สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 762

หลังจากที่เจียงหยวนออกจากห้องทดลอง มือถือของเขาก็มีข้อความเด้งขึ้นมาเป็นสิบกว่าข้อความ

ในนั้นมีทั้งภาพถ่ายลายเส้นของสวี่วานอยู่เจ็ดแปดรูป รวมถึงอุปกรณ์ของแรร์ที่จะมีในเฉพาะสตูดิโอเท่านั้น

เจียงหยวน: "......"

ของพวกนี้คืออะไรกัน

เขาเลื่อนขึ้นไปดูอีกทีแล้วเห็นข้อความที่หร่วนซิงหว่านส่งมา

หร่วนซิงหว่าน : [ฟังจากหนิงหนิงมาว่าคุณเป็นแฟนคลับของสวี่วาน ฉันเลยส่งของพวกนี้ให้คุณ]

เลื่อนขึ้นไปดูอีกก็เห็นข้อความเกี่ยวกับอาการของเพ้ยซานซาน

หลังจากอ่านข้อความแล้ว ตอนแรกเจียงหยวนคิดที่จะโทรหาเธอ แต่เมื่อกดโทรออกไปเขาก็รีบกดวางสายทันทีและเปลี่ยนเป็นพิมพ์ข้อความแทน

เจียงหยวน : [เพื่อนของคุณเคยแท้งบุตรมาใช่ไหม]

สักพักหนึ่งหร่วนซิงหว่านค่อยตอบกลับมา

หร่วนซิงหว่าน: [......เคย]

เจียงหยวน: [ฉันเข้าใจแล้ว แต่ช่วงนี้ฉันค่อนข้างยุ่งมาก อีกสักสองวันข้างหน้าละกันจะได้ส่งยาของคุณให้ด้วย]

หร่วนซิงหว่าน: [ขอบคุณ]

หร่วนซิงหว่าน : [มีอีกเรื่องที่อยากรบกวนคุณ......]

เจียงหยวน: [?]

หร่วนซิงหว่าน : [แม่ของเพื่อนฉันก็ไม่สบายเหมือนกัน......]

เจียงหยวน: [......]

ที่แท้นี่ก็คือเหตุผลที่หร่วนซิงหว่านส่งภาพถ่ายลายเซ็นให้สินะ

แต่จะเอาของพวกนี้ไว้ทำไหม เขาไม่ใช่เจียงชูหนิงสักหน่อย

หร่วนซินหร่าน : [หรือปกติคุณเก็บค่าบริการยังไง ฉันจะโอนให้คุณ เพราะฉันก็เกรงใจคุณไม่อยากรบกวนคุณอยู่เสมอ]

เจียงหยวน : [อย่าเกรงใจกันเลย]

เจียงหยวน : [คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรแบบนี้กับฉันหรอก]

เจียงหยวน : [ฉันไปกินข้าวที่บ้านน้าเจียงเยว่ทุกวัน เธอยังไม่เคยบอกจะเก็บเงินกับฉันเลย]

เจียงหยวน : [คุณส่งอาการของแม่เพื่อนคุณมาด้วยเลย ฉันจะดูให้]

ถึงแม้เจียงหยวนจะพูดอย่างงั้น แต่หร่วนซิงหว่านก็ยังรู้สึกเกรงใจอยู่ดีเลยซื้อของพิเศษจากหนานเฉิงส่งไปให้เยอะแยะมากมาย

อีกฝั่งหนึ่ง เจียงหยวนเดินลงจากบันไดและพูดกับเจียวเยว่ว่า: "น้าเจียงเยว่ ผมจะกลับบ้านตระกูลเจียง คุณน้าจะไปด้วยไหมครับ"

เจียวเยว่อุ้มเจ้าตัวเล็กไว้แล้วส่ายหัว: "นายไปเถอะ"

เจียงหยวนเห็นเธอกำลังเลี้ยงเด็กเลยไม่ได้พูดอะไรแล้วหยิบกุญแจรถดินจากไป

ในเวลาเดียวกัน ณ ห้องโถงบรรพบุรุษตระกูลเจียง

หลังจากท่านทวดเจียงที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดจุดธูปไหว้ให้ท่านใหญ่เจียงเสร็จ ก็หันกลับไปพูดกับเจียชูหนิงว่า: "หนิงหนิงมานี่สิ"

เจียงชูหนิงเดินไปแล้วรับธูปจากมือเจียงจิ้งเหยา

ท่านทวดเจียงถือไม้เท้าแล้วพูดว่า: "หนิงหนิง ปู่เขานะรักหลานที่ที่สุดเลย สัญญาหมั่นที่มีกับซ่างหานปู่เขาก็เป็นคนจัดการ แต่ตอนนี้มันได้ล้มเลิกไปแล้ว หนูควรจะโค้งคำนับขอโทษปู่เขานะ"

เจียงชูหนิงหยิบธูปขึ้นมาแล้วโค้งคำนับสามทีด้วยความเคารพ

เธออธิษฐานในใจลึกๆว่าขอบคุณปู่ที่คอยคุ้มครองเธออยู่บนสวรรค์ เธอขอให้เธอได้เจอกับเนื้อคู่ที่เธอรักมากและมีความสุขเมื่อได้เห็นเขา

หลังโค้งคำนับเสร็จ เจียงชูหนิงก็ยื่นมือปักธูปลงบนกระถางธูป

ในขณะนั้นท่านทวดเจียงก็มองออกไปนอกห้องโถงบรรพบุรุษ: "ซ่างหานมาแล้วหรือ"

ชายคนนั้นตอบกลับด้วยโทนเสียงที่ต่ำ: "อืม"

เจียงจิ้งเหยากล่าวว่า "แต่ถ้าเมื่อไรที่คุณทวดตายจากไป คำสัญญานั่นก็จะเป็นโมฆะ"

เจียงชูหนิงพูดด้วยความมั่นใจว่า: "คุณทวดจะต้องมีอายุยืนยาวเป็นร้อยปีอย่างแน่นอน! พวกคุณจะต้องกังวลอะไร?"

คุณทวดเจียงยิ้มและตบมือของเจียงชูหนิง: "คุณทวดตอนนี้อายุเก้าสิบแปดปีแล้ว งั้นก็แปลว่าปูทวดยังเหลือเวลาอีกแค่สองปีใช่ไหม?"

เจียงชูหนิงตระหนักว่าตัวเองพูดผิดและรีบพูดว่า: "เอาใหม่ เอาใหม่ คุณทวดต้องมีมีอายุสองร้อยปีอย่างแน่นอน!"

ท่านทวดเจียงพูดด้วยรอยยิ้ม: "โอเค โอเค งั้นฟังที่หนิงหนิงพูดคุณทวดจะมีชีวิตอยู่ถึงสองร้อยปีอย่างแน่นอน"

เจียงจิ้งเหยายืนอยู่ที่นั่นและมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆแล้วยิ้มส่ายหัว

และพูดขึ้นว่า "พวกเราไปกันเถอะ"

...

ทันทีที่เจียงซ่างหานออกจากห้องโถงบรรพบุรุษ เจียงหยวนก็เข้ามาและพูดว่า "ฉันเห็นคุณทวดและคนอื่นๆอยู่ข้างในด้วย กำลังคุยเรื่องการแต่งงานของนายกับเจียงชูหนิงหรอ?"

เจียงซ่างหานเหลือบมองที่เขา และเจียงหยวนก็เกิดจริงจังขึ้นทันที: "โอเค ฉันไม่ถามละก็ได้"

เจียงซ่างหานพูดเบาๆ: "การรักษาเป็นอย่างไรบ้าง"

"ถึงขั้นนี้แล้ว มันไม่สามารถออกฤทธิ์ได้มากอีกแล้ว แต่ฉันบอกได้แค่ว่ามันดีขึ้นกว่าเดิม" เจียงหยวนหยุดนิ่งไปสักพักแล้วพูดว่า "แต่ว่า..."

"แต่อะไร"

เจียงหยวนกล่าวว่า: "ฉันได้พูดคุยกับหร่วนซิงหว่านแล้ว และเลือดจากสายสะดืออาจเป็นวิธีแก้ปัญหา แล้วฉันก็ได้ให้ยากับเธอและให้ปรับสภาพร่างกายของเธอด้วย"

เจียงซ่างหานมองไปที่เขา: "ฉันไม่ใช่โจวฉือเซิน นายมาบอกฉันทำไหม"

เจียงหยวนกล่าวต่อ: "นั่นก็เพราะหร่วนซิงหว่านไม่ให้ฉันบอกโจวฉือเซิน แต่ฉันรู้สึกไม่สบายใจและนายก็รู้ว่าฉันไม่ชอบการที่จะต้องมารับผิดชอบอะไร นายและโจวฉือเซินเลยต้องมีใครสักคนที่สามารถยืนหยัดอยู่ตรงหน้าฉันได้"

เจียงซ่างหาน: "......"

เจียงซ่างหานกล่าวว่า: "ถ้านายไม่มีเรื่องอะไรก็กลับไปซะ"