สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 10

ตอนที่ 10 โชคดีสุดๆ

เซี่ยชีหรั่นที่หาวออกมาได้เพียงครึ่ง ก็ต้องเก็บกลืนที่เหลือลงไป ในขณะเดียวกันก็เพราะมันก็เหมือนกับโจรที่โดนจับได้ ใบหน้าก็แดงระเรื่อออกมา

เธอกัดริมฝีปากด้วยความเคยชิน แล้วพูดเสียงเบาออกมา “ขอโทษค่ะคุณเย่ต่อไปดิฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”

ใบหน้าเล็กที่แดงออกมา สายตาเลิ่กลั่ก เนื่องจากชุดสาวใช้ของเธอมีขนาดใหญ่ ทำให้ตรงคอเสื้อสามารถเห็นเนินอกที่ขาวราวกับหิมะของเธอออกมา

เธอในลุคนี้ทำไมมองแล้วทำให้ผู้ชายทั้งรู้สึกอยากปกป้อง ทั้งยังคิดอยากจะรังแกขนาดนี้กันนะ

สายตาของเย่เชินหลินจ้องตาของเธออย่างไม่ละสายตา เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นเสียงดังออกมาอย่างหวาดหวั่นของตน

เธอก้มหน้าลง เพื่อเลี่ยงสายตาแปลกๆของเขา มือของเขายื่นออกมาหาเธอ แล้วกำมือเอาไว้ จากนั้นก็เก็บกลับออกไป เขาเม้มริมฝีปากแน่นแล้วหันหลังเดินจากไป

ไปแล้วหรอ?

เธอคิดว่าเขาจะต้องมาแกล้งอะไรเธอหรือไม่ก็บอกให้เธอเข้าไปที่ห้องเขาเพื่อเข้าไปทำงานอะไรพวกนี้ซะอีก

แต่เขาไม่พูดอะไรออกมาเลย มันช่างดีสุดๆไปเลย

หลังจากที่เขาเดินออกไป เซี่ยชีหรั่นก็สูบหายใจอย่างแรง แอบภาวนาอยู่ในใจ เสี่ยวจุน ได้โปรดช่วยฉันให้ท่านประธานเย่มาที่นี่เร็วๆด้วยเถิดนะ

เมื่อใจสงบลงแล้วก็เดินหน้าเช็ดพื้นต่อไป เช็ดจนแม้กระทั่งฝุ่นเล็กๆก็ไม่มีปรากฏบนเศษผ้าขี้ริ้วสีขาวเลยสักนิด

การ์ดที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ก็เข้าไปล็อคประตู หาวออกมาทีนึงจากนั้นก็เดินกลับไปนอน

เซี่ยชีหรั่นคาดเดาว่าเย่เชินหลินจะต้องนอนแล้วแน่ๆ จากนั้นจึงเดินไปหลบในห้องน้ำอย่างเงียบ ๆ แล้วดึงเศษผ้าที่โดนตัดและเข็มด้ายทั้งหมดที่ซ่อนเอาไว้ออกมา วางกระจายลงบนพื้น

ยังดีที่ตอนนั้นพวกนั้นกำลังรีบ ในส่วนที่โดนตัดออกไปก็ไม่ได้เละมาก ยังคงเป็นชิ้นใหญ่ที่ยังพอรับได้อยู่

เธอแยกเศษผ้าเหล่านั้นออกตามกระโปรงทั้งสองตัว จากนั้นก็นำชิ้นส่วนมาต่อกันก่อน จากนั้นก็ลงมือเย็บมัน

พูดได้เลยว่างานนี้เป็นงานใหญ่ เธอเข้าใจดี ถ้ารอยเย็บมันดูชัดเจน ท่านพ่อบ้านก็จะตำหนิออกมาอย่างแน่นอน ดังนั้นรอยเย็บจะต้องเล็กเป็นพิเศษ

เย่เชินหลินจ้องมองหน้าจออย่างเหม่อลอย แววตาแปรเปลี่ยนเป็นความสับสนฉายออกมา

เขากำมือแน่นขึ้นเรื่อยๆ กำแน่นแล้วก็ปล่อยออกมา

หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา ใส่รหัสลงไปอย่างชำนาญ ไม่นานก็มีเสียงน่าเคารพของท่านพ่อบ้านดังออกมา

“คุณเย่ครับ!”

“พวกเราตระกูลเย่ยาก จนถึงขนาดที่ให้สาวใช้เย็บชุดให้ตัวเองแล้วหรอ?” เขาถามเสียงเย็น

ท่านพ่อบ้านที่เดิมได้หลับไปแล้วจึงยังคงงัวเงียเล็กน้อย สมองยังไม่มีการประมวลผลชั่วขณะ

“คุณเย่ครับ เอ่อ ผมไม่เข้าใจครับ”

“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ฟังให้ชัดเจนซะ! พรุ่งนี้ทำชุดให้กับเซี่ยชีหรั่นใหม่สองชุด ส่วนในระหว่างที่ชุดยังไม่เสร็จนั้น ก็ปล่อยให้เธอใส่อะไรไปก็ได้”