สามีพันล้าน รักฉันให้มีสติหน่อย นิยาย บท 76

บทที่76 เซี่ยซีหวั่นบอกว่า ฉันจะปกป้องนายเอง!

แน่นอน เธอไม่มีเพื่อนผู้ชายอะไร

นี่ไง เพิ่งมาถึงสถาบันสถาบันวิจัยซูมี่ “สายตรวจสอบควบคุม” ของเขาก็โทรมาเลย

เซี่ยซีหวั่นจับโทรศัพท์ไว้ ตั้งใจแกล้งเขา “ใช่ หนุ่มหล่อที่สถาบันวิจัยซูมี่เยอะมาก วันนี้ฉันรู้จักไปหลายคนเลย......”

จู่ๆเสียงลมหายใจก็หายไปในทางสายนั้น ไม่นาน เขาพูดเสียงต่ำว่า “เหอะ พูดต่อสิ”

เซี่ยซีหวั่นรู้ว่าเขาโกรธแล้ว เธอยังไม่ดึงขนบนตัวเสือ ดังนั้นได้ดีหน่อยพอ หัวเราะออกมา “ฉันแกล้งนายน่ะคุณลู่ ฉันดูไปทั่วละ ไม่มีใครหล่อเท่านายเลย!”

เสียงลมหายใจเบาๆของลู่หานถิงถึงจะลอยมา น้ำเสียงที่อ่อนโยนของเขาปนไปกับความเอ็นดู “ขี้โกหก ใจกล้าขึ้นเยอะเลยนะ อยากโดนลงโทษละมั้ง!”

“คุณลู่ ฉันแค่อยากจะบอกนาย นายหล่อที่สุดในสายตาของฉัน มีนายแล้ว หนุ่มหล่อคนอื่นไม่เข้าตาฉันเลยสักนิด ดังนั้นคุณลู่ต้องเป็นเด็กดีนะ ห้ามใจแคบ” เซี่ยซีหวั่นแสดงความซื่อสัตย์ของเธออย่างใจเย็น

ลู่หานถิงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่ารักน่าชังมาก พูดมาเยอะขนาดนี้ก็แค่ไม่อยากให้เขายุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเธอ

แต่ว่าอีคิวเธอสูง คนก็สวยปากก็หวาน ทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้เลยสักนิด

“หวั่นหวั่น” เขาเรียกเธอเสียงต่ำ

น้อยครั้งที่เซี่ยซีหวั่นจะได้ยินเขาเรียกตัวเองว่า “หวั่นหวั่น” ปกติแล้วเขาจะชอบเรียกเธอ “คุณนายลู่” มีเพียงแค่ตอนที่เขาหลงหรือจูบเธอถึงจะใช้น้ำเสียงทุ้มต่ำเรียกเธอว่า “หวั่นหวั่น”

“เรียกฉันทำไม?” เซี่ยซีหวั่นตอบกลับ

“หวั่นหวั่น ผมไม่ชอบผู้ชายที่เรียนด้านการแพทย์ อย่าใกล้ชิดกับพวกเขามากเกินไป”

“โอ๊ะ คุณลู่ไม่ชอบผู้ชายที่เรียนด้านการแพทย์ แต่ชอบผู้หญิงที่เรียนด้านการแพทย์ ความต้องการปกติจังเลยนะ” เซี่ยซีหวั่นยิ้ม

“หวั่นหวั่น ผมพูดจริงๆ น้องชายผมก็เรียนการแพทย์ เขาเป็นอัจฉริยะด้านการแพทย์ตั้งแต่เด็ก ยอดเยี่ยมมากๆ”

เป็นครั้งแรกที่เซี่ยซีหวั่นได้ยินเขาพูดถึงครอบครัวตัวเอง เย่หลิงเคยบอกเธอ ลู่หานถิงเพิ่งจะมาเมืองไห่เมื่อหกเจ็ดปีที่แล้ว เขาลึกลับถ่อมตัว อาศัยอยู่กับคุณนายหญิงที่รีสอร์ทโยวหลานตลอด เธอนึกว่าคุณนายหญิงเป็นเพียงครอบครัวคนเดียวของเขา

“คุณลู่ นายมีน้องชายด้วยเหรอ?”

“พ่อเดียวกันแต่แม่คนละคน แม่ของผมเสียไปนานแล้ว คุณนายลู่ในปัจจุบันเป็นแม่เลี้ยงของผม พวกเขาต่างหากที่เป็นครอบครัวเดียวกัน”

ขนตายาวงอนของเซี่ยซีหวั่นกระพริบไปทีหนึ่ง เธอไม่คิดว่าประสบการณ์ในชีวิตของลู่หานถิงจะคล้ายคลึงกับเธอเช่นนี้

ดังนั้นพ่อของเขา แม่เลี้ยง และน้องชายที่เก่งกาจด้านการแพทย์นั้นอาศัยอยู่ด้วยกัน แต่เขาอาศัยกับคุณย่าสองคนในเมืองไห่เหรอ?

ลู่หานถิงเป็นผู้ชายที่มีความเป็นผู้ใหญ่ที่ถ่อมตนมาโดยตลอด เขาไม่เคยเล่าเรื่องแบบนี้มาก่อน ตอนนี้แค่ไม่กี่คำพูด โดยเฉพาะประโยคท้ายๆที่ว่าพวกเขาต่างหากที่เป็นครอบครัวเดียวกัน......ทำให้ใจของเซี่ยซีหวั่นแอบเจ็บปวดเพราะเขาไปทีหนึ่ง

“คุณลู่......”

“ตอนนี้ผมไม่อยากฟังคุณพูดอะไรทั้งนั้น ตั้งใจทำงานนะ วางละ” ลู่หานถิงวางสายไปโดยตรง

เซี่ยซีหวั่นฟังเสียง “ตู๊ดๆ”ในสาย อยากถีบเขาแทบใจจะขาด คนนี้มันยังไงกันเนี่ย คนที่โทรมาก็เป็นเขา คนที่วางสายเธอก็เป็นเขา

เซี่ยซีหวั่นเก็บโทรศัพท์อย่างโมโห ที่นี้เงยหน้าขึ้น ชายหนุ่มที่ชอบนอนคนนั้นกลับมาอีกแล้ว!

เมื่อกี้เขาหายไป ตอนนี้กลับมาอย่างไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง เซี่ยซีหวั่นตกใจอีกครั้ง เขาเดินไม่มีเสียงอะไรเลยเหรอ?

ขณะนี้เซี่ยซีหวั่นเห็นมือของเขามีบางอย่าง นั่นก็คือบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป

บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแกะออกแล้ว ข้างในมีน้ำร้อน ไอร้อนลอยออกมา

ท้องของเซี่ยซีหวั่นร้อง “โครกคราก”อย่างเกเรเกตุงออกมา

แววตาของเซี่ยซีหวั่นลุกวาว เธอรีบวางซ้อมในมือของเธอลง วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่ออกจากประตูของสถาบันวิจัยซูมี่ เซี่ยซีหวั่นเห็นรถหรูโรลส์ - รอยซ์แฟนทอมคันนั้น เป็นรถของลู่หานถิง

เขามาแล้ว

เซี่ยซีหวั่นหยุดแล้วมองเขา ลู่หานถิงลงรถ ตอนนี้กำลังพิงอยู่บนรถหรูอย่างเนือยๆ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีเทา แสงสลัวข้างทางสาดเข้าหน้าด้านข้างของเขา ทำให้คนหลงใหล

เธอไม่ได้โกหก เขาเป็นผู้ชายที่หล่อที่สุดที่เธอเคยเจอ ไม่มีใครอีกแล้ว

“คุณลู่ ฉันมาแล้ว!” เซี่ยซีหวั่นพูด

ลู่หานถิงเหลือบมอง ยืนตัวตรง หญิงสาวที่สวมเสื้อสเวตเตอร์แขนพองสีแดงที่สดใสเข้าสู่สายตาของเขา

เซี่ยซีหวั่นวิ่งเข้ามา พุ่งเข้าสู่อ้อมกอดของเขา

ลู่หานถิงยื่นมือออกไปทันที กอดร่างเล็กที่อ่อนหวานของเธอไว้

เซี่ยซีหวั่นเอาใบหน้าที่งดงามของเธอถูไถในอ้อมกอดของเขา อ้อนเขาอย่างกับแมวน้อย “คุณลู่ ทำไมเมื่อกี้นายวางสายฉันล่ะ นายกลัวว่าฉันจะปลอบใจนาย สงสารนายเหรอ?”

ทั้งสองคนรู้จักกันมานานขนาดนี้ น้อยครั้งที่ลู่หานถิงจะได้เห็นเธอรุกก่อนแบบนี้ ตอนนี้เธอมองเขาด้วยดวงตากลมโตแวววาวคู่นั้น ลู่หานถิงเม้มปากแล้วพูด “เมื่อกี้ผมพูดอะไรในสายผมลืมไปแล้ว คุณก็ลืมมันไปเถอะ”

เซี่ยซีหวั่นพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ได้ นายบอกลืมก็ลืมไปเถอะ คุณลู่ คำพูดต่อจากนี้ที่ฉันจะบอกนายห้ามลืมเด็ดขาดนะ ฉันไม่ได้จะปลอกใจนาย และไม่ได้สงสารนาย ฉันแค่อยากจะบอกนายว่า จากนี้ไป ฉันจะเป็นคนปกป้องนายเอง!”

ลู่หานถิงกอดเอวบางของเธอแน่น “ปกป้องผม คุณเหรอ?”

“คุณลู่ นายอย่าดูถูกฉันนะ พวกเขามีกันสามคน คุณย่า นายและฉัน ก็มีสามคนเหมือนกัน พูดถึงอัจฉริยะด้านการแพทย์ฉันไม่กลัวหรอก ถ้าหากพวกเขากล้ารังแกนายละก็ ฉันจะปกป้องนายให้ดีเอง!”