สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 49

บทที่ 49 ซื้อของขวัญให้เขา

ในงานเกิดความโกลาหลนักข่าวรุมล้อมอย่างบ้าคลั่ง มีคนเหยียบหลี่หยู้หลันเข้าที่มือ เท้า ขา...เธอเจ็บจนต้องร้องเสียงดัง

เซี่ยเจิ้นกั๋วออกไปอย่างกระฟัดกระเฟียด แต่เซี่ยเสี่ยวแด๋ยังอยู่ เธอรีบเข้าไปกอดหลี่หยู้หลัน “พวกแกไปได้แล้ว พวกแกเหยียบแม่ฉันแล้ว!”

บรรดานักข่าวต่างพากันพูดถึงเซี่ยเสี่ยวแด๋

--เซี่ยเสี่ยวแด๋ คุณก็ไม่ใช่คนดี แม่เป็นยังไงลูกก็เป็นอย่างนั้นแหละ

--ฉันจำได้ตอนเซี่ยซีหวั่นกลับมา พวกเธอแม่ลูกรวมหัวกันรังแกเซี่ยซีหวั่นหลายครั้งหน้าตาน่าเกลียดสุด ๆ

--เซี่ยเสี่ยวแด๋ เธอสมควรโดนทิ้งแล้ว คุณชายซูจะมาชอบเธอได้ไง?

ความเย่อหยิ่งจองหองของเซี่ยเสี่ยวแด๋ถูกด่าจนไม่เหลือ อีกทั้งยังมีเหยียบเธอด้วย เธอเจ็บจนน้ำตาไหล

สองแม่ลูกกอดกันกลมเหมือนกับหนูติดจั่นที่โดนผู้คนก่นด่า

บอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งเข้าทำหน้าที่อย่างรวดเร็วแล้วช่วยเหลือสองแม่ลูกที่ได้รับบาดเจ็บออกไปจากสถานที่

......

หลี่หยู้หลันกับเซี่ยเสี่ยวแด๋กลับถึงบ้าน เซี่ยเสี่ยวแด๋พูดขึ้นด้วยความกลัว “แม่คะ ครั้งนี้พ่อโกรธมาก ถ้าหากพ่อไล่พวกเราออกจากบ้านจะทำยังไง แถมพวกคนภายนอกก็ยังด่าเราไม่หยุด พวกเราไม่มีที่ไป ตอนนี้แม้แต่ออกไปข้างนอกยังไม่กล้าเลย”

หลี่หยู้หลันโกรธจนแทบจะกัดฟันตนเองแตกเป็นชิ้น ๆ เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องอับอายขายขึ้หน้าเท่านี้มาก่อน

ครั้งนี้เซี่ยซีหวั่นเล่นงานเธอทำให้เธอต้องเจอเรื่องยุ่งยาก และรับผลกรรมที่ตัวเองก่อไว้

ความสนใจในโลกอินเทอร์เน็ตเป็นผลแล้ว การวิพากษ์วิจารณ์ยังคงเผ็ดร้อนเธอไม่มีทางจะไปไหนได้ ยิ่งกว่านั้นทำไมเธอจะต้องไป?

เธอทำเพื่อเซี่ยเจิ้นกั๋ว อุทิศช่วงวัยสาวเพื่อตระกูลเซี่ย ตำแหน่งคุณนายตระกูลเซี่ยต้องเป็นของเธอ

เธอแพ้ไม่ได้

ไม่ยอมแพ้

หลี่หยู้หลันตบมือของเซี่ยเสี่ยวแด๋ “เสี่ยวแด๋ ลูกกลับไปพักที่ห้องก่อน วางใจ แม่จะจัดการทุกอย่างเอง”

หลี่หยู้หลันนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือแล้วโทรไปหาเซี่ยซีหวั่น

อย่างรวดเร็ว ปลายสายก็รับโทรศัพท์ เสียงสวยของเซี่ยซีหวั่นดังขึ้น “ฮัลโหล คุณน้า คุณยังสบายดีไหมคะ?”

โทรศัพท์สายนี้อยู่ในการคาดการณ์ของเซี่ยซีหวั่น ดูเหมือนเธอกำลังรอเธอให้โทรเข้ามา

เมื่อฟังคำพูดที่สงบและเยาะเย้ยของเธอเล็กน้อย หลี่หยู้หลันก็กำหมัดแน่นอย่างขมขื่น “เซี่ยซีหวั่น แกคิดว่าพ่อแกจะหย่ากับฉันเหรอ แกคิดว่าแกจะชนะเหรอ?”

“ถ้าไม่อย่างนั้น หรือว่าคุณน้ายังมีไม้เด็ดอีกเหรอคะ?”

หลี่หยู้หลันหัวเราะเยาะ “เซี่ยซีหวั่น เธอคงยังไม่รู้จักพ่อเธอดีพอ ขอเพียงฉันยังมีค่าสำหรับเขา เขาไม่มีทางยอมทิ้งฉันแน่ คอยดูก็แล้วกัน!”

เซี่ยซีหวั่นยกมุมปาก “ได้ค่ะ ฉันจะรอดู หวังว่าคุณน้าจะแสดงฝีมือบ้าง อย่าให้ฉันต้องเจอเรื่องตลกของคุณอีก”

หลี่หยู้หลันวางสายไป เธอโกรธจนอยากเขวี้ยงโทรศัพท์ทิ้ง แต่เมื่อคิดแล้วเธอก็ได้แต่อดทน เธอโทรหาเซี่ยเจิ้นกั๋ว

เซี่ยเจิ้นกั๋วยังไม่กลับ ช่วงนี้เขามักจะไม่กลับมานอนที่บ้านบ่อย ๆ

หลี่หยู้หลันโทรไปหลายครั้งเขาก็ไม่รับสาย

หลี่หยู้หลันจึงเลิกโทร เธอส่งข้อความหาเซี่ยเจิ้นกั๋ว—พ่อบุญธรรมฉันจะมา เพื่อร่วมงานเลี้ยงครบรอบงานแต่งงานจองเรา

อย่างรวดเร็ว เซี่ยเจิ้นกั๋วก็โทรกลับมา

......

เพราะรูปเธอก็สวมผ้าคลุมหน้า หลี่หยู้หลันก็ไม่อาจจะแยกออกได้จึงได้เกิดเรื่องตามมา

เงินหนึ่งล้านที่หลี่หยู้หลันโอนมาเข้ากระเป๋าของเซี่ยซีหวั่น เซี่ยซีหวั่นเองก็ไม่คิดว่าเธอจะมีค่ามากขนาดนี้

หนึ่งมันไม่ใช่ตัวเลขน้อย ๆ เลย เธอยังไม่เคยมีเงินเยอะขนาดนี้เลย

เย่หลิงถามเซี่ยซีหวั่นด้วยความอยากรู้ “หวั่นหวั่น คุณลู่ซื้อของขวัญอะไรให้เธอเหรอ?”

“หยวนหยวน ลูกแมวเหมียวตัวหนึ่ง”

“ดูแล้วคุณลู่โอ๋เธอเหมือนเด็กน้อยเลย”

เซียซีหวั่นหัวใจฟู “หลิงหลิง เธอว่าฉันควรซื้อของขวัญอะไรให้คุณลู่ดี?”

เป็นครั้งแรกที่เซี่ยซีหวั่นจะให้ขวัญชายหนุ่ม จึงไม่รู้ว่าจะให้อะไรดี

เย่หลิงดึงหมวกลงเพื่อไม่ให้ตกเป็นเป้าสายตาในฝูงชน “ถ้าหากว่าเป็นฉัน ฉันจะซื้อชุดนอนสุด sexy แล้วสวมมัน จากนั้นก็มอบตัวเองให้เขา”

“...”

เซี่ยซีหวั่นคิดขึ้นมาว่าเธอไม่น่าถามคำถามนี้กับเย่หลิงเลย คุณลู่ก็ว่าทะลึ่งพอแล้ว คงไม่สามารถไปกระตุ้นความคิดผิดศีลธรรมได้!

เซี่ยซีหวั่นดูเครื่องแต่งกายสุภาพบุรุษ เสื้อผ้าของเขาดูเหมือนจะมีแต่สั่งตัด ไม่จำเป็นต้องซื้อ

อย่างรวดเร็วเซี่ยซีหวั่นหลุดลง เธอมองไปที่เข็มขัดผู้ชายตรงหน้าต่างร้าน

ความทรงจำย้อนไปคืนนั้นที่บาร์ เขาให้เธอถอดเข็มขัด...

ติ่งหูขาวเนียนของเซี่ยซีหวั่นแดงระเรื่อทันที

ในตอนนี้เธอได้ยินเสียงของเย่หลิงที่ดังอยู่ข้าง ๆ “แฮ่ม” “แฮ่ม” สองครั้ง “หวั่นหวั่น มาทางนี้สิ”