สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 661

เวลาผ่านไปพักใหญ่ หร่วนเฉินก็พูดว่า "เธอสวยมาก"

สวี่วานรอว่าเขาจะพูดอะไร ทว่ารอจนจะครึ่งวันแล้วก็ไม่เห็นว่าเขาจะพูดอะไรต่อ

"แค่นี้เหรอ?" เธอถาม

"แค่นี้แหละ" หร่วนเฉินมองไปที่เธอพูดอย่างจริงจังว่า "เธอก็น่าจะรู้นะว่าฉันเป็นคนที่ดูแต่ผิวเผิน"

สวี่วาน: "......"

เขาน่ะเหรอดูแค่ผิวเผิน กลับเป็นคนแบบขอไปทีต่างหากน่ะ

สวี่วานอ้าปากจะพูดบางอย่าง แต่รถกลับถึง ณ โจวซื่อกรุ๊ปเสียแล้ว

หร่วนเฉินลุกขึ้นเปิดประตูรถ "ฉันไปก่อนล่ะ เจอกันนะ"

สวี่วานโบกมือลาไปทางเขา "เจอกัน"

ประตูรถปิดหร่วนเฉินเดินเข้าไปยังโจวซื่อกรุ๊ป

สวี่วานพิงหน้าต่างรถ มองแผ่นหลังของเขา ถอนสายตาออกช้าๆ และบอกกับคนขับรถว่า "ไปเถอะ"

ขณะเดียวกัน ณ โจวซื่อกรุ๊ป

หลินหนานถือเอกสารกองหนึ่งเข้ามา "ท่านประธานโจวอยู่นี่เองแล้วครับ"

โจวฉือเซิน ส่งเสียงอือ "แจ้งคณะกรรมการแล้วหรือยัง？"

"แจ้งแล้วครับ แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้เรื่องภายในโจวซื่อกรุ๊ปวุ่นวายไม่น้อย พวกเขาน่าจะรู้แล้วครับ"

"รู้แล้วก็ดี" โจวฉือเซินพูดอีกว่า "ติดต่อโจวจู้นเหนียนได้แล้วใช่ไหม？"

"ติดต่อแล้วครับ แต่คุณชายใหญ่บอกว่าล่าสุดหาแพทย์สำหรับกรรมการโจวได้แล้ว การเข้ารับการรักษาขั้นต้นก็เป็นไปได้ด้วยดี ท่านคิดว่าผ่านไปสักพักจึงจะกลับมาครับ"

โจวฉือเซินวางปากกาลงและเดินไปที่ข้างหน้าหน้าต่างสูงจรดพื้น ล้วงมือข้างหนึ่งในกระเป๋ากางเกงมองดูทิวทัศน์ภายนอก "คุณไปแคนาดาเดี๋ยวนี้ และจัดการเรื่องนี้เบื้องหน้าคณะกรรมการบริษัทให้เรียบร้อย"

"แต่ว่า ถึงแม้ผมจะไปก็ไม่มีประโยชน์ นั่น ......" หลินหนานพูด

"เขาจะกลับมา"

"ครับ" หลินหนานพยักหน้า พูดจบก็หันหลังออกไป

หลังจากที่หลินหนานเดินออกไปได้ไม่นาน หร่วนเฉินก็ผลักประตูห้องทำงานของท่านประธาน

"คุณมาทำอะไรที่นี่" โจวฉือเซินหันศีรษะ

"ผมแวะเข้ามาเฉยๆ"

โจวฉือเซินยกขายาวของเขานั่งบนโซฟา "คุณได้บอกพี่สาวของคุณแล้วหรือยัง？"

หร่วนเฉินรู้ว่าที่เขาถามคืออะไรจึงพยักหน้า

โจวฉือเซินพูดว่า "ทางฉินหยู่ฮุยมีเฉินเป่ยค่อยจับตาดูอยู่ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร คุณไม่ต้องห่วง"

เงียบไปสักพักหร่วนเฉินก็พูดว่า "ขอบคุณ"

โจวฉือเซินยกหางคิ้วเล็กน้อย "งั้นก็เรียกพี่เขยให้ฟังหน่อยซิ？"

หร่วนเฉิน: "......"

"ผมไปก่อนล่ะ" เขาพูด

โจวฉือเซินลุกขึ้นยืน "คุณอยากจะอยู่นานแค่ไหนก็อยู่นะ ผมกลับก่อนล่ะ"

หร่วนเฉินได้ยินก็นั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ

โจวฉือเซินคว้าแจ็กเก็ตแล้วเดินตรงออกไป

หร่วนเฉินนั่งอยู่ที่ออฟฟิศได้ครึ่งชั่วโมง แน่ใจว่าสวี่วานน่าจะถึงบ้านแล้วจึงลุกขึ้นเดินลงไป

วันจันทร์หลังจากถ่ายแบบกับเพ้ยซานซานแล้ว หร่วนซิงหว่านกลับสตูดิโอพื่อเตรียมตัวแก้แบบอันล่าสุดอีกครั้ง

"คุณหร่วนเกรงใจเกินไปแล้ว ผมมาดูหนิงหนิงเธออายุยังน้อยไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวหากว่าเธอพูดจาไม่ดี ไปละเมิดเพื่อนร่วมงานรอบๆข้าง เลี้ยงอาหารพวกเธอนิดหน่อย ถือซะว่าซื้อใจกันจะได้ไม่ถือสาหนิงหนิง"

"คุณเจียงคิดมากเกินไปแล้วค่ะ หนิงหนิงอยู่ที่นี่เธอเข้ากับพวกเขาได้ดีมากๆและก็มีความสุขมากๆด้วย"

เจียงหยุนจู๋ยิ้มและดันกรอบแว่นตา "จริงเหรอครับ？แบบนี้ผมก็หมดห่วง"

พูดจบเจียงหยุนจู๋ก็ควักกล่องจากอกแล้ววางลงบนโต๊ะชา ดันกล่องไปด้านหน้าของหร่วนซิงหว่าน "ใช่สิ คราวที่แล้วผมเห็นว่าคุณหร่วนค่อนข้างจะชอบสิ่งนี้ผมเลยซื้อมา คุณหร่วนลองดูสิครับ"

ได้ยินดังนั้น สักพักหร่วนซิงหว่านก็หยิบกล่องที่อยู่ด้านหน้าขึ้น ภายในเป็นแหวนที่เธอเห็นบนเครื่องประดับในวันนั้น

"ของที่แสดงในนิทรรศการแสดงอัญมณีไม่มีออกวางขายข้างนอกไม่ใช่เหรอคะ？" หร่วนซิงหว่านถามอย่างแปลกใจ

"ที่จริงก็เป็นอย่างนั้นแหละครับ แต่ว่าผมได้พูดคุยกับผู้ดูแลนิทรรศการแล้วเขาเลยตัดสินใจขายให้ผมอันที่จริงเพื่อแสดงน้ำใจไมตรีแก่คุณหร่วนนั้นมีคุณค่ามากกว่าตัวแหวนวงนี้เสียอีก"

ฉินหยู่ฮุยกำลังนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล แท้จริงแล้วไม่ใช่เขาที่ต้องการมิตรไมตรีจากเธอ ผู้ที่ต้องการมิตรไมตรีจากเธอก็เห็นจะมีเพียงเจียงหยุนจู๋

หร่วนซิงหว่านวางกล่องแหวนลง "ฉันไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคุณคุณเจียงเลยค่ะ"

"มันเป็นแบบนี้ ครับจริงๆ แล้วผมมีโครงการหนึ่งที่กำลังพูดคุยกับประธานฉิน谈แต่ว่าเมื่อวันก่อนประธานฉิน谈กลับป่วยเข้าโรงพยาบาลกะทันหันการทำงานร่วมกันเลยต้องถูกระงับอย่างไม่มีกำหนด ผมเลยคิดว่ามาหนานเฉิงรอบนี้จะมาแบบเปล่าประโยชน์ไม่ได้ ได้ยินว่าโจวซื่อกรุ๊ปมีโครงการอยู่ที่New Coastไม่รู้ว่าผมจะได้รับเกียรติสามารถเข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งได้หรือเปล่า"

หร่วนซิงหว่านยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง "คุณเจียงเข้าใจผิดแล้วค่ะที่นี้เป็นสตูดิโอผลิตอัญมณี ไม่ว่าจะเป็นโจวซื่อกรุ๊ป หรือโครงการที่New Coast ฉันเองก็ไม่ค่อยรู้อะไรมาก และก็ไม่ใช่สายงานที่ฉันถนัดด้วยค่ะ"

เจียงหยุนจู๋ดันกรอบแหวนพลางยิ้ม "ผมคงทำอะไรผลีผลามเกินไป ขอคุณหร่วนอย่าได้ถือสา"

"คุณเจียงพูดเกินไปแล้วค่ะ"

เจียงหยุนจู๋ลุกขึ้นยืน "ถ้าเช่นนั้น ผมก็ขอตัวก่อนครับ แหวนวงนี้คุณหร่วนก็รับไว้เถอะครับ ถือซะว่าเป็นของขวัญเนื่องในโอกาสที่เราเจอกันครั้งแรก พูดกันตามสายเลือดแล้วพวกเราก็นับได้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน"

หร่วนซิงหว่านรู้ว่าความสัมพันธ์ที่เขาหมายถึงคือทางฝ่ายเจียงโจว

หร่วนซิงหว่านก็ลุกขึ้นตาม "ขอบคุณคุณเจียงสำหรับน้ำใจค่ะแต่ว่าของขวัญเนื่องในโอกาสที่เราเจอกันครั้งแรกคงไม่จำเป็นหรอกค่ะ มันล้ำค่าเกินไปแหวนวงนี้ราคาเท่าไหร่คะ ฉันจะจ่ายเงินคืนให้" หร่วนซิงหว่านพูด

"ถ้างั้นเอาแบบนี้แล้วกันครับตอนที่ผมส่งมันให้หนิงหนิง ก่อนที่เธอจะแต่งงานคุณหร่วนช่วยเก็บรักษามันไว้ก่อนดีไหมครับ？" เจียงหยุนจู๋พูด