สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 630

หลังจากFreyaออกไป หร่วนซิงหว่านก็ออกมาจากห้องรับรอง

เพ้ยซานซานเห็นข้างหลังของFreya อดไม่ได้ที่จะถามว่า "คนนี้ใครเหรอ"

"ลูกค้าเก่าของเวินเฉี่ยนน่ะ"

เพ้ยซานซานเบิกตาโพลง "แล้วเขามาหาเธอทำไมกัน คงไม่ใช่มาหาเรื่องเธอหรอกนะ?"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ ส่ายหน้า "ไม่ใช่จ้า เธอมาขอให้ฉันออกแบบแหวนแต่งงานให้น่ะ"

"ความต้องการล่ะ?"

"แค่เธอชอบก็พอแล้วล่ะ"

เพ้ยซานซานทำเสียงจุ๊ปาก "พวกผู้ว่าจ้างก็เป็นแบบนี้แหละ พอถึงตอนเธอออกแบบเสร็จ เธอก็จะไม่พอใจนั่นไม่พอใจนี่ขึ้นมาน่ะ"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจ "ไม่มีวิธี ใครใช้ให้เธอให้เงินเยอะล่ะ"

เพ้ยซานซานตบบ่าหร่วนซิงหว่าน พูดอย่างเห็นใจ "เพื่อสตูดิโอของพวกเรา ลำบากเธอหน่อยนะ"

เพ้ยซานซานพูดพลางนึกขึ้นมาได้ "เหลือเวลาอีกไม่มากจะถึงแฟชั่นวีคแล้ว เธอยังต้องออกแบบแหวนให้เธออีก จะทันไหมนี่ จะไม่เสียเวลาใช่ไหม"

"ไม่หรอก ตอนที่ฉันอยู่ที่เมืองเจียงโจวฉันไม่มีอะไรทำน่ะ เลยวาดแบบร่างไว้มากมาย ถึงตอนนั้นแก้ไขรายละเอียดปลีกย่อยหน่อยก็โอเคแล้ว"

"โอเค งั้นเธอก็ทำใจให้สงบแล้วก็วาดภาพออกแบบนะ งานอื่นในสตูดิโอฉันจัดการให้"

หร่วนซิงหว่านพูด "อย่าเหนื่อยเกินไปนะ พักผ่อนให้มากๆ"

เพ้ยซานซานยิ้ม "ฉันไม่เป็นไรน่า ช่วงนี้เจ้าตัวน้อยในท้องฉันเป็นเด็กดีน่ะ เลยไม่เหนื่อยฉันเท่าไหร่ ตอนไปตรวจครรภ์เมื่อไม่กี่วันก่อน หมอบอกว่าฉันสามารถทำงานได้ปกติ ไม่มีปัญหา"

หร่วนซิงหว่านพูดอีก "Danielล่ะ"

"เขาเหรอ ได้ข่าวว่าบริษัทอะไรนั่นจะขยายสาขาในเมืองหนานเฉิง ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะยุ่งกับเรื่องนี้ ยังไงก็ยังวุ่นวายอยู่"

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าเธอกำลังสื่อถึงอะไร เลยเงียบไปสักพัก ไม่พูดอะไร

หร่วนซิงหว่านพูด "เธอไปพักผ่อนเถอะ ฉันจะไปดูข้างๆสตูดิโอสักหน่อย"

เพ้ยซานซานหาว "โอเคจ้า"

หร่วนซิงหว่านเพิ่งเดินไปได้สองก้าว ก็ได้รับสายตาขอความช่วยเหลือสองคู่ที่อยู่ไม่ไกล

คู่หนึ่งเป็นของสาวน้อยในร้าน อีกคู่คือเจียงชูหนิง

ดูท่าพวกเธอสองคนทรมานซึ่งกันและกันอย่างแรง

หร่วนซิงหว่านหันไปยิ้มน้อยๆให้กับเจียงชูหนิง "คุณไปด้วยกันกับฉัน"

ทั้งสองรู้สึกมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้งในเวลาเดียวกัน

เจียงชูหนิงวิ่งไปยังข้างกายหร่วนซิงหว่าน และเดินตามเธอไปข้างนอก

ตอนนี้ห้องข้างๆเปลี่ยนไปมากแล้ว ชั้นหนึ่งไว้วางสินค้า ส่วนชั้นสองเป็นสตูดิโอถ่ายรูป

หร่วนซิงหว่านพูดพลางมองไปด้วย "เป็นไงบ้าง คิดว่ายากไหมคะ?"

เจียงชูหนิงเกาศีรษะ พลางพูดอย่างเศร้าใจ "สิ่งที่เธอพูดให้ฉันฟังมันค่อนข้างซับซ้อนค่ะ ฉันก็อยากจะจำ แต่ฉันจำไม่ได้ นี่ฉันโง่มากเหรอคะ?"

"เพราะว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่คุณถนัดนี่คะ แล้วก็ไม่เคยได้สัมผัสกับมันมาก่อน" หร่วนซิงหว่านพูด "คุณไม่ต้องจำสิ่งเหล่านั้นหรอกค่ะ ดูว่าสตูดิโอคนเยอะตอนไหน แล้วช่วยไปหยิบของให้ก็โอเคแล้ว"

เจียงชูหนิงพยักหน้า "ฉันจะค่อยๆเรียนรู้ค่ะ!"

......

ในตอนบ่าย เพ้ยซานซานตื่นขึ้นมา หลังจากงีบหลับตอนบ่ายและพูดว่า "ซิงซิง ตอนเย็นพวกเราออกไปกินหม้อไฟกัน ในช่วงเวลานี้มีแค่ฉันกับDanielสองคน เขาไม่ให้ฉันไป"

หร่วนซิงหว่านวางพู่กันในมือลง ก่อนจะบิดขี้เกียจ "ได้สิ ฉันจะส่งข้อความหาเสี่ยวหร่วน ให้เขาก็มาด้วย เพื่อไม่ให้เขาเป็นห่วง"

เพ้ยซานซานลองหยั่งเชิงดู "งั้นฉันเรียกสวี่วานมาด้วยนะ?"

หร่วนซิงหว่านเลิกคิ้ว "เรียกมาเลย"

หลังจากส่งข้อความถึงหร่วนเฉินแล้ว เดิมทีหร่วนซิงหว่านต้องการโทรหาเขา แต่กลัวว่าเขาจะประชุมอยู่ เธอเลยส่งข้อความแทน

ไม่ถึงหนึ่งนาที โจวฉือเซินก็โทรมา

เขาพูด "ว่าไง?"

ร้านหม้อไฟที่จองเอาไว้อยู่ไม่ไกล หร่วนซิงหว่านหาที่จอดรถ

เจียงชูหนิงลงจากรถ พลางหาว ยังยืนไม่ทันมั่นคง ตาของเธอก็หยุดนิ่ง

หร่วนซิงหว่านเดินไปข้างเธอ

"เป็นอะไรไป?"

เจียงชูหนิงขยี้ตา ตื่นกว่านี้ไม่ได้แล้ว "ตรงนั้น......ตรงนั้น หล่อมาก!!!"

หร่วนซิงหว่านกับเพ้ยซานซานมองไปตามสายตาเธอ คนที่ยืนอยู่หน้าร้านหม้อไฟ ก็คือหร่วนเฉิน

เพ้ยซานซานกลั้นขำ "ให้ฉันช่วยเข้าไปติดต่อให้เอาไหม?"

เจียงชูหนิงเขินอายพลางตั้งตารอ "นี่......ไม่ดีมั้งคะ"

"นี่อะไร รอนี่นะ ฉันรับปากว่าจะขอให้ได้"

เมื่อเพ้ยซานซานจะเดินไป หร่วนซิงหว่านก็ดึงแขนเธอไว้ พลางยิ้ม "เอาละ อย่าแกล้งเธอ"

หร่วนซิงหว่านพูดพลางหันไปพูดกับเจียงชูหนิง "นั่นน้องชายของฉันเอง"

เจียงชูหนิง "......"

เพ้ยซานซานหัวเราะจนเจ็บอก "เธอน่ารักเกินไป แหย่เธอสนุกมากเลย"

หร่วนซิงหว่านไม่คาดคิดเลยว่าสาวน้อยที่ชอบโจวฉือเซินในตอนแรกจะหน้าแดงเมื่อเห็นหร่วนเฉิน

เพ้ยซานซานดึงเจียงชูหนิง "เอาล่ะเอาล่ะ พวกเราไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันจะแนะนำหนุ่มหล่อคนนี้ให้เธอรู้จักเอง"

ที่ประตูร้านหม้อไฟ หร่วนเฉินยืนอยู่ที่นั่นได้ครู่หนึ่ง มีผู้หญิงหลายคนมาขอเบอร์โทรศัพท์เขา

หลังจากเขาปฏิเสธไปทีละคน เงยหน้าขึ้นมาเขาก็เห็นเพ้ยซานซานกับหร่วนซิงหว่านเดินมาหา

หร่วนเฉินพูดขอโทษ ก่อนจะเดินมาทางพวกเธอ

หญิงสาวพวกนั้นเมื่อเห็นถึงสถานการณ์จึงทยอยออกไปอย่างผิดหวัง