สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 784

ตระกูลโจว

ทันที่โจวจู้นเหนียนออกมาจากห้องของท่านใหญ่โจว ชายหนุ่มคนหนึ่งก็รีบแล่นเข้ามาหา "คุณชายใหญ่ครับ เกิดเรื่องแล้วครับ"

เขาลดเสียงลงต่ำหลังจากพูดกับโจวจู้นเหนียนลงไม่กี่ประโยค สีหน้าของโจวจู้นเหนียนไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด เขาเพียงแค่หมุนล้อรถเข็นไปข้างหน้า พลางพูดอย่างสงบ "ทำไมจู่ๆฉือเซินถึงไปหาเธอล่ะ"

ชายหนุ่มมองไปยังห้องด้านหลังของเขา "วันนี้คนของคุณท่านออกไปจากตระกูลโจวครับ"

เมื่อได้ยิน โจวจู้นเหนียนก็หัวเราะ "อย่างนี้นี่เอง"

แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยเลี่ยง ไม่เคยห้าม คนของตาเฒ่านั่นให้ไปหาโจวฉือเซิน

แม้กระทั่ง สนับสนุนมากเสียด้วยซ้ำ

เมื่อมาถึงห้องนั่งเล่น อแมนด้าก็กำลังเดินสำรวจนั่นนี่ทั่วทุกแห่ง

เมื่อเห็นโจวจู้นเหนียน เธอก็พูดว่า "ไม่คิดว่าคุณจะมีงานอดิเรกสะสมเครื่องลายคราม"

โจวจู้นเหนียนยิ้มอย่างอบอุ่น "ถ้าคุณชอบ ผมให้"

อแมนด้าไม่คิดว่าเขาจะตอบอย่างนี้ เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยอย่างสนใจ

เธอนั่งลงบนโซฟา "ฉันรู้ว่าคุณไม่ให้ฉันมาที่นี่ แต่ครั้งนี้สถานการณ์มันบีบบังคับ ที่ที่ฉันไปบ่อยก็ถูกเปิดโปงแล้ว ก็เลยได้แต่มาหาคุณนี่ล่ะ"

บนใบหน้าของโจวจู้นเหนียนยังคงมีรอยยิ้มที่อบอุ่น เขาให้คนรับใช้รินชาให้กับเธอ "คุณก็เห็น ว่าผมก็แค่คนพิการคนหนึ่ง ผมคงช่วยอะไรคุณไม่ได้"

"ฉันแค่ต้องการให้ช่วยพาฉันออกจากเมืองหนานเฉิงก็พอแล้ว คุณมีวิธีที่ทำให้ฉันออกไปจากที่นี่โดยที่ไม่มีใครทำอะไรฉันได้"

"เรื่องที่คุณอยากทำ คุณทำสำเร็จแล้วเหรอ"

ร่องรอยของความเกลียดชังปรากฏบนใบหน้าอแมนด้า "เขายังไม่ตาย จะนับว่าสำเร็จได้ยังไง"

โจวจู้นเหนียนพูด "คุณมีโอกาสที่จะฆ่าเขาได้มากมาย"

"แต่ฆ่าเขา มันง่ายไปไหม?" อแมนด้าพูดพลางหัวเราะ "ฉันเรียนรู้สิ่งนี้จากคุณนี่คะ เก็บคนที่เกลียดไว้ให้ทรมานช้าๆ ให้เขาลังเลอยู่ในจุดที่อยู่ระหว่างความเป็นความตาย จะตายก็ไม่ได้ จะอยู่ก็ไม่ดี นี่เป็นวิธีที่เบิกบานใจที่สุด"

โจวจู้นเหนียนยิ้มบาง ไม่พูดอะไร

อแมนด้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับวิธีทรมานศัตรู เธอพูดว่า "ฉันไปได้เมื่อไหร่"

โจวจู้นเหนียนพูด "รอให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อน วันนี้เพิ่งเกิดเรื่อง สถานการณ์ยังตึงเครียด"

อแมนด้าคิดอยากจะพูดอะไร แต่โจวจู้นเหนียนพูดต่อ "ในเมื่อคุณรู้แล้ว ที่นี่ปลอดภัยสถานที่เดียวของคุณ คุณไม่ควรสงสัยว่าที่นี่จะปลอดภัยสำหรับคุณหรือเปล่า"

คำพูดนี้ไม่เกินจริง

"ฉันรู้แล้ว"

เมื่ออแมนด้าพูดจบ ลูกน้องของเขาก็รีบเข้ามาหา "คุณชายใหญ่ครับ คุณชายรองกลับมา......"

อแมนด้าตกใจ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร โจวจู้นเหนียนก็พูดว่า "หวยซิน พาเธอไปข้างบน"

ชายหนุ่มที่รออยู่ด้านข้างพูดว่า "ครับผม"

ทันทีที่อแมนด้าถูกพาขึ้นไปยังชั้นบน ร่างของโจวฉือเซินก็ปรากฏขึ้นที่ห้องรับแขก

โจวจู้นเหนียนมองไปทางเขาพลางยิ้ม "ฉือเซิน ทำไมวันนี้ถึงกลับมาล่ะ"

โจวฉือเซินมองไปรอบๆด้วยความสงบ ก่อนจะนั่งตรงข้ามเขา "ไม่มีอะไร ก็แค่ผ่านมาน่ะ"

"อย่างนี้นี่เอง" โจวจู้นเหนียนเลื่อนล้อรถเข็นไปทางโต๊ะก่อนจะชงชาให้เขา "นั่งสิ"

โจวฉือเวินมองไปยังถ้วยชาบนโต๊ะ "มีแขกมาเหรอ?"

โจวจู้นเหนียนเหลือบมอง พูดช้าๆ ว่า "เพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี่เอง"

โจวฉือเซินพูด "ฉันจำเป็นต้องไปพบเขาไหม?"

โจวจู้นเหนียนพูด "ตอนนี้เขาพิการติดเตียง ขยับได้แค่ลูกกะตา พูดยังไม่ได้เลย ถึงแม้ฉันจะไม่รู้ว่าคนตระกูลโจวไปพูดกับนายว่าอะไร แต่ว่า......"

เขาพูด พลางยิ้ม "บางที ถ้านายไปพบท่านด้วยตัวเอง นายก็คงจะสามารถขจัดความสงสัยของตัวเองได้"

"ฉันไม่ได้มาพบเขา ไม่ว่าเขาจะอยู่หรือตายก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน สิ่งที่เขาพูด ฉันจะเชื่อหรือไม่มันไม่สำคัญ"

โจวจู้นเหนียนถอนหายใจ "งั้นนายมาที่นี่......"

โจวฉือเซินพูดอย่างไม่อ้อมค้อม "ส่งเธอมาให้ฉัน"

ในตอนนี้เอง หวยซินก็ลงมาจากชั้นบน "คุณชายใหญ่ครับ ผู้หญิงที่เพิ่งกระโดดเขามาทางหน้าต่าง ที่ต้องการลงมือกับคุณท่าน ผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับ"

โจวจู้นเหนียนมองไปทางโจวฉือเซิน ก่อนจะพูดอย่างช้าๆ "ที่นายพูดถึง......คือคนนี้เหรอ?"

ในขณะที่พูด ศพของอแมนด้า ก็ถูกหามลงมาจากชั้นบนแล้ว

เมื่อโจวฉือเซินเห็น ก็หัวเราะออกมาทันที

โจวจู้นเหนียนพูดกับหวยซินว่า "ไปสืบในละแวกใกล้ๆทีสิ ว่ามีคนน่าสงสัยอีกไหม เผื่อว่าเธอยังมีคนร่วมขบวนการอีก"

หวยซินพยักหน้าก่อนจะจากไป

โจวจู้นเหนียนพูดกับศพของอแมนด้าด้วยความเสียใจว่า "ถึงฉันจะไม่รู้ว่านายหาตัวเธอไปทำไม แต่......ในเมื่อนายมาที่นี่ด้วยตัวเอง ดูท่าเธอคงสำคัญสำหรับนายมากสินะ เอาเธอกลับไปสิ"

โจวฉือเซินลุกขึ้น "ไม่ต้อง"

เขาเก็บสายตากลับมา ก่อนพูดอย่างสงบ "บ้านนี้คนตายเยอะเกินไป พลังหยินหนักหนา ไม่เป็นผลดีกับขาที่บาดเจ็บของนาย เปลี่ยนที่อยู่เถอะ"

พูดจบ เขาก็จากไปโดยไม่หันกลับมามองอีก