สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 140
ลู่หานถิงทิ้งก้นบุหรี่ลงไปในถังขยะ ใช้มือสองข้างโอบกอดเธอไว้ในอ้อมอกของตนเอง ใบหน้าหล่อเหลาแนบอยู่บนผมยาวของเธอ สูดดมกลิ่นหอมจากกายของหญิงสาว
กลิ่นกายที่หอมของเธอทำให้เขารู้สึกปลอดภัย รู้สึกถึงความเป็นเจ้าของ ความรู้สึกแบบนี้บอกไม่ถูก ก็เหมือนกับตามหามานานรู้จักกันมานานมาก เป็นสิ่งที่เขาเฝ้าฝันหามาโดยตลอดอย่างนั้น
เวลานี้เองก็มีรถคันหนึ่งขับมาจอดฝั่งตรงข้ามอย่างช้าๆ กระจกฝั่งคนขับค่อยๆเลื่อนลงมาช้าๆ เผยให้เห็นใบหน้าที่เย็นชาหล่อเหลาของลู่จื่อเซี่ยน
ลู่จื่อเซี่ยนมองดูชายหญิงที่กอดกันเงียบๆใต้โคมไฟถนน หลังจากนั้นเขาก็เหยียบคันเร่งขับรถออกไป
ลู่หานถิงกอดเธอเอาไว้ครู่หนึ่ง “รอจนหิวแล้วสินะ ผมพาคุณไปกินอาหารทะเลมื้อใหญ่”
“แต่ว่า จู่ๆฉันก็ไม่อยากกินแล้ว…”
“งั้นคุณอยากกินอะไร”
เซี่ยซีหวั่นจูงมือใหญ่ของเขามา “คุณลู่ คุณตามฉันมาค่ะ!”
……
เซี่ยซีหวั่นพาลู่หานถิงไปที่ห้องยา จากนั้นก็หยิบกล่องข้าวกล่องหนึ่งออกมาทะนุถนอมราวกับเป็นของล้ำค่า “เมื่อตอนบ่ายซวงซวงให้ข้าวกล่องฉันมา คิดไม่ถึงว่าจะได้ใช้ประโยชน์ ฉันเอาไปอุ่นในไมโครเวฟหน่อยนะคะ คุณลู่คะ คืนนี้คุณกรุณาลดตัวลงมากินข้าวกล่องกับฉันนะคะ”
หัวใจของลู่หานถิงอ่อนลง เมื่อมองไปยังท่าทางที่น่ารักและอ่อนหวานของเธอ เธอมองเห็นความเหนื่อยล้าระหว่างคิ้วของเขาได้อย่างชัดเจน ดังนั้นเธอจึงคอยปลอบประโลมเขาตลอด
“ครับ”
เซี่ยซีหวั่นเอาข้าวกล่องนั้นไปอุ่นด้วยไมโครเวฟ ซวงซวงตักข้าวสวยมาให้มากเยอะมาก ราวกับกลัวว่าเธอจะกินไม่อิ่มอย่างนั้น แล้วก็มีไก่น่องใหญ่มาก ผัดผักที่ใส่เนื้อสัตว์ชิ้นเล็กๆสามอย่าง กลิ่นหอมน่ากิน
“คุณลู่ อาหารที่สถาบันวิจัยพวกเรามีชื่อเสียงว่ารสชาติอร่อย หลายคนต่างก็มาตามคำร่ำลือ ไม่ด้อยไปกว่าเชฟใหญ่ของทางคุณแน่นอน ไม่เชื่อคุณลองชิมดู ” เซี่ยซีหวั่นใช้ช้อนคันเล็กๆป้อนเขา
ลู่หานถิงไม่ได้รู้สึกอยากอาหารอะไร เอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างเกียจคร้าน แต่เมื่อเธอยื่นช้อนเล็กๆมาป้อนให้ เขาก็กินอย่างเชื่อฟัง เหมือนหมูเส้นผัดเครื่องเทศ รสชาติอร่อยมากจริงๆ
“อร่อยมั้ยคะ” เซี่ยซีหวั่นถามเขาด้วยคิ้วที่ขมวด
ลู่หานถิงพยักหน้า “อืม อร่อย”
เซี่ยซีหวั่นตักข้าวกินเองสองสามคำ จากนั้นก็ยื่นน่องไก่ไปที่ปากเขา “เอ้านี่ น่องไก่ให้คุณกินก่อน ผู้ชายนี่ ก็ต้องบำรุงกำลังหน่อย”
คิ้วเรียวสวยของลู่หานถิงขมวดเล็กน้อย ถูกเธอแกล้งแหย่ให้ขำ เขาก็ถามเธอเบาๆว่า “ทำไม คืนนี้จะให้ผมออกแรงเหรอ”
“…กินของคุณไปเลย คุณอยู่เงียบๆไม่พูดอะไรน่ารักกว่าอีก!” เซี่ยซีหวั่นเอาน่องไก่ยัดใส่ปากเขา อุดปากเขาเอาไว้
ลู่หานถิงมองใบหน้าขาวเนียนของเธอแดงเรื่อขึ้นมา กัดน่องไก่ไปหนึ่งคำ จากนั้นก็ไปป้อนเธอ
ทั้งสองคนแบ่งกันกินน่องไก่ และกินข้าวกล่องจนหมด อาหารเย็นมื้อนี้น่าพอใจมากเป็นพิเศษ
“คุณนายลู่ พวกเรากลับบ้านกันเถอะ”
“ช่วงสองวันนี้งานในสถาบันวิจัยค่อนข้างยุ่ง ต้องมาทำงานแต่เช้า คุณลู่ เอาอย่างนี้ไม่ต้องไปๆมาๆ คืนนี้คุณนอนกับฉันที่นี่มั้ยคะ”
“นอนที่ไหน”
เซี่ยซีหวั่นรีบกดมือใหญ่เอาไว้อย่างรวดเร็ว “คุณลู่ อย่ารุ่มร่าม!”
ลู่หานถิงหอมใบหน้าเล็กที่สะอาดสะอ้านของเธอ “คุณป้าผมไม่ใช่ไม่ชอบคุณ แต่คุณป้าไม่ชอบผม นอกจากคุณย่าแล้ว ไม่มีใครชอบผม”
เซี่ยซีหวั่นอยากจะพลิกตัว แต่ลู่หานถิงขวางเอาไว้ เขากอดเธอจากด้านหลัง กระซิบเบาๆข้างหูเธอว่า “แม่ผมกับแม่เลี้ยงผมความจริงแล้วเป็นพี่น้องกัน ไม่สิ จะพูดให้ถูก หลิ่วจาวตี้แม่เลี้ยงผมก็คือคุณหนูใหญ่ของตระกูลหลิ่ว ส่วนแม่ผมก็เป็นแค่ลูกสาวนอกสมรสคนหนึ่งเท่านั้น สาเหตุที่แม่ผมถูกรับตัวเข้าไปที่ตระกูลหลิ่วนั่นก็เพราะว่าหลิ่วจาวตี้ป่วยมาตั้งแต่เด็ก แม่ผมก็เป็นแค่คนที่คอยให้เลือดเธอเท่านั้น”
“ไม่เพียงเท่านี้ แม่ผมยังทำการสลับตัวกันครั้งหนึ่ง เพราะอาการป่วย หลิ่วจาวตี้หมกตัวอยู่แต่ในบ้านไม่ออกไปเจอแสงแดด ส่วนแม่ของผมก็กลายเป็นหลิ่วจาวตี้ที่มีชีวิตในสายตาของคนภายนอก แม่ของผมเก่งมาก ยิ่งถ้าเป็นเรื่องของอัญมณีเธอมีความสามารถพิเศษในการออกแบบเครื่องประดับ เธอสร้าง Fly เครื่องประดับสุดคลาสิกเมื่ออายุได้ 18 ปี กลายเป็นเจ้าแม่วงการเครื่องประดับ ชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วเมือง”
“บางครั้งชะตาชีวิตเราก็เหมือนถูกกำหนดเอาไว้แล้ว แม่ของผมกับ หลิ่วจาวตี้เกิดมาเหมือนกันทุกประการ เรียกว่าเป็นพี่น้องจากไข่ใบเดียวกันก็ว่าได้ ทั่วทั้งเมืองตี้ดูต่างก็รู้ว่าตระกูลหลิ่ว มีลูกสาวคนหนึ่ง ชื่อว่าหลิ่วจาวตี้ซึ่งน่าทึ่งและสง่างาม”
นี่เป็นครั้งแรกที่ลู่หานถิงเล่าเรื่องแม่ของเขาให้เธอฟัง เซี่ยซีหวั่นแปลกประหลาดใจมาก แม่ของเขาเป็นบุคคลในตำนานจริงๆ
ควรจะเป็นว่าครอบครัวหลิวมีลูกสาวคนหนึ่งชื่อว่าหลิ่วลั่วอิงชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วเมือง!
“คุณลู่คะ นิสัยของแม่คุณดื้อรั้นหัวแข็งมากใช่มั้ยคะ”
เซี่ยซีหวั่นยังจำได้ครั้งก่อนที่ลู่หานถิงเคยบอกเธอ แม่ของเขาผ่าท้องของเธอเองด้วยมีด เอาลูกน้อยออกมา
เครื่องหน้าที่หล่อเหลาของลู่หานถิงเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนลง เขาพูดเบาๆว่า “แม่ผมเป็นคนอ่อนโยนมาก ทั้งยังเฉยชามากด้วย ตอนที่แม่ยังมีชีวิตไม่ค่อยมีเพื่อนนัก มีชีวิตอยู่เพื่อหลิ่วจาวตี้ เป็นเงาของหลิ่วจาวตี้ไปตลอดชีวิตนี้ เพื่อนสนิทคนเดียวที่เธอมีคือเพื่อนเก่าคนนั้น ”
“อ้อ” เซี่ยซีหวั่นลากเสียงให้ยาวไป พูดอย่างหึงหวงเล็กน้อยว่า “ฉันจำได้ คือเจ้าสาวตัวน้อยของคุณคนนั้นไง!”
ทันทีที่สิ้นเสียงลง ไหล่ที่นวลเนียนของเธอก็ถูกกดกลับมาด้วยนิ้วที่เรียวยาวและทรงพลังของเขา ดวงตาที่สดใสของเธอก็สบกับดวงตาที่แคบและร้อนแรงของเขา
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย
นิยายที่เคยอ่านแล้วชอบหายไปหลายเรื่องเลยค่ะชอบอ่านซ้ำบางเรื่องอ่านจบแล้วก็มาเริ่มใหม่แต่ก็ไม่ต่อเนื่องค่ะ...