สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 147

ตอนที่ 147 สาวใช้ตัวแสบ 51

เธอยังจำปีนั้นได้เสี่ยวหนงอายุ3ขวบเธอ6ขวบ

หลังจากครั้งนั้นเธอก็จำขึ้นใจทำอะไรก็มักจะระวัง

บางครั้งฉลองเทศกาลพ่อเลี้ยงรู้สึกไม่สบายใจบอกจะซื้อเสื้อผ้าให้เธอเธอก็ปฏิเสธอย่างรู้ตัว

แต่แม่ของโม่เสี่ยวหนงก็ไม่อยากให้ใครมาพูดว่าพวกเขาไม่ดีกับเด็ก

โดยเฉพาะเซี่ยชีหรั่นที่มีนามสกุลว่าเซี่ยใครใครก็รู้ว่าเธอไม่ใช่ลูกแท้

เจอที่ไหนมีเสื้อผ้าราคาถูกเธอก็ซื้อให้เซี่ยชีหรั่นบ้างและคงไม่ต้องพูดถึงคุณภาพของเสื้อ

“ฉันว่าแล้วว่าพี่ต้องไม่รู้เห้อเหมือนพี่อำเภอใจที่จะทำลายและเปลืองของดีดี”

ระหว่างโม่เสี่ยวหนงพูดบ่นเธอก็ยื่นขาเข้าไปในรองเท้าคู่นั้นขนาดกำลังพอดี

เซี่ยชีหรั่นตามหลังเธอคอยเก็บของที่เธอทิ้งเรี่ยราดไว้บนพื้นกลับไปไว้ที่เดิม

เธอไม่ได้โทษเธอเธอชินแล้วที่ต้องตามหลังก้นเธอคอยเก็บความยุ่งเหยิงต่างๆให้เธอ

“พี่พี่ว่ารองเท้าคู่นี้ฉันใส่แล้วสวยใช่ไหม?”โม่เสี่ยวหนงใส่แล้วยืนขึ้นยกขาให้เธอดู

“สวย”เธอตอบอย่างเคยชินและเก็บของต่อ

โม่เสี่ยวหนงค้นชุดเดรสตัวหนึ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้าคนซื้อน่าจะตั้งใจให้เข้ากับรองเท้าคู่นี้

เธอหยิบกระโปรงวางไว้บนเตียงจากนั้นเธอก็ถอดเสื้อบนตัวเธอออกแล้วใส่กระโปรง

เปลี่ยนเสร็จแล้วเธอเดินไปหน้าเซี่ยชีหรั่นหมุนหนึ่งรอบถามเธอ:“พี่พี่ก็เห็นว่ากระโปรงตัวนี้ฉันใส่กำลังพอดีให้ฉันได้ไหม?ถ้าพรุ่งนี้ฉันไปโรงเรียนแล้วใส่ทั้งชุดนี้ไปเพื่อนนักเรียนคนอื่นคงตกตะลึงกันหมดแน่”

ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นเก็บของที่โม่เสี่ยวหนงค้นออกมาเรียบร้อยแล้วเธอมองกระโปรงโม่เสี่ยวหนงสักแปป

โม่เสี่ยวหนงรูปร่างดีผิวก็ขาวพอใส่กระโปรงสีเขียวอ่อนตัวนี้สวยจริงๆ

“สวยเสี่ยวหนง”เธอยิ้มและพยักหน้า

วันนี้เสี่ยวหนงได้พูดสารภาพความในใจทุกอย่างให้เธอทำให้ความคิดเซี่ยชีหรั่นที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปอีกแบบและกลับมาเป็นท่าทีที่เคยเป็นกับเธอเมื่อก่อน

“ใช่บริเวณนั้นของพวกเขามีความคล้ายกันเล็กน้อยแต่ก็ไม่เหมือนทั้งหมด”

“พี่พี่ว่าพวกเขาอาจจะเป็นพี่น้องที่พลัดพรากจากกันเป็นเวลานานไหม?โม่เสี่ยวหนงทำตาโตมีความเยาะเย้ยเล็กน้อย

ความคิดแรกของเซี่ยชีหรั่นคือโม่เสี่ยวหนงคงจะดูนิยายมากเกินไปแต่หลังจากนั้นเธอก็คิดขึ้นมาได้ว่าอาจจะมีความเป็นไปได้ในหนึ่งเปอร์เซ็นต์ต่อแสนที่เขาจะเป็นน้องชายเย่เชินหลินจริงจริง?อีกอย่างเขายังเป็นเด็กกำพร้าอีก

พอคิดถึงความเป็นไปได้นี้แล้วเซี่ยชีหรั่นคิดขึ้นมาได้ว่าวันนี้เย่เชินหลินมองรูปของโม่เสี่ยวจุน

ท่าทีดูแปลกไป

หลังจากนั้นเธอก็คิดขึ้นมาได้อีกว่าโม่เสี่ยวจุนชอบดอกไลแลคเย่เชินหลินก็ชอบดอกไลแลคเหมือนกัน

บ้านหลังนี้ต้นไม้ที่เยอะสุดก็คือต้นไลแลค

แต่ก็ไม่เคยได้ยินว่าเย่เชินหลินมีน้องชายตั้งแต่เธอมาตระกูลเย่ห้องรับแขกก็แขวนรูปครอบครัวของเขาและมีแค่พวกเขาสามคนบนหัวเตียงของเย่เชินหลินก็มีแค่รูปเขากับแม่สองคนถ้าเสี่ยวจุนเป็นน้องชายเย่เชินหลินนับตามอายุตอนนั้นเสี่ยวจุนก็น่าจะเกิดแล้ว

เซี่ยชีหรั่นรู้สึกขวัญหายสักพักและก็รู้สึกว่าความคิดตัวเองดูไร้สาระไปบนโลกนี้จะไปมีเรื่องบังเอิญแบบนี้ได้ยังไง