สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 447

ขณะที่ทุกคนกำลังจับตาดู หลินจื้อหย่วนก็พูดขึ้นมาช้าๆ ว่า "สำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับหลินซื่อเมื่อไม่นานมานี้ ทุกคนคงอยากสงสัยมาก มีเรื่องหนึ่ง ที่ผมเองสงสัยเหมือนกัน ว่าหลังจากเกิดเหตุระเบิดเมื่อยี่สิบปีก่อน มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ จืออี้เป็นลูกสาวแท้ๆ ของผมหรือไม่ ดังนั้นผมจึงใช้เวลาและความพยายามมากในการตรวจสอบ และในที่สุดก็พบคนสำคัญ"

เมื่อหลินจื้อหย่วนพูดจบ หร่วนจุนก็เดินออกมาพร้อมกับบอดี้การ์ดสองคน

หร่วนจุนน่าจะเป็นครั้งแรกที่ได้เข้าร่วมงานแบบนี้ แต่ไม่รู้สึกแปลกหรือรู้สึกไม่สบายใจเลยสักนิด กลับกันใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และยังทักทายคนที่มองเขาด้วย

เสียงของหลินจื้อหย่วนยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ "คุณหร่วนเคยนำเอาสิ่งของที่ภรรยาที่เสียชีวิตไปแล้วทิ้งไว้มาบอกกับผมว่า นี่คือสิ่งของของแม่ของเธอ และท่านนี้ คือพ่อที่เลี้ยงดูเธอมาจนโต ความจริงของเรื่องนี้เป็นอย่างไรกันแน่ แม่ของคุณหร่วนจะใช่ภรรยาที่เสียชีวิตของผมหรือไม่ มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้"

ข้างล่างเวที เสิ่นจื่อซีพูดเบาๆ ว่า "ดูจากที่เขาพูดแล้ว เขาอยากจะยืมหร่วนจุนมาบอกว่าสิ่งของที่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าเป็นของปลอม คำพูดที่คุณพูดก็เป็นเรื่องโกหก จึงจะไล่คุณออกจากตระกูลหลิน? "

หร่วนซิงหว่านกล่าว "ดูแล้วอาจจะเป็นอย่างนี้"

และไม่ไกลจากที่นี่ ท่านจิ้นก็ถือไม้เท้า มองสถานการณ์นี้ด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด

หลินจื้อหย่วนกล่าวต่อว่า "ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่า เรื่องทั้งหมดเป็นอย่างไรกันแน่ แต่ก่อนที่ความจริงจะเปิดเผย ผมยังจะต้องประกาศเรื่องหนึ่ง ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร ไม่ว่าจืออี้หรือว่าซิงหว่าน ใครกันแน่ที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของผม ผมจะขอมอบหลินซื่อทั้งหมดให้เธอ"

หลังจากคำพูดนี้จบลง ทุกคนก็เกิดความโกลาหล และต่างได้พูดคุยกัน

หลินจื้อหย่วนมีกลยุทธ์ที่โหดร้าย และสูงพอ เพียงแค่เขาได้ซื้อผีการพนันอย่างพ่อของหร่วนซิงหว่านไปก่อนแล้ว แม้ว่าหร่วนซิงหว่านจะเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขา หลินซื่อก็ตกไปอยู่ในมือของหลินจืออี้แล้ว หร่วนซิงหว่านไม่เพียงแต่ไม่ได้รับอะไรเลย ยังต้องแบกรับคำด่าอีกด้วย

แต่หากเป็นเช่นนั้น บางคนที่ไม่เข้าใจ ถ้าหร่วนซิงหว่านเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเขา แล้วจุดประสงค์ของเขาในการทำแบบนี้คืออะไรล่ะ หรือว่าเลี้ยงลูกสาวให้คนอื่นมาหลายสิบปี เลี้ยงจนเกิดเป็นความรัก ผู้ให้กำเนิดไม่เหมือนกับผู้เลี้ยงดู ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจอะไร?

ถอยไปหมื่นก้าวพูดว่า สิ่งของที่ทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้าอะไรนั้น และแม่ผู้ให้กำเนิด ทั้งหมดได้ถูกหร่วนซิงหว่านสร้างขึ้นมา เพียงเพื่อไปแสวงหาความร่ำรวยมีเกียรติยศที่สูงส่งของครอบครัวตระกูลหลิน ดังนั้นคืนนี้ ก็คงกำลังจะสูญเสียชื่อเสียงอยู่ที่นี่เป็นแน่

ตอนนี้ทุกคนรู้ดีว่าเบื้องหลังของเธอเป็นใคร และหลินจื้อหย่วน กำลังวางแผนจะแก้แค้นโจวซื่อแล้ว

ไม่ว่าจะวางแผนอะไร ขอแค่เขาตัดสินใจเรื่องนี้ออกมา ก็ทำให้ผู้คนรู้สึกเหลือเชื่อแล้ว

ในขณะที่ทุกคนกำลังรอคอย หร่วนจุนก็เดินไปหาหลินจื้อหย่วน จากนั้นถูมือไปมา และกวาดสายตามองลงไปด้านล่างเวที หัวเราะคิกคัก "ไม่คิดเลยว่าในชีวิตนี้ผมจะได้ติดต่อพูดคุยกับคนรวยมากมายขนาดนี้......นอกเรื่องแล้วนอกเรื่องแล้ว ประธาน......ประธานหลินท่านนี้ตามผมมาในวันนี้ ก็คืออยากถามผมว่า เมื่อยี่สิบปีก่อนนั้นเกิดอะไรขึ้น หร่วนซิงหว่านเป็นลูกสาวของผม และนี่ต้องถามอีกเหรอ ผมเลี้ยงลูกสาวที่น่ารักของผมมาจนโต และสวยขนาดนี้ ต้องเป็นลูกสาวผมแน่ๆ"

หร่วนจุนหยุดไปครู่หนึ่ง และมองดูการแสดงออกที่แตกต่างกันของทุกคนที่อยู่ด้านล่างเวที เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นจุดสนใจของทุกคน แต่ไหนแต่ไรไม่เคยภูมิใจในตัวเองขนาดนี้มาก่อน เขายืดตัวตรง และพูดว่า "แต่ อิๆๆ แต่น่าเสียดาย ไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของผม"

หร่วนจุนเริ่มรำลึกความหลังอย่างเศร้าสลด "ผมจำได้ว่ามันเป็นคืนที่มีสถานการณ์อันตรายอันใหญ่หลวง ตอนที่ผมกลับมาถึงบ้าน ผมเห็นแม่ลูกคู่หนึ่งนอนอยู่ข้างพงหญ้า และผมได้ช่วยพวกเธอไว้ด้วยความหวังดี ตอนแรกคิดจะแจ้งตำรวจเพื่อตามหาครอบครัวของพวกเธอ แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับบอกว่ามีคนเลวกำลังตามหาพวกเธอ ไม่ยอมให้ผมโทรแจ้งตำรวจ ผมเองก็ไม่มีทางเลือก นอกจากปล่อยให้พวกเธออยู่ที่นี้ ได้มีกินมีอยู่อย่างมีความสุข"

มีคนที่อยู่ใต้เวทีตั้งคำถามว่า "หลินจื้ออานได้ตายอยู่ในการระเบิดครั้งนั้น และประธานหลินก็สลบไปสามเดือนถึงได้ตื่นขึ้นมา ตอนนั้นหนังสือพิมพ์ก็มีรายงาน ทำไมหลังจากนั้น พวกเธอถึงไม่ได้กลับมาที่ตระกูลหลิน แต่กลับไม่เคยมีข่าวคราวอะไรเลย"

รอยยิ้มบนใบหน้าของหร่วนจุนยิ่งบิดเบี้ยวยิ่งกว่าเดิม "แล้วยังจะเป็นเพราะอะไรล่ะ แน่นอนว่าเป็นเพราะเธอกับผมอยู่ด้วยกันนานจึงเกิดความรัก ก็ไม่ยอมกลับไปแล้วยังไงล่ะ"

"เหลวไหล!"

"ฉันพูดเหลวไหลหรือไม่เธอไปถามก็รู้แล้ว ว่าเธอยังให้กำเนิดลูกชายของฉันอีกคนหนึ่ง ลูกชายของฉันจะต้องเป็น......"

ในขณะที่ทุกคนกำลังคาดเดาอยู่นั้น หลินจื้อหย่วนก็เอ่ยปากพูด "สำหรับเหตุการณ์ในตอนนั้น ผมเสียใจและละอายใจมาก หากตอนนั้นผมใช้ความพยายามตามหาเสี่ยวม่านพวกเธอสองแม่ลูกมากขึ้นอีกหน่อย เรื่องราวอาจไม่ได้เปลี่ยนไปจนมาถึงขั้นนี้ และจะไม่ทำให้ซิงหว่านต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ข้างนอกมาหลายปี"

หร่วนซิงหว่านมองเขาด้วยสีหน้าเฉยเมย รอยยิ้มที่มุมปากแฝงไว้ด้วยความเย็นชา

หลินจื้อหย่วนกล่าวต่อว่า "สิ่งที่ผมพูดเมื่อครู่ จะไม่กลับคำแน่นอน เพื่อชดเชยความเสียใจในช่วงหลายปีมานี้ ผมขอมอบหลินซื่อทั้งหมดให้กับซิงหว่าน ไม่ว่าเธอจะจัดการอย่างไร ผมจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับหลินซื่ออีกต่อไป"

เมื่อสิ้นเสียงของเขา ทั่วทั้งสี่ทิศก็เดือดพล่านอีกครั้ง

นี่มันต่างจากที่พวกเขาคิดได้อย่างไร เรื่องราวทั้งหมดได้เกิดการพลิกผันครั้งใหญ่

หลินจื้อหย่วนกำลังจะลงจากแท่นพูด หร่วนซิงหว่านก็พูดเบาๆ ว่า "มีอย่างหนึ่ง ฉันอยากจะถามประธานหลิน"

หลินจื้อหย่วนกล่าว "ซิงหว่าน เธอควรเปลี่ยนคำพูดแล้ว มีอะไรพวกเราก็ลงไปพูดกันข้างล่างเถอะ ฉันเองก็อยากคุยกับเธอเช่นกัน"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ไม่ต้องลำบากขนาดนั้นหรอก พูดกันตรงนี้เถอะ เรื่องที่ฉันอยากถาม น่าจะเป็นเรื่องที่ทุกคนก็อยากรู้มากเช่นกัน"

หลินจื้อหย่วนยืนอยู่ตรงนั้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ "ถามมาเถอะ"

"ในเมื่อเป็นอย่างนั้นตั้งแต่ตอนที่ฉันกับแม่หายตัวไปพร้อมกัน แล้วคุณหลินมาได้ยังไงล่ะ ตอนนั้นฉันอายุได้เจ็ดขวบแล้ว ประธานหลินอยากจะบอกว่า คุณจำคนผิดแล้วเหรอ?"