สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 639

ทรมานมาทั้งคืน ตอนที่หร่วนซิงหว่านตื่นมาในวันรุ่งขึ้น ก็พลาดเสียงนาฬิกาปลุกไปซะได้

เธอหยิบมือถือมาดูเวลา สิบเอ็ดโมงแล้ว

หร่วนซิงหว่านสูดลมหายใจ พลางนวดเอวเดินเข้าไปในห้องน้ำ พลางโทรไปหาเพ้ยซานซาน

เพ้ยซานซาน: "ซิงซิง ตื่นแล้วเหรอ"

หร่วนซิงหว่านยากที่จะเอ่ยปากออกมา: "ฉัน......"

"เมื่อเช้าประธานโจวบอกฉันไว้แล้ว เมื่อคืนเธอมัวแต่ออกแบบ วาดภาพไปจนถึงตีสี่เลย บอกไว้ว่าไม่ให้ฉันรบกวนเธอ เธอสบายใจได้ ฉันพาหนิงหนิงมาที่สตูดิโอแล้ว เธอไม่ต้องรีบร้อนนะ"

หร่วนซิงหว่านคลายกังวลลงได้: "อื้ม"

ถือว่าอิตาบ้านี่ยังรู้จักอายอยู่บ้าง หาข้ออ้างซะดูดีเชียว

วางสายแล้ว หร่วนซิงหว่านวางมือถือลง เอามือรองน้ำล้างหน้า ในที่สุดก็ตื่นขึ้นบ้างแล้ว

หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอเดินไปที่ห้องครัว รินน้ำใส่แก้ว เหม่อลอยอยู่หลายนาที ถึงกลับห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ตอนที่เธอมาถึงสตูดิโอ ก็เที่ยงแล้ว

อาหารกลางวันที่เพ้ยซานซานสั่งเอาไว้มาถึงพอดี กลิ่นหอมแพร่กระจายไปทั่วห้องทำงาน

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่บนโซฟา หลับตายืดเหยียดร่างกายเล็กน้อย

เสียงของเพ้ยซานซานลอยเข้ามา: "ซิงซิง ฉันรู้ว่าเธอเครียดกับงานแฟชั่นวีคมาก ถึงเวลาจะเร่งด่วน แต่ก็ถือว่ายังทันนะ อย่านอนดึกขนาดนั้นเลย มันไม่ดีต่อสุขภาพ"

ตั้งแต่หลังจากที่ตัวเองท้อง เพ้ยซานซานจึงโดน Daniel ควบคุมอยู่ทุกวัน ปกติห้าทุ่มต้องเข้านอนแล้ว ต่อให้ดึกกว่านั้นก็จะไม่เกินเที่ยงคืน

พอได้ปรับเวลาทำงานเวลาพักผ่อนแล้ว เธอก็พบว่าในทุกๆวันมันรู้สึกดีจริงๆ

ตอนนี้ติดนิสัยนอนเร็วไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

หร่วนซิงหว่าน: "......"

เธอฝืนยิ้มเล็กน้อย: "เมื่อคืนฉันก็แค่......มีแรงบันดาลใจมาแล้วน่ะ คราวหน้าจะไม่ทำแล้ว"

การโกหกสักครั้ง ต้องโกหกอีกอย่างหนึ่งเพื่อกลบเกลื่อนคำโกหกก่อนหน้านี้อย่างที่คิดไว้เลย

"โอเค งั้นกินข้าวเถอะ ฉันจะไปเรียกเจียงชูหนิงเข้ามา"

หร่วนซิงหว่าน: "อื้ม"

......

วาดรูปไปทั้งช่วงบ่าย หร่วนซิงหว่านจึงรู้สึกปวดเอวปวดหลัง เธอลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องทำงาน ดูว่าในสตูดิโอมีอะไรที่เธอพอจะช่วยได้บ้าง

แต่หลังจากเธอออกไป กลับไม่เห็นร่างของเจียงชูหนิง

หร่วนซิงหว่านยังคิดว่าเธอคงไปที่สตูดิโอถ่ายภาพยนตร์ข้างๆกับเพ้ยซานซาน ตอนที่กำลังจะเข้าไปหา เพ้ยซานซานก็กลับมาจากสตูดิโอข้างๆพอดี: "วันนี้ไม่รู้ว่าแสงไฟมีปัญหาอะไร ถ่ายออกมาไม่ดีเลย"

"น่าจะพังแล้วนะ เปลี่ยนใหม่เถอะ"

"พรุ่งนี้ฉันจะลองดูอีกที ถ้ายังเป็นอย่างนี้ ก็เปลี่ยนเลย"

หร่วนซิงหว่านชะงักเล็กน้อย พูดขึ้น: "หนิงหนิงยังอยู่ที่นั่นไหม"

เพ้ยซานซานงุนงง: "ไม่อยู่นะ เธอไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ"

"ไม่อยู่ เมื่อกี้ฉันออกมาก็ไม่เห็นเธอแล้ว ยังคิดอยู่ว่าคงไปกับเธอ"

"ตอนที่ฉันไปเธอยังอยู่ในสตูดิโออยู่เลย"

หร่วนซิงหว่านรีบเข้าไปในสตูดิโอ ถามพนักงานสาวหลายคนในร้านว่า เจียงชูหนิงไปไหน

มีผู้หญิงคนหนึ่งออกมาจากคลังสินค้า ได้ยินเธอกำลังถาม จึงพูดขึ้น: "พี่ซิงหว่าน เมื่อกี้นี้ยุ่งมาก แต่ดันมีลูกค้าคนหนึ่งเร่งรีบ ให้พวกเราส่งของไปให้เธอ พวกเราออกไปไม่ได้ หนิงหนิงจึงเป็นฝ่ายเอ่ยปากว่าเธอจะไปเองค่ะ......"

"ไปนานแค่ไหนแล้ว?"

"งั้นคุณคิดจะทำอะไรคะ"

"ช่วงก่อนหน้านี้ผมได้ยินว่าที่เมืองเจียงโจวเกิดเรื่องนิดหน่อย ซึ่งเกี่ยวข้องกับหนานเฉิงด้วย จึงอยากมาดูๆหน่อย ก็ประจวบเหมาะพอดี ไม่นึกว่าจะเจอกับหนิงหนิง"

หร่วนซิงหว่าน: "ได้ยินมาเหรอคะ?"

เจียงชูหนิงพูดขึ้นที่ด้านหลังของเธอ: "อารองฉันไม่ได้อยู่ที่เมืองเจียงโจวค่ะ เขาก็ไม่ชอบความคิดล้าหลังพวกนั้นเหมือนกัน"

เจียงหยุนจู๋ยิ้ม: "ใช่ หนิงหนิงพูดถูก ผมออกมาจากเมืองเจียงโจวนานมากแล้ว ครั้งนี้ที่มาหนานเฉิง ก็เพราะได้ยินข่าวลือจำนวนหนึ่ง รู้สึกสงสัยขึ้นมาก็เท่านั้น คุณหร่วนสบายใจได้ครับ ผมไม่ใช่ศัตรูของคุณ แล้วก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายต่อพวกคุณด้วย"

พูดจบ เขาก็พูดต่อ: "ในเมื่อส่งหนิงหนิงกลับมาแล้ว งั้นผมขอตัวเลยนะครับ"

เจียงชูหนิงเอ่ยปากเรียกเขาไว้: "อารองคะ"

ค่อนข้างอาลัยอาวรณ์

เจียงหยุนจู๋: "หนิงหนิง อยู่บ้านคนอื่น ต้องเชื่อฟัง อย่าเอาแต่ใจนะ ถ้ามีโอกาสอาจะมาเยี่ยมเธออีก"

เจียงชูหนิงโบกมือให้เขา: "ไว้เจอกันนะคะอารอง"

เจียงหยุนจู๋พยักหน้า และพยักหน้าไปทางหร่วนซิงหว่านเล็กน้อย ถึงได้หมุนตัวเดินออกไป

หลังจากรอให้เขาเดินไปไกลแล้ว หร่วนซิงหว่านจึงเคลื่อนสายตากลับมา มองไปที่เจียงชูหนิง

ส่วนเจียงชูหนิงก็เตรียมตัวอย่างดี อยากเล่าเรื่องราวให้เธอฟังจะแย่แล้ว: "พี่คะฉันจะเล่าให้พี่ฟัง! ฉันคิดมาโดยตลอดว่าอารองของฉันตายไปแล้ว พ่อกับทวดของฉันก็เอาแต่พูดอย่างนี้! แต่ฉันไม่นึกเลยว่าเขายังมีชีวิตอยู่ ระหว่างทางที่กลับมาเขาบอกฉันว่า ตอนแรกเขาก็ไม่พอใจกฎระเบียบของตระกูลเจียง ถึงได้ออกมาจากเมืองเจียงโจว! ตั้งแต่เด็กอารองก็ดีกับฉันเสมอเลย ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่าจะได้เจอเขาอีก!"

ได้ฟังน้ำเสียงที่ตื่นเต้นของเจียงชูหนิง หร่วนซิงหว่านจึงสัมผัสได้ถึงความปลาบปลื้มยินดีของเธอ ถามขึ้น: "อารองของเธอออกมาจากเมืองเจียงโจวนานแค่ไหนแล้วเหรอ?"

"นานมากนานมากแล้วค่ะ ฉันแทบจะจำได้ไม่ชัดเจนแล้ว น่าจะตอนที่ฉันยังไม่สิบขวบหรือเปล่านะ?"

"งั้นก็สิบปีแล้วสิ นานขนาดนี้ เธอไม่เคยได้ข่าวของเขาเลยเหรอ"

"ไม่นะคะ ฉันจำได้ว่าตอนเด็กๆเคยถามถึงอยู่ครั้งนึง พ่อฉันบอกว่าเขาตายไปแล้ว พวกเขาก็ไม่เคยพูดถึงอารองตอนอยู่ในบ้านอีกเลย คงจะรู้สึกเสียใจมั้งคะ"