สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 15

ตอนที่ 15 ไม่อยากเป็นเพื่อนอะไรทั้งนั้น

“ให้ฉันช่วยเธอนะ ยังเหลือเวลาก่อนจะเข้างาน”

“ไม่ต้อง ฉันชอบอยู่คนเดียว ฉันมีนิสัยสันโดษ และไม่ได้อยากเป็นเพื่อนอะไรทั้งนั้น เจิ้งเห่า หวังว่าเธอจะเข้าใจที่ฉันหมายถึง”

รอยยิ้มของเจิ้งเห่าก็ลดลงและยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนและพูด “ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ เธอทำธุระเถอะ จากนี้จะไม่กวนแล้ว”

เมื่อมองไปยังแผ่นหลังของเจิ้งเห่าที่ดูเหงา เซี่ยชีหรั่นก็ถอนหายใจออกมา

พ่อบ้านเข้มงวดกับเธอมากกว่าคนอื่นๆ แค่เพียงเธอเช็ดสถานที่ไหน หากใช้ผ้าสีขาวเช็ดสถานที่นั้นจะต้องไม่มีฝุ่น

ในขณะที่เธอกำลังเช็ด เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นที่ประตู ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงพ่อบ้านเรียกด้วยความโมโห “เซี่ยชีหรั่น มาหาฉัน! มาที่ห้องโถง!”

ท้ายที่สุดแล้วการที่จะใจเย็นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เธอทำใจให้สงบและวางเศษผ้าเอาไว้ ลุกขึ้นยืนและเดินออกไป

สาวใช้ทั้งหมดอยู่ในห้องโถง และไม่เหมือนเวลาปกติ ไม่มีการยืนเรียงแถว

บนใบหน้าของฟางลี่น่า จ้าวเทียนอั้ยและซุนเหมิงเหมิงแสดงให้เห็นถึง ความดีใจที่คนอื่นจะพบเจอเรื่องราวร้ายๆ

หลิวเสี่ยวเจียวและจิ่วจิ่วมีท่าทางกังวลและโกรธรู้สึกอยากจะพูดแต่กลับพูดไม่ได้

เซี่ยชีหรั่นยืนตรงหน้าพ่อบ้าน ยืนนิ่งๆรอพ่อบ้านพูด

“ได้ยินมาว่าเธออ้อยพนักงานที่นี่เหรอ?” พ่อบ้านถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นและพูดเบาๆ “คุณก็พูดมาว่าได้ยินมาว่า นั่นเป็นข่าวลือที่ไม่มีข้อเท็จจริง”

“ข่าวลือ?” ฟางลี่น่าพูดเสียงดังและพูดต่อ “ถ้าเธอไม่ได้อ้อย คนที่บ้านนี้ตั้งมากมายจะพูดแทนเธอทำไม เธออ้อยคุณชาย และยังอ้อย....”

“พอแล้ว!” พ่อบ้านยกมือขึ้นเพื่อหยุดคำพูดของฟางลี่น่า หันหน้ามาพูดอย่างใจเย็นกับเซี่ยชีหรั่น “ตอนนี้มีพยานจำนวนมาก และอย่ามาพูดจาเล่นลิ้น เธอเก็บของและออกไปได้เลย!”

การที่เธอเข้ามาที่นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่หากจะให้ออกไปก็กลัวว่าจะไม่มีโอกาสกลับเข้ามาอีก

ภายในดวงตาของเซี่ยชีหรั่นมองเห็นภาพน่าอนาถของโม่เสี่ยวจุน เธอไม่สามารถปล่อยให้เขาตายได้ ไม่ได้อย่างแน่นอน

เธอหายใจเข้าลึกๆและเงยหน้าขึ้น พูดกับพ่อบ้านอย่างจริงจังว่า “ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว จากนี้ฉันจะไม่....”

“ขอโทษก็ไม่ได้ช่วยอะไร เอาตัวเธอออกไป!” จางเฟิงและหลี่ผิงวิ่งไปหาเธอตามคำสั่งของพ่อบ้าน

“พวกคุณทำแบบนี้ไม่ได้!” ในขณะที่เซี่ยชีหรั่นหลีกหนีก็พยายามพูดอะไรบางอย่าง

“หากฉันออกไป ฉันจะไปพบคุณเย่และในตอนนั้นคุณจะต้องรับผิดชอบ”

“คุณเย่รู้แล้วยังไง อย่างไรเขาก็ไม่แคร์สาวใช้คนหนึ่งอยู่แล้ว อย่ามาขู่ฉัน!”

“เธอสองคน เอาตัวเธอออกไป!” สิ้นเสียงของคำพูดพ่อบ้าน ก็ได้ยินเสียงที่ไม่แยแสดังมาจากด้านหลัง “เกิดอะไรขึ้น?”