สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 799

สวี่วานเพิ่งนอนตื่นมา เห็นได้ชัดว่ายังมึนงงอยู่บ้าง

แล้วบวกกับ ในความคิดของเธอนั้น หร่วนเฉินไม่ใช่คนแบบที่จะพูดอะไรที่ทำให้คนจินตนาการไปเรื่อยแบบนั้น

ดังนั้นความคิดแรกของเธอก็ไม่ได้คิดไปในทางนั้นเลย

เธอเงยหน้าขึ้นมาอัตโนมัติ "หึ?"

จะให้โทรไปอธิบายกับอาจารย์ของเขาเหรอ?

หร่วนเฉินสบเข้ากับสายตาของเธอ พอมองเห็นความมึนงงและสับสนในดวงตาเธอ มุมปากเขาก็คลี่ยิ้มขึ้น ยกมือขึ้นมาวางไว้บนหลังหัวเธอ แล้วใช้แรงเบา ๆ ร่างกายของเธอก็เอียงมาข้างหน้า

หร่วนเฉินเอียงหัวไป แล้วจูบเรียวปากเธอเอาไว้

สวี่วาน "......"

นี่เธอชะล่าใจเกินไปอีกแล้ว

หลังจากที่มีการพัฒนาอย่างรวดเร็วจากเมื่อคืนแล้ว จูบของหร่วนเฉินก็ไม่ได้เป็นแค่การชิมลางอีกแล้ว เขาอมริมฝีปากของเธอเอาไว้ แล้วค่อย ๆ แหวกลึกเข้าไป

ไม่มีความเป็นเด็กที่ไม่เคยจูบมาก่อนอย่างเมื่อคืนอีกแล้ว

สวี่วานรู้สึกเอาไม่อยู่ขึ้นมาเล็กน้อยในชั่วพริบตา

เธออยากยื่นมือไปผลักเขาออก แต่ว่ามือยังไม่ทันได้ยกขึ้นมา ก็โดนเขากุมเอาไว้ในฝ่ามือแล้ว

เก่งเกินไปแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าได้เห็นท่าทางในเมื่อคืนของเขามาก่อน สวี่วานก็ไม่เชื่อจริง ๆ ว่าเขาจะไม่เคยมีความรักมาก่อน!

ยังดีที่จูบนี้ไม่ได้คงอยู่นานมากเท่าไหร่ หร่วนเฉินก็ค่อย ๆ ปล่อยตัวเธอออก

เขาพูดเสียงต่ำขึ้นว่า "ตอนเที่ยงอยากกินอะไร?"

สวี่วานหายใจหอบเล็กน้อย "คุณ......คุณไม่ไปเข้าเรียนเหรอ?"

หร่วนเฉินมองไปนอกหน้าต่างทีหนึ่ง

สวี่วานมองตามสายตาของเขาไป

อ๋อ ถึงเวลาเลิกเรียนพักเที่ยงแล้วนี่

เธอเก็บสายตากลับมา แล้วปรับท่านั่งเล็กน้อย "ได้......ได้ทุกอย่าง แล้วแต่เลยอะไรก็ได้"

หร่วนเฉินตอบรับไปว่า"ได้"คำหนึ่ง แล้วก็คาดเข็มขัดนิรภัยขึ้นมาใหม่อีกครั้ง แล้วขับรถไปข้างหน้า

ละแวกมหาลัยมีคนเยอะเกินไป เขาขับรถไปหลายกิโลเมตร แล้วถึงจอดลง

ตอนที่ลงจากรถนั้น หร่วนเฉินก็พูดขึ้นว่า "ที่นี่รสชาติอาหารไม่เลวเลย แต่ว่าค่อนข้างห่างไกล คนก็เลยไม่ค่อยมา ดังนั้นก็เลยปลอดภัยดี"

สวี่วานถามขึ้นอย่างสงสัย "งั้นคุณรู้จักได้ยังไงคะ?"

"ผมเคยมาทำงานพาร์ทไทม์อยู่ที่นี่ช่วงหนึ่ง"

เห็นได้ชัดว่าเจ้าของร้านที่นี่คุ้นเคยกับหร่วนเฉินมาก พอเห็นเขาเข้ามา ก็เดินมาหา แล้วมองไปทางสวี่วาน แล้วยิ้มและถามขึ้นว่า "เสี่ยวเฉิน นี่แฟนนายเหรอ?"

ในใจสวี่วานร้อนใจขึ้นมา แล้วก็โบกมือขึ้นอัตโนมัติ "ไม่ใช่ ไม่ใช่"

ในขณะเดียวกัน หร่วนเฉินก็พูดขึ้นว่า "ใช่ครับ"

เจ้าของร้านรู้สึกถึงบรรยากาศที่แปลก ๆ นี้ แล้วก็ไม่ได้ถามอะไรมากอีก แต่กลับพูดขึ้นว่า "ไปนั่งเถอะ ไปนั่งเถอะ ลองดูซิจะกินอะไรดี?"

หร่วนเฉินยื่นเมนูอาหารไปให้สวี่วาน

สวี่วานเองก็ไม่ได้หิวเท่าไหร่อยู่แล้ว ก็เลยสั่งอาหารไปสองอย่าง แล้วก็เอาเมนูยื่นไปให้หร่วนเฉิน "ฉันโอเคแล้ว คุณสั่งอาหารที่คุณชอบเถอะ"

แล้วหร่วนเฉินก็สั่งอาหารขึ้นชื่อของที่นี่ แล้วก็พูดกับเจ้าของร้านขึ้นว่า "เอาเท่านี้แหละครับ"

"โอเคได้ นั่งรอไปก่อนนะ เดี๋ยวอาหารก็เสร็จแล้ว"

พอเจ้าของร้านจากไปแล้ว สวี่วานก็หยิบแก้วน้ำชาบนโต๊ะขึ้นมาเงียบ ๆ แล้วก็จิบคำเล็ก ๆ ไปเรื่อย ๆ

แต่เหมือนกับว่าเธอจะกังวลมากเกินไปแล้ว หร่วนเฉินไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับหัวข้อเมื่อกี้เลยสักนิด

ไม่นาน เจ้าของร้านก็ยกสลัดผลไม้มาให้จานหนึ่ง "เสี่ยวเฉิน อันนี้เป็นของที่มอบให้พวกนายนะ กินไปก่อนเลย"

"ขอบคุณครับ"

สวี่วานถือถ้วยน้ำชาเอาไว้ มองไปที่แผ่นหลังของเจ้าของร้าน แล้วก็ค่อย ๆ พูดขึ้นว่า "เหมือนกับว่าคุณนี่ไปถึงไหน ก็มีคนชื่นชอบทั้งนั้นเลยนะ"

หร่วนเฉินเอาสลัดผลไม้วางลงตรงหน้าเธอ แล้วเปิดปากพูดขึ้นเรียบ ๆ ว่า "เพราะฉะนั้นคุณเล่นกับผม ไม่มีทางเสียเปรียบแน่"

พอนัดเวลากับเพื่อนเรียบร้อยแล้ว สวี่วานก็กลับบ้านไปเที่ยวหนึ่ง ไปรื้อตู้เสื้อผ้าดู อยากจะหาชุดกระโปรงที่มันดูอ่อนวัยหน่อย แต่พอรื้อไปแล้วถึงได้ค้นพบอย่างน่าเศร้าว่า เสื้อผ้าของเธอ ล้วนเป็นสไตล์แบบผู้ใหญ่สบาย ๆ ทั้งนั้น

และที่สำคัญช่วงก่อนยังเก็บกวาดออกไปตั้งมากมายขนาดนั้น

ในตู้เสื้อผ้าตอนนี้ ก็มีอยู่ไม่กี่ตัวที่พอดูได้

ดูท่าการไปช้อปปิ้งซื้อเสื้อผ้าในวันนี้เป็นทางเลือกที่ถูกต้องแล้ว

เธอหาเสื้อถักไหมพรมสีชานมได้จากมุมตู้เสื้อผ้าตัวหนึ่ง มาใส่คู่กับกางเกงขาบานเอวสูงตัวหนึ่ง

ดูแล้ว ดูรู้สึกเด็กลงกว่าการแต่งให้เป็นผู้ใหญ่อย่างชุดเมื่อวานไปตั้งหลายปีเลย

แต่ก็แค่เทียบกับชุดเมื่อวานเท่านั้น

เมื่อวานคือเธอตั้งใจเลือกชุดกระโปรงที่ดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุดมา

สวี่วานถอนหายใจออกมาทีหนึ่ง และนั่งอยู่หน้ากระจก เธอแต่งหน้าธรรมดา ๆ ไปรอบหนึ่ง แล้วก็ใส่ต่างหูสร้อยคอและแหวนของ"ดาวเต็มฟ้า"

แบบนี้ถึงแม้ว่าตอนระหว่างที่ช้อปปิ้งอยู่ จะโดนแอบถ่ายไป ก็จะสามารถช่วยโฆษณาให้แบรนด์ได้ด้วย

ช่วงบ่ายสามโมง ตอนที่เจอกับเพื่อนที่ห้างสรรพสินค้านั้น เพื่อนก็จ้องมองต่างหูของเธอ "นี่เธอใส่แบบใหม่ล่าสุดของ‘ดาวเต็มฟ้า’ใช่ไหม เมื่อวานตอนฉันไม่ซื้อมันไม่มีของแล้ว เธอเป็นพรีเซนเตอร์จะช่วยจัดการให้ฉันสักหน่อยได้ไหม ให้ฉันใช้ทางลัดหน่อยซิ"

สวี่วานพูดขึ้น "เดี๋ยวฉันกลับไปถามให้นะ ต้องดูว่าในร้านยังมีของอยู่หรือเปล่า"

"ได้ จะรอข่าวจากเธอนะ"

ในตอนที่ช้อปปิ้งนั้น เพื่อนกำลังจะไปพวกร้านที่พวกเขาชอบไปกันประจำ ก็เห็นสวี่วานเดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าสไตล์เด็กสาวที่อยู่ข้าง ๆ ไป

เพื่อนงงหนักมาก "???"

ในตอนที่เธอเดินเข้าไปนั้น สวี่วานกำลังตั้งอกตั้งใจเลือกอยู่บนราวเสื้อผ้าราวหนึ่ง สุดท้ายก็หยิบเสื้อสเวตเตอร์สีชมพูพาสเทลตัวหนึ่งขึ้นมาแล้วถามขึ้นว่า "ตัวนี้เป็นยังไงบ้าง?"

มุมปากของเพื่อนกระตุกเล็กน้อย "นี่เธอเปลี่ยนสไตล์ไปแล้วเหรอ?"

สวี่วานยังมีท่าทีเดิมไม่เปลี่ยน "เธอไม่เคยได้ยินเหรอ? ว่าอายุมากขึ้น ก็ยิ่งชอบสีชมพูมากขึ้น"

"เธอพูดมาแบบนี้มันก็เหมือนว่าจะมีเหตุผล......แต่ว่านี่มันก็ดูเด็กเกินไปแล้วมั้ง ใส่ไปแล้วคงจะเหมือนเด็กสาวอายุสิบเจ็ดสิบแปดเลย"

พอสวี่วานได้ยิน ในดวงตาก็เหมือนกับว่าจะมาประกายขึ้นมา "จริง ๆ เหรอ?"