สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 115

จริงเหรอ

ฮั่วเสวียนดีใจขึ้นทันที แต่ฉับพลันก็เกิดความสงสัยทันใด “เย่หลิง เธอหลอกฉันหรือเปล่า ทำไมพี่เย่จิ่นถึงไม่ให้คีย์การ์ดห้องกับฉันโดยตรงล่ะ ทำไมต้องผ่านมือของเธอมามอบให้ฉันด้วย”

ฮั่วเสวียนที่กำลังกล่าวสูดลมเย็นหายใจเข้า “เย่หลิง คีย์การ์ดห้องนี้พี่เย่จิ่นให้เธอหรือเปล่า ไม่น่าเชื่อพี่เย่จิ่นจะให้เธอมาที่ห้องของเขาตอนกลางคืน พวกเธอคิดจะทำอะไรกัน เย่หลิง เธอนี่ไร้ยางอายจริง ๆ คิดจะคลานขึ้นเตียงของพี่ชายตัวเอง!”

เย่หลิงโยนทิชชูเปียกลงในถังขยะ จากนั้นยกมือปัดผมลอนข้างแก้ม “ฉันไร้ยางอาย งั้นพี่เย่จิ่นของเธอก็ชอบผู้หญิงที่ไร้ยางอายน่ะสิ ในเมื่อรู้ความชอบของเขาแล้ว งั้นคืนนี้ก็ใช้ความสามารถของเธอในการปรนนิบัติเขาให้ดี เขาชอบมากเลย…ผู้หญิงร่าน”

เย่หลิงหยิบคีร์การ์ดห้องขึ้นแล้วยัดลงหน้าอกที่ปั่นป่วนของฮั่วเสวียน

ทำไมเธอกล้าบังอาจอย่างนี้

ฮั่วเสวียนโกรธจนตัวสั่น “เย่หลิง แก…”

เย่หลิงหันหน้ามาด้วยดวงตาที่ชวนหลงใหล แล้วถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ทำไม คีย์การ์ดห้องนี้เธอไม่อยากได้เหรอ งั้นก็ช่างเถอะ มีผู้หญิงมากมายที่อยากได้คีย์การ์ดนี้ ฉันให้คนอื่นแล้วกัน…”

เย่หลิงทำท่าจะหยิบคีย์การ์ดห้องไป

แต่ฮั่วเสวียนกดคีย์การ์ห้องไว้ จ้องเย่หลิงราวกับเด็กน้อยที่ระวังอย่างมาก กลัวว่าเย่หลิงจะเอาคีย์การ์ดห้องไปให้กับผู้หญิงคนอื่นจริง ๆ

“อย่างนี้ถูกแล้ว คีย์การ์ดให้เธอแล้ว เธอยังจะบ่นอะไรอีก เธออยากจะขึ้นเตียงพี่เย่จิ่นของเธอมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ ขยะที่ฉันไม่ต้องการแต่เธอกลับเห็นเป็นของล้ำค่า ฮั่วเสวียน ฉันสงสารเธอจริง ๆ”

ฮั่วเสวียนสีหน้าซีด ถูกยั่วยุให้เดือดเป็นฟืนเป็นไฟ เธอมองเย่หลิงที่เฉื่อยชาเอมอรอย่างมันเขี้ยว กลับไม่มีวิธีที่สามารถจัดการเธอได้

ความรู้สึกนี้ฮั่วเสวียนแทบอยากจะอาเจียนเป็นเลือด

บางครั้งฮั่วเสวียนรู้สึกว่าเย่หลิงคือศัตรูเก่า เย่หลิงเมื่อตอนยังเป็นเด็ก ประสบกับการเปลี่ยนแปลงในครอบครัวจนเข้าไปอยู่ในบ้านของตระกูลกู้ และได้รับการอุปถัมภ์จากกู้เย่จิ่นเจ้าของบ้านตระกูลกู้เป็นเวลาหลายปี

ต่อมาเธอกับเย่หลิงเข้าสู่วงการบันเทิง เธอตอนนี้ถึงแม้จะเป็นเน็ตไอดอล แต่เย่หลิงที่โด่งดัง ไม่ว่าจะเป็นบุคลิกหรือว่ากระแสก็จะดีกว่าเธอ ดังนั้นเธอเคยส่งคนไปแอบถ่ายเย่หลิง อยากถ่ายข่าวด้านลบของเธอสักหน่อย เพราะอย่างไรเย่หลิงเข้า ๆ ออก ๆ ด้วยรถบ้านสุดหรู โรงแรมระดับดาวทั้งนั้น จะต้องมีข่าวเชิงลบบ้าง เช่น ความเอาแต่ใจ การใช้สแตนด์อิน เป็นต้น                                                                          

แต่ทว่าแอบถ่ายเธอมาครึ่งปี สิ่งที่ได้กลับเป็น ทันทีที่เข้ากองถ่าย เย่หลิงก็จะศึกษาอ่านบทจนดึกดื่นทุกวัน เธอไม่เคยใช้สแตนด์อิน บทบู๊ล้วนแสดงเอง มีบางครั้งได้รับบาดแผลเยอะแยะตามเนื้อตัว เธอให้ความร่วมมืออย่างมาก ไม่ว่าจะเป็นทำเพื่อแพลตฟอร์มแบรนด์หรูระดับนานาชาติหรือว่าการเดินแฟชั่นโชว์ ก็เป็นมืออาชีพมาก ได้รับการยกย่องและเป็นที่ชื่นชอบอย่างมาก

พวกนายทุนและผู้กำกับเหล่านั้นต่างเต็มไปด้วยคำชื่นชมสำหรับเธอ บอกว่าเธอมีเสน่ห์ ฝีมือการแสดงมีชีวิตชีวาไม่แข็งกระด้าง เธอเกิดมาเพื่อวงการบันเทิง ตอนนี้เธอได้รับการยอมรับจากวงการบันเทิว่าเป็นนางเอกสาวที่มากฝีมือและมีกระแสมาโดยตลอด เพียงหนึ่งเดียว

แน่นอนว่าเย่หลิงใช้ชีวิตของเธออย่างประณีตมาก เธอเพลิดเพลินกับความมั่งคั่งความเป็นวัยรุ่นของเธอ ผู้หญิงแบบนี้น่าจะใช้ชีวิตในแบบที่ผู้หญิงทุกคนอยากจะเป็น

ดังนั้นเย่หลิงอยู่เมืองไห่จึงเป็นคนที่บรรดาสาว ๆ ผู้ดีมีชื่อเสียงเกลียดมาแต่ไหนแต่ไร เพียงหนึ่งเดียว

ฮั่วเสวียนเหนื่อยมาตั้งนาน จนท้อแท้ ความรู้สึกที่ไร้อำนาจเช่นนี้เหมือนกับตอนนี้มาก

เย่หลิงมองดูสีหน้าดุร้ายของฮั่วเสวียนแวบหนึ่ง จากนั้นก็ยกริมฝีปากแดงแล้วจากที่นี่ไปพร้อมกับรองเท้าส้นสูงคริสทัล

…

ฮั่วเสวียนหยิบคีย์การ์ดแล้วไปเปิดห้องของกู้เย่จิ่น จากนั้นเดินเข้าไป

ห้องที่ขนาดใหญ่ เรียบง่ายแต่หรูหรา ในฐานะที่เป็นเจ้าของเรือสำราญลำนี้ ห้องของกู้เย่จิ่นยังมีเตียงขนาดใหญ่ บนตู้ยังมีไวน์แดงที่เป็นรุ่นสะสมมากมาย

กู้เย่จิ่นเพิ่งอาบน้ำเย็นเสร็จ บนตัวสวมชุดนอนผ้าไหมสีน้ำเงินเข้ม ผมสั้นที่เปียกยังมีหยดน้ำไหล ทั้งตัวดูหล่อเหลาราวกับเทพบุตรที่เดินออกมาจากการ์ตูน 

ไฟในห้องถูกปิด ดวงตาสีดำอันเย็นเยือกของเขาจับจ้องไปที่ร่างที่ซ่อนอยู่หลังผ้าม่านอย่างแม่นยำ

โยนผ้าขนหนูบนตัวทิ้ง กู้เย่จิ่นสาวเท้ายาวเดินเข้าไป ริมฝีปากบางยกเป็นเส้นโค้ง เขากล่าวด้วยน้ำเสียงโทนต่ำ “เล่นอะไรน่ะ หือ”

ฮั่วเสวียนฟังออกว่าในน้ำเสียงของเขาแฝงด้วยความขี้เล่น มีความดุร้ายเล็กน้อย เธอชาไปทั้งตัว

“ออกมา อย่ายั่วยุฉัน” กู้เย่จิ่นยื่นมือใหญ่ออกไปจับข้อมือของเธอ

หัวใจของฮั่วเสวียนเต้นตึกตัก เธอขดตัวถอย พยายามที่จะหลบไป

ความเร็วในความมืดของกู้เย่จิ่นราวกับสายฟ้า เขาคว้าจับข้อมือของฮั่วเสวียนแล้วดึงเข้ามาโอบอยู่ในอ้อมแขนตัวเองทั้งผ้าม่าน

เขาล็อกตัวผู้หญิงไว้ในอ้อมแขน ริมฝีปากบางตกกระทบลงไปที่ผมของเธอโดยคั่นด้วยผ้าม่าน กล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและดุดัน “ฉันจับเธอได้แล้ว เล่นแผลง ๆ แบบนี้ อยากให้ฉันจัดการเธอสักหน่อยใช่ไหม ปีศาจน้อย!”

คำว่า “ปีศาจน้อย” ทำให้เข่าทั้งสองข้างฮั่วเสวียนถึงกับอ่อน อ่อนถึงขั้นที่แทบจะทรุดลงบนพรม เธอไม่เคยรู้เลยว่ากู้เย่จิ่นที่สุภาพอ่อนโยนดุจหยกจะมีท่าทางดุร้ายเช่นนี้เมื่อปิดประตูแล้ว

กู้เย่จิ่นปิดดวงตาแดงเข้มคู่งามของเขาไว้ แต่ครู่เดียวก็ลืมตาขึ้น เพราะเขาตระหนักได้ว่าในอ้อมกอดมีบางอย่างผิดปกติ นี่ไม่เหมือนกับเย่หลิงสักนิดเดียว

“คุณเป็นใคร”

ใบหน้าที่หล่อเหล่าของกู้เย่จิ่นถูกปกคลุมด้วยหมอกควันทันที เสียงเปิดโคมไฟผนังดัง “แกร๊ก” ขึ้น เขากางมือแล้วสะบัด ร่างของฮั่วเสวียนฉับพลันราวกับว่าวที่เชือกขาดถูกสะบัดไปกระแทกกับผนังกำแพง