สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 45

บทที่ 45 จูบทีหนึ่งค่อยไป

ไม่นานสองคนนั้นก็เข้าไปในร้านหรูหรา ผู้หญิงเลือกเสื้อผ้ากระเป๋าอยู่ด้านหนึ่ง ผู้ชายถือโทรศัพท์ตอบข้อความอยู่อีกด้าน

หร่วนซิงหว่านซ่อนอยู่นอกประตู มุมนี้สามารถเห็นใบหน้าของผู้ชายได้ชัดเจนพอดี

เธอกัดฟัน หลี่อ๋าง!

ในร้านหรูหรา

หยางเจียวเจียวถือกระเป๋าใบหนึ่งมาตรงหน้าหลี่อ๋าง “ที่รักขา ฉันชอบอันนี้มากเลย นายซื้อให้ฉันดีไหม”

เซลล์ขายของยืนพูดอยู่อีกด้าน “คุณผู้หญิงคุณตาดีมาก กระเป๋ารุ่นนี้เป็นรุ่นใหม่ในฤดูกาล ทั้งเมืองหนานเฉิงมีแค่สองใบ ล้วนแต่อยู่ในร้านเรา”

ได้ยินดังนั้น หยางเจียวเจียวก็ยิ่งชอบ กอดแขนของหลี่อ๋างออดอ้อน “งั้นฉันก็จะเอาอันนี้แหละ โอเคไหม”

หลี่อ๋างบีบจมูกของเธออย่างสนิทสนม “โอเคโอเคโอเค ซื้อให้เธอ”

ขณะที่พูด เขาก็หยิบบัตรออกมาพูดกับเซลล์ขายของ “พวกเธอมีสองอันไม่ใช่เหรอ อีกอันฉันก็จะเอา”

เซลล์ขายของยิ้มรับบัตรมา “ได้ค่ะ กรุณารอสักครู่”

แต่หยางเจียวเจียวที่เมื่อกี้ยังมีรอยยิ้มเต็มใบหน้าไม่มีความสุขขึ้นมาทันที ปล่อยแขนของหลี่อ๋าง “นายยังจะซื้อให้ผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอ? ทุกครั้งที่นายให้ของฉันก็ต้องให้เธอด้วย ถ้านายขาดเธอไม่ได้ขนาดนั้น ก็ไม่ต้องมาหาฉันแล้ว”

หลี่อ๋างโอบไหล่ของเธอ “เอาน่าที่รักอย่าโกรธเลย ฉันกลับมาเดือนนี้โดยปกติแล้วก็อยู่แต่กับเธอไม่ใช่เหรอ ชดเชยให้เธอหน่อยคือเรื่องที่ควรทำ ในร้านถ้าเธอยังมีของที่ชอบก็เลือกตามสบายเลย ฉันซื้อให้แค่เธอ ครั้งนี้ไม่ให้เธอแล้ว”

หยางเจียวเจียวจิ้มนิ้วไปที่อกเขา พูดอ้อนแอ้น “นี่ก็เกือบแล้ว”

ทั้งสองออกมาจากร้านหรูหรา และออกจากศูนย์การค้าไป

หลี่อ๋างเอากล่องที่มีหีบห่อสวยงามวางไว้ในรถ แล้วโอบไหล่ของหยางเจียวเจียวเดินไปที่โรงแรมด้านข้างศูนย์การค้า

ระหว่างทาง หร่วนซิงหว่านแอบตามอยู่ด้านหลังพวกเขามาตลอด

เธอพบว่าสุนัขหญิงชายคู่นี้จมอยู่ในความสุขของการคบชู้เกินไป ทำให้ทั้งสองไม่เห็นเธอ

มาถึงโรงแรม มีคนที่จะใช้ลิฟต์เยอะ หร่วนซิงหว่านเองก็ตามเข้าไป ยืนอยู่ในมุม

ในตอนที่พวกเขาลงจากลิฟต์ เธอก็ลงตามไป เดินอยู่ด้านหลังช้าๆ

ไม่รู้ว่าหลี่อ๋างตระหนักได้ถึงอะไรหรือเปล่า หันหน้ากลับมามอง ในนาทีที่เขาหันหน้ากลับมา หร่วนซิงหว่านเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในขอบประตูด้านข้าง

แต่เธอไม่คาดคิดว่าประตูนี้เพียงแค่แง้มไว้ ไม่ได้ปิดจริงจัง ถูกเธอชนจนเปิดออก

หร่วนซิงหว่านเดิมทีนึกว่าเธอจะล้มลงไปอย่างจัง ไม่ก็ชนกับกำแพงอย่างแรง

แต่เธอกลับหล่นลงไปในอ้อมแขนที่อุ่นร้อน

หร่วนซิงหว่านเงยหน้า สบตาเข้ากับดวงตาสีดำนิ่งลึกของชายหนุ่มพอดี

แม่งชนเข้ากับสิ่งอัปมงคลเหรอวะ!

โจวฉือเซินถือโทรศัพท์มือเดียว มองมาที่เธอด้วยแววตามั่นคง

หร่วนซิงหว่านทะลุผ่านสายตาที่มองทะลุโลกไม่นิ่งเฉยคู่นั้นของเขา ราวกับเดาได้แล้วว่าเขากำลังคิดอะไร

ผู้ชายหมาๆคนนี้จะต้องคิดแน่ๆว่า “ดูสิดูสิ ฉันพึ่งไม่สนใจเธอแค่เดือนเดียวเอง เธอก็รีบร้อนโผเข้าหาอ้อมกอดแล้ว”

ความคิดของเธอยังไม่สุกงอม ก็เห็นริมฝีปากบางของโจวฉือเซินขยับเล็กน้อย เหมือนกับจะพูดคำที่อยู่ในใจเธอออกมา หร่วนซิงหว่านตอนนี้ในหัวเต็มไปด้วยหลี่อ๋างที่ยังคงอยู่ข้างนอก ถ้าเธอมีความปั่นป่วนเพียงเล็กน้อยถูกเขาพบเข้า งั้นก็จะไม่ได้หลักฐานการนอกใจของเขา

ก่อนที่โจวฉือเซินจะเอ่ยปาก เธอเขย่งเท้าปิดปากเขาอย่างรวดเร็ว

แล้วปิดประตูตาม

ทั่วทั้งห้องเข้าสู่ความเงียบที่แปลกประหลาด มีเพียงมือถือของโจวฉือเซินที่จะมีเสียงอื้อซ่าดังสวนมา “......ประธานโจว? ประธานโจวคุณยังฟังอยู่ไหม”

โจวฉือเซินลดสายตาลงมอง หร่วนซิงหว่านรีบดึงสติกลับมาทันที รู้สึกเหมือนมือกำลังจะไหม้ขึ้นมา รีบดึงกลับ

เขาพูดกับปลายสาย “อืม”

“เกี่ยวกับเรื่องการพัฒนารีสอร์ทในสิงคโปร์......”

หร่วนซิงหว่านยิ้มอย่างอ่อนโยน “ฉันมาหาเพื่อนน่ะ ประธานโจวล่ะ?”

“เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย”

“……”

ไม่เป็นไร เธอก็แค่ถามในเชิงสัญลักษณ์เท่านั้น

โจวฉือเซินเก็บมือถือลง ไม่อดทนนิดหน่อย “เธอคิดจะรั้งฉันไว้ตรงนี้จนถึงเมื่อไหร่”

ครั้งนี้เขามาที่โรงแรมก็เพื่อจัดการประชุมตามปกติ แต่ได้รับโทรศัพท์ที่เกี่ยวกับงานกะทันหัน จึงสุ่มเปิดห้องห้องหนึ่ง กลับนึกไม่ถึงว่าเธอกลับชนเข้ามาด้วยความบังเอิญที่ไม่บังเอิญ

โจวฉือเซินไม่เชื่อความบังเอิญแบบนี้เด็ดขาด

ดูท่าหนึ่งเดือนนี้ที่ปล่อยให้เธออยู่เองตามธรรมชาติจะได้ผลลัพธ์นิดหน่อย

หร่วนซิงหว่านพึ่งนึกได้ว่าตนมาที่นี่ไม่ใช่มาทะเลาะกับเขา หลี่อ๋างน่าจะเข้าห้องไปแล้ว

เธอถอยหลังไปสองก้าว “โทษทีนะ ฉันขอตัวก่อน”

ในขณะเดียวกัน ไม่รู้ว่าเพราะเป็นโจรแล้วมักจะรู้สึกผิดหรือเปล่า หลี่อ๋างเอาแต่รู้สึกว่าวันนี้ไม่ค่อยสงบ แม้ว่าเมื่อกี้หันหน้ากลับไปไม่เห็นใคร แต่สติสัมปชัญญะบอกเขา ว่าอยู่ต่อไม่ได้แล้ว

แต่เมื่อเขาบอกว่าจะไป หยางเจียวเจียวก็ยังกอดเขาไว้อย่างไม่เห็นด้วย “ถ้ามันเป็นเรื่องใหญ่นายก็ไปแบไต๋กับผู้หญิงคนนั้นซะ พอดีจะได้อยู่ด้วยกันกับฉันอย่างชอบธรรม”

หลี่อ๋างยิ้ม ไม่ได้ตอบคำพูดของเธอต่อหน้า เห็นได้ชัดว่าอยากมีทั้งสองไว้คนล่ะที่ ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน

เขาดึงมือของหยางเจียวเจียว “เอาน่าที่รัก พรุ่งนี้ฉันมาอยู่กับเธออีก วันนี้ต้องกลับแล้วจริงๆ”

ตอนที่เดินไปถึงประตู หยางเจียวเจียวก็กอดเอวเขาอีกครั้ง “จูบทีหนึ่งค่อยไป”

หลี่อ๋างโอบเธอไว้แล้วจูบลงไป

ในตอนที่หร่วนซิงหว่านเปิดประตูห้องโรงแรมออก ก็เห็นฉากนี้พอดี เธอรีบถอยกลับมา ภายใต้ความรีบร้อนไม่สนที่จะอธิบาย เอื้อมมือผลักโจวฉือเซินที่ตามมาด้านหลังกลับไป แล้วหยิบมือถือออกมาถ่ายไว้เป็นหลักฐานอย่างรวดเร็ว