สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 100

เซี่ยเจิ้นกั๋วไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะแวะไปที่รีสอร์ทโยวหลาน เพื่อไปพบกับลูกเขยที่ว่าคนนั้นของตัวเอง

รีสอร์ทโยวหลานตั้งอยู่ในตำแหน่งที่ติดกับเขา ไม่ได้อยู่ในเขตคนรวยเลย เขามักจะรู้สึกว่าที่นั่นเป็นที่อัปรีย์ ไม่เป็นมงคล

เซี่ยเจิ้นกั๋วพูดขึ้นมาอย่างลำบากใจทันที “เหยียนเหยียน ฉันคงไม่ต้องไปแล้วมั้ง ลูกเขยคนนั้นของฉันมีอะไรให้น่าเจอ ได้ยินมาว่าเขาป่วยจนไม่มีทางรักษาได้แล้ว ไม่แน่อีกสักสองวันคนก็อาจจะตายไปแล้วก็ได้ ฉันไม่อยากไปหรอก”

นี่ก็คือสิ่งที่เซี่ยเหยียนเหยียนต้องการ เธอจะต้องเปิดโปงผัวผีที่รีสอร์ทโยวหลานคนนั้นออกมาให้หมด แบบนี้กระแสบนฟอรั่มถึงจะมีมากยิ่งขึ้น แล้วก็จะได้ผลักเซี่ยซีหวั่นไปให้ถึงจุดสูงสุดได้

“พ่อคะ หนูไม่รู้ว่าหวั่นหวั่นไปรู้จักกับคุณหานถิงได้ยังไง แล้วทำยังไงถึงหลอกคุณหานถิงมาได้ ผู้ชายอย่างคุณหานถิง ถึงหวั่นหวั่นจะหย่าแล้ว พ่อคงไม่คิดว่าคุณหานถิงจะแต่งงานกับหวั่นหวั่นจริงหรอกนะคะ?”

“ก็ไม่คิดอยู่แล้วนะซิ ซีหวั่นมีข้อดีอะไรกัน คุณหานถิงไม่มีทางชอบหล่อนได้แน่นอน ตอนนี้อย่างมากก็แค่อยู่ในช่วงสดใหม่เท่านั้น เหยียนเหยียน สุดท้ายคนที่คุณหานถิงจะแต่งงานด้วยยังไงก็ต้องเป็นแก” เพื่อแสดงความภักดี เซี่ยเจิ้นกั๋วจึงรีบพูดขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น

และที่สำคัญที่เขาพูดมาก็เป็นความจริง เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าลู่หานถิงจะชอบเซี่ยซีหวั่นได้

“พ่อ พ่อวางใจเถอะค่ะ ในมือหนูยังมีไพ่ตายอยู่ สำหรับตำแหน่งคุณนายลู่จะต้องเป็นของหนูแน่นอนค่ะ เพราะฉะนั้นตอนนี้หนูต้องการความช่วยเหลือจากพ่อค่ะ ช่วงสองวันนี้พ่อไปเจอลูกเขยพ่อคนนั้นที่รีสอร์ทโยวหลานสักหน่อยนะคะ จากนั้นก็เอาเรื่องของหวั่นหวั่นกับคุณหานถิงเล่าให้เขาฟัง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีพลังอำนาจ แต่ให้เขาออกมาโวยวายให้เกิดความเคลื่อนไหวสักหน่อยก็จะดีที่สุด ถ้าไม่เกิดความเคลื่อนไหว ถ้าเกิดเขาโมโหจนตายไป งั้นก็ยิ่งดีเลยค่ะ”

เซี่ยเจิ้นกั๋วพยักหน้าเล็กน้อย ความหวังในช่วงครึ่งชีวิตหลังของเขาก็ไปอยู่ที่ตัวเซี่ยเหยียนเหยียนหมดแล้ว “เหยียนเหยียน ได้ พ่อจะฟังหนูทุกอย่าง ขอแค่หนูสามารถแต่งเข้าบ้านตระกูลลู่ไปเป็นคุณนายน้อยได้ก็พอ!”

เซี่ยเหยียนเหยียนยิ้มเย็นขึ้นมาอย่างดีใจ เซี่ยซีหวั่น ถ้าเธอไม่ได้แต่งเข้าไปในรีสอร์ทโยวหลาน บางทีเธออาจจะมาแย่งลู่หานถิงกับฉันได้ แต่ตัวเธอแต่งงานไปแล้ว ยังจะเอาอะไรมาแย่งกับฉันอีก?

……

ข้างนอกเกิดเรื่องราวใหญ่โต แต่ในห้องทำงานประธานกลับอบอุ่นสงบเงียบ

เซี่ยซีหวั่นเข้าไปในห้องพักผ่อน ห้องพักผ่อนของที่นี่ใหญ่โตมาก และที่สำคัญก็เรียบง่ายและหรูหรา มีทุกอย่างครบครัน แค่ดูก็รู้แล้วว่าปกติลู่หานถิงจะต้องพักผ่อนอยู่ที่นี่แน่

ลู่หานถิงอานน้ำเย็นไปรอบหนึ่งแล้วเดินออกมา มองไปก็เห็นร่างอรชรอ้อนแอ้นที่นอนอยู่บนเตียงของเขา เซี่ยซีหวั่นอาบน้ำก่อนแล้ว ตอนนี้ตัวเธอทั้งตัวกำลังมุดเข้าไปอยู่ในผ้านวม มีแต่หัวเล็ก ๆ โผล่ออกมาเท่านั้น ดวงตาดำสนิททั้งคู่จ้องมองมาที่เขาอย่างวนไปวนมาเหมือนลูกแมวน้อย

พอเห็นเขาออกมาแล้ว เธอก็ขยับตัวไปด้านในเตียงอย่างเชื่อฟัง เพื่อเผื่อที่ออกมาให้กับเขา

ลู่หานถิงเปิดผ้าห่มออกแล้วขึ้นไปบนเตียง แล้วดึงผ้านวมที่เธอห่อตัวไว้ออกมา แล้วคลี่ยิ้มขึ้น “จะอายขนาดนี้ทำไม คุณจะทำให้ผมเข้าใจผิดคิดว่าตัวคุณในใต้ผ้าห่มไม่ได้ใส่เสื้อผ้าไว้นะ”

“……”

ฝ่ามือของเซี่ยซีหวั่นอยากจะตบลงไปบนหน้าที่หล่อเหลาของเขา

ผ้านวมถูกดึงลงมา ที่แท้เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีดำของเขาอยู่ ผ้าคลุมหน้าได้เอาออกไปแล้ว ผมเงางามดุจแพรไหมพันกันอยู่บนลำคอขาวอมชมพูของเธอ เด็กสาวมีปากแดงฟันขาว มองไปแล้วน่ามองมาก กำลังนอนอยู่บนเตียงเขา และมีกลิ่นหอมอบอวล

ลู่หานถิงก้มหน้าลงมา “อยากจูบคุณ จะได้หรือเปล่า?”

พอเซี่ยซีหวั่นรู้สึกถึงการลองถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ ของเขา ถ้าเป็นเวลาปกติ เขาจะเป็นพวกลงมือทำมากกว่า แล้วก็จะเข้ามาจูบเลย

เซี่ยซีหวั่นดึงผ้าห่มเข้ามาปิดบังเรียวปากของตัวเองไว้ แล้วก็ส่ายหน้าให้เขา

ไม่ได้

ลู่หานถิงจ้องเขม็งมาที่เรียวปากแดงของเธอ “อืม งั้นก็ช่างเถอะ”

ตอนที่แยกออกจากกัน เซี่ยซีหวั่นฟุบอยู่บนอกเขาอย่างตัวอ่อนยวบ มือเล็กยังกำเสื้อชุดนอนผ้าไหมตรงหน้าอกของเขาเอาไว้

ลู่หานถิงคลี่ยิ้มออก “คุณนายลู่หวานจังเลย……”

เซี่ยซีหวั่นพลิกตัวลงไป มือข้างหนึ่งตบน่องขาเรียวของตัวเองไป มืออีกข้างก็กวักมือให้เขาเล็กน้อย “คุณลู่ มานี่ มาอยู่อ้อมกอดฉันซิ”

ลู่หานถิงจ้องมองขาที่เรียวเล็กต้านลมไม่อยู่ของเธอทีหนึ่ง จากนั้นก็เอาหัวหนุนไปอย่างเชื่อฟัง แล้วหลับตาทั้งคู่ลง

เซี่ยซีหวั่นเอาเข็มเงินเล็ก ๆ ยาว ๆ ออกมา นิ้วมือที่ขาวนวลถือเข็มเงินเอาไว้แล้วฝังเข้าไปในหัวกะโหลกของเขา อย่างเบามือมาก ๆ ยาเม็ดและการฝังเข็มสามารถทำให้อาการนอนไม่หลับของเขาดีขึ้น แต่การรักษาพวกนี้ไม่ใช่การรักษาที่ต้นเหตุ เธอจำเป็นจะต้องหาสาเหตุที่เขานอนไม่หลับให้เจอ แล้วมันก็อาการป่วยในใจของเขาด้วย

แต่น่าเสียดายจิตใจของเขาหวาดระแวงเป็นอย่างมาก เรื่องบางอย่างฝังลึกอยู่ใต้จิตสำนึกของเขา ไม่อนุญาตให้ใครไปแตะต้องได้ เมื่อก่อนอาจารย์หนานยวนช่วยสะกดจิตให้เขา ก็ยังล้มเหลว

ห้องพักผ่อนที่เงียบสงบและอบอุ่น น้ำเสียงของเซี่ยซีหวั่นฟังดูผ่อนคลายอย่างกับว่าพูดคุยไปเรื่อยเปื่อย “คุณลู่ เมื่อหกเจ็ดปีก่อนคุณมาจากเมืองตี้ดูมาที่เมืองไห่ หลายปีมานี้คุณใช้ชีวิตอยู่กับคุณย่ามาตลอด คุณคิดถึงพ่อคุณบ้างไหมคะ?”

คราวที่แล้วเขาเป็นฝ่ายพูดถึงแม่เลี้ยงและน้องชายกับเธอ เซี่ยซีหวั่นจำเป็นต้องรู้วิธีอยู่ด้วยกันของเขากับพ่อ หรือมากกว่านั้นอีกหน่อย ที่เกี่ยวกับแม่แท้ ๆ ของเขา……

แต่เซี่ยซีหวั่นไม่มั่นใจว่าเขาจะยอมบอกกับตัวเองหรือเปล่า

ลู่หานถิงหลับตาอยู่ตลอด น้ำหนักมือของเธอเบาบางและคล่องแคล่ว ทำให้คนรู้สึกสบายมาก บนหัวคิ้วที่งดงามของเขาแฝงความเซ็กซี่และเกียจคร้านขึ้นมาเล็กน้อย “พ่อผมไม่ชอบผมมาตั้งแต่เด็ก แถมยังรังเกียจผมด้วย ไม่ว่าของอะไรที่ผมกับแม่ผมชอบนิดหน่อย เขาก็จะเอาไปทั้งหมด แล้วเอาไปให้น้องชายผม”

“ผมจำได้มีอยู่ครั้งหนึ่ง เพื่อนสนิทคนหนึ่งของแม่ผมมาเยี่ยมแม่ผม น้าคนนั้นเพิ่งคลอดลูกสาวมาคนหนึ่ง ตัวเล็กแค่นิดเดียว ยังอยู่ในผ้าอ้อมอยู่เลย แต่ผิวกลับขาวนวลราวกับหยกแล้ว แม่ผมชอบเด็กคนนั้นมาก ก็เลยแลกเปลี่ยนของหมั้นกันไว้ บอกว่าพอโตขึ้นแล้วจะไปขอมาเป็นภรรยาให้ผม”

“จากนั้นพอพ่อผมรู้เรื่องเข้า ก็รีบมาเอาของหมั้นอันนั้นไปให้แม่เลี้ยงผม แล้วเด็กผู้หญิงคนนั้นก็กลายเป็นของน้องชายผมไป”