สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 590

หลังจากที่โจวฉือเซินรับสายเสร็จ เขาก็หันไปเห็นหร่วนซิงหว่านที่กำลังสำลักน้ำ และไอ

เขาเดินเข้าไปลูบหลังของเธอเบาๆ

หร่วนซิงหว่านรีบปิดหน้าจอโทรศัพท์ทันที

โจวฉือเซินละสายตาออกมา ก่อนจะพูดอย่างไม่เร่งรีบ "คุยอะไรกัน"

หร่วนซิงหว่าน "ไม่ค่ะ ไม่ได้คุยอะไรกัน"

เธอหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มอีกครั้ง

หลังจากเธอดื่มน้ำเสร็จ โจวฉือเซินก็หยิบของข้างกายขึ้นมา "ยังไม่ได้กินยาเลย"

หร่วนซิงหว่าน "......โอ้"

เธอรินน้ำใหม่อีกครั้ง ก่อนจะหันไปทางโจวฉือเซิน "คลิปเล่นกีตาร์ของคุณโพสต์ลงบนอินเทอร์เน็ตแล้วนะ"

โจวฉือเซินฉีกกระดาษบางๆออก หยิบแคปซูลยาออกมาสองเม็ด แล้วพูดอย่างสบายๆ "ผมรู้"

หร่วนซิงหว่านนึกถึงโทรศัพท์ที่เขารับสายเมื่อกี้ คาดว่าน่าจะเป็นเรื่องนี้

เธอพูด "เอาการค้นหาที่ร้อนแรงออกแล้วหรือยังคะ"

โจวฉือเซินเอาแคปซูลยาวางไว้บนมือเธอ "ทำไมต้องเอาออกล่ะ เอาการค้นหาที่ร้อนแรงออกมันแพงมากนะ"

มุมปากหร่วนซิงหว่านกระตุก "ฉันไม่คิดเลยว่า คุณจะเป็นคนประเภทที่ชอบอยู่ในการค้นหาที่ร้อนแรง และให้คนเขาวิจารณ์กัน"

โจวฉือเซินพูด "ผมไม่ได้เป็นคนนิสัยแบบนั้น แต่ — —"

เขาวางสองมือลงบนขอบโต๊ะข้างหร่วนซิงหว่าน โอบเธอไว้ในอ้อมแขน พลางพูดอย่างชัดเจนต่อว่า "นี่ก็เพื่อ ให้คุณระวังตัวเองในอนาคตไงละ"

หร่วนซิงหว่าน "......"

เขาเป็นบ้าเหรอ

แววตาอะไร ต่างก็ดูออกได้หมด

ปากบางของโจวฉือเซินยกยิ้ม หยิบแก้วน้ำบนโต๊ะแล้วยื่นให้เธอ แล้วพูดช้าๆ ว่า "My love is endless"

ความรักของผมที่มีต่อคุณ ไม่มีที่สิ้นสุด

หร่วนซิงหว่านรับน้ำมา จึงตอบเลี่ยงว่า "ขอโทษนะคะ ภาษาอังกฤษของฉันไม่ดี ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่คุณพูดหรอกค่ะ"

เขาพูดอย่างสบายๆ ว่า "ถ้าเป็นอย่างนี้ งานแฟชั่นในอีกสองสามเดือนที่คุณต้องไปเข้าร่วม ถ้าคุณต้องการล่าม ผมเต็มใจมาก"

"เสี่ยวเฉินไปเป็นเพื่อนฉันได้ค่ะ"

"เขาไม่มีเวลาหรอก"

"คุณรู้อีกแล้วเหรอ"

โจวฉือเซินพูด "ผมมีญาณหยั่งรู้สำหรับเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นน่ะ"

หร่วนซิงหว่านไม่สนใจเขา ก่อนจะหันกลับมากินยา

......หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป อาการป่วยของหร่วนซิงหว่านก็หายเป็นปกติ

เช้าวันจันทร์ หลังจากเธอเก็บของตัวเองกลับมาแล้ว จึงอยู่เล่นกับเจ้าตัวน้อยสักพัก ก่อนจะลงมาจากตึกพร้อมกับหร่วนเฉิน

เมื่อพวกเขาเดินมาถึงประตูทางเข้าเขตหมู่บ้าน ประตูของรถโรลส์-รอยซ์ที่จอดอยู่ข้างถนนก็ถูกเปิดออก ก่อนที่โจวฉือเซินจะมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าพวกเขา "ขึ้นรถ ผมจะไปส่งคุณ"

หร่วนซิงหว่านเมินเขา หันไปพูดกับหร่วนเฉินว่า "พี่ไปก่อนนะ นายถึงโรงเรียนแล้วบอกด้วยละ"

หร่วนเฉินพยักหน้า "ครับ"

เมื่อหร่วนซิงหว่านไปแล้ว หร่วนเฉินก็พูดว่า "ไม่ใช่ว่าเสาร์อาทิตย์พวกคุณอยู่ด้วยกันเหรอ ทำไมดูไม่มีความคืบหน้าสักนิดเลยละ"

โจวฉือเซินพ่นลมอย่างเย็นชา "นายไม่รู้เหรอพี่สาวนายอารมณ์แปรปรวนกว่าพลิกหน้าหนังสืออีก"

พูดจบ เขาก็ก้มตัวขึ้นรถ

หร่วนเฉินเลิกคิ้ว ก่อนจะหมุนกายเดินไปยังสถานีรถไฟใต้ดิน

......ทันทีที่หร่วนซิงหว่านก้าวเข้ามาในบริษัท เธอได้ยินว่าพนักงานส่วนใหญ่กำลังพูดคุยกัน เรื่องวิดีโอกีตาร์ของโจวฉือเซินเมื่อเย็นวานนี้

ในขณะเดียวกัน โจวซื่อกรุ๊ป ห้องผู้อำนวยการ

โจวฉือเซินเลื่อนอ่านคอมเมนต์ใต้ประกาศด้วยรอยยิ้มมุมปาก

เมื่อหลินหนานเห็น จึงลองหยั่งเชิงถาม "ประธานโจวครับ คุณเล่นกีตาร์เป็นเหรอครับ"

โจวฉือเซิน "......"

โจวฉือเซินเงยหน้าขึ้น มองไปที่เขาด้วยใบหน้าราบเรียบ

หลินหนานมองออกไปทางอื่น แสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

โจวฉือเซินพูด "ทางฝั่งจ้าวจิ้งเป็นยังไงบ้าง"

"กำลังสืบสวนอยู่ครับ เป็นอย่างที่เราคิดกันไว้ก่อนหน้า เขาไม่ยอมรับ ยืนกรานว่าตัวเองถูกหลินจื้ออานหลอกใช้ ถูกหยางเจิ้นใส่ร้ายป้ายสี ส่วนเรื่องล่วงละเมิดทางเพศครั้งก่อนของเขา คุณนายได้ทำการติดต่อเหยื่อไปแล้ว บ่ายวันนี้เธอจะไปแจ้งความที่สถานีตำรวจครับ"

โจวฉือเซินเคาะเบาๆ ที่โต๊ะ "สถานการณ์ในตอนนี้ คงไม่มีใครกล้ามาช่วยเขาแล้ว เขายืนกรานไปได้ไม่นานหรอก"

ตอนนี้เอง เสียงโทรศัพท์ของหลินหนานก็ดังขึ้น เขาเดินออกไปข้างๆเพื่อรับสาย

หลังจากผ่านไปหนึ่งนาที หลินหนานก็มายืนตรงหน้าโจวฉือเซินอีกครั้ง ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "ประธานโจวครับ ตระกูลโจวโทรมา บอกว่าคุณชายใหญ่ต้องการพบคุณครับ"

มือที่ขยับของโจวฉือเซินชะงักเล็กน้อย นานทีเดียวกว่าจะส่งเสียงตอบรับออกมา "บอกเขา ว่าตอนบ่ายฉันจะไป"

หลินหนานพูด "ประธานโจวครับ จะไปจริงๆเหรอครับ"

"แล้ว?"

"ถึงแม้ภรรยาของท่านประธานจะฆ่าตัวตาย แต่สุดท้ายแล้ว เธอก็ได้หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังระหว่างคุณกับคุณชายใหญ่ไว้แล้ว หรือไม่ไปแล้วดีครับ?"

โจวฉือเซินพูดอย่างสงบ "เขาคงไม่ถึงขั้นวางกับดักในบ้านตระกูลโจวเพื่อมาฆ่าฉันหรอก"

หลินหนานเงียบไปสักพัก ก่อนจะโทรไปตอบรับ

ไม่พูดไม่ได้ว่า เกมหมากรุกที่โจงเสียนทิ้งไว้ก่อนที่เธอจะเสียชีวิต ดูแล้วเหมือนทางตัน แต่มันมีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เป็นเหมือนคลื่นใต้น้ำรอวันซัดสาด

ถ้าไม่ระวัง ก้าวขาเข้าไป เกรงว่าจะหายไปตลอดกาลได้