สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 581

เมื่อหร่วนซิงหว่านกลับมาถึง ก็เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่า เด็กน้อยก็หลับไปแล้ว

เฉินหว่านลู่หาวหวอด "เธอโอเคไหมเนี่ย วันแรกก็กลับมาช้าขนาดนี้"

หร่วนซิงหว่านพูด "ติดธุระเลยช้าน่ะ พรุ่งนี้ไม่มีแล้ว"

"ฉันรู้แล้ว สามีฉันโทรมาบอกว่าบริษัทของเธอเกิดเรื่อง ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรไหม" เฉินหว่านลู่หยิบของ "ถ้างั้นฉันไปก่อนนะ พรุ่งนี้จะมาอีก"

เมื่อเฉินหว่านลู่ออกไปแล้ว หร่วนซิงหว่านก็เข้าไปในห้องนอน พลางมองไปที่เจ้าตัวน้อยที่หลับปุ๋ย ก่อนจะพลันรู้สึกว่าใจที่ร้อนไม่เป็นสุขจะสงบผ่อนคลายลงทันที

ตอนนี้เอง เพ้ยซานซานก็มาจากห้องข้างๆ "ซิงซิง กลับมาแล้วเหรอ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "เธอยังไม่นอนเหรอ"

"ฉันเพิ่งกลับไปอาบน้ำมาน่ะ" เพ้ยซานซานนั่งลงยนโซฟา "อย่าว่าเลยนะ เฉินหว่านลู่นั่นถึงจะพูดฉอดๆ แต่ก็ค่อนข้างดูแลเอาใจใส่เด็กน้อย วันนี้ตอนเธอไปแล้ว เจ้าตัวน้อยร้องตลอด เฉินหว่านลู่ปลอบเขาอยู่นาน ไม่รำคาญเลยสักนิด"

เมื่อได้ยิน หร่วนซิงหว่านก็ตกใจ อดไม่ได้ที่จะมองไปทางห้องนอนที่เจ้าตัวน้อยนอนอยู่ "เขาร้องไห้?"

เพ้ยซานซานเพิ่งสำนึกได้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป จึงหัวเราะฮ่าฮ่าพลางพูด "จริงๆก็ไม่มีหรอกน่า ก็แค่ไม่ชินตอนเธอออกไป เดี๋ยวเดียวก็ไม่ร้องแล้ว"

หร่วนซิงหว่านไม่พูดอะไร เงียบไปสักพัก ก่อนจะพูด "Danielยังไม่กลับมาเหรอ?"

เพ้ยซานซานนั่งพิงโซฟา "เขาโทรมาเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนนี่เอง บอกว่าจะมาพรุ่งนี้เช้าน่ะ เขาไม่มาก็ดีสิ ฉันจะได้มีเวลาพักผ่อน"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะเบาๆ "เธอคิดอย่างนี้จริงเหรอ?"

"แน่......แน่นอนสิ เธอไม่รู้หรอก เขาเฝ้ามองฉันทุกวัน จนกดดันมาก ทำเหมือนฉันเป็นนักโทษ"

หร่วนซิงหว่านนั่งลงข้างเธอ "ตอนนี้พวกเธอเป็นยังไงกันบ้าง"

สองสามวันนี้เกิดเรื่องมากมาย เธอเลยไม่มีเวลามาถามอย่างละเอียด

เพ้ยซานซานถอนหายใจ "เขาบอกให้ฉันคลอดลูกออกมา แล้วเขาจะดูแลฉันอย่างดี ก็......เป็นอย่างนี้ไปก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง ฉันก็คงจะเหมือนเธอ คลอดลูกออกมาก็เลี้ยงเอง จะมีเขาหรือไม่มีมันก็ไม่ต่างกัน"

ครั้งสุดท้ายที่เธออยู่ในโรงพยาบาล เธอคิดอย่างดีแล้วว่า เธอไม่อาจทำแท้งลูกในท้องของตัวเอง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ที่เธอเห็นลูกน้อยของหร่วนซิงหว่านคลานมั่วไปทั่วพื้นห้อง เธอก็เริ่มยิ่งตั้งหน้าตั้งตารอการมาถึงของเด็กคนนี้

เธอรู้ว่าDanielเป็นคนที่ไม่คิดจะแต่งงาน และเธอก็ไม่เคยคิดที่จะไปเร่งรัดให้เขาทำอะไร แต่เขากลับให้โอกาสเธอได้ตัดสินใจ

หร่วนซิงหว่านพูด "เธอคิดดีแล้วใช่ไหม"

เพ้ยซานซานพยักหน้า "คิดดีแล้วจ้า สมัยนี้ ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่จะโสดแล้วก็มีลูกไปด้วย แทนที่จะผูกมัดคนสองคนที่ไม่รักกันเพียงเพราะมีลูกด้วยกัน ฉันว่าใช้ชีวิตด้วยตัวเองอย่างเป็นสุขดีกว่า ลูกน่ะเหรอ ถ้าเขาอยากเจอ ก็สามารถอยู่กับเขาได้สักพัก ฉันคิดว่าแบบนี้จะดีกว่า"

พูดจบ เพ้ยซานซานก็ลุกขึ้น "เอาล่ะ ดึกแล้ว ฉันกลับไปนอนแล้วนะ เธอก็รีบพักผ่อนล่ะ"

"โอเค ฝันดีนะ"

หลังจากเพ้ยซานซานออกไป หร่วนซิงหว่านก็นั่งบนโซฟาครู่หนึ่ง เมื่อเธอจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ กริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น เธอคิดว่าเป็นเพ้ยซานซานที่อาจจะลืมอะไรไว้ จึงเปิดประตู แต่กลับเป็นโจวฉือเซินที่ยืนอยู่ข้างนอก

หร่วนซิงหว่านยืนขวางประตู ไม่ให้เขาเข้าไป "ลูกหลับแล้ว ถ้าคุณอยากจะมาหาเขาก็ค่อยมาพรุ่งนี้"

โจวฉือเซินเอามือข้างหนึ่งซุกกระเป๋ากางเกง "ผมรู้ ผมไม่ได้มาหาเขา ผมมา......"

ยังพูดไม่ทันจบ หร่วนซิงหว่านก็จะเอื้อมมือไปปิดประตู

โจวฉือเซินเอามือยันประตูเอาไว้ คิ้วสวยขมวดมุ่น "ผมยังพูดไม่จบ"

หร่วนซิงหว่านยืนอยู่หลังประตู ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเขาคงไม่พูดอะไรดีๆ ออกมา

โจวฉือเซินใช้มือเสยผมเปียกชื้นสีดำของเขา ก่อนจะพูดช้าๆ "ผมขอยืมไดร์เป่าผมหน่อย"

"ไม่มีค่ะ"

โจวฉือเซินพูด "ผมไม่เชื่อ นอกเสียจากคุณจะให้ผมเข้าไปดู"

หร่วนซิงหว่านไม่ขยับ "บ้านสองหลังของคุณ แม้แต่ไดร์เป่าผมสักอันก็ไม่มีเหรอคะ?"

โจวฉือเซินพูด "บังเอิญว่ามันพังหมดแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูดขัดเขา "อีก10นาทีคุณมีประชุมไม่ใช่เหรอคะ ไม่ต้องเตรียมตัวล่วงหน้า?"

"......ครับ บ๊ายบายคุณหร่วน"

หลังจากวางสาย หร่วนซิงหว่านก็วางโทรศัพท์ มองไปยังแบบร่างตรงหน้า พู่กันในมือก็ตกลงไปข้างล่างช้าๆ

ผ่านไปไม่กี่นาที เธอก็ถอนหายใจ หยิบของพร้อมกับลุกขึ้น

ผู้ช่วยของเธอเข้ามาส่งเอกสารพอดี "คุณหร่วน จะออกไปข้างนอกเหรอครับ"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "พวกเอกสารนี่เดี๋ยวฉันกลับมาจัดการค่ะ มีอะไรก็โทรหาฉันนะคะ"

"ครับผม"

เมื่อออกจากหลินซื่อ หร่วนซิงหว่านก็ตรงไปยังบ้านเช่าทันที

เธอยืนอยู่หน้าประตูบ้านโจวฉือเซิน หลังจากกดกริ่งอยู่สักพัก ก็ไม่มีใครออกมาเปิดประตู

หร่วนซิงหว่านมองไปยังตัวล็อครหัส ลังเลอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะลองใส่รหัสของคอนโดก่อนหน้า

สองวินาที ล็อคก็คลาย

เป็นวันครบรอบแต่งงานของพวกเขา

หร่วนซิงหว่านเข้ามาในห้อง ผ้าม่านถูกปิดทั่วทุกแห่ง เงียบจนไม่มีเสียง

เธอพูดเสียงเบา "โจวฉือเซิน?"

มีเพียงความเงียบ ที่ตอบเธอ

หร่วนซิงหว่านเปิดผ้าม่านระบายอากาศ ก่อนจะไปเคาะประตูห้องนอน ในที่สุดก็ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวเล็กน้อย

เธอเปิดประตูเข้า ก็พบเข้ากับโจวฉือเซินบนเตียง ที่มีเหงื่อท่วมเต็มหน้าผาก พลางขมวดคิ้วไปด้วย