เขาค่อยๆพูด "อยากกินอะไร พรุ่งนี้ผมเอามาให้คุณ"

หร่วนซิงหว่านมองหน้าเขาและถามอย่างจริงจัง "ฉันขอถามหน่อยได้ไหมว่า ช่วงนี้ประธานโจวทำอะไร"

โจวฉือเซินถามกลับ "สิ่งที่ผมทำมันยังชัดเจนไม่พออีกเหรอ"

"รบกวนประธานโจวพูดให้ชัดเจนหน่อยค่ะ"

"ผมคิดดูแล้ว ผมตัดสินใจที่จะให้โอกาสครั้งสุดท้ายกับคุณ"

"..."

เธอขอบคุณบรรพบุรุษสิบแปดชั่วโคตรของเธอจริงๆ

หร่วนซิงหว่านพูด "ครั้งก่อนประธานโจวบอกว่าฉันไม่มีโอกาสแล้วไม่ใช่เหรอคะ"

โจวฉือเซินอืมแล้วพูดว่า "โอกาสไม่ได้หากันง่ายๆ รักษาไว้ให้ดี"

หร่วนซิงหว่านกัดฟัน แต่ก็ทนไม่ไหว เธอกำลังจะอ้าปากด่า ก็ได้เขาพูดอีกว่า "แต่เจียงย่านบอกว่า เรื่องแบบนั้นมันไร้ประโยชน์ ต้องให้คุณรู้สึกเอง"

หร่วนซิงหว่านเบะปาก เจียงย่านใช่ไหม เธอจำได้แล้ว

"ประธานโจวคะ ที่จริงแล้วฉันคิดว่า เรื่องแบบนี้คุณไม่ควรฟังคนอื่น คุณต้องทำตามหัวใจของตัวเอง คุณจะเปลี่ยนหลักการที่คุณยืนหยัดมาโดยตลอด เพียงเพราะคำพูดของคนอื่นได้ยังไง"