สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 690

ในตอนกลางคืน หลังจากที่เพ้ยซานซานหลับไป หร่วนซิงหว่านก็กลับไปที่ห้องข้างๆ

โจวฉือเซินนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด ก็ไม่ตอบสนองใดๆ

หร่วนซิงหว่านง่วงเล็กน้อย เธอเดินไปที่ห้องนอนแล้วพูดว่า "คุณอาบน้ำหรือยัง?"

โจวฉือเซินตอบเบา ๆ "อาบแล้ว"

หร่วนซิงหว่านหยิบชุดนอนแล้วเดินออกมา "ดึกมากแล้ว ยังไม่นอนหรอ?"

"อืม"

น้ำเสียงของเขาไม่เย็นชาและไม่เฉยเมย นิ่งๆไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หร่วนซิงหว่านหยุดเดิน แล้วหันกลับมา นั่งลงข้างๆเขา "คุณเป็นอะไรหรือเปล่า?"

โจวฉือเซินพลิกหน้าหนังสือในมือ "ไม่มีอะไร คุณจะอาบน้ำก็ไปอาบเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน"

หร่วนซิงหว่าน "..........."

เขาจะอะไรของเขาอีกเนี่ย

หร่วนซิงหว่านโน้มตัวลงมา และพบว่าหนังสือที่เขาอ่าน เธออ่านไม่เข้าใจแม้แต่คำเดียว ดังนั้นจึงถามว่า "คุณอ่านอะไร?"

"พระคัมภีร์"

หร่วนซิงหว่าน "..........."

เขาท่าจะบ้า

ยังไม่ทันรอหร่วนซิงหว่านพูด โจวฉือเซินก็พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งๆว่า "ฉันนอนคนเดียวมาสามคืนแล้ว ควรจะอ่านพระคัมภีร์เพื่อฝึกจิตใจและการปฏิบัติตัว"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หร่วนซิงหว่านก็รู้สึกทั้งโกรธและตลก หยิบหนังสือออกจากมือเขาแล้ววางลงข้างๆ "คุณไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ ยังต้องการให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนคุณอีกหรอ?"

โจวฉือเซินมองเธอ "ทำไมถึงไม่ต้องการล่ะ ไม่มีคุณฉันนอนไม่หลับ"

หร่วนซิงหว่านลุกขึ้น ลูบหัวของเขา เหมือนกำลังเกลี้ยกล่อมเด็ก "โอเคๆ ฉันไปอาบน้ำก่อน คืนนี้จะนอนเป็นเพื่อนคุณ"

ขณะที่เธอกำลังจะไป ข้อมือของเธอก็ถูกคว้าไว้

วินาทีถัดมา ก็ตกไปอยู่ในอ้อมแขนของชายคนนั้น

โจวฉือเซินเอามือจับบนเอวของเธอ แล้วพูดช้าๆ "จะนอนเป็นเพื่อนยังไงดี?"

"ก็นอนหลับไง จะให้นอนยังไงล่ะ"

"การนอนที่พวกเราเข้าใจ ดูเหมือนจะไม่ใช่ความหมายเดียวกัน"

หร่วนซิงหว่านกัดฟัน "ช่วยเป็นคนปกติหน่อยได้ไหม"

โจวฉือเซินยกมุมปากขึ้น โน้มตัวและจูบเธอที่ริมฝีปากของเธอ จากนั้นก็อุ้มเธอแล้วลุกขึ้น

หร่วนซิงกล่าว "คุณจะทำอะไร ฉันจะอาบน้ำ......."

"ด้วยกัน"

"ไหนคุณบอกว่าคุณอาบแล้วไม่ใช่หรอ?"

"คุณอุตส่าห์จะนอนเป็นเพื่อนฉัน ทำไมฉันจะอาบน้ำเป็นเพื่อนคุณอีกรอบไม่ได้ล่ะ?"

หร่วนซิงหว่าน "........."

นอนอยู่บนเตียง เป็นเวลาสองชั่วโมงหลังแล้ว

เปลือกตาของหร่วนซิงหว่านง่วงมากแล้ว เธอจามหนึ่งที "สองวันนี้คุณอยู่ที่สตูดิโอเป็นยังไงบ้าง?"

"ความรู้สึกที่เกาะผู้หญิงกินก็ไม่เลวนะ" โจวฉือเซินกล่าวต่อว่า "คุณขยันหน่อยสิ ทำให้สตูดิโอใหญ่ขึ้น แล้วฉันจะช่วยคุณนับเงิน"

หร่วนซิงหว่านไม่มีแรงที่จะด่าเขาแล้ว หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พูดว่า "หนิงหนิงเธอ......ยังไม่มีข่าวเลยหรอ?"

โจวฉือเซินตอบ "ไม่มีข่าวก็คือข่าวดี"

"มันก็ใช่"

โจวฉือเซินดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขน "พอเถอะ ง่วงแล้วไม่ใช่หรอ นอนเถอะ"

หร่วนซิงหว่านง่วงมากจริงๆ หลับตาลง ไม่นานก็ผล็อยหลับไป

..........

เจียงชูหนิงอยู่ในห้องนั้นเป็นเวลาสามวันเต็ม และทุกวันพวกเขาจะส่งอาหารให้เธอตามเวลา หลังจากส่งอาหารแล้ว ก็จะล็อคประตูทันที

ชั้นล่าง มีแต่คนของพวกเขา เธอจึงไม่มีทางหนีรอดได้

วันแล้ววันเล่า เธอเริ่มคิดถึงบ้านมากขึ้นทุกวัน คิดถึงพ่อและปู่ทวด

ถ้าเธอเชื่อฟัง ยอมอยู่ในเมืองเจียงโจว หรือแต่งงานกับเจียงซ่างหาน ก็คงจะดีกว่าสภาพในตอนนี้

อย่างน้อยก็อยู่อบ่างอิสระได้ทุกวัน แม้ว่าจะทำให้เขาไม่พอใจ ก่อนที่เขาจะฆ่าเธอ อย่างน้อยเธอก็ยังสามารถขอร้องเขาให้เห็นแก่หน้าคุณปู่เจียงที่เสียชีวิตไปแล้ว ให้เธอทานอาหารดีๆ สักมื้อก่อนตายได้

"ในรถ เจียงชูหนิงถูกโยนอีกครั้ง แต่ไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นที่จะได้รับการช่วยเหลือได้ "คุณเป็นคนของพ่อของฉันใช่ไหม?"

"ไม่ใช่"

"ถ้าเช่นนั้นคุณเป็นคนของอารอง?"

"ก็ไม่ใช่"

"งั้นคุณ......เป็นคนของโจวฉือเซิน?"

คนข้างหน้าหันกลับมามองเธอ "ฉันเป็นพี่ชายของคุณ"

เจียงชูหนิงตกตะลึง "ฉัน...... ฉันไม่มีพี่ชายนะ ......"

"ล้อคุณเล่นๆ"

เจียงชูหนิง"..........."

มองไปที่คนแปลกหน้าที่อยู่ข้างหน้า เจียงชูหนิงถอยไปแล้วหดตัวเล็กน้อย รู้สึกว่าตัวเองเพิ่งออกจากถ้ำเสือและกำลังจะเข้าถ้ำของหมาป่า

หลังจากนั้นไม่นาน เธอพูดเบาๆว่า "คุณ..... คุณจะพาฉันไปไหนหรอ"

"ส่งคุณกลับไปที่เมืองเจียงโจว"

"คุณเป็นคนร้าย! ฉันไม่ไปกับคุณ!"

"มองจากตรงไหน?"

เจียงชูหนิงกล่าวว่า "พ่อของฉันบอกว่า อย่าไว้ใจคนของตระกูลเจียงแม้แต่คนเดียว และอย่ากลับไปที่เมืองเจียงโจวกับพวกเขา!"

"แล้วคุณยังไปกับอารองของคุณอีก?"

"นั่นเป็นอารองของฉัน! และ...... และเขาไม่ได้จะส่งฉันกลับไปที่เมืองเจียงโจว แค่พาฉันไปยังที่ที่ปลอดภัย"

คนขับรถหัวเราะและพูดว่า "เขาเป็นอารองของคุณ คุณก็ไม่เชื่อฟังพ่อของคุณ ยังไปกับเขาอีก ฉันบอกว่าฉันเป็นพี่ชายของคุณ แล้วทำไมคุณไม่เชื่อฉัน?"

"อารองคืออารองของฉัน แต่ฉันไม่มีพี่ชาย เธอกำลังโกหกฉัน......!"

"ฉันโกหกคุณยังไง ตอนที่ฉันจากเมืองเจียงโจวไป คุณอายุยังไม่ถึงหนึ่งขวบเลย แต่พวกเราก็ไม่ใช่พี่น้องกันแท้ๆ คุณเป็นลูกที่พ่อของคุณเก็บมาเลี้ยง หลายปีที่ผ่านมา เขากลัวว่าคุณจะเสียใจ ดังนั้นจึงปกปิดความจริงนี้ไว้ไม่ให้คุณรู้"

ดวงตาของเจียงชูหนิงเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ "คุณ......คุณพูดไปเรื่อย......."

"ฉันพูดไปเรื่อยตรงไหน ตอนนี้ฉันจะพาคุณกลับไปที่เมืองเจียงโจว เดี๋ยวคุณถามพ่อของคุณเอง คุณก็จะรู้"