สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 769

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง หร่วนเฉินก็มาถึง

หร่วนซิงหว่านพาเขาไปห้องแต่งหน้าอีกห้องหนึ่ง หยิบสูทที่เตรียมไว้ให้นายแบบคนก่อนหน้าใส่ส่งให้เขา "นายลองก่อน ถ้าหากใส่ไม่พอดี พี่จะเอาตัวหนีบหนีบให้นาย"

หร่วนเฉินตอบกลับ "เข้าใจแล้ว"

"นี่" หร่วนซิงหว่านเรียกเขาเอาไว้ "นายได้คุยเรื่องนี้กับบริษัทแล้วหรือยัง พวกเขาเห็นด้วยไหม?"

"เพิ่มระดับความเป็นที่รู้จักน่ะ พวกเขาเต็มใจมากๆ ยิ่งไปกว่านั้น......"

คนที่ร่วมงานด้วยยังเป็นสวี่วาน 

เจียเหอทางนั้นจะไม่เห็นด้วยได้อย่างไร 

หร่วนซิงหว่านพูด "ยิ่งไปกว่านั้นอะไร?"

หร่วนเฉินพูด "ไม่มีอะไร"

พูดจบ เขาก็หยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า 

หร่วนซิงหว่านนั่งบนเก้าอี้ เปิดอ่านนิตยสารเล่มหนึ่งไปพลางๆ

ผ่านไปไม่นาน หร่วนเฉินเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกมา  

เขาพูด "ชุดหลวมไปหน่อย"

หร่วนซิงหว่านหันไปมอง คิ้วเรียวยาวยกขึ้นเล็กน้อย

เสี่ยวเฉินผอมกว่านายแบบคนก่อนหน้านิดหน่อย ขนาดเดิมของชุดสูทที่เตรียมไว้จึงค่อนข้างหลวม แต่ไหล่ที่กว้างและขาที่ยาวกลับหนุนชุดสูทนี้ขึ้น เทียบกับนายแบบสวมแล้ว ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันอย่างมาก ความหรูหราที่เย็นสุขุมก็ยังเพิ่มขึ้นอยู่ไม่น้อย

หร่วนซิงหว่านวางนิตยสารลง "พี่ว่าก็ดูดีนะ นอกเหนือจากที่ชุดหลวมไปหน่อย มีตรงไหนอีกที่ไม่เหมาะ?"

หร่วนเฉินพูด "ก็ได้อยู่"

"ถ้างั้นก็เอาแบบนี้ล่ะกัน" หร่วนซิงหว่านหยิบเนกไทขึ้นมาหนึ่งข้าง "มานั่งตรงนี้ พี่ผูกให้"

หร่วนเฉินเดินไปตรงหน้าเธอ แล้วนั่งบนเก้าอี้ 

หร่วนซิงหว่านนำเนกไทมาฝาดบนคอของเขา ก้มศีรษะลงผูกเนกไทอย่างคุ้นชิน

ผูกถึงครึ่งทาง ทันใดนั้นสายตาของเธอก็ลดลงมองใบหน้าของหร่วนเฉิน 

กองภาพถ่ายในบ้านหร่วนจุนที่พวกเขาเจอก่อนหน้าพวกนั้น ใบหน้าของWilliamต่างก็ถูกทำลายทั้งหมด

รวมถึงตัวของWilliamเอง หลังจากที่รอดชีวิตจากเหตุระเบิดครั้งนั้น ก็ได้กลับมาในแบบที่เปลี่ยนรูปร่างใหม่ กลายไปเป็นคนละคน   

ยังมีหลินจื้ออานอีก ต่อให้เขาปิดบังใบหน้านั้นของWilliam แต่บางทีอาจเป็นที่ลักษณะข้างในกับภายนอกไม่ตรงกัน  ทำให้คนอยู่ด้วยความหนาวสั่น

ดังนั้น หร่วนซิงหว่านก็เลยไม่เคยรู้สึกว่า หน้าตาของหร่วนเฉินและเขามีสิ่งใดที่คล้ายกันเลย

แต่คราวที่แล้วที่ลอนดอน Williamให้อัลบั้มรูปหนึ่งแก่เธอ 

ในอัลบั้ม มีรูปของเธอตอนเด็กเธออยู่เยอะมาก

มีWilliam และก็มีคุณแม่ของเธอ 

ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะช่วงครึ่งปีที่ผ่านมานี้ เสี่ยวเฉินเลยดูโตขึ้นมากหรือเปล่า   

อาจเป็นเพราะ ชุดสูทที่เขาใส่ในตอนนี้ก็เป็นได้

ช่วงหนึ่งหร่วนซิงหว่านรู้สึกว่าเสี่ยวเฉินและWilliamในวัยหนุ่ม มีโครงหน้าและรูปร่างเกือบจะเหมือนกันทุกประการ

เมื่อรับรู้ถึงการหยุดชะงักของเธอ หร่วนเฉินจึงถาม "เป็นอะไรไป?"

หร่วนซิงหว่านถอนความคิด "เปล่า"

หลังจากที่ผูกเนกไทให้หร่วนเฉินแล้ว หร่วนซิงหว่านพูด "พี่ไปดูสวี่วานก่อนนะว่าแต่งหน้าเสร็จหรือยัง ให้ช่างแต่งหน้าแต่งให้นายนิดหนึ่ง แล้วค่อยทำผม"

เมื่อหร่วนซิงหว่านไปถึงห้องถัดไป สวี่วานก็แต่งหน้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอกำลังทำผมอยู่

ช่างแต่งหน้าถาม "นายแบบมาถึงแล้วใช่ไหม? ทางนี้ฉันอีก 20 นาทีก็เสร็จแล้ว"

หร่วนซิงหว่านพูด "ถึงแล้ว เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว"

ช่างแต่งหน้าพูด "เขาต้องแต่งหน้าเยอะไหม? "

"ไม่ต้องหรอก ผิวเขาค่อนข้างดี น่าจะไม่ต้องใช้รองพื้น เล็มขนคิ้วนิดหน่อย แล้วก็ทำผมก็พอ"

"ถ้างั้นเอาอย่างนี้ คุณให้เขาเข้ามา ฉันจะให้ผู้ช่วยทำให้เขา เดี๋ยวฉันคอยดูอยู่ข้างๆ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร แบบนี้เวลาจะได้เร็วขึ้นมาหน่อย"

สวี่วาน "......"

หร่วนซิงหว่านพยักหน้า "ได้"

ผ่านไปอย่างรวดเร็ว หร่วนซิงหว่านเรียกให้หร่วนเฉินเข้ามา

สวี่วานเงียบ ตัวเองเป็นคนเปิดหัวข้อสนทนา น้ำตาคลอหน่วยแต่ก็ต้องพูดต่อไป 

เธอพูดด้วยสีหน้าเดิม "ถ้างั้นก็ดีสิ โชคดีที่คุณมา ไม่เช่นนั้นวันนี้คงไม่ได้ถ่ายโฆษณานี้"

ริมฝีปากบางของหร่วนเฉินเม้มเล็กน้อย พลางจ้องไปที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่ได้พูดอะไร 

สวี่วานไม่ค่อยเห็นเขาแบบนี้ แต่ก็พอรู้ว่าเป็นเพราะอะไรเธอ ขณะที่กำลังจะพูดอีกครั้ง เพื่อพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของเขา จู่ๆ หร่วนเฉินก็ลุกขึ้น 

"ผมไปห้องน้ำสักพักนะ"

หลังจากที่เขาออกไป ช่างแต่งหน้าถอนหายใจ พูดเสียงเบา "เมื่อกี้ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ?"

"จริงๆ แล้วก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คุณไม่ทำอะไรผิด......" สวี่วานหยุดครู่หนึ่ง แล้วจึงพูด "ฉันใกล้เสร็จแล้วหรือยัง?" 

"ใกล้แล้วๆ อีกแป๊บเดียวค่ะ"

ช่างแต่งหน้าพูดจบ ก็เร่งมือทำทันที

ทันทีที่ทำผมเสร็จเรียบร้อย สวี่วานก็ยืนขึ้นทันใด เธอรีบเดินออกจากห้องแต่งหน้า

เธอมองหาที่ห้องโถงรอบๆ ตามคาด ก็พบหร่วนเฉินที่หลังประตูหนีไฟ 

เมื่อเห็นเธอ หร่วนเฉินก็เอียงตัวบังบุหรี่ในมือ

สวี่วานมองซ้ายมองขวา ไม่เห็นใครก็ปิดประตูลง เดินไปด้านข้างเขา "พี่สาวคุณก็อยู่ที่นี่ คุณไม่กลัวเห็นเข้าเหรอ?"

หร่วนเฉินพูด "ไม่กลัว" 

สวี่วานเข้าใจความหมายของเขา เขาคิดว่าหร่วนซิงหว่านจะไม่รู้

เธอเงียบไปสองวิจึงพูด "คุณ......เป็นเพราะที่ช่างแต่งหน้าพูดหรือเปล่า เธอไม่ได้ตั้งใจ เธอเองก็รู้สึกผิด"

หร่วนเฉินพูด "เปล่า"

"งั้นคุณ......"

หร่วนเฉินมองไปที่เธอ แล้วพูดเรียบๆ "มีบางเรื่อง ไม่ว่าจะพูดหรือไม่พูด มันจะอยู่อย่างนั้น ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลงได้ ไม่ใช่เหรอ"

สวี่วานอ้าปาก เธอรู้สึกหมดหนทางที่จะเถียงกลับทันที

ครู่ใหญ่ เธอจึงพูด "แต่คุณต้องรู้ว่า คุณไม่ต้องทนรับผลการกระทำ จากสิ่งที่คนอื่นทำ"