สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 626

เจียงชูหนิงมานี่ด้วยความรีบร้อย นอกจากเสื้อผ้าสองสามชิ้นแล้ว เธอก็ไม่ได้เอาของอะไรมาอีก อีกอย่างโจวฉือเซินให้หลินหนานพาเธอมาโยนไว้ยังห้องที่ไว้ใช้เก็บของก่อนหน้า ของใช้ในชีวิตประจำวันอะไรก็ไม่มีเลย

ทันทีที่เข้าไปในซุปเปอร์มาร์เก็ต เธอเข็นรถเข็นด้วยความคึกคักมีความสุข เห็นอะไรก็หยิบอันนั้น

โจวฉือเซินเดินอยู่ด้านหลัง พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า "คุณพาเธอออกมาทำไม"

หร่วนซิงหว่านหยิบนมสองสามกล่องใส่รถเข็นตรงหน้า "คุณไม่เห็นว่าเธอหิวแค่ไหนเหรอ?"

"ผลการศึกษาบอกว่า คนไม่กินข้าว6-7วันนู้นถึงจะหิวตาย"

หร่วนซิงหว่าน "......"

ซุปเปอร์มาร์เก็ตชั้นล่าง ไม่ได้อยู่ในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ แค่การตอบสนองความต้องการของชีวิตประจำวัน

ดังนั้นเมื่อเดินไปได้สักพัก ก็ไม่มีทางไปต่อแล้ว

รถเข็นของเจียงชูหนิงเต็มไปด้วยสิ่งของ เธอยืนโบกมือให้พวกเขาอยู่ตรงหน้าแคชเชียร์ เมื่อพวกเขาเดินมาหา จึงหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาอย่างภาคภูมิใจ "ฉันจะจ่ายเอง"

หร่วนซิงหว่านกำลังจะพูดอะไรสีกอย่าง แต่โจวฉือเซินกลับพูดว่า "ให้เธอจ่าย ถึงเธอโง่ แต่อย่างไรก็มีเงินเยอะ"

เจียงชูหนิงมุ่ยปาก:อะไรนjะ

หลังจากที่แคชเชียร์พิมพ์รหัสเสร็จแล้ว จึงพูดกับเจียงชูหนิงว่า "แสกนตรงนี้ได้เลยค่ะ"

เจียงชูหนิงแสกน ก่อนจะพบว่าการชำระเงินล้มเหลว

เธอพึมพำด้วยความสงสัย ก่อนจะเปลี่ยนแอพชำระเงิน

การชำระเงินก็ยังคงล้มเหลว

พนักงานแคชเชียร์ตรงข้ามเจียงชูหนิงมองเธอด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ที่ยังคงรักษามารยาทเอาไว้

ทันใดเจียงชูหนิงก็รู้สึกชาที่หนังศีรษะ เก้อเขินเสียจนอยากจะขุดหลุมหนีไป

เธอหันคอที่แข็งทื่อหันไปมองหร่วนซิงหว่านเพื่อขอความช่วยเหลือ

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "เดี๋ยวฉันจ่ายให้ค่ะ"

หลังจากจ่ายบิลเสร็จ รถเข็นของเจียงชูหนิงที่บรรจุสิ่งของ ก็บรรจุถุงอีกสามใบใหญ่

เมื่อเธอยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่รู้ว่าต้องทำอะไร คนแนะนำการซื้อขายของซุปเปอร์มาร์เก็ตก็พูดว่า "คุณผู้หญิงคะ ถ้าคุณไม่รีบ เดี๋ยวเราจะเอาไปส่งข้างบนให้ค่ะ"

เมื่อเจียงชูหนิงกำลังจะพยักหน้า เสียงของโจวฉือเซินก็ลอยมา "ประตูหน้าหมู่บ้านมีรถเข็น ไปเอามา เข็นกลับไปเองสิ"

"แต่ฉัน......"

เมื่อเจียงชูหนิงจะพูด แต่เมื่อสบตากับสายตาเย็นชาของโจวฉือเซิน เธอก็กลืนคำหลังลงท้องไป

เธอส่งเสียง 'อ้อ' ออกจากซุปเปอร์มาร์เก็ตไปหารถเข็น

โจวฉือเซินเอาถุงในมือของหร่วนซิงหว่านมาถือ "ไปเถอะ"

ระหว่างทางกลับหร่วนซิงหว่านพูดขึ้นว่า "ซุปเปอร์ไปส่งให้ได้ ทำไมคุณให้เธอถือกลับไปเองล่ะคะ"

"ที่เมืองเจียงโจวเธอเคยชินกับการมีคนคอยตามเธอดูแล ดังนั้นเวลาทำอะไรก็ไม่เคยคิดถึงผลที่ตามมา นี่เป็นแค่บทเรียนเล็กๆ เท่านั้น ครั้งนี้ซุปเปอร์ไปส่งของให้ได้ ครั้งหน้าถ้าเจอเรื่องอื่น เธอก็ต้องหาวิธีแก้ปัญหาเอาเอง"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "ดูไม่ออกเลยนะ ว่าคุณค่อนข้างจะ......"

"ค่อนข้างอะไร"

หร่วนซิงหว่านเคร่งขรึม "ไม่มีอะไรค่ะ ต่อไปเธอจะอยู่ที่นี่ไหม?"

โจวฉือเซินส่งเสียงตอบรับ "จะได้ตัดเรื่องเธอสร้างปัญหา ให้เธออยู่ในสายตานี่แหละ แล้วก็นับว่าเป็นแต้มต่อของเราด้วย อนาคตไม่ว่าทางฝั่งตระกูลเจียงจะเกิดเรื่องอะไร เราก็จะมีเงื่อนไขในการเจรจา"

เขานิ่งไปสักพัก ก่อนพูดต่อ "แต่ถ้าคุณไม่อยากเห็นเธอ ผมก็สามารถหาที่อยู่ไว้ขังเธอได้ ไม่ให้เธอไปไหน"

"......ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะ อย่างนี้แหละ"

กลับมาบ้านได้ไม่นาน ผักผลไม้สดที่หร่วนซิงหว่านสั่งมาจากในแอพพลิเคชั่นก็มาส่งแล้ว

เมื่อเธอเพิ่งหุงข้าวเสร็จ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ข้างนอก เจียงชูหนิงหอบหิ้วถุงขนมมาสองสามห่อ "ฉันแลกขนมพวกนี้กับอาหารได้ไหมคะ?"

เจียงชูหนิงรู้ว่ามันไม่ง่ายอย่างนั้น เธอจึงพยักหน้าอย่างเร่งรีบ "ว่ามาเลยค่ะ แค่เพียงไม่ให้ฉันกลับเมืองเจียงโจว อะไรฉันก็ยอม"

"เรื่องของตัวเอง ก็ต้องจัดการเอง อย่าไปหวังคนอื่นให้ช่วย"

เจียงชูหนิงลองถาม "ทั้งหมดนี่......รวมถึงเรื่องไหนบ้างคะ?"

โจวฉือเซินมองไปทางเธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย "ที่นี่คือเมืองหนานเฉิง ไม่ใช่เมืองเจียงโจว ไม่มีคนรับใช้กับบอดี้การ์ดของเธอ เธอว่ามันรวมถึงเรื่องไหนบ้างละ?"

เจียงชูหนิงนับนิ้วในใจ ยิ่งคิดเท่าไหร่ใบหน้าก็เศร้าสร้อยมากขึ้นเท่านั้น

โจวฉือเซินพูดต่อ "เธอเพิ่งบอกว่าบัตรเธอถูกอายัด"

"อา......ค่ะ คุณให้ฉันยืมหน่อยได้ไหม รอฉัน......"

"ไม่มีเงินให้เธอยืมหรอก ไปหางานทำ"

ใบหน้าของเจียงชูหนิงสามารถใช้คำว่าท้องฟ้ามืดครึ้มมาอธิบายได้

โจวฉือเซินพูด "แล้วก็ ถ้าเธอจะมากินข้าว ก็มาได้ แต่กินเสร็จแล้ว เธอต้องล้างจาน"

เมื่อเทียบกับสองเรื่องก่อนหน้านี้ เรื่องนี้ถือว่าจิ๊บจ๊อย เจียงชูหนิงแทบจะตอบรับในทันที

รอยยิ้มผุดขึ้นบนวงหน้า ก่อนจะพูดอย่างกลัวๆ ว่า "มะ......ไม่มีเรื่องอื่นแล้วใช่ไหมคะ?"

"อย่างอื่นรอให้ฉันนึกออกก่อนแล้วจะบอก"

เพื่อไม่ให้เขาคิดออก เจียงชูหนิงก็รีบวิ่งแจ้นเข้าไปในห้องครัว

โจวฉือเซินมองไปยังโซฟา มองไปยังของเล่นของเจ้าตัวน้อย หยิบมาถือไว้ในมือ ก่อนจะมองไปที่เปลเด็ก ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

หร่วนซิงหว่านผัดอาหารเสร็จแล้ว เธอไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้นบ้าง เธอคิดว่าเจียงชูหนิงหิวแล้ว "รอเดี๋ยวนะ ให้เสร็จแล้ว"

ในครัว เจียงชูหนิงอดไม่ได้ที่จะกระซิบ "พี่สาวนิสัยดีจริงๆ"

หร่วนซิงหว่าน "?"