สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 602

ยืนอยู่ในบริษัท รูปลักษณ์หน้าตาโจวฉือเซินยิ่งเย็นชาขึ้นเรื่อย พลันแผ่รัศมีความเย็นเฉียบออกมาจากร่างกาย

ถือว่ามาช้าไปเพียงก้าวเดียว

หลินหนานพูดทันที "ประธานโจว ดูจากสภาพแล้วเจียงซ่างหานจงใจหลบหน้าพวกเรา"

โจวฉือเซินทำสีหน้าเคร่งขรึม แต่ไม่ได้พูดอะไร

เวลานี้เอง หลินหนานมองเห็นสิ่งของบางอย่างกำลังสะท้อนบนโต๊ะกินข้าวสี่เหลี่ยมผืนผ้า

เขาเดินไปหยิบมันขึ้นมา จากนั้นก็หันศีรษะมามองโจวฉือเซิน "ประธานโจว คุณดูนี่สิครับ เป็นของคุณชายน้อยใช่มั้ยครับ"

โจวฉือเซินได้ยินเช่นนั้น จึงรีบก้าวเท้าเดินมาดูทันที

ที่หลินหนานกำลังถืออยู่ในมือนั้น เป็นจี้ล็อคอายุยืนทองชิ้นหนึ่ง สวี่เยว่เป็นคนสวมไว้ให้เขา

โจวฉือเซินรับมา กำแน่นอยู่ในฝ่ามือ

ที่แท้พวกเขาก็ถูกเจียงซ่างหานพาตัวไป

หลินหนานอ้าปากเอ่ยถาม "ประธานโจว..."

โจวฉือเซินมองรถเก๋งสีดำที่อยู่ด้านนอกประตู น้ำเสียงเย็นเฉียบ "บอกทางฝั่งตระกูลเจียง ก่อนแปดโมงของวันพรุ่งนี้ ถ้าฉันยังไม่เห็นหร่วนซิงหว่านกับลูก ก็เอาเธอโยนทิ้งลงแม่น้ำได้ทันที"

"ได้ครับ ผมจะไปจัดการให้ตอนนี้เลยครับ"

จุดที่อยู่ไม่ไกลกันมากนัก เจียงชูหนิงพาดตัวติดกับกระจกรถยนต์ พยายามต้องการจะฟังสิ่งที่พวกเขาพูดกันให้ชัดเจน เนื่องจากระยะห่างกันอยู่มาก จึงไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น

เมื่อเห็นว่าพวกเขาเดินเข้ามา เธอจึงพูดทันที "คุณหาตัวเจียงซ่างหานเจอหรือยังคะ"

สายตาโจวฉือเซินจับจ้องมาที่ใบหน้าของเธอ ไม่เย็นเฉียบและไม่จืดชืด

เจียงชูหนิงแสดงความงุนงงออกมาทั่วใบหน้ากับการถูกเขามอง ทว่าก็หดคอลงอย่างอดใจไม่ไหว

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง พ่อแม่ของเจียงชูหนิงก็ได้รับข่าว เจียงชูหนิงอยู่ในมือของโจวฉือเซิน โดยให้ตระกูลเจียงพรุ่งนี้ก่อน 8 โมงเช้า ส่งตัวคนที่เขาต้องการกลับคืนไป

เจียงจิ้งเหยาย่นคิ้ว "เกิดอะไรขึ้นกับโจวฉือเซิน หนิงหนิงหายตัวไปจากงานเลี้ยงวันเกิดตอนไหนเหรอ"

ลูกน้องตอบกลับ "ผมเพิ่งจะไปตรวจสอบจนได้ความมา โจวฉือเซินมาเมืองเจียงโจวได้สองวันแล้ว เหมือนว่าเขาจะคอยหาประมุขเจียงอยู่ตลอดเวลา วันนี้เขาน่าจะได้ข่าวคราวมาว่าประมุขเจียงน่าจะไปงานเลี้ยงวันเกิดของคุณหนูดังนั้นถึงไปที่นั่น ส่วนเรื่องทำไมคุณหนูถึงถูกเขาจับตัวไปได้นั้น..."

เจียงจิ้งเหยาได้ฟังในสิ่งที่เขาต้องการแต่กลับหยุด จนต้องเร่งสอบถามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว "นี่พวกแกทำเรื่องกันยังไง คนตั้งมากมายขนาดนั้น แต่กลับให้เขาลักพาตัวคุณหนูไปได้ต่อหน้าต่อตา?"

"ไม่ใช่ครับ คุณหนูเป็นคนเสนอตัวไปกับเขาเอง พวกเรายังไม่ได้ข่าวคราวก่อนหน้านี้เลย จึงไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ดังนั้นตอนที่คุณหนูจากไปนั้น จึงไม่มีคนขวางเอาไว้"

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงจิ้งเหยาที่นั่งอยู่บนโซฟา พลางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ "ฝั่งเจียงซ่างหานล่ะ"

"ท่านก็ทราบดี เบาะแสของประมุขเจียงพวกเราตรวจสอบไม่ได้อยู่ตลอด ดังนั้น ... จึงไม่ทราบถึงรายละเอียดที่แน่ชัดครับ"

"แจ้งข่าวนี้ให้เจียงซ่างหานด้วย ถ้าหนิงหนิงเกิดบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย ฉันจะไม่ปล่อยไปแบบนี้แน่!"

"ครับ"

ไม่นานนัก ข่าวนี้ก็แจ้งมาถึงฝั่งของเจียงซ่างหาน

ด้วยในฐานะเจียงจิ้งเหยาเป็นหัวหน้าของครอบครัวตระกูลเจียงหลายครอบครัว ต่างออกมากดดันเขา เพื่อให้เขารีบจัดการเรื่องนี้โดยเร็ว โดยพาเจียงชูหนิงกลับมายังตระกูลเจียง

ทางด้านนอกห้องแล็บเจียงหยวนพูดออกมา "ตอนนี้ทำไงดี โจวฉือเซินคงไม่ได้พูดเหมือนลมออกจากปากแค่นั้นแน่ ด้วยอารมณ์ของเขา อาจจะทำได้ตามจริง"

เจียงซ่างหานเก็บโทรศัพท์ "พรุ่งนี้เช้า นำตัวหร่วนซิงหว่านส่งคืนไป"

"จะได้มั้ยนั่น เขาต้องการคนสองคน"

"ถ้าไม่ได้ก็ให้เขาเอาเจียงชูหนิงผลักลงแม่น้ำไปสิ สภาพอากาศไม่หนาวนี่ ฆ่าคนไม่ได้หรอก"

เจียงหยวน "..."

เจียงหยวนกล่าวอีกครั้ง "ทว่าหร่วนซิงหว่านไม่ยินยอมไปแน่ นายคิดจะพูดกับเธอว่ายังไง"

มือข้างหนึ่งของเจียงซ่างหานอยู่ในกระเป๋ากางเกง "เธอจะกลับไป"

"ทำไม?"

"ให้เธอพาลูกกลับไป พวกเราก็จะไม่สนับสนุนการช่วยเหลือใดๆ อีก หรือว่าเธอไปออกไป แล้วทิ้งเด็กไว้ที่นี่ เพื่อให้เขาได้รับการรักษาต่อ นายรู้สึกว่า เธอจะเลือกยังไง"

เจียงซ่างหานจ้องวิวด้านนอกที่อยู่ไกลๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร นิ้วเรียวยาวเคาะตรงหัวเข่าอย่างแผ่วเบา ชั่วครู่ถึงได้พูด "นายมาอยู่ข้างกายโจวฉือเซินนานขนาดไหนแล้ว"

เจียงย่านตอบด้วยน้ำเสียงปกติ "18ปีแล้วครับ"

โจวฉือเซินถูกรับกลับเข้ามาที่ตระกูลเจียงได้ไม่ถึงสองปี เขาถูกโอนมาภายใต้การแลกเปลี่ยนการเรียน และถูกส่งให้มาอยู่ข้างกายเขา ตลอดจนถึงทุกวันนี้

เจียงซ่างหานกล่าวออกมา "นายกลับหนานเฉิงอย่างลับๆ เพื่อไปตรวจสอบตัวยาสารอาหารว่าทำไมถึงตกไปอยู่ในมือของโจงเสียน และใครกันที่อยู่เบื้องหลังคอยคนบงการเรื่องราวทั้งหมดนี้"

"ได้ครับ ผมรับทราบแล้ว"

เจียงย่านเตรียมจะออกไป เจียงซ่างหานเรียกรั้งเขาไว้ "ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง"

......

ภายในห้องพักที่อยู่ด้านในห้องแล็บ หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่บนโซฟา ชิดกับข้างเปลเด็กทารก พลางจ้องมองเจ้าตัวน้อยที่กำลังนอนหลับสนิทอย่างเหม่อลอย

ตอนที่จากมานั้น เธอนำเครื่องรางแม่กุญแจที่เจ้าตัวน้อยสวมไว้ตลอดวางไว้ในบริษัทในพื้นที่ส่วนตัว โดยไม่รู้ว่าโจวฉือเซินจะเห็นหรือไม่

ตอนนี้เธอ มีแค่วิธีนี้วิธีเดียวที่สามารถติดต่อกับเขาได้

จังหวะที่หร่วนซิงหว่านกำลังตกอยู่ในภวังค์นั้น ประตูห้องพักรับรองก็ถูกเปิดออก เจียงหยวนเดินเข้ามา "Hello ยังไม่นอนอีกเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านเงยศีรษะขึ้น พลางมองเขาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

เจียงหยวนเดินเข้ามาด้านใน "คือเรื่องเป็นแบบนี้นะ พวกเราน่าจะไม่สามารถให้คุณอยู่ที่นี่ต่อได้แล้ว"

"ฉันดูเหมือนคนที่อยากจะอยู่ที่นี่งั้นเหรอ"

เจียงหยวนขาดเหตุผลที่เพียงพอ พลางกระแอม โดยนำคำพูดของเจียงซ่างหานที่ให้พูด โดยการอธิบายครบทุกคำซ้ำอีกรอบ

ถึงได้พูดอีกครั้ง "เขาให้คุณเลือกแบบไหนได้หมด กระทั่งคุณจะพาลูกกลับไป พวกเราก็จะไม่รั้งคุณเอาไว้"

หร่วนซิงหว่านสีหน้ายังเหมือนเดิม "ฉันไม่เชื่อพวกคุณ ดังนั้นฉันจะไม่เลือกสักอย่าง"

เจียงหยวนคิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะตอบกลับมาเช่นนี้ พลางเกาศีรษะอย่างน่าเศร้า