สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 82

สถานที่รับประทานอาหารเป็นภัตตาคารที่มีความพิเศษและมีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก หร่วนซิงหว่านที่เพิ่งถึงชั้นบนก็เห็นหานหยู่ยืนรอเธออยู่ที่หน้าประตูแล้ว

ในตอนที่เธอมองไปนั้น หานหยู่ก็มองมาที่เธอและโบกมือให้:"ซิงหร่วน ทางนี้"

หร่วนซิงหว่านเดินเข้าไป:"ขอโทษด้วยนะคะ รถติดนิดหน่อยเลยมาช้า"

หานหยู่ลูบหัวอย่างเขินอาย ราวกับว่าเขาเขินอายเล็กน้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้:"ไม่เป็นไรครับๆ พวกประธานโจวก็ยังมาไม่ถึง...ด้านนอกมันหนาว พวกเราเข้าไปกันก่อนเถอะครับ"

หานหยู่พาหร่วนซิงหว่านเข้าไปในห้องรับรอง ภายในห้องมีหัวหน้าอยู่หลายคน และอยู่ในระดับสูง เขาแนะนำให้หร่วนซิงหว่านรู้จักเป็นรายบุคคล

หลังจากเขาแนะนำเสร็จแล้ว หัวหน้าโดยตรงของหานหยู่ก็หัวเราะและพูด:"เคยได้ยินเสี่ยวหานพูดถึงคุณหร่วนมานาน เป็นสาวสวยจริงๆ ด้วยนะครับ" พูดแล้วเขาก็ตบไหล่ของหานหยู่ และพูดในระดับเสียงที่มีเพียงพวกเขาสองคนได้ยิน "ไอ้หนุ่ม ไม่เบาเลยนะ"

หานหยู่ ยิ้มแบบเขินๆ

ส่วนหัวหน้าคนอื่นก็เคยได้ยินเกี่ยวกับหร่วนซิงหว่านมาบ้างจึงเริ่มต่างพากันชื่นชม ชมว่าเขาประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อยและมีอนาคตไกล

ในกรณีนี้หร่วนซิงหว่านไม่สามารถจะหักหน้ากลุ่มหัวหน้าได้ และยิ่งเมื่อคืนเธอได้พูดกับหานหยู่ให้กระจ่างด้วยแล้ว ดังนั้นจึงได้แต่เออออไป:"ฉันก็คิดว่าเขาเป็นคนดีมากค่ะ"

ทันทีที่เธอพูดจบห้องรับรองก็เงียบลงทันที

หัวหน้าของหานหยู่เดินไปที่ประตู:"ประธานโจว"

หร่วนซิงหว่าน:"..."

และหัวหน้าคนอื่นๆ ก็เดินเข้าไปกล่าวทักทาย

โจวฉือเซินมีท่าทีกลางๆ สุดท้ายเขาทอดสายตาไปที่หร่วนซิงหว่าน

มีหัวหน้าคนหนึ่งพูดขึ้น:"ประธานโจว นี่คือผู้อาศัยอยู่ในถนนอานเฉียวแห่งนี้ เสี่ยวหร่วน และเป็นเพื่อนบ้านของเสี่ยวหาน"

โจวฉือเซินได้แต่ตอบรับสั้นๆ หนึ่งทีแล้วเดินผ่านเธอเข้าไปในห้องรับรอง

หัวหน้ากระแอมเล็กน้อยแล้วเดินตามไป:"ประธานโจวเชิญนั่งทางนี้ครับ"

บนโต๊ะกลม แน่นอนว่าโจวฉือเซินนั่งในตำแหน่งประธาน ด้านซ้ายมือทั้งสองข้างของเขาเป็นหัวหน้าระดับสูง ตามลำดับ

หร่วนซิงหว่านนั่งอยู่ข้างๆ หานหยู่

ระหว่างรับประทานอาหาร หานหยู่เห็นหร่วนซิงหว่านไม่ค่อยจะขยับตะเกียบจึงได้คีบอาหารเธอไม่หยุด "ซิงหร่วน คุณกินอันนี้สิ จานนี้เป็นอาหารขึ้นชื่อในท้องถิ่นที่สุดเลยนะ อร่อยมากเลย"

หร่วนซิงหว่านเงยหน้าและยิ้มให้เขา:"ขอบคุณค่ะ"

"ไม่ต้องเกรงใจ" ระหว่างที่พูดหานหยู่ก็คีบอาหารให้เธออีก "อันนี้ก็อร่อย คุณลองชิมดูสิ"

ไม่รู้ว่าเพราะรู้สึกไปเองหรืออะไร หร่วนซิงหว่านมักจะรู้สึกว่ามีสายตาเย็นชาจ้องมองเธออยู่จนรู้สึกไม่สบายไปทั้งตัว

แต่เมื่อเธอเงยหน้า ก็เห็นโจวฉือเซินกำลังคุยธุระกับคนข้างๆ ไม่มีสีหน้าแปลกประหลาดใดๆ

หร่วนซิงหว่านลูบจมูก เธอรู้สึกว่าโจวฉือเซินกำลังมองเธออยู่ มันช่างเป็นความคิดที่เพ้อเจ้อจริงๆ

ในตอนนี้เอง หัวหน้าของหานหยู่ก็พูดขึ้น "เสี่ยวหาน นายจะเอาแต่ดูแลเสี่ยวหร่วนอยู่คนเดียวแบบนี้ไม่ได้นะ ทุกคนเขาอยู่นะ"

ถึงจะบอกว่าผิดแต่ที่มากกว่านั้นคือเป็นการล้อเลียน

หานหยู่ยกแก้วเหล้าและลุกขึ้น:"ต้องขอโทษทุกท่านจริงๆ ผมดื่มเพื่อลงโทษตัวเองหนึ่งแก้ว"

ดังนั้นทุกคนจึงเข้าสู่การชนแก้วกันอย่างไม่รู้ตัว

หร่วนซิงหว่านที่นั่งอยู่ตรงนั้น เบื่อจนเกือบจะผล็อยหลับ

ตอนนั้นเอง ใครไม่รู้เป็นคนพูดขึ้น:"เสี่ยวหร่วน มา ฉันดื่มกับเธอหนึ่งแก้ว"

หร่วนซิงหว่านได้สติแล้วเห็นผู้ชายที่กำลังพูดอยู่ตรงข้ามเธอ เธอกำลังจะพูด หานหยู่ก็พูดขึ้น:"ผู้อำนวยการจาง ซิงหว่านดื่มไม่ได้ครับ แก้วนี้ผมดื่มแทนเธอเองนะครับ"

อาจจะเพราะดื่มเหล้าเข้าไปและมึนเมา ผู้ชายคนนั้นพูด:"เฮ้ ให้ฉันดื่มกับผู้ชายมันจะมีความหมายอะไร เสี่ยวหร่วน ฉันไม่ได้ทำให้เธอลำบากใจใช่ไหม แค่แก้วเดียว ฉันแก้วแล้ว แล้วแต่เธอนะ"

หร่วนซิงหว่านพูด:"ขอบคุณประธานโจวที่ชมค่ะ"

ทุกคน:"..."

จู่ๆ เธอก็ไม่สนใจคำพูดประโยคหลังที่ประธานโจวพูดงั้นเหรอ? ต้องมีจิตใจที่เข้มแข็งเบอร์ไหนถึงจะต้านทานแผลนี้ได้? !

เมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มคุกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ หัวหน้าบางคนจึงคลายแรงกดดัน หาเรื่องคุยเรื่องอื่นเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศ

หลังจากดื่มไปสามรอบและหร่วนซิงหว่านยังไม่เห็นว่าเขามีท่าทีจะกลับจึงได้ลุกไปเข้าห้องน้ำ

หานหยู่เห็นดังนั้นจึงรีบตามไป

"ซิงหว่าน มันดึกแล้ว ผมไปส่งคุณก่อนดีไหม?"

หร่วนซิงหว่านหันกลับมา:"คุณออกมาทั้งอย่างนั้นได้เหรอคะ?"

หานหยู่เกาหัว:"ผมไปส่งคุณก่อนแล้วกลับมา พวกเขาคงไม่เลิกกันง่ายๆ"

หร่วนซิงหว่านหัวเราะ:"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับเองได้ คุณกลับไปอยู่เป็นเพื่อนพวกเขาเถอะ"

ในสถานการณ์แบบนี้จะทิ้งไปเป็นเรื่องที่ยากมาก หานหยู่พยักหน้า:"ถ้าอย่างนั้นหลังถึงบ้านแล้วอย่าลืมบอกผมนะ"

"ได้ค่ะ"

"ซิงหว่าน" หานหยู่เรียกเธออีกครั้ง "เมื่อกี้บนโต๊ะอาหาร คุณกล้ามากเลย ไม่กลัวเขาโมโหเหรอ?"

หร่วนซิงหว่านพูดอย่างไม่ใส่ใจ:"ต่อให้เขาโมโหก็คงได้แค่ด่าฉันไม่กี่คำ แล้วเขาจะลงมือต่อหน้าคนตั้งมากมายได้ยังไง คุณเองก็ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่องความร่วมมือ เขาให้ความสำคัญกับผลประโยชน์เป็นหลัก เรื่องพวกนี้ไม่ส่งผลกระทบอะไรหรอกค่ะ"

หานหยู่นิ่งไป:"คุณรู้ได้ยังไง?"

หร่วนซิงหว่านพูด:"นักธุรกิจน่ะ ก็เป็นอย่างนี้ทั้งนั้นนี่คะ เขาเป็นนักธรุกิจใหญ่จากเมืองหนานเฉิง บอกได้ว่าโครงการนี้มีความสำคัญสำหรับเขา"