สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 587

โจวฉือเซินยืนพิงอยู่หน้าประตู เมื่อเห็นหร่วนซิงหว่านยกสัมภาระออกมา มุมปากของเขาก็เผยรอยยิ้มลึกขึ้น

หลังจากสบตาเข้ากับหร่วนซิงหว่าน เขาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ถอยหลังหนึ่งก้าวให้ทางเธอเพื่อผ่านเข้าไปข้างใน

หร่วนซิงหว่านเดินไปสองก้าว แต่กลับหยุดอยู่ตรงประตูของบ้านอีกหลัง

เธอลองกดรหัสผ่าน แต่มันผิด

หร่วนซิงหว่านหันไปมองโจวฉือเซิน "รหัสอะไรคะ"

โจวฉือเซินหมุนกายเดินกลับเข้าไปด้านใน "ผมลืมแล้ว"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เธอยกมือกำหมัดไปทางหลังของเขา

ในตอนนี้เอง ที่ประตูของบ้านข้างๆก็เปิดออก เพ้ยซานซานชะโงกศีรษะออกมา เมื่อเห็นเธอถือสัมภาระจึงถาม "ซิงซิง เธอมาอยู่กับฉันสองวันไหม?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า "ไม่ล่ะ เดี๋ยวฉันจะแพร่เชื้อใส่เธอเข้า"

ทันทีที่พูดจบ Danielก็เดินออกมา "งั้นอย่างนี้ไหมครับ ซานซานไปอยู่บ้านผม คุณหร่วนมาอยู่บ้านเธอที่นี่ จะได้ดูแลเจ้าตัวน้อยได้ตลอดด้วย"

เพ้ยซานซานพูดต่อ "ใช่ ซิงซิง ฉันคิดว่า......"

เพ้ยซานซานพูดไปได้ครึ่งเดียว ก็เห็นใบหน้าไร้อารมณ์ของชายหนุ่มบ้านตรงข้ามแนวแฉลบ จึงกลืนคำพูดของตัวเองลงไปทันที

หร่วนซิงหว่านกดระหว่างคิ้ว "ไม่เป็นไร ข้างนอกฝนตกหนัก พวกเธอออกไปก็ไม่สะดวก"

เพ้ยซานซานรีบเสริม "ฉันว่าเธอพูดมีเหตุผล งั้นพวกฉันไม่ไปแล้วกัน ฉันนอนก่อน ฝันดีนะ"

Danielคิดจะพูดอะไรต่อ แต่เพ้ยซานซานรีบดึงเขากลับเข้าไป และปิดประตูทันที

หร่วนซิงหว่านหันกายไป ก่อนจะเห็นไอ้ผู้ชายเฮงถือแก้วน้ำเดินผ่านห้องนั่งเล่นไปอย่างไม่รู้ไม่ชี้

เธอทำเสียงหัวเราะเยาะ ก่อนจะก้าวขาเข้าไปด้านใน

ประตูปิดลง เมื่อหร่วนซิงหว่านวางของลง เธอจึงไปที่ตู้เสื้อผ้าในห้องนอนเพื่อเอาผ้านวม และมาวางไว้บนโซฟา

โจวฉือเซินเดินมาหา พูดอย่างเชื่องช้าว่า "ผมไม่ถือสา ที่จะแชร์เตียงฝั่งที่ยังว่างให้คุณหรอกนะ โซฟาเหรอ ไม่จำเป็น"

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจเขา เธอวางผ้าห่มลง หยิบสัมภาระขึ้นมาก่อนจะตรงไปยังห้องนอน

โจวฉือเซินเดินตามเธอไป "หร่วน......"

ปัง!

ประตูถูกปิด

โจวฉือเซิน "......"

นี่ให้เขานอนบนโซฟา?

เขายกมือขึ้นเคาะประตู "นี่คุณให้คนป่วยนอนบนโซฟา?"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างเคืองๆ "โชคดีที่มีคุณ ตอนนี้ฉันก็เป็นคนป่วย"

"พวกเรานอนด้วยกันได้"

หร่วนซิงหว่านล็อคประตูห้อง

โจวฉือเซินท้าวสะเอว เอาลิ้นดุนฟัน หลังจากยืนอยู่หน้าประตูอยู่สองสามนาที จึงค่อยเดินไปที่โซฟา

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ประตูห้องนอนก็ถูกเคาะขึ้นอีกครั้ง

เสียงของโจวฉือเซินลอยมา "กินข้าว"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หร่วนซิงหว่านก็ลูบท้องของเธอ วางแบบร่างในมือของเธอลง และเปิดประตูห้องนอนออกมา

บนโต๊ะอาหาร มีโจ๊กและเครื่องเคียง

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าโจวฉือเซินให้คนเอามาส่ง

หร่วนซิงหว่านไม่เกรงใจเขา นั่งลงทันที

หร่วนซิงหว่านตักโจ๊ก ส่งเสียงในลำคอ "ดีกว่าตอนเช้ามาก"

โจวฉือเซินยกมือขึ้นผ่านโต๊ะเอื้อมไปแตะหน้าผากเธอ

หร่วนซิงหว่านชะงัก ทันใดก็ได้ยินเสียงเขาพูดว่า "ก็ดี อุณหภูมิปกติ"

"......เดิมทีฉันก็ไม่ได้มีไข้"

โจวฉือเซินชักมือกลับช้าๆ "งั้นเหรอ"

ทานข้าวแล้ว หร่วนซิงหว่านก็หันมองเวลา เป็นเวลา3ทุ่มกว่าแล้ว

เธอนำน้ำที่จะใช้กินยาไปต้ม ก่อนจะกลับไปวาดแบบร่างในห้องนอนต่อ

ช่วงนี้มีหลายเรื่องราวกองสุมกันมากมาย ทางฝั่งสตูดิโอก็ยังเปิดช่องทางออนไลน์สำหรับการขายด้วย แต่รุ่นใหม่ยังไม่ได้เปิดตัว

โจวฉือเซินหยิบสำลีก้านมาไว้ในมือเธอ และจับมือของเธอ วางไว้ตรงบาดแผล

หร่วนซิงหว่านฟังคำสั่งของเขาตลอดกระบวนการทำแผล ในที่สุดการทำแผลที่ยากลำบากนี้ก็เสร็จสิ้นลง

เธอเก็บกวาดขยะ พลางพูด "นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำนะคะ คุณอายอะไร"

"ก็ครั้งก่อนคุณไม่ได้แสดงท่าทางแบบนั้นออกมานี่"

หร่วนซิงหว่านอ้าปากจะพูด แต่ก็หาคำมาแย้งไม่ได้

โจวฉือเซินพูด "การปกป้องคุณคือสิ่งที่ผมควรทำ คุณไม่จำเป็นต้องโทษตัวเอง"

หร่วนซิงหว่านพูดเสียงดัง "ฉันไม่ได้โทษตัวเองค่ะ!"

มุมปากของโจวฉือเซินยกยิ้ม "ผมได้ยิน ไม่ต้องตะโกนหรอก"

หร่วนซิงหว่านกัดฟัน อดไม่ได้ที่จะเตะเขาไปหนึ่งปั๊ก

เขานี่มันเฮงซวยจริงๆ

เดิมที เป็นเพราะเหตุนี้จริงๆ ที่เธอรู้สึกตำหนิตัวเองเล็กน้อยในใจเสมอ

แต่เพราะถูกเธอควบคุมกดมันเอาไว้เป็นอย่างดีมาโดยตลอด ก็เลยไม่ได้แสดงออกมา

แต่อยู่ๆ เขากลับย้ำเตือนเธอขึ้นมา

ให้รายละเอียดนี้ ขยายใหญ่อยู่ในใจเธอ

โจวฉือเซินออกแรงดึงเธอเข้ามาให้อยู่ในอ้อมแขน

หร่วนซิงหว่านออกแรงต่อสู้ดิ้นรน "ปล่อย!"

โจวฉือเซินส่งเสียงจุ๊ คิ้วสวยขมวดเล็กน้อย "อย่าตีสิ ผมเจ็บนะ"

"เสแสร้งต่อไปเถอะ"

"ถ้าแผลเปิดคุณก็ต้องทำแผลให้ผมใหม่ นี่ผมคิดเพื่อคุณอยู่นะ"

โจวฉือเซินพูดพลางโอบเอวเธอเอาไว้แน่น "ยังโกรธอยู่เหรอ"

"คุณเป็นเครื่องพูดซ้ำเหรอ ทุกวันต้องถามวันละรอบ โกรธโกรธโกรธ! ฉันโกรธจะตาย......"

โจวฉือเซินฉวยโอกาสตอนที่เธอยังไม่ทันได้ตอบโต้ ล็อคหลังคอของเธอเอาไว้ ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไป