สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 637

เห็นพวกเขาไปแล้ว เฉินเป่ยเดินเข้ามาใกล้ๆ: "คุณหร่วน ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?"

หร่วนซิงหว่านส่ายหน้า: "ไม่เป็นไร"

เธอหันไปมองเจียงชูหนิง: "เธอเป็นยังไงบ้าง"

เจียงชูหนิงยื่นข้อมือที่โดนดึงจนแดงออกไป เบะปากพูดขึ้น: "เจ็บค่ะ"

หร่วนซิงหว่าน: "เดี๋ยวกลับบ้านไปฉันจะใช้เหล้ายานวดให้ พรุ่งนี้ก็ดีขึ้นแล้ว"

สีหน้าของเจียงชูหนิงมีรอยยิ้มกลับมาทันที: "ขอบคุณค่ะพี่!"

เพ้ยซานซานก็ก้าวยาวๆเข้ามา: "ซิงซิง เกิดอะไรขึ้น ถ้าไม่เห็นว่าพวกเขามาแล้ว ฉันก็ตกใจจนเกือบจะโทรแจ้งความแล้วนะ"

หร่วนซิงหว่าน: "ไม่มีอะไร คนในครอบครัวเธอส่งมาน่ะ อยากจะพาตัวเธอกลับไป"

เพ้ยซานซานเป่าปาก: "ไม่ใช่โจรลักพาตัวก็ดีแล้ว แต่เหตุการณ์นี้น่ากลัวเกินไปนะ"

เฉินเป่ยอธิบาย: "ช่วงนี้พวกเขาเอาแต่วนเวียนอยู่ใกล้ๆหนานเฉิงตลอดเลยครับ คาดว่าคงจะร้อนใจแล้ว"

เจียงชูหนิงคอตก ไม่พูดไม่จา

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น: "กลับกันก่อนเถอะ"

เฉินเป่ย: "ผมอยู่ด้านหลังนะครับ คุณหร่วนมีอะไรเรียกผมได้ตลอด"

"อื้ม"

หลังจากกลับมาถึงบ้าน เพ้ยซานซานกัดแอปเปิ้ลไปด้วย มองสองคนที่อยู่ตรงข้ามไปด้วย

หร่วนซิงหว่านเทเหล้ายาลงในฝ่ามือแล้วใช้ฝ่ามือถูกัน หลังจากถูจนร้อนแล้ว จึงเอาไปนวดที่ข้อมือของเจียงชูหนิง

แม้ว่าพวกเขากลัวจะทำให้เจียงชูหนิงบาดเจ็บ จึงไม่ได้ออกแรงมาก แต่สาวน้อยผิวพรรณบอบบาง ตอนที่พยายามดิ้นยังทิ้งรอยแดงๆเอาไว้ไม่น้อยเลย

หร่วนซิงหว่านกำลังนวดยาให้เธอ ผ่านไปสักพักถึงพูดขึ้น: "หนิงหนิง เธอเคยโทรหาพ่อบ้างหรือเปล่า"

เจียงชูหนิงส่ายหัว แล้วพูดขึ้นเบาๆ: "ฉันกลัวเขาด่าฉัน"

"ที่พ่อเธอด่า เพราะเขาเป็นห่วงเธอนะ"

"แต่ฉันไม่อยากกลับไปจริงๆ กลับไปเมืองเจียงโจว ฉันก็ไม่มีอิสระแล้ว อีกครึ่งชีวิตคงได้อยู่แค่ที่นั่น"

หร่วนซิงหว่าน: "ฉันเข้าใจความคิดของเธอ ต่อให้เธออยากอยู่ที่นี่ เธอก็ต้องคุยกับพ่อของเธอให้รู้เรื่อง ไม่งั้นเหตุการณ์อย่างในวันนี้ จะต้องเกิดขึ้นอีก แล้วคนที่บาดเจ็บก็คือเธอเอง"

เจียงชูหนิงไม่ได้แก้ตัว ไม่พูดไม่จา

ผ่านไปชั่วครู่ เธอจึงพูดขึ้น: "ฉันทราบแล้วค่ะ อีกเดี๋ยวฉันจะโทรไปหาเขา"

หร่วนซิงหว่านยิ้มๆ: "คุยกับเขาดีๆ อย่าทะเลาะกันล่ะ"

เจียงชูหนิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

หร่วนซิงหว่าน: "งั้นฉันไปทำกับข้าวนะ ถ้าเธอหิวก็กินผลไม้ไปก่อน อย่ากินขนมนะ"

"ค่ะ"

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้น หลังจากเก็บเหล้ายาแล้ว ก็เข้าไปล้างมือในครัว

เพ้ยซานซานเห็นแล้วรีบเดินตามเข้าไป พูดอย่างเหลือเชื่อ: "ไม่นึกว่าเจียงชูหนิงจะเชื่อฟังคำพูดของเธอขนาดนั้น"

หร่วนซิงหว่าน: "เธอไม่ได้เชื่อฟังคำพูดฉันหรอก เธอแค่......"

พูดๆอยู่ หร่วนซิงหว่านก็มองไปที่ด้านนอก แล้วพูดขึ้นเบาๆ: "คิดถึงบ้านแล้ว"

ถึงเจียงชูหนิงจะโวยวายอยู่หลายต่อหลายครั้งว่าต่อให้ตายก็จะไม่กลับเมืองเจียงโจว แต่อันที่จริงเธอเป็นแค่สาวน้อยคนหนึ่ง ทั้งยังไม่เคยออกห่างจากบ้านเลย หลังจากที่ความรู้สึกแปลกใหม่ในตอนแรกผ่านพ้นไป อยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ยากจะหลีกเลี่ยงความรู้สึกที่ยังปรับตัวไม่ได้

ก็ตอนนี้แหละ ความคิดถึงบ้าน จะโหมซัดสาดเข้ามา

แม้เธอจะไม่ได้แสดงออกมาให้เห็น แต่หลายวันที่ผ่านมานี้ หร่วนซิงหว่านยังคงมองออก

ดังนั้นหลังจากคนที่พ่อของเธอส่งมากลับไป ระหว่างทางที่เธอกลับมา จึงค่อนข้างใจลอย

เพ้ยซานซาน: "จะว่าไปแล้วก็ใช่ ถึงเธอจะบอกว่าไม่ชอบเมืองเจียงโจวยังไง แต่ที่นั่นก็เป็นที่ที่เธอใช้ชีวิตมาตั้งยี่สิบปีแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า: "ใช่"

เพ้ยซานซานถอนหายใจ: "จะว่าไป ฉันก็อยากกลับไปเยี่ยมบ้านบ้าง แต่ถ้าฉันกลับไปสภาพอย่างนี้ ฉันกลัวแม่จะตีฉันตายน่ะสิ"

ล้านจานเสร็จ หร่วนซิงหว่านก็หยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป เธอเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงกดรหัสที่นอกประตู

หร่วนซิงหว่านยังคิดว่าเป็นเพ้ยซานซานกับเจียงชูหนิงที่ลืมของอะไรไว้ซะอีก จึงเดินเข้าไปดึงประตูเปิดออก

หลังจากเปิดประตู เธอกับโจวฉือเซินจึงสบตากัน

หร่วนซิงหว่านชะงัก: "ทำไมวันนี้คุณกลับเร็วขนาดนี้ล่ะ?"

โจวฉือเซินดึงมือที่อยู่บนมือจับประตูกลับมา ก้าวเท้าเดินเข้ามา: "ผมได้ยินเฉินเป่ยบอกว่า คนของตระกูลเจียงตามมา"

หร่วนซิงหว่านปิดประตู แล้วอืมออกมา: "แต่ยังดีที่พวกเขาไม่ได้พาตัวหนิงหนิงไป เธอแค่ได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย ฉันทายาให้เธอแล้ว พรุ่งนี้ก็ดีขึ้น"

โจวฉือเซินหมุนตัวกลับมามองเธอ: "แล้วคุณล่ะ"

"ฉัน? ไม่เป็นไรนะ"

โจวฉือเซินหยิบผ้าคุณหนูในมือของเธอไป เช็ดผมให้เธอ ค่อยๆพูดขึ้น: "คราวหน้าถ้าเจอเรื่องอย่างนี้ อย่าเข้าไปใกล้โดยไม่ระวังเด็ดขาด ครั้งนี้คนของตระกูลเจียงอยากจะพาเธอกลับไป แต่ถ้าเป็นโจรลักพาตัวขึ้นมาล่ะ"

หร่วนซิงหว่านพูดไม่ออก ตอบคำถามไม่ถูกเลย

โจวฉือเซินเช็ดผมเธอต่อ: "ดังนั้น คราวหน้าวิ่งออกไปห่างๆหน่อย"

ผมของหร่วนซิงหว่านโดนเขาเช็ดจนยุ่งเหยิง เธอจึงดึงผ้าขนหนูลงมา: "รู้แล้วหน่า ฉันเอาตัวรอดได้ เจอสถานการณ์อย่างนี้ แค่ฉันยกขาวิ่ง ใครก็ตามฉันไม่ทันทั้งนั้นแหละ"

โจวฉือเซิน หัวเราะออกเสียง หน้าอกสั่นไหวเบาๆ ดูท่าคงจะอารมณ์ดี

นี่ยังเป็นครั้งแรกที่หร่วนซิงหว่านเห็นเขาหัวเราะ ในช่วงระยะนี้ด้วย

หร่วนซิงหว่านเงยหน้ามองเขา: "เรื่องของบริษัทยังจัดการได้ไม่เรียบร้อยอีกเหรอ?"

"ใกล้แล้ว" โจวฉือเซินเห็นผมของเธอไม่มีหยดน้ำแล้ว ถึงได้ดึงผ้าขนหนูลงมา "อย่างมากที่สุดก็อีกครึ่งเดือน ก่อนหน้านี้คุณอยากออกไปเที่ยวไม่ใช่เหรอ อีกครึ่งเดือนนะ ผมจะไปกับคุณ"

หร่วนซิงหว่าน: "คุณไม่สนใจบริษัทแล้วเหรอ"

โจวฉือเซินพูดอย่างไม่ใส่ใจ: "ไม่สนแล้ว"