ตอนที่ 138 สาวใช้ตัวแสบ 42
“คุณไม่ต้องพูดกับเธอให้เปลืองน้ำลายหรอก ที่รัก คุณอยากระบายก็ตบไปเลย ตบจนกว่าคุณจะเหนื่อย ต่อให้คุณต้องการที่จะให้เธอตายไปตอนนี้เลย ผมก็จะทำให้คุณได้รับความยุติธรรมมากที่สุด คุณตามที่ใจคุณต้องการเถอะ!”เย่เชินหลินลูบหัวเซี่ยชีหรั่นด้วยท่าทีที่อ่อนโยน
คำพูดที่เย่เชินหลินพูดออกมาทำเอาหวีซานซานตกใจหน้าซีดเผือดเธอรู้ดีว่าเซี่ยชีหรั่นนั้นเป็นเหมือนคนบ้าคนนึง คนบ้าที่วันวันเอาแต่จะแก้แค้น เธอเกลียดหวีซานซานมากจริงๆ เกลียดจนแทบจะกินหวีซานซานได้ เย่เชินหลินพูดขนาดนั้นแล้ว ถ้าหากว่าเธอบ้าคลั่งลุกขึ้นมาฆ่าหวีซานซานจริงๆล่ะก็หวีซานซานก็คงไม่รอด
เธอมองเซี่ยชีหรั่นอย่างลุกลี้ลุกลน พูดติดๆขัดๆ “เธอ เธอคงไม่ได้คิดจะตีฉันให้ตายจริงๆใช่ไหม ยังไงพ่อฉันก็เป็นถึงท่านประธานสมาคมหอการค้าเมืองหลินเจียงนะ ถ้าฉันตายเธอก็คงไม่ได้อยู่เป็นสุขหรอก”
เซี่ยชีหรั่นยกกำปั้นขั้นมาอีกครั้ง มือเธอยังคงไม่หยุดสั่น แต่ที่น่าแปลกก็คือเมื่อเธอได้รับคำพูดและการกระทำที่อ่อนโยนของเย่เชินหลินไป เหมือนว่าเธอจะได้สติขั้นมามากเลยทีเดียว
เธอวางมือลง แต่ยังคงมองหวีซานซานอย่างเย็นชา
“ฉันจะไม่ตบตีเธอ ยิ่งไปกว่านั้นฉันจะไม่ฆ่าเธอให้ตายซะที่นี่ ฉันเชื่อว่าเสี่ยวจุนคงอยากจะให้เธอได้ชดใช้ในสิ่งที่เธอเคยทำไว้ อย่างถูกต้องตามกฎหมาย ฉันจะรอวันที่เธอถูกจับ และรอวันที่เธอถูกตัดสินประหารชีวิต!”
หวีซานซานโล่งอก ในใจก็คิดว่ายังดีที่รอดมาได้
รอให้เธอกลับไปก่อนเถอะ ลูกไก่ในกำมือใครกันแน่
แต่ว่าเธอกลัวเย่เชินหลินจริงๆ ยังไม่หยุดที่จะอธิบายอีกประโยค “เป็นเรื่องเข้าใจผิดจริงนะคะ เป็นเรื่องบัง……”
“ไสหัวออกไปซะ!”เย่เชินหลินออกคำสั่งและหันไปบอกกับส้งหลิงหลิง “ถ้าคุณยังกล้าที่จะพาผู้หญิงคนนี้เข้ามาอีกล่ะก็ คุณก็ไสหัวออกไปด้วยกันเลยนะ!”
แต่ไหนแต่ไรมาครั้งนี้เป็นครั้งที่เย่เชินหลินพูดกับเธอรุนแรงที่สุด
เขาพูดจารุนแรงขนาดนี้กับเธอนี่ถือว่าเกรงใจแล้วนะ ในขณะนั้นเธอลนลานไม่รู้จะทำอย่างไรดี จะให้พูดว่าเธอไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหวีซานซานเลยแม้แต่น้อย เขาก็คงจะไม่เชื่อ
แต่จะบอกว่าเธอรู้หมดทุกอย่าง เขาคิดว่ามันก็ไม่จำเป็น
ที่เขาไม่ได้ไล่เธอออกไปในทันที เป็นเพราะส้งหลิงหลิงเป็นผู้หญิงที่พ่อแม่เขาถูกใจ อย่างน้อยๆเขาก็ควรที่จะไว้หน้าเธอบ้าง
เย่เชินหลินก็ทำเหมือนกับว่ามองไม่เห็นเธอ เมื่อเขาสั่งงานพ่อบ้านเสร็จเขาจึงเร่งฝีเท้าจนทำให้ส้งหลิงหลิงที่ตามติดเขาต้องวิ่งเหยาะๆแทนถึงจะตามทัน
พอเซี่นชีหรั่นเข้าห้องมาเธอก็ล็อคประตูทันที นอนมองไปบนเพดานอยู่คนเดียวบนเตียงพลางนึกไปถึงวันที่หวีซานซานได้รับการลงโทษอย่างสาสม
ตอนเวลาประมาณบ่ายโมงกว่าๆ จิ่วจิ่วมาเคาะประตูห้องเธอ บอกว่าคุณเย่ให้เธอเอาอาหารมาส่งให้กับเซี่ยชีหรั่น
“ชีหรั่น นี่คืออาหารกลางวันที่เต็มไปด้วยรักของคุณเย่เลยนะ เขาบอกว่าเธอต้องกินให้หมดเกลี้ยงเลยนะ”
จิ่วจิ่วมักจะสดใสร่าเริงแบบนี้ตลอดเลย เวลาพูดนัยน์ตาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม บางครั้งเซี่ยชีหรั่นเองก็รู้สึกอิจฉาจิ่วจิ่ว
“ขอบใจนะ จิ่วจิ่ว”
“ยัยบ๊องเอ๊ย ขอบคุณอะไรกัน ฉันต่างหากที่จะต้องขอบคุณเธอ แฮ่แฮ่ เธอไม่รู้อะไรช่วงนี้นะไอ้พ่อบ้านโรคจิตนั่น มัน ทรมานฉันสารพัดเลย สักพักให้ฉันไปตัดหญ้า สักพักให้ฉันปีนขึ้นที่สูงไปเช็ดกระจก แต่ฉันก็ยอมทำ เขาทำอย่างกับว่าฉันเป็นทาสในเรือนเบี้ยยังงั้นแหละ วันนี้คุณชายพูดแล้วว่าถ้าเฮไม่ยอมไปกินข้าวที่ห้องอาหาร ฉันก็จะมารับหน้าที่คอยนำอาหารมาให้เธอเอง;ว้า เป็นการอู้งานที่เยี่ยมสุดๆไปเลย ได้คุยเล่นกับเธอ แล้วยังได้อู้งานอีก ไม่ต้องทำงานไอ้พ่อบ้านโรคจิตนั่นก็ทำอะไรฉันไม่ได้แล้ว เธอว่าดีไหม?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน
พิมพ์คำหรือประโยคตกไปเยอะคะ อ่านแล้วงงคะ ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่านนะคะ...