สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 526

โจวฉือเซินเพิ่งเดินมาถึงสวน ด้านหลังก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น "ฉือเซิน"

เขาหันตัวไป โจวจู้นเหนียนนั่งรถเข็นอยู่ไม่ไกล ด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

โจวฉือเซินเดินไป พูดเสียงเรียบ "เมื่อกี้คุณได้ยินหมดแล้วสินะ"

โจวจู้นเหนียนพยักหน้าเบาๆ "ได้ยินหมดแล้ว นายไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้าฉันเป็นนาย ก็ทำแบบนี้เหมือนกัน"

โจวฉือเซินพูด "คุณไม่ยุ่งเรื่องนี้ก็ได้"

รอยยิ้มโจวจู้นเหนียนค่อนข้างหมดหนทาง "บอกได้แค่ว่าทำตามใจตัวเองไม่ได้"

เขาคือคนตระกูลโจว แม่เขาก็เคยทำร้ายหร่วนซิงหว่านมาก่อน เขาจะปฏิเสธไม่สนใจเรื่องนี้ได้อย่างไร

ในเมื่อรู้ว่ามันย้อนกลับไปไม่ได้ แต่ยืดเยื้อไว้สักหน่อย

โจวฉือเซินนั่งเก้าอี้ยาว มองพระอาทิตย์ขึ้นอยู่ไกลๆ แล้วพูดขึ้นช้าๆ "ถ้าคุณยอม หลังจากเรื่องมันจบแล้ว ฉันจะส่งคุณไปอยู่ที่ที่เหมาะในการใช้ชีวิต"

"แล้วแม่ฉันล่ะ"

เสียงโจวฉือเซินไม่แยแส "เธอทำไม่ดี ก็ต้องรับผิดชอบผลที่ตามมา"

โจวจู้นเหนียนถอนหายใจอย่างไร้เสียง "ฉือเซิน ฉันรู้ว่าเธอเคยทำเรื่องพวกนั้น ยังไงก็ไม่มีทางชดใช้ได้ ฉันก็รู้สึกผิดกับนายและซิงหว่านมากๆ แต่ฉันจะทำยังไงได้ล่ะ ยังไงเธอก็เป็นแม่ฉัน ทำทุกอย่างก็เพื่อฉัน ยี่สิบกว่าปีมานี้ ฉันรู้สึกถึงความสิ้นหวังและเจ็บปวดของเธออยู่บ่อยๆ แต่ฉันสภาพฉันแบบนี้ ยังทำไม่ได้แม้กระทั่งความกตัญญูขั้นพื้นฐานเลย"

โจวฉือเซินละสายตากลับไปแล้วพูดขึ้น "ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ตราบใดที่เธอได้รับโทษที่สมควรได้รับก็พอ"

"ถ้าเป็นไปได้ ไม่ว่าจะเป็นการลงโทษอะไร ฉันหวังว่าฉันจะรับผิดชอบแทนเธอได้"

โจวฉือเซินไม่พูดอะไร

ไม่รู้สายตาโจวจู้นเหนียนมองไปที่ไหน ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่ ผ่านไปนานมากก่อนจะเอ่ยปาก "ฉือเซิน นายอยากทำอะไรก็ทำไป ไม่ต้องคำนึงถึงฉัน ถ้าพวกเขาล้มเหลวจริงๆ ฉันก็จะได้หลุดพ้นอย่างแท้จริง"

เมื่อพูดประโยคสุดท้าย น้ำเสียงเขามีความผ่อนคลายเล็กน้อย

ราวกับว่ารอคอยเวลานี้มานานมากแล้ว

โจวฉือเซินมองไปทางเขา ขมวดคิ้ว

ยี่สิบปีก่อน วันนั้นที่เขาถูกพากลับมาบ้านตระกูลโจว คุณท่านกับโจงเสียนทะเลาะกันใหญ่โต โจงเสียนเหมือนเป็นบ้า ปากเอาแต่พูด "ไอ้ลูกนอกสมรส" "สกปรก" "ชั้นต่ำ" คำประเภทนี้

คุณท่านก็ถูกบีบบังคับให้หมดหนทาง ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุนี้ โจวซื่อกรุ๊ปต้องมีผู้สืบทอด ถึงแม้ไอ้ลูกนอกสมรสคนนี้จะตายอยู่ข้างนอก เขาก็ไม่สนใจ

โจวฉือเซินยืนที่ประตูทางเข้า มองพวกเขาทะเลาะกันด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

โจวจู้นเหนียนหมุนรถเข็นมา ดึงมือเขาไว้ พูดด้วยเสียงอ่อนโยน "นายคือฉือเซินใช่ไหม ฉันชื่อโจวจู้นเหนียน เป็นพี่ชายนาย"

โจวฉือเซินหันศีรษะไป ใบหน้าอ่อนเยาว์มีความเบื่อโลกและความขมขื่นอันเย็นยะเยือก

ตอนนั้นดูเหมือนโจวจู้นเหนียนเพิ่งออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน ยังไม่ชินกับการใช้รถเข็น มักจะล้มจมูกช้ำหน้าบวมอยู่บ่อยๆ

ใบหน้าที่มีบาดแผลของเขา ยิ้มให้กับโจวฉือเซิน "อย่ายืนตรงนี้เลย ฉันจะพานายไปห้องนาย"

ในเวลาต่อมา ทุกครั้งที่โจงเสียนมาหาเรื่องเขา โจวจู้นเหนียนก็มาขวางตรงหน้าเขา และเมื่อโจงเสียนไม่ให้คนรับใช้เอาอาหารให้เขาทาน กลางดึกก็จะเอาอาหารมื้อดึกมาที่ห้องเขา เมื่อเขาออกไปเรียนหนังสือ กลัวว่าคุณท่านให้ค่าครองชีพเขาไม่พอ ก็แอบยัดบัตรธนาคารใส่ไว้ในกระเป๋าหนังสือเขา

จนกระทั่งโจวฉือเซินเริ่มรับช่วงต่อโจวซื่อกรุ๊ป ค่อยๆ โผล่พรสวรรค์ออกมา โจงเสียนจึงสำรวมขึ้นเยอะ

ในครอบครัวนี้ มีแค่โจวจู้นเหนียนเท่านั้นที่เห็นเขาเป็นคน เป็นคนในครอบครัว เป็นน้องชาย

แต่แม่ของเขาดันคือโจงเสียน

โจวจู้นเหนียนหาสมดุลระหว่างทั้งสองฝ่ายไม่ได้ อยากหลุดพ้น

โจวฉือเซินก็หาไม่ได้เช่นกัน

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน โจวจู้นเหนียนพูดขึ้น "ซิงหว่านยังโอเคไหม คืนนั้นเธอคงตกใจกลัวมาก"

"ไม่เป็นไร เธอไม่ได้ขี้ขลาดขนาดนั้น"

โจวจู้นเหนียนยิ้ม "เจอกันคราวนี้ ฉันรู้สึกว่าท่าทีซิงหว่านดูดีกว่าเดิมเยอะ ดูออกว่านายดีกับเธอมาก เป็นงี้ตั้งนานแล้วก็คงดี"

โจวฉือเซินเลิกคิ้วขึ้น "คุณเคยบอกนานมากแล้ว ว่าฉันชอบเธอ"

"เรื่องแบบนี้คนข้างในสถานการณ์มักมองไม่ออก คนนอกมองทะลุกว่า"

ริมฝีปากบางเขางับบุหรี่อยู่ ดวงตาดำมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดมุ่งหมาย ไม่รู้กำลังคิดอะไรอยู่

แม้แต่เธอเดินเข้าไปใกล้ก็ยังไม่สังเกตเห็น

หร่วนซิงหว่านไม่เคยเห็นเขาเหม่อลอยแบบนี้มาก่อน

เธอยื่นมือไปโบกตรงหน้าเขา เอ่ยปากหยั่งเชิง "สุดหล่อ อกหักเหรอ?"

โจวฉือเซิน: "......"

เขาหันศีรษะไป หลังจากเห็นเธอก็ดึงบุหรี่จากปากออก เสียงมีความแหบพร่าเล็กน้อย "เสร็จแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านตอบอืม "เสร็จนานแล้ว โทรหาคุณก็ไม่รับสาย"

โจวฉือเซินหยิบโทรศัพท์ข้างกายขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว แล้วพูดเสียงทุ้ม "ขอโทษ ปิดเสียงไว้ ไม่ได้ยิน"

หร่วนซิงหว่านพิงกระจกรถ ดวงตาดำชุ่มชื้นจ้องมองเขา "คุณเป็นอะไร อารมณ์ไม่ดีเหรอ"

โจวฉือเซินยกยิ้ม "เปล่า"

"มันเขียนบนหน้าหมดแล้ว ยังจะเปล่าอีก" สายตาหร่วนซิงหว่านหยุดอยู่ตรงที่เขี่ยบุหรี่ในรถ ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ "นี่คุณสูบไปเท่าไรแล้ว?"

โจวฉือเซินพูด "ไม่เท่าไร"

"ตอบจริงจังหน่อยได้ไหม ฉันไม่ได้ตาบอดนะ"

ขณะที่พูด หร่วนซิงหว่านไปดึงประตูฝั่งคนขับ "คุณลงมา ไปนั่งรถฉันคันนั้น รถคุณมีแต่กลิ่นควันบุหรี่"

โจวฉือเซินถือโอกาสลงจากรถ ปิดประตูรถแล้ว ก็ยื่นมือโอบเธอไว้ในอ้อมกอด

หร่วนซิงหว่านยังไม่ทันได้เอ่ยปาก เขาก็พูดเสียงแหบ "อย่าขยับ ให้ฉันกอดสักพัก"

หร่วนซิงหว่านเอามือวางบนเอวเขาเบาๆ จริงๆ ก็พอเดาได้บ้างแล้วว่าทำไมเขาถึงเป็นเช่นนี้

เธอพูดเสียงเบา "เจอพี่ชายคุณหรือยัง?"