สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 540

หลังจากที่หร่วนซิงหว่านคุยกับเพ้ยซานซานอยู่พักหนึ่ง ก็มีคนมาเคาะประตูเบาๆ จากข้างนอก

Danielพูดว่า "ผมขอเข้าไปได้ไหม"

เพ้ยซานซานถอนหายใจลึกๆ

หร่วนซิงหว่านยิ้มและหันกลับมาพูดว่า "เข้ามาค่ะ"

ไม่นานประตูห้องนอนก็เปิดออก พร้อมกับถาดในมือของDaniel เขาเดินเข้าไปอีกด้านหนึ่งของเตียงแล้ววางถาดลงบนโต๊ะข้างเตียง กลิ่นหอมของอาหารอบอวลไปทั่วทั้งห้องในทันที

Danielมองไปที่หร่วนซิงหว่าน "คุณหร่วน อยู่กินข้าวก่อนครับ ผมทำเสร็จแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูดว่า "ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปหาโจวฉือเซินต่อ"

เมื่อพูดจบ เธอก็ลุกขึ้นพูดกับเพ้ยซานซานว่า "ถ้าอย่างนั้นก็พักผ่อนให้สบายนะ โทรหาฉันได้ทุกเมื่อถ้ามีเรื่องอะไร ฉันไปก่อนละ"

เพ้ยซานซานพยักหน้าและยื่นมือออกไป ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจนัก

หร่วนซิงหว่านโน้มตัวลงมากอดเธอ "เจอกันพรุ่งนี้นะ"

"ช่างมันเถอะ เดี๋ยวประธานโจวจะมาหาเรื่องฉันอีก ไว้ฉันจะไปหาเธอเมื่อฉันอาการดีขึ้นนะ"

หร่วนซิงหว่านยิ้มขึ้น "ไม่ได้ขนาดนั้นสักหน่อย"

เพ้ยซานซานปล่อยเธอไป "ฉันไม่ไปส่งนะ กลับบ้านระวังด้วย"

"อืม"

ทันทีที่หร่วนซิงหว่านหันกลับ Danielก็หยุดเธอเอาไว้ "คุณหร่วน"

หร่วนซิงหว่านหันกลับมาและพูดว่า "มีอะไรเหรอ?"

Danielพูดกับเพ้ยซานซานว่า "ซานซาน กินข้าวไปก่อน ผมจะไปส่งคุณหร่วนสักครู่"

เพ้ยซานซานโบกมืออย่างรวดเร็ว "ไปๆๆ"

เมื่อเข้าไปในลิฟต์ Danielจึงพูดว่า "เกิดอะไรขึ้นกับจ้าวจิ้ง ถ้าคุณต้องการให้ผมทำอะไร คุณหร่วนสามารถบอกกับได้โดยตรงเลยนะครับ"

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "ขอบคุณค่ะ แต่ทุกอย่างเกือบเสร็จแล้ว คุณอยู่ที่นี่ดูแลซานซานเถอะค่ะ"

Danielพยักหน้าและพูดขึ้นว่า "แต่ดูเหมือนเธอไม่อยากเจอผมเท่าไหร่นัก ผมรู้ว่าผมสร้างความทรงจำที่ไม่ดีนักให้เธอ แต่ผมอยากดูแลเอจริงๆ"

หลังจากหยุดชั่วครู่ หร่วนซิงหว่านก็พูดอีกครั้งว่า "คุณต้องการดูแลเธอแค่ในวันนี้หรือตลอดไปในอนาคต"

เมื่อได้ยินดังนั้น Danielก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยและไม่พูดอะไรออกมาสักพัก

ทันใดนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออก ทั้งสองคนเดินออกไปพร้อมกัน

หร่วนซิงหว่านพูดต่อไปว่า "ซานซานบอกฉันว่าคุณกำลังคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชีวิตของคุณสองคน คุณควรคิดให้ชัดเจน ไม่ว่าสุดท้ายแล้วคุณจะตัดสินใจยังไง ซานซานก็ยอมรับมันได้ ฉันยังคงยืนยันประโยคนั้นว่า ถ้าคุณไม่ชอบเธอ คุณก็ควรรักษาระยะห่าง อย่าให้เธอเข้าใจผิด"

หลังจากนั้นไม่นาน Danielก็พูดว่า "ผมไม่อยากทำร้ายเธอ"

"ฉันรู้ แต่เรื่องบางเรื่องหากยังฝืนไปแบบนี้เรื่อยๆ อย่างคลุมเครือ จะเป็นการทำร้ายเธออย่างแรง"

"ตอนนี้เธอยังชอบผมอยู่ไหม?"

หร่วนซิงหว่านหยุดชะงัก "นี่เป็นเรื่องระหว่างคุณสองคน ฉันไม่สามารถบอกคุณได้หรอกค่ะ"

Danielยกมือขึ้นลูบคิ้ว ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

หร่วนซิงหว่านหยิบกุญแจออกมาและปลดล็อกรถ "งั้นฉันไปก่อนนะ ถ้าซานซานเป็นอะไรให้โทรหาฉันได้เลย"

"ครับ"

"คุณไม่ไปกับเขาเหรอ?"

Danielส่ายหัว "ไม่ครับ"

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หร่วนซิงหว่านก็พูดขึ้นว่า "ฉันไปก่อนนะ อีกสองวันฉันจะมาเยี่ยมซานซาน"

"ครับ"

ระหว่างทางไปโจวซื่อกรุ๊ป หร่วนซิงหว่านเหม่อลอยตลอดเวลา เธอไม่รู้เลยว่ามีรถข้างหลังตามเธอมาเป็นเวลานานแล้ว

หลังจากขับรถออกมาสักพัก หร่วนซิงหว่านพบว่ามีสิ่งกีดขวางบนถนนกลางถนน เธอเหยียบเบรกกะทันหัน ก่อนที่เธอจะหักพวงมาลัยหลบ รถคันข้างหลังก็พุ่งเข้ามาชนเสียก่อน

รถถูกชนออกไปกว่าสิบเมตรเนื่องจากแรงเฉื่อย หร่วนซิงหว่านมีอาการวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรง จากนั้นพยายามรวบรวมสติเหยียบเบรก

เมื่อรถหยุด เธอก็พิงไปที่เบาะคนขับ รู้สึกว่าภาพตรงหน้าเธอพร่ามัว

ทันใดนั้นมีเสียงเคาะกระจกรถดังขึ้น ใบหน้าของชายคนหนึ่งกดมายังกระจกด้านนอก "คุณครับ เป็นยังไงบ้าง? ขอโทษครับ ผมไม่คิดว่าคุณจะเบรกกะทันหันแบบนี้ คุณเปิดประตูก่อน ผมจะพาคุณไปส่งที่โรงพยาบาล......"

ขณะที่หร่วนซิงหว่านกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดประตู เธอก็จำในสิ่งที่โจวซีเฉินเคยบอกกับเธอได้ว่า หากเกิดอะไรขึ้นให้อยู่ในรถ อย่าเปิดประตูเด็ดขาด จากนั้นโทรหาเขา

หร่วนซิงหว่านพยายามหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ข้างๆ เธอขึ้นมา แต่ก่อนที่เธอจะโทรหาโจวฉือเซินสติของเธอก็คลุมเครือ

เสียงเคาะจากข้างนอกดังและรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เสียงอันรีบร้อนทำให้รู้สึกอึดอัดใจ

ก่อนที่ดวงตาของหร่วนซิงหว่านจะปิดลง เธอได้ล็อกประตูทั้งหมดในรถ

ชายคนที่อยู่ด้านนอกพูดว่า "เธอไม่เปิดประตู ทำยังไงดี? ทุบกระจกเข้าไปไหม?"

เพื่อนอีกคนมองไปรอบๆ "แกโง่หรือเปล่า กลัวว่าคนอื่นจะไม่รู้ว่าตั้งใจเหรอ ข้างหลังมีรถมาแล้ว รีบแจ้งตำรวจสิ!"