สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 616

หลังจากพิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษเสร็จสิ้นลงแล้ว สมาชิกในตระกูลเจียงหลายคนที่ไม่อยากหาปัญหาให้ตัวเอง ต่างก็ทยอยพากันออกไป

คนที่ยังอยู่ ต่างก็เป็นคนที่อยากรู้เรื่องของคนอื่น

แต่เพราะมีคนมากกว่าครึ่งจากไปแล้ว ใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยของหร่วนซิงหว่านและโจวฉือเซ่น จึงโดดเด่นมากเป็นพิเศษ

ถ้าเจียงเยว่ไม่ปรากฏตัวขึ้นที่นี่ ก็คงไม่มีใครคิดไปถึงในทางอื่น

แต่ตอนนี้ เจียงเยว่อยู่นี่ ยังมีชายหนุ่มที่มีรูปกายภายนอกและอายุเกือบเท่าๆกับเจียงซ่างหานอยู่ด้วยอีกคน

พวกเขาก็คงไม่คิดมากไม่ได้ พลางพูดคุยกระซิบกระซาบกัน

ท่านทวดเจียงเองก็ได้ยินเสียงเหล่านี้ และเหลือบไปมองโจวฉือเซินจากระยะไกลผ่านแว่นสายตายาวของเขา ไม่รู้ว่ามองเห็นชัดหรือไม่

เขากระทุ่งไม้เท้า ไอไม่กี่ครั้งก่อนจะเปิดปากพูด "พิธีเซ่นไหว้บรรพบุรุษก็ได้จบลงไปแล้ว นอกจากฉันและเหล่าผู้อาวุโส จิ้งเหยาและแม่ของซ่างหานอยู่นี่ก่อน ส่วนคนอื่น ไปรอที่ห้องโถงเถอะ"

เมื่อกลุ่มคนได้ยินท่านทวดเจียงออกคำสั่ง ก็ไม่กล้าสร้างความวุ่นวายอีก พากันทยอยออกไป

เจียงชูหนิงเห็นเหตุการณ์ ก็คิดอยากหนีไป

แต่ท่านทวดเจียงเรียกเธอเอาไว้ "หนิงหนิง เธออยู่นี่!"

เจียงชูหนิงชักเท้ากลับ ยืนอยู่ข้างบิดาอย่างเชื่อฟัง

หลังจากคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปกันหมดแล้ว ท่านทวดเจียงจึงหยิบถ้วยชาข้างๆ ขึ้นมาเป่าใบชาที่ลอยอยู่ข้างบน ก่อนจะพูดช้าๆ "ไม่ต้องรีบ ค่อยๆแก้ไปทีละเรื่อง"

พูดจบ เธอก็มองไปทางเจียงชูหนิง "เริ่มจากเธอ"

เจียงชูหนิงพยายามทำตัวออดอ้อนตบตาให้ผ่านด่าน "คุณทวด......"

ท่านทวดเจียงจิบชา มุกออดอ้อนเธอใช้ไม่ได้ผล ก่อนจะเงยหน้าขึ้น "คุณสองสามคนที่ยืนตรงนั้น เข้ามาข้างในเถอะ"

ริมฝีปากบางของโจวฉือเซินเม้มเล็กน้อย ก่อนจะพาหร่วนซิงหว่านเข้าไป

เมื่อเจียงหยวนเห็นอย่างนี้ จึงมองไปรอบๆ

ไม่รู้ว่าตัวเองควรเดินไป หรือควรจะออกไปดี

เขาเกาท้ายทอย ช่างเถอะไม่สนแล้ว เพิ่มเขาไปอีกคนก็ไม่เยอะหรอก

เจียงชูหนิงเห็นโจวฉือเซินเดินมา ในใจก็มีแผนรับมือกับอีกฝ่าย เธอยื่นมือจะไปกอดแขนโจวฉือเซิน แต่กลับถูกเขาหลบได้อย่างง่ายดาย

เจียงชูหนิงมองไปยังแววตาที่เย็นชา ก็พลันรู้สึกตกใจกลัวเล็กน้อย

แต่ถ้าเธอไม่ต้องการแต่งงานกับเจียงซ่างหาน นี่คือทั้งหมดที่เธอสามารถทำได้

เจียงจิ้งเหยาไออย่างหนัก เพื่อเตือนให้เธอหยุดการกระทำ

เจียงชูหนิงเก็บมือกลับมา และก็ไม่รู้สึกเก้อเขิน แต่กลับพูดอย่างมั่นใจ "คุณทวด หนูมีคนที่ชอบแล้วค่ะ ฉันก็เลยไม่อยากแต่งงานกับเจียง......คุณน้า!"

เจียงจิ้งเหยาขมวดคิ้ว พูดนำก่อนว่า "ไร้สาระ เขาเป็นน้าอะไรของแก อย่าพูดมั่วๆ"

เจียงชูหนิงโต้กลับ "ก็ตอนที่หนูยังเด็กพวกคุณก็ให้หนูเรียกอย่างนี้นี่ คุณน้าตลอดชีวิต คุณน้าชั่วชีวิต!"

ท่านทวดเจียงพูดอย่างเคร่งขรึม "หนิงหนิง ในลำดับชั้นเครือญาติ ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องฝ่ายแม่กับปู่ของซ่างหาน ยิ่งไปกว่านั้น รุ่นอายุของพวกเธอห่างกันสองสามรุ่น ตอนเด็กให้เธอเรียกเขาว่าน้า ก็เป็นแค่การเรียก มันก็แค่นี้เอง"

ในขณะที่เจียงชูหนิงต้องการจะพูดออกมา ผู้อาวุโสคนอื่นที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พากันทยอยไอค่อกแค่กกันออกมา

เจียงจิ้งเหยาเองก็ยังใช้สายตาปรามเธอ ไม่ให้เธอพูดอะไรออกมาอีก

ในตอนนี้เอง เจียงซ่างหานก็พูดออกมาอย่างสงบ "ผมก็ไม่เห็นด้วย"

มารดาของเจียงซ่างหานก็เหมือนกับจะพูดอะไร แต่ก็อึกๆอักๆ

เจียงซ่างหานพูดต่อ "ตอนนี้ผมไม่มีแผนจะแต่งงานและสร้างครอบครัวชั่วคราว หนิงหนิงอายุยังน้อย มันไม่เหมาะสม"

มีผู้อาวุโสคนหนึ่งพูด "ก็หมั้นกันไปก่อนได้ รอให้หนิงหนิงโตกว่านี้สักหน่อย ก็ค่อยว่ากันอีกที"

หนังศีรษะของเจียงหยวนชาไปในทันที นึกไปถึงฝ่ามือที่เจียงชูหนิงได้รับ ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บแสบที่แก้มด้านขวา ไม่ลังเลที่จะคุกเข่าลงทันที "คุณทวด คุณปู่ทุกท่าน ผม......"

เจียงซ่างหานพูด "เกิดเรื่องที่เมืองหนานเฉิง มีคนกำลังมุ่งเป้ามายังตระกูลเจียง ถ้าผมเพียงแค่นั่งนิ่งรอความตาย จะทำให้พวกเขาสร้างข่าวปลอมได้"

มือสองข้างของท่านทวดเจียงค้ำไม้เท้า ไม่พูดอะไร

เขานั่งอยู่ที่นั่น เปลือกตาลู่ลง หร่วนซิงหว่านมองไม่ออก ว่าเขานอนหรือว่ากำลังนั่งสมาธิกันแน่

เธอหันไปมองชายที่อยู่ยืนข้างๆเธอ ซึ่งไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ มุมปากของเธอเม้มเล็กน้อย

ในตอนนี้เอง ผู้อาวุโสคนหนึ่งก็พูดขึ้นมาว่า "ถึงแม้ว่าเจ้าจะพูดอย่างนี้ แต่เจ้าก็ควรปรึกษาพวกเราล่วงหน้าก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ ไม่ใช่เอาตัวเองเป็นหลัก ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามลืมคำสอนของบรรพบุรุษ"

ใบหน้าของเจียงซ่างหานไม่เปลี่ยน "ตั้งแต่ที่ผมเข้ารับตำแหน่งผู้นำตระกูลของตระกูลเจียง คุณปู่เป็นคนบอกผม ว่าผมมีสิทธิ์ที่จะทำทุกอย่าง"

หนวดเคราของผู้อาวุโสที่เพิ่งพูดกระตุกขึ้นมาทันที "แก......"

เจียงซ่างหานพูดต่อ "ถ้าหากทุกท่านคิดว่า ผมจัดการเรื่องนี้ไม่เหมาะสม ผมสามารถละทิ้งตำแหน่งนี้ได้ทุกเมื่อครับ"

เมื่อพูดจบ บริเวณโดยรอบก็เงียบลงโดยพลัน

ถึงแม้ในเหล่าผู้อาวุโสนี้ ต่างก็มีการพิจารณาเป็นของตัวเอง

แต่ถ้าเจียงซ่างหานสละตำแหน่งในเวลานี้ ใครขึ้นไปก็ไม่สมเหตุสมผล

ยังไม่ใช่เวลา

"เอาล่ะ"

ท่านทวดเจียงกล่าว "ซ่างหานพูดก็ถูก เขาเป็นผู้นำของตระกูลเจียง ไม่ว่าเรื่องอะไรตัวเองก็สามารถตัดสินใจเองได้ ไม่ต้องแจ้งให้ใครทราบ เรื่องนี้ก็เป็นอย่างนี้ไปก่อนเถอะ แต่มาว่าอย่างไร ไปเมืองหนานเฉิง ก็ไม่สามารถปล่อยไปได้ คุกเข่าก่อนเถอะ"

เจียงหยวน "?"