สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 167

ตอนที่167 สาวใช้ตัวแสบ 71

บางทีก็ไม่ควรมีความคาดหวังกับเขา พอคนมีความคาดหวังขึ้นมาก็มีความผิดหวัง ถ้าหากว่ายอมรับเขาเป็นคนเจ้าชู้ตั้งแต่แรก งั้นตอนที่เขาพาผู้หญิงใหม่เข้ามา เธอก็จะไม่รู้สึกเจ็บใจแล้วใช่ไหม

ฐานะเธอเป็นยังไง เธอรู้ดี ยิ่งเขามีผู้หญิงเยอะ งั้นโอกาสที่ต้องให้เธอไปมอบตัวก็น้อยลง เธอควรดีใจไม่ใช่หรอ

แม้เซี่ยชีหรั่นจะปลอบใจตนเองแบบนี้แต่เธอก็ยังรู้สึกฝีเท้าหนักแน่นมาก แถมยังรู้สึกว่าไม่รู้ตนเองควรไปไหน

เธอเดินไปห้องของตนเองตามสัญชาตญาณ ยังไม่ถึงหน้าประตู พ่อบ้านก็วิ่งมาหาเธอ“คุณเซี่ย คุณเย่บอกว่าให้เธอไปพบท่านที่ห้องรับแขก”

แม้พ่อบ้านจะพูดด้วยความเย็นชาแต่น้ำเสียงของเธอกลับเย็นชามาก อันที่จริงเรื่องที่เย่เชินหลินทำให้หลายวันนี้ทำให้เขารู้สึกดีใจมาก

ดึกหลักเริ่มคึกคักขึ้นมา ไม่เพียงแต่มีส้งหลิงหลิงอยู่ที่นี่ เซี่ยชีหรั่นและฟางลี่น่า ซุนเหมิงเหมิงมาอยู่ที่นี่ด้วยแล้ว ต่อไปความสนใจของเย่เชินหลินคงไม่อยู่เพียงเซี่ยชีหรั่นคนเดียวแล้ว พูดไปพูดมาผู้หญิงมันก็เหมือนกันทั้งหมดแหละ

อย่างไรก็ตามความแค้นระหว่างเขากับเซี่ยชีหรั่นไม่ใช่น้อยๆ ตอนนี้เขาก็คาดหวังเธอกลับมาเป็นคนรับใช้อีก ถึงตอนนั้นเขาจะจัดการเธอยังไงก็ได้

“รับทราบแล้ว ขอบคุณค่ะ”

จู่ๆเซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกว่าการไปพบหน้าเย่เชินหลินเธอต้องรวบรวมความกล้าไปด้วย โดยเฉพาะตอนที่รู้ว่าเขาพาผู้หญิงข้างนอกกลับมา ทำให้เธอรู้สึกอยากอยู่ห่างกับเขามาก

เธอเดินมาที่ทางเดินก็เจอกับฟางลี่น่าที่เดินออกจากห้องและโดนเรียกไปพบเย่เชินหลินพอดี

ฟางลี่น่าแค่จ้องเขม็งเธอ เพราะเย่เชินหลินเคยเตือนเธอไว้ ดังนั้นเธอเลยไม่กล้าขึ้นเสียงใส่เธอยิ่งไม่กล้าลงมืออีก

เซี่ยชีหรั่นเดินมาถึงหน้าประตูห้องรับแขกก็เคาะประตู

“เข้ามา”

เธอเปิดประตูเดินเข้าไป ฟางลี่น่าก็เดินเข้าไปด้วย

หลังเข้าไปเซี่ยชีหรั่นถึงรู้ว่าในนั้นยังมีผู้หญิงอีกคน คงจะเป็นคุณเหอที่เพิ่งมาในวันนี้

คุณเหอคนนี้หน้าตาสดใส ผมม้วนที่ยาวไม่เข้ากับใบหน้าที่บริสุทธิ์ของเธอมาก ร่างเธอเรียวสูง สวมชุดกระโปรงสีชมพูอ่อน ตอนนี้กำลังมองเธอกับฟางลี่น่าด้วยความเขินอาย

“เชินหลิน มีแขกหรอคะ”เธอถามแถมในใจรู้สึกอึดอัด มีแขกมาก็ไม่ต้องให้เซี่ยชีหรั่นและฟางลี่น่ามาต้อนรับนี่

“เธอมาพอดี นั่งลงเลย”พลางพูด เขาก็มองที่ที่นั่งข้างๆของตนเอง ส้งหลิงหลิงก็เดินไปนั่งที่นั่น

การจัดที่นั่งในตอนนี้ก็คือ เย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงนั่งเคียงข้างกัน และข้างหน้าพวกเขาก็เป็นเซี่ยชีหรั่น ฟางลี่น่าและเหอเหวิน

ทันใดนั้นเซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าฉากแบบนี้ในสมัยนี้คงหายากมาก ก็มีแค่เย่เชินหลินที่สามารถหาผู้หญิงมาเยอะขนาดนี้แถมยังให้พวกเขานั่งพร้อมกันดีๆ

ถ้าเธอสามารถเลือกได้ เธอก็จะต้องถามเขาว่าเขารู้สึกตนเองสูงส่งตรงไหน ต้องให้ผู้หญิงตั้งมากตั้งมายมาล้อมรอบเขา แล้วด่าทอเขายกใหญ่ สุดท้ายเปิดประตูออกไป

แต่เวลานี้เธอเงียบสงัดมาก จะไม่ไปทำเรื่องไร้สาระเหล่านั้นหรอก เธอมักจะพูดกับตนเองว่า คิดถึงเสี่ยวจุน คิดถึงเขาแล้วเรื่องไร้สาระแบบนี้เธอก็ไม่รู้สึกไร้สาระแล้ว

ส้งหลิงหลิงรู้ขึ้นมาทันที แล้วสายตามองที่ไปเหอเหวิน ต่อมาก็ยิ้มออกมาจางๆ รอยยิ้มและความอดทนของเธอทำให้เซี่ยชีหรั่นนับถือเป็นอย่างมาก ที่จริงคนที่สามารถหึงหวงสามารถโวยวายได้ก็มีแต่เธอที่เป็นคู่หมั้นเท่านั้น

“นี่คือเหอเหวิน เมื่อคืนเรารู้จักกันในคลับหงหลั่ง แม้เราจะรู้จักกันที่นั่นแต่เธอก็เป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์ เธอก็มอบครั้งแรกตนเองให้ฉันไปแล้ว ดังนั้นฉันต้องไม่ให้เธอเสียเปรียบ เลยพาเธอกลับมา”ที่จริงเขาไม่ต้องอธิบายกับใครทั้งนั้น ที่เขาอธิบายก็เพราะอยากจะให้ผู้หญิงบางคนรู้สึกว่าที่เขาพูดนั้นล้วนเป็นความจริง