สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 137

เซี่ยซีหวั่น โทษฉันเหรอคะ

“ซีหวั่น กลับมาเรื่องเป็นการเป็นงาน วันนี้ฉันบินมาที่เมืองไห่แล้ว ที่โทรมาหาเธอก็เพราะอีกสองวันฉันจะจัดงานเลี้ยงอาหารเล็กๆ อยากจะเชิญเธอมาร่วมงาน เธอมีเวลาว่างมั้ย ” ลู่อินอินถามอย่างมีความหวัง

งานเลี้ยงนี้ก็คืองานเลี้ยงที่ซี่ยเหยียนเหยียนเพิ่งมาคุยโวโอ้อวดกับเธอเมื่อครู่นั้น ถ้าเธอไป สีหน้าท่าทางของเซี่ยเหยียนเหยียนต้องน่าขำมากแน่ แต่เซี่ยซีหวั่นไม่ได้ตอบรับคำเชิญในทันที เพราะเธอต้องถามลู่หานถิงก่อน

“ท่านอธิการคะ ขอบคุณที่เชิญนะคะ แต่ตอนนี้ฉันยังให้คำตอบคุณไม่ได้”

“ได้ งั้นฉันจะรอเธอ ซีหวั่น เธอต้องหาเวลาว่างมาให้ได้นะ ถ้าเธอไม่มา งานเลี้ยงนี้ก็ไม่มีความหมายเลย!” ลู่อินอินพยายามเชื้อเชิญ

“ได้ค่ะ”

เซี่ยซีหวั่นตอบรับ จากนั้นก็วางสาย เธอเริ่มวิจัยดอกลำโพง ต้องรักษาคุณลู่ให้ได้โดยเร็วที่สุด

ไม่นานก็เป็นเวลาหกโมงเย็น ทุกคนต่างก็เลิกงานแล้ว ตอนนี้เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ครั้งนี้เป็นคุณลู่ที่โทรมา

เซี่ยซีหวั่นรีบรับสาย เอ่ยด้วยเสียงหวานใสว่า “ฮัลโหล คุณลู่ คุณเลิกงานแล้วเหรอคะ”

“อืม ผมเลิกงานแล้ว เพิ่งออกจากบริษัท คุณนายลู่ ผมว่าคุณงานยุ่งมากว่าผมซะอีกนะ คุณยังอยู่ในสถาบันวิจัย คุณทำงานล่วงเวลาแบบนี้ได้เงินค่าล่วงเวลาหรือเปล่า” เสียงลู่หานถิงทุ้มต่ำแกล้งหยอกเธอเล่นๆ

ดวงตาของเซี่ยซีหวั่นทอประกายสว่างไสว เธอไม่ได้คิดจะบอกเรื่องการวิจัยดอกลำโพงกับเขา เพราะอย่างไรการวิจัยยาที่ได้จากการสกัดพิษนั้นก็มีความเสี่ยงอันตรายมาก ถ้าเขารู้ ต้องขัดขวางเธอแน่นอน

“คุณลู่ งั้นตอนนี้คุณก็มารับฉันเลิกงานสิคะ”

“ตอนนี้ไม่ได้ ผมต้องกลับไปที่รีสอร์ทโยวหลาน”

“กลับไปเยี่ยมคุณย่าเหรอคะ ฉันก็ไม่ได้ไปพบคุณย่าหลายวันแล้ว คุณพาฉันกลับไปด้วยนะคะ”

ลู่หานถิงกำลังขับรถ สองมือใหญ่ที่เห็นข้อต่อชัดเจนประสานกันแน่นบนพวงมาลัย คิ้วที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความรัก แต่เมื่อได้ยินเซี่ยซีหวั่นบอกว่าจะกลับไปกับเขาด้วย เขาก็เม้มปากเล็กน้อย “วันนี้ไม่ได้ ผมต้องกลับไปเอาเอกสาร เป็นเด็กดีนะ อีกหนึ่งชั่วโมงผมไปรับคุณ พาคุณไปทานข้าวมือใหญ่”

เซี่ยซีหวั่นไม่ได้คิดอะไรมาก พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “งั้นก็ได้ค่ะ ฉันจะไปทานอาหารทะเล”

“อืม ผมให้เลขาจองโต๊ะไว้ล่วงหน้า”

……

รีสอร์ทโยวหลาน ลู่อินอินมาถึงนานแล้ว เธอลงจากเครื่องบินก็ตรงมาที่นี่เลย มาเยี่ยมคุณแม่ของตัวเอง หญิงชราเป็นแม่แท้ๆของเธอ

ภายในห้องรับแขก ลู่อินอินเอาตุ๊กตาทั้งกระเป๋าเดินทางส่งให้หญิงชรา แนบชิดกับไหล่เธออย่างสนิทสนม “แม่คะ แม่บอกว่าอยู่ที่เมืองไห่มานานขนาดนี้แล้ว เมื่อไหร่จะกลับเมืองตีดูล่ะคะ ปกติหนูงานยุ่งมาก จะมาเจอแม่สักครั้งยังลำบากมาก อีกอย่างแม่คิดถึงพี่ชายเหรอคะ นั่นลูกชายแม่นะคะ”

“ฉันไม่ได้ต้องการให้พวกแกทำอะไรเพื่อหานถิง แต่พวกแกพอเข้าบ้านมาก็พูดว่าหานถิงป่วย บอกว่าเขาเป็นตัวอันตราย เด็กคนหนึ่งที่ถูกพวกแกทอดทิ้งทำไมพวกแกยังคิดที่จะเหยียบย่ำซ้ำเติมเขาอีก เขาไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของพวกแกเหรอ หรือว่าพวกแกยังคิดที่จะส่งเขาไปอยู่โรงพยาบาลบ้าอีก”

พอสิ้นคำสุดท้ายคำว่า“โรงพยาบาลบ้า” ลู่อินอินก็หน้าถอดสีทันที มือสองข้างที่ห้อยอยู่ข้างลำตัวกำหมัดแน่น เธอพูดอย่างขุ่นเคืองว่า “ใครใช้ให้เขามีแม่แท้ๆแบบนั้น แม่ แม่ลืมไปแล้วเหรอคะว่าแม่เขามายั่วยวนสามีหนูยังไง ตอนนั้นหนูท้องเจ็ดเดือนแล้ว หนูกลิ้งตกลงมาจากบันได แท้งลูก มดลูกแต่ ชีวิตนี้หนูจะมีลูกไม่ได้อีกแล้ว !”

เรื่องราวที่เปื้อนเลือดในอดีตถูกขุดคุ้ยขึ้นมาอีกครั้ง ขอบตาลู่อินอินแดงก่ำขึ้นมาทันที น้ำตาไหลออกมา “ปีนี้หนูอายุสี่สิบกว่าแล้ว ผู้หญิงที่อายุแบบหนูนี้ต่างก็มีลูกกันเป็นโขยงแล้ว แต่หนูถูกพรากความเป็นแม่ไป แม่เคยรู้สึกสงสารหนูบ้างมั้ยคะ”

หญิงชราเผยให้เห็นความสงสารเห็นใจออกมา “อินอิน ลูก…”

เวลานี้เสียงเคาะประตู “ก๊อกๆ” ดังขึ้นมา ทำลายบรรยากาศที่แสนอึดอัดหายใจไม่ออกนี้

หญิงชรากับลู่อินอินต่างก็หันไปมองที่ประตู ตรงประตูทางเข้ามีร่างสูงใหญ่กำยำยืนอยู่ ไม่รู้ว่าลู่หานถิงกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาสวมชุดสูทสีดำ มือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง มืออีกข้างถือกุญแจรถ “ก๊อกๆ” เคาะประตูของคฤหาสน์

ตรงประตูค่อนข้างมืด ใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มมองเห็นไม่ชัดนักในความมืด แต่ดวงตาที่แคบและลึกล้ำราวกับสระน้ำคู่นั้นมองมา

ลู่อินอินตัวแข็งทื่อ เธอรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ลู่หานถิงก้าวขายาวๆเดินมา เดินเข้ามาด้วยฝีเท้าที่หนักแน่นสม่ำเสมอ เขากระตุกริมฝีปากบางเป็นรอยยิ้มอ่อนๆพลางเอ่ยว่า“คุณป้า ทำไมมาเมืองไห่ไม่โทรหาผมล่ะครับ ผมจะได้ไปรับที่สนามบิน”