สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 663

โจวฉือเซินเดินได้ก้าวหนึ่งก็ถูกดึงมือเอาไว้

เขาหันกลับมา มองหร่วนซิงหว่านไม่รู้ว่าเธอลืมตาตั้งแต่เมื่อไหร่ มองเขาไม่พูดไม่จาสักคำ

โจวฉือเซินกุมมือของเธอเอาไว้ "วางใจเถอะ หลังจากวันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะจบสิ้นลงแล้วล่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นมื้อเย็นคุณอยากทานอะไรเดี๋ยวฉันทำให้"

มุมปากโจวฉือเซินยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย "คุณทำอะไรผมก็ชอบหมดนั่นแหละ"

ดวงตาของหร่วนซิงหว่านโค้งลงอย่างช่วยไม่ได้ ดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า พูดพึมพำเบาๆว่า "เอาอีกแล้ว"

"ผมเคยหลอกคุณด้วยเหรอ？"

หร่วนซิงหว่านปล่อยมือเขา "รู้แล้วรู้แล้ว คุณรีบไปเถอะ"

โจวฉือเซินเดินได้ไม่กี่ก้าว ก็เดินกลับมาจุมพิตลงบนปาก "รอผมกลับมานะ"

"อือ......"

หลังจากที่โจวฉือเซินไปแล้ว หร่วนซิงหว่านนอนลงบนเตียงและหลับตาลง แต่กลับนอนไม่หลับ เธอลุกขึ้นนั่ง ทึ้งผมตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเวลา

เจ็ดโมงครึ่งพอดี

หร่วนซิงหว่านหาวเลิกผ้าห่มลุกขึ้นจากที่นอน

9:00 น

ในขณะที่เพ้ยซานซานและเจียงชูหนิงเข้ามา พวกเขาเห็นอาหารเช้าที่หอมกรุ่นและประณีตบรรจงวางอยูู่เต็มโต๊ะก็อ้าปากค้างรีบนั่งลงบนพื้น

"วันนี้เป็นวันพิเศษอะไรเหรอ？" เพ้ยซานซานถาม

หร่วนซิงหว่านออกมาจากห้องครัว "เปล่าหรอก ฉันเห็นว่าในตู้เย็นมีวัตถุดิบค่อนข้างเยอะเห็นว่าสดใหม่ก็เลยทำน่ะ"

เจียงชูหนิงพูด "แต่.........เยอะขนาดนี้พวกเราจะกินหมดเหรอ"

"ไม่เป็นไร พวกเธอก็เอาที่พวกเธออยากทานออกมา ที่เหลือฉันเก็บใส่กล่องไว้เอาไปที่สตูดิโอ" หร่วนซิงหว่านพูดพลางวางของที่อยู่ในมือของหลินหนานลง แล้วก็กลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง "จริงสิ มื้อเย็นนี้พวกเธอจะทานข้างนอกหรือจะสั่งเข้ามาทาน"

"ทำ......."

เจียงชูหนิงกำลังจะเปิดปากก็ถูกเพ้ยซานซานกระแทกเข้าที่แขน

เพ้ยซานซานพูดว่า "ดีเลย พอดีฉันจะพาหนิงหนิงไปเที่ยวดูรอบๆ มหาวิทยาลัยของพวกเรา ที่นั่นของกินเยอะมาก"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ดีเลย"

หลังจากที่รอหร่วนซิงหว่านเข้าไปในครัว เพ้ยซานซานพูดกับเจียงชูหนิงว่า "เธอโง่หรือไงเนี่ย ก็เห็นเห็นอยู่ว่าวันนี้พวกเขากำลังจะใช้เวลาด้วยกันสองคน เธอจะไปเป็นก้างขวางคอทำไม"

เจียงชูหนิงตอบสนองทันทีหลังจากที่เข้าใจแล้ว เธอรีบปิดปากตัวเองทันที แสดงออกว่าเธอผิดไปแล้ว

เพ้ยซานซานลูบแขนของเธอ "พอแล้ว พวกเราก็กลับช้าหน่อย พอกลับมาแล้วก็ทำอะไรเบาๆ อย่ารบกวนพวกเขาก็พอ"

......

โจวซื่อกรุ๊ป

ยังไม่ถึงเวลาเข้าทำงาน พนักงานทั้งหมดโดยรวมแล้วกลับมากันครบ อีกทั้งบรรยากาศยังตึงเครียดเป็นประวัติการณ์

ทุกบริเวณที่พักดื่มชาส่วนใหญ่แล้วถูกจับจองไปด้วยพนักงานที่กำลังพูดคุยกัน

"พวกเธอคิดว่าบอร์ดบริหารครั้งนี้กำลังจะทำอะไรกันแน่ เมื่อไม่กี่วันก่อนฉันได้ยินข่าวลือบางอย่าง รู้สึกไม่สงบใจเลย"

"ไม่ใช่เรื่องประธานโจวที่กำลังเตรียมตัวออกจากตำแหน่งประธานบริษัทโจวซื่อกรุ๊ปเหรอ？ฉันก็ได้ยินมา แต่รู้สึกว่าไม่น่าจะเป็นไปได้"

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ โจวซื่อกรุ๊ปช่วงนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเธอยังไม่รู้ชัดอีกเหรอ ประธานโจวปลดผู้ที่รับผิดชอบในส่วนของบริษัทลูกพวกนั้นกลับมาทั้งหมดยังไม่พอ โจวซื่อกรุ๊ปในตอนนี้โครงการร่วมที่สำคัญสองสามโครงการต่างก็เกิดการเปลี่ยนแปลง ได้ยินมาว่าหุ้นของโจวซื่อกรุ๊ปก็......"

"หึ เรื่องแบบนี้พูดไปเรื่อยไม่ได้หรอก"

"ถ้าประธานโจวกำลังจะออกจากตำแหน่ง เช่นนั้นแล้วใครจะมาบริหารโจวซื่อกรุ๊ปกันล่ะ ？"

"ประธานโจวเองไม่ใช่ว่ามีพี่ชายอยู่เหรอ อาจจะเป็นเขาก็ได้"

ดังนั้นเมื่อโจวฉือเซินมาถึง บอร์ดบริหารต่างก็ส่งเสียงคัดค้านขึ้น

โจวฉือเซินนั่งประจำที่ ไม่ได้ขัดจังหวะเพียงแต่ฟังอย่างเงียบ ๆ

บอร์ดบริหารกลุ่มหนึ่ง หลังจากพูดคุยกันเป็นเวลาห้านาทีเต็ม จึงหยุดดื่มน้ำพักหายใจหายคอ

โจวฉือเซินพูดอย่างไม่เร่งรีบ "ทุกท่านพูดจบแล้วใช่ไหมครับ？"

กรรมการอาวุโสท่านหนึ่งกล่าวว่า "พูดจบแล้ว หวังว่าประธานโจวจะนำข้อคิดเห็นของพวกเราไปพิจารณาอย่างถี่ถ้วน"

โจวฉือเซินพูด "เรื่องนี้ผมได้มีการตัดสินใจเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คงไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้"

"คุณ......"

โจวฉือเซินพูดต่อว่า "เรื่องภายหลังที่ออกจากโจวซื่อกรุ๊ปแล้ว ผมได้มีการจัดการไว้เรียบร้อยแล้ว ในโครงการความร่วมมือนั้นจะดำเนินการตามปกติ ผลประโยชน์ของพวกท่านทุกคนจะไม่เกิดความเสียหายใดๆ

กรรมการบางส่วนกระแอมไอต่อกันสองสามครั้ง "คุณกำลังพูดเรื่องอะไรของคุณอยู่ พวกเราไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย"

"ทุกอย่างในโลกนี้มีไว้เพื่อผลประโยชน์ พวกคุณตั้งแต่แรกเหตุผลที่อยู่ข้างผม ผมรู้ดีว่าทำไม" โจวฉือเซินวางมือบนโต๊ะแล้วพูดต่ออย่างใจเย็น "เรื่องตัวตนที่เป็นลูกชายนอกสมรสของผม แน่นอนว่าพวกคุณบางคนเองก็ไม่พอใจมานาน คุณรู้สึกว่าชื่อเสียงที่มีมลทินนี้ที่ติดอยู่กับผมอาจทำให้โจวซื่อกรุ๊ปแปดเปื้อน"

ประโยคนี้แทงใจเหล่าคณะกรรมการผู้อาวุโสทั้งหลายเข้าอย่างจัง

พวกเขาเคยรู้สึกไม่พอใจกับการเป็นลูกนอกสมรสของโจวฉือเซิน แต่ทว่ามันก็เป็นเพียงแค่การวิจารณ์ในที่ลับไม่กี่ครั้งเท่านั้น อีกอย่างใครกันอยากจะมีปัญหาเรื่องผลประโยชน์ เงินปันผลที่โจวฉือเซินปันมาให้มากกว่าครั้งที่นายท่านโจวดำรงตำแหน่งดูแลโจวซื่อกรุ๊ปตั้งหลายเท่า

ณ ขณะนี้กรรมการท่านหนึ่งที่นั่งเงียบมาโดยตลอดเอ่ยขึ้นว่า "ประธานโจวสามารถดำรงตำแหน่งได้จนถึงบัดนี้ นั่นก็เป็นเครื่องพิสูจน์แล้วว่าตัวตนและความสามารถนั้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน"

ได้ยินดังนั้นคณะกรรมการที่เหลือต่างก็ตอบไล่เลี่ยกันว่า "ใช่ๆๆ นั่นก็เป็นเพียงแค่สถานะเท่านั้นที่สำคัญที่สุดคือตระกูลโจวตอนนี้เหลือเพียงแค่ประธานโจวเท่านั้น ถ้าหากคุณออกจากตำแหน่ง ก็หมายความว่าโจวซื่อกรุ๊ปขณะนี้ก็ไร้ซึ่งผู้นำแล้วอย่างนั้นหรือ？"

โจวฉือเซินพูดเบาๆว่า "พวกคุณคงจำพี่ชายคนโตของผมได้"

ทุกคนยุติการสนทนาโดยทันที ได้แต่มองหน้ากันไปมา

"ถ้าเทียบกับผมแล้ว เขาต่างหากที่เป็นทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมายเพียงคนเดียวของตระกูลโจว และโจวซื่อกรุ๊ปก็สมควรเป็นของเขาด้วย"