สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 729

ปีกว่าๆก่อนหน้านี้ ตอนที่หร่วนซิงหว่านบอกกับโจวฉือเซินว่า "ขอให้คุณมีความสุขในวันหย่า" ก็คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าจะมีวันที่พวกเขาได้ขอให้อีกฝ่ายมีความสุขในวันแต่งงาน

หวนกลับไปคิดดู เหมือนมันน่ามหัศจรรย์มาก

ท่ามกลางสถานการณ์ที่คาดไม่ถึง ก็เหมือนกับโชคชะตาได้กำหนดเอาไว้ตั้งแต่แรก

กินข้าวเสร็จแล้วจึงเอนตัวอยู่บนโซฟา โจวฉือเซินจับมือของหร่วนซิงหว่าน ชื่นชมแหวนที่อยู่ด้านบนไม่หยุดปาก: "ผมคิดว่า คุณจะสวมอีกวงซะอีก"

หร่วนซิงหว่านพิงอยู่บนอกของเขา มองไปตามสายตาเขา: "วงนี้ก็ดีมากแล้ว"

"หื้ม?"

"ถึงแหวนวงนั้นจะมีความหมายพิเศษ แต่ฉันรู้สึกว่า นี่เป็นแหวนที่คุณให้ฉันตอนขอแต่งงาน สำหรับฉันแล้ว มันไม่เหมือนกัน" หร่วนซิงหว่านหยุดเล็กน้อย แล้วพูดต่อ: "ที่สำคัญแพงเกินไปด้วย สวมออกมาก็กลัวทำหาย"

โจวฉือเซิน: "......"

เขาพูดขึ้น: "คุณไม่ต้องพูดประโยคสุดท้ายนั่นก็ได้นะ"

มุมปากของหร่วนซิงหว่านยกขึ้น ยิ้มกว้าง

ทั้งสองคนไม่ได้คุยอะไรกันอีก แค่อิงแอบแนบชิดกันอยู่เงียบๆ ดื่มด่ำความสงบที่หาได้ยากนี้

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานขนาดไหน หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น: "ที่ฝั่งนั้นมีข่าวของDanielบ้างไหม?"

"ยังไม่มีเลย"

หร่วนซิงหว่านขมวดคิ้วเล็กน้อย: "ต้องรีบหน่อยแล้ว ไม่งั้นซานซานจะไปดูตัวกับคนอื่นแล้วนะ"

โจวฉือเซิน: "คุณอยากให้เธอกับDanielคบกันงั้นเหรอ?"

"เดิมทีพวกเขาก็ชอบพอกันอยู่แล้ว นี่ไม่น่าจะ......"

"แต่คุณควรจะเข้าใจด้วยนะ ความชอบอย่างนี้มันแค่ชั่วคราว ไม่สามารถรักษาเอาไว้ได้นาน ถึงขั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาเดินไปจนถึงขั้นแต่งงานกันได้"

หร่วนซิงหว่านอ้าๆปาก ตอนนี้ไม่คิดเลยว่าจะโต้แย้งออกมาไม่ได้

โจวฉือเซินพูดต่อ: "พ่อแม่ของเพ้ยซานซาน คาดหวังว่าเธอจะได้เจอคู่แต่งงานที่มอบความมั่นคงแน่นอนให้กับเธอ แต่ไม่ใช่คนที่อาศัยแค่ความรัก ก็จะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต"

หร่วนซิงหว่านเงียบ Danielไม่มีความคิดจะแต่งงานเลยจริงๆ ตอนที่ซานซานท้องก่อนหน้านี้ ตามที่เพ้ยซานซานเล่าให้ฟัง พวกเขาก็แค่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน

แม้ว่าเขาจะไม่ได้หลบเลี่ยงและปัดภาระหน้าที่ในเรื่องนี้ แต่เขายังคงไม่มีความคิดจะแต่งงานเลย

เพ้ยซานซานเป็นคนมองโลกในแง่ดี ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ ถึงขั้นที่คิดว่าแยกกันเลี้ยงลูกก็ได้ ใครอยากพาใครมาดูแลก็ไม่เป็นไร

แต่พวกนี้เป็นแค่ความคิดในอุดมคติ พ่อแม่ต้องไม่ยอมรับแน่ๆ

ถึงขั้นนั้น ทุกอย่างจะจบสิ้นลงแล้วกลับไปสู่ความเป็นจริง

โจวฉือเซินพูดต่อ: "ในเรื่องของความรู้สึก เธอคิดได้ชัดเจนกว่าคุณ คุณแค่ต้องบอกเรื่องที่คุณรู้แก่เธอ เธอจะรู้เองว่าควรทำยังไง ส่วนDanielกับผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกัน ต่อไปจะกลับมาที่หนานเฉิงหรือเปล่า นั่นเป็นเรื่องระหว่างพวกเขา"

หร่วนซิงหว่านถอนหายใจอยู่เงียบๆ พูดขึ้นเบาๆ: "ฉันเข้าใจแล้ว"

คำพูดของโจวฉือเซินทิ่มแทงเข้าไปในจุดที่เจ็บปวดของคนอื่น แต่ปฏิเสธไม่ได้เลย ว่ามีเหตุผลจริงๆ

ซานซานกับDanielที่เป็นอย่างนี้มาโดยตลอด ก็ไม่ใช่ทางออกอยู่ดี

ถ้าลิขิตมาแล้วสุดท้ายก็หมดหนทางที่จะได้อยู่ด้วยกัน สู้ถือโอกาสลดการสูญเสียความรู้สึกไว้ตั้งแต่เนิ่นๆดีกว่า

หร่วนซิงหว่านหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา ออกมาจากในอ้อมอกเขา: "ดึกแล้ว เรากลับกันเถอะ"

โจวฉือเซินมองเธอ แววตาลุ่มลึก: "พักพอแล้วเหรอ?"

หร่วนซิงหว่าน: "ฉัน......"

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนอุดปากเอาไว้

ก็ไม่รู้เป็นเพราะแอลกอฮอล์เริ่มออกฤทธิ์หรือเปล่า หร่วนซิงหว่านโดนเขาจูบไม่เท่าไหร่ ก็เริ่มมึนหัว แยกทิศทางไม่ออกแล้ว

โจวฉือเซินวางเธอลงไปบนโซฟา จูบที่หว่างคิ้วของเธอ: "จำได้ไหมว่าวันนี้เป็นวันอะไร? คุณนายโจว"

หร่วนซิงหว่านมองเขาด้วยดวงตาที่เลือนราง ค่อนข้างมึนงง

โจวฉือเซินเกี่ยวนิ้วมือของเธอ พูดชัดถ้อยชัดคำ: "วันนี้ เป็นวันครบรอบวันแต่งงานของเรา ต่อไปวันนี้ของทุกปี ผมจะอยู่ข้างๆคุณ"

หลังแต่งงานก็ใช้ชีวิตอย่างราบรื่น ชื่นมื่นและเรียบง่าย

ในใจของกันและกันต่างซ่อนคนที่เป็นไปไม่ได้คนหนึ่งเอาไว้ ให้ความเคารพซึ่งกันและกัน จับมือเดินไปด้วยกันตลอดชีวิต

นี่น่าจะเป็น ตอนจบของเธอสินะ

เหมือนอย่างคู่ของโจวฉือเซินกับหร่วนซิงหว่าน มันมีน้อยเกินไป

ตอนแรกพวกเขายังถึงขั้นหย่ากันแล้วเลย ถ้าไม่ใช่เพราะโจวฉือเซินเล่ห์เหลี่ยมร้ายกาจ หน้าด้าน ก็คงไม่มีวันนี้หรอก

เพ้ยซานซานเอนอยู่บนโซฟา มองไปนอกหน้าต่าง

ช่างเถอะ เธอขี้เกียจจะดึงดันแล้ว งั้นก็ตามนี้แหละ

เพ้ยซานซานลุกขึ้น กำลังจะเตรียมไปอาบน้ำนอน กริ่งประตูก็ดังขึ้น

เธอเปิดประตู เห็นเจียงชูหนิงยืนอยู่ข้างนอก จึงถามขึ้น: "ดึกขนาดนี้ ยังไม่นอนอีกเหรอ?"

เจียงชูหนิงหยิบถุงที่อยู่ด้านหลังออกมา: "พี่ซานซาน ดูสิว่าฉันเอาอะไรมาให้พี่"

เป็นของกินเล่นที่ก่อนหน้านี้เพ้ยซานซานเคยพาเธอไปกินแถวๆมหาวิทยาลัย

เพ้ยซานซาน: "เธอคนเดียวไปไกลขนาดนั้นเลยเหรอ?"

เจียงชูหนิง: "ฉันนั่งแท็กซี่ไป จริงๆก็ไม่ได้ไกลมากนะคะ ฉันคิดว่าพี่ต้องอยากกินแน่ๆ ก็เลยไปซื้อ"

เพ้ยซานซานยิ้ม: "เดาถูกเผงเลย ในตู้เย็นฉันมีเบียร์ที่ยังดื่มไม่หมดพอดี เธอมาได้ถูกเวลาจริงๆ เข้ามาสิ"

เจียงชูหนิงเดินตามหลังเธอ: "พี่ซานซาน พี่สาวเคยบอกว่าพี่ดื่มเบียร์ไม่ได้นี่นา"

เพ้ยซานซานหันไป ทำมือชู่ว์ไปทางเธอ: "ดื่มน้อยๆไม่เป็นไรหรอก เธออย่าไปบอกล่ะ"

เจียงชูหนิงก็ยื่นมือออกมา: "งั้นดื่มแค่นิดเดียวเท่านั้นนะคะ"

เพ้ยซานซานยิ้มลูบหัวเธอ: "เธอนี่น่ารักจริงๆ"