สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 737

ในขณะเดียวกัน เมืองหนานเฉิง

เมื่อเพ้ยซานซานมาถึงสตูดิโอ ก็ได้รับสายจากหร่วนซิงหว่าน

เธอพูด "ซิงซิง อยู่นั่นเธอเป็นยังไงบ้าง? เจอเจ้าตัวน้อยของฉันหรือยัง?"

หร่วนซิงหว่านพูด "สบายดีจ้ะ เดี๋ยวฉันจะส่งวิดีโอให้เธอนะ เขาเดินได้แล้ว"

เพ้ยซานซานพูด "งั้นอีกไม่นานฉันคงได้ยินเขาเรียกฉันว่าแม่ทูนหัวแล้วล่ะ เธอรีบสอนเขาสิ!"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ "โอเค"

เงียบไปสักพัก หร่วนซิงหว่านก็พูดอีกว่า "เธอกับโจงเหวินป๋อ ว่าไงบ้างล่ะ"

เพ้ยซานซานเข้ามายังห้องทำงานของหร่วนซิงหว่าน นั่งลงบนโซฟา ก่อนจะถอนหายใจยาวๆ "ก็ลองติดต่อกันก่อน อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึงเลย เขาค่อนข้างเหมาะสำหรับการแต่งงานเลยนะ เป็นผู้ใหญ่ มั่นคง กตัญญู มีการงานที่มั่นคงและความคิดเป็นของตัวเอง ไม่ได้เป็นลูกแหง่ติดแม่ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็แสดงความเคารพต่อกันและกัน รู้จังหวะจะโคน ไม่แปลกเลยที่แม่ของฉันจะชอบเขามาก"

เธอพูดต่อ "คงต้องไปมาหาสู่เขาให้มากกว่านี้ ทำความรู้จักเขาให้มากขึ้น ไม่แน่ฉันอาจจะชอบเขาก็ได้นะ เรื่องความรู้สึก มันก็ต้องใช้เวลาในการบ่มเพาะนี่"

หร่วนซิงหว่านเม้มปากเล็กน้อย อย่างอื่นมันก็ถูก ในเมื่อเพ้ยซานซานกับDanielตัดสินใจไม่ไปกันต่อ การเริ่มต้นใหม่เป็นตัวเลือกที่ถูกต้องที่สุด

ผ่านไปสักพัก หร่วนซิงหว่านจึงพูด "ซานซาน ฉันมีเรื่องจะบอก"

"เรื่องอะไรเหรอ ว่ามาสิ"

หร่วนซิงหว่านกำมือถือ พูดช้าๆ "เรื่องแฟชั่นวีคน่ะ ฉันตัดสินใจยกเลิก"

เพ้ยซานซานอึ้ง "ทำไมล่ะ? มันเป็นโอกาสดีสำหรับเธอนี่"

หร่วนซิงหว่านบอกเพ้ยซานซายนว่าเจียงหยวนพูดอะไรกับเธอบ้าง

เธอพูดเสียงเบา "ขอโทษนะ ฉันไม่มีทางเลือกอื่น แฟชั่นวีคยังมีเวลาสองสามเดือน มันหมายความว่าฉันยังต้องรออีกสองสามเดือน ถึงจะสามารถดูแลอย่างเป็นทางการได้ ฉันรอนานขนาดนั้นไม่ได้หรอก ยิ่งแก้ปัญหาเรื่องนี้เร็ว เจ้าตัวน้อยก็จะได้ลดทอนความเจ็บปวดไปได้เร็วอีกวัน"

เพ้ยซานซานพูด "ยัยโง่ มาขอโทษฉันทำไม ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ ฉันน่ะไม่เป็นอะไรหรอก ก็แค่คิดว่าเธอทำงานหนักมาเป็นเวลานาน ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้โอกาสนี้มา มันน่าเสียดายเล็กน้อย......แต่ไม่เป็นไรหรอก โอกาสมีไว้สำหรับคนที่พร้อมอยู่เสมอ รอให้เธอดูแลร่างกายให้แข็งแรงดี รอให้อาการป่วยเจ้าตัวน้อยหายดี พวกเรายังมีความเป็นไปได้ที่ไม่สิ้นสุดอีกมาก"

เสียงของหร่วนซิงหว่านต่ำมาก "ขอบใจนะ"

สตูดิโอนี้เป็นของเพ้ยซานซานสองคน จากไม่มีอะไรจนมี ก่อร่างสร้างตัวมาทีละนิดทีละนิด

ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นดีไซเนอร์ แต่ถ้าไม่มีเพ้ยซานซานคอยดูแลงานอื่นในสตูดิโอให้ เธอคงไม่สามารถสงบสติอารมณ์วาดแบบร่างได้อย่างตั้งใจเงียบๆได้แน่

แฟชั่นวีคไม่เพียงแต่หมายความว่าเป็นโอกาสของเธอ แต่มันหมายความมากกว่านั้น มันสามารถป่าวประกาศแบรนด์ที่พวกเธอทำให้เป็นที่ทราบโดยทั่วกันได้อย่างกว้างขวาง

นอกจากเธอ ยังมีอีกหลายคนที่ทุ่มเทแรงกายและใจเพื่อสิ่งนี้

ตอนนี้มันกลับเป็นเพราะเธอ ถูกบังคับให้ยอมแพ้

เพ้ยซานซานพูด "เธอเป็นคนอื่นคนไกลสำหรับฉันที่ไหนล่ะ ถ้าไม่มีเธอ ตอนนี้ฉันก็ยังคงทำงานอยู่ที่เซิ่งกวาง คงไม่ได้เป็นเจ้านายตัวเองอย่างอิสระแบบนี้ หัวคงจะล้านไปแล้วด้วย พอดีเลยช่วงนี้สตูดิโองานยุ่งพอดี ไม่เข้าร่วมแฟชั่นวีคก็ดีเหมือนกัน จะได้ผ่อนคลายสักหน่อย แต่เรื่องนี้ เธอได้บอกกับทางฝั่งนั้นหรือยัง?"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ฉันเพิ่งโทรหาหลุยส์น่ะ เขาให้ฉันคิดสองวัน แล้วค่อยให้คำตอบเขา ฉันตัดสินใจแล้ว"

"งั้นก็โอเค ในเมื่อตัดสินใจไม่ไป หลังจากนี้เราจะปรับการจัดเตรียมงานใหม่ รอเธอกลับมาแล้วเราค่อยคุยกันนะ"

"มันไม่ใช่อย่างนั้นทั้งหมด......"

"โตๆกันแล้วน่า ฉันไม่เคยคิดที่จะให้เขารับผิดชอบ" เธอยักไหล่ "โชคชะตาคงมาอย่างนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้ล่วงหน้า ก็แค่ความสัมพันธ์ช่วงหนึ่ง ฉันเป็นเพียงแค่หนึ่งในแฟนสาวของเขา ไม่สิ......ยังไม่ถึงขั้นนั้น และฉันเองก็เคยรักกับหลี่อ๋าง เลิกกันแล้ว ก็ยังคงใช้ชีวิตได้ดีตามเดิม"

เฉิงเว่ยถือแก้วค้าง ไม่พูดอะไรไปพักหนึ่ง

นานทีเดียว กว่าเขาจะพูด "ฉันแค่คิดว่าในเมื่อพวกเธอชอบกันและกัน มันไม่ควรมาพลาดเพราะความเข้าใจผิดพวกนี้"

เพ้ยซานซานพูด "ฉันก็เคยคิดอย่างนั้น แต่เฉิงเว่ย ถ้าเป็นนาย นายรับได้ไหม ถ้าแฟนนายรักกันกับนายแต่ไม่แต่งงานกัน ถึงแม้นายจะรับได้ พ่อแม่ของนายล่ะรับได้ไหม ฉันเคยถูกความชอบครอบงำ แต่ฉันเพิ่งรู้เมื่อไม่นานมานี้เอง ว่านี้คือชีวิตจริง"

"ครอบครัวฉันไม่ได้ร่ำรวย พ่อแม่ฉันเองก็เป็นพวกหัวโบราณ ฉันจะไม่โต้แย้งและตั้งคำถามกับมุมมองชีวิตของDaniel แต่ฉันไม่สามารถร่วมทางไปกับเขาได้ นี่คือความคิดของฉัน"

เฉิงเว่ยเงียบอยู่นาน ยิ้มบางๆ "ฉันเข้าใจความหมายของเธอ ขอโทษนะ ที่วันนี้ฉันทำอะไรหุนหันไปหน่อย"

เพ้ยซานซานพูด "เฮ้ ฉันเข้าใจว่านายมองในมุมมองของเพื่อน คิดเพื่อฉัน ดังนั้นนายไม่ต้องโทษตัวเองหรอก ข้าวมื้อนี้ฉันยังเลี้ยงนายอยู่น่า แล้วก็นะ เมื่อฉันแต่งงานฉันจะส่งบัตรเชิญให้นาย นายต้องใส่ซองให้ฉันด้วย"

เฉิงเว่ยหัวเราะ "โอเค ฉันจะไป"

ในตอนนี้เอง อาหารก็ทยอยมา

เพ้ยซานซานพูด "ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ"

หลังจากลุกขึ้นและเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอก็ค่อยๆ หลับตาลง รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆเลือนหายไป

คำพูดบางคำ สามารถให้เหตุผลและหลอกลวงผู้อื่นได้ แต่หลอกตัวเองไม่ได้