สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 145

ตอนที่ 145 สาวใช้ตัวแสบ 49

เธอย่อลงมาเก็บเป็นครั้งเป็นคราวแค่ทางเดินสั้นๆแค่นั้นเธอก็เดินมานานแล้ว

เย่เชินหลินไม่แม้แต่จะมองเธอเหมือนกับว่าเธอไม่มีตัวตน

เขาไปอาบน้ำในห้องน้ำห้องของตัวเอง

กว่าเซี่ยชีหรั่นจะกลับมาถึงห้องสีฟ้าของเธอล็อคประตูนำกองชุดนอนไว้อีกข้างของเตียงเธอไม่มีเรี่ยวแรงที่จะไปเก็บแล้วเธอนอนลงมาบนเตียง

ร่างกายเหมือนไม่ได้เป็นของเธอไปแล้วแต่ความคิดเธอก็ยังตื่นตัวและตื่นตัวกว่าปกติแม้เธอไม่อยากคิดถึงภาพตัวเองที่ถูกเขาเยาะเย้ยในภายใต้มือเขาแต่ภาพนั้นก็ไม่หยุดที่จะฝังเข้าไปในสมองเธอ

เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่เพียงเวลาไม่กี่ชั่วโมงก็ทำให้เธอรู้สึกจากขึ้นสวรรค์ตกสู่นรก

เธอยังจำตอนเช้าที่เขาให้ส้งหลิงหลิงขอโทษเธอคุกเข่าให้เธอและยังสั่งคนส่งข้าวเช้าให้เธอทานให้เธอพักผ่อนที่เตียงใหญ่ของเขา

เมื่อตอนที่หวีซานซานมาเขายังกอดเธอไว้อย่างอ่อนไหวให้เธอตีหวีซานซานคลายอารมณ์

ตอนเช้ากับตอนเย็นเขาเหมือนเย่เชินหลินสองคนที่ไม่เหมือนกันอีกคนให้เธอรู้สึกอบอุ่นหวั่นไหวอีกคนให้เธอเกลียดเข้ากระดูกอยากที่จะไม่มองหน้าเขาแม้แต่ครั้งเดียว

นี่คงจะเป็นความสามารถของเขาไม่แปลกที่เขาสามารถควบคุมผู้หญิงของเขาได้ส้งหลิงหลิงก็น่าจะโดนเขาทำแบบนี้เหมือนกันเมื่อไหร่ที่เขาดีใจเขาก็จะรางวัลแต่ถ้าเขาไม่ดีใจขึ้นมาก็จะทำโทษถึงที่สุด

เขาต้องการควบคุมความคิดของผู้หญิงให้ผู้หญิงหนีไม่พ้นกับดักของเขาหรอ?

ไม่ว่าจะเป็นรักก็ตามเกลียดก็ตามอาจจะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่แยแสต่อหน้าเขาได้เพราะสิ่งที่เขาให้นั้นมันดุเดือดไม่เลือกแบบแรกก็ต้องเลือกแบบที่สอง

เซี่ยชีหรั่นหลับตาลงมักจะคิดถึงทุกช่วงที่ประทับใจเกี่ยวกับเขา

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วเธอได้ยินเสียงบิดประตู

“พี่พี่อยู่ด้านในไหม?”ที่แท้คือโม่เสี่ยวหนงที่เลิกเรียนแล้ว

เซี่ยชีหรั่นลุกจากเตียงไปเปิดประตูให้เธอแล้วกลับมานั่งต่อที่บนเตียงโม่เสี่ยวหนงเข้ามาก็มาพูดสารพัดให้เธอฟัง:“พี่วันนี้พี่เชินหลินเตรียมรถให้ฉันรถเบนท์ลีย์เลยนะพี่ไม่รู้ว่าฉันไปโรงเรียนดูเท่แค่ไหนนักเรียนพวกนั้นตาตะลึงกันหมด.....ทำไมบนเตียงถึงมีชุดนอนเยอะแบบนี้?”

“พี่พูดอะไรของพี่เอกสารสัญญาอะไร?ฉันไม่รู้แล้วหวีซานซานเธอมาหรอ?เธอได้ทำอะไรพี่ไหม?”

โม่เสี่ยวหนงวางชุดนอนบนมือลงพูดเหมือนว่าจะห่วงเธอมองเธอบนถึงล่าง

“ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงฉันโม่เสี่ยวหนงกับเรื่องโม่เสี่ยวจุนเธอยังเป็นแบบนี้ได้ฉันก็ไม่กล้าคาดหวังที่เธอจะมีเยื่อใยอะไรกับฉันเธอดึงดันที่จะอยู่ที่นี่ฉันก็ไม่สนหลังจากนี้ไปเธอก็ไม่ต้องมาคุยกับฉันทำเป็นไม่รู้จักฉันฉันจะไปบอกคุณเย่เองว่าฉันไม่อยากอยู่กับเธอ”

คราวนี้โม่เสี่ยวหนงมองเซี่ยชีหรั่นทำตัวน่าสงสารพูดกับเธอ:“พี่พี่ก็ไม่เห็นต้องตัดขาดขนาดนี้เลยครั้งนี้ไม่ใช่ฉันจริงจริงทำไมพี่ต้องใส่ร้ายฉันเนี่ยพี่มีหลักฐานว่าฉันเป็นคนเรียกหวีซานซานมาไหม?เธอรู้ว่าพี่อยู่ที่นี่พี่ก็ยังเป็นศัตรูเธออีกเธอมาหาพี่มันก็ปกติไม่ใช่หรอ?”

เซี่ยชีหรั่นไม่พูดอะไรโม่เสี่ยวหนงยังคงพูดอ้อนเธอ:“พี่พี่อย่าเป็นแบบนี้สิฉันรู้ว่าพี่และพี่เสี่ยวจุนดีกับฉันทั้งสองคนฉันไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไรที่พี่เสี่ยวจุนจากไปฉันก็เสียใจเป็นทุกครั้งที่ฉันนึกถึงพี่เสี่ยวจุนฉันก็รู้สึกเสียใจมากยังมีหลายครั้งที่ฉันฝันถึงพวกเราสามคนเล่นด้วยกันตอนเด็กพี่จำครั้งนั้นที่พี่บอกผลไม้แถวเขื่อนชานเมืองอร่อยให้พี่เสี่ยวจุนไปเด็ดมาให้ฉันกินปรากฏว่าพี่เสี่ยวจุนตกลงมาจากเขื่อนฉันตกใจจนฉันร้องไห้พี่ก็ร้องไห้เหมือนกันพี่จำได้ไหม?

เซี่ยชีหรั่นทำไมจะจำไม่ได้ความทรงจำตอนเด็กที่เกี่ยวกับโม่เสี่ยวจุนส่วนใหญ่ก็เกี่ยวข้องกับโม่เสี่ยวหนงเหมือนกัน

พอนึกถึงภาพที่เด็ดผลไม้แล้วน้ำตาไหลก็คลอเบ้าตาของเซี่ยชีหรั่นโม่เสี่ยวหนงพูดเสร็จขอบตาก็แดงขึ้นมาทันที

“พี่ฉันไม่มีพี่เสี่ยวจุนแล้วพี่ก็จะไม่สนใจฉันแล้วหรอ?”โม่เสี่ยวหนงถามเธออย่างน่าสงสารเสียงเธอกลายเป็นสะอึกสะอือทันที