สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 19

ตอนที่ 19 จูบฉัน มันรู้สึกอย่างไร

นี่คือคนที่ปกป้องชื่อเสียงของเธอต่อหน้าคนอื่นใช่ไหม?

ทำไมเขาถึงกลับดูห่างเหินออกไป?

ระยะทางระหว่างเธอกับเขาเธอคิดว่ามันขยับใกล้กันมากขึ้นแต่กลับขยับห่างออกไป เธอคิดว่าเขาให้ความสนใจเธออยู่ แต่ทำไม จากมุมมองของเขาเธอเป็นเพียงสาวน้อยธรรมดา บางทีอาจเป็นเพียงแค่ฝุ่น

เมื่อเดินไปถึงโต๊ะคอมพิวเตอร์ขนาดใหญ่ เซี่ยชีหรั่นก็หยุดและขอบคุณเขาอย่างจริงจัง

“คุณเย่ วันนี้ขอบคุณมากที่คุณให้โอกาสฉันอีกครั้งหนึ่ง”

“มานี่!” เขาขัดจังหวะเธอและพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก

คำสองคำที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความกดดันทำให้เธอประหม่า เธอมองที่ตำแหน่งของเธอและเขา เธอเดินมาถึงที่โต๊ะ

หรือว่าเขาต้องการให้เธอไปยืนข้างๆเก้าอี้?

ระยะห่างแบบนั้น เธอกลัวมาก

เขาคงไม่ใช่แบบนั้นหรอก เซี่ยชีหรั่น ผ่อนคลายหน่อย เขาไม่ทำอะไรผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอหรอก แค่เพียงเขาชอบความรู้สึกที่ทุกอย่างอยู่ในมือของเขา

อย่าประหม่า เพียงแค่แกล้งทำเป็นว่าโอเคก็พอแล้ว

เธอเดินไปรอบ ๆ โต๊ะอย่างสงบที่สุดและเดินไปหาเขา ก่อนที่เธอจะหยุด แขนของเธอก็ถูกจับด้วยมือที่แข็งแกร่งและทรงพลังของเขา

ในความตื่นตระหนก เธอยังพยายามจับโต๊ะและยืนอยู่ แต่เขากลับเป็นเหมือนเสือดาวที่รวดเร็ว เขาคว้าเหยื่อตัวเล็ก ๆ ของเขา แล้วกอดเธอไว้แน่นในอ้อมแขนของเขา

อ้อมแขนของเขาโอบรอบเอวที่เรียวบางของเธอ และแก้มของเขาก็อยู่ใกล้ใบหูของเธอ และถามเบาๆว่า “จูบฉัน มันรู้สึกอย่างไร?”

เสียงที่เหมือนแม่เหล็กนี้ราวกับว่าเข้าไปถึงส่วนลึกในจิตใจ ใจของเซี่ยชีหรั่นสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้

กลิ่นของผู้ชายคนหนึ่งวนเวียนบริเวณจมูกของเธอ ราวกับว่าเป็นกลิ่นดอกฝิ่นซึ่งทำให้ผู้คนสูญเสียความคิดเมื่อได้กลิ่น

เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถรู้สึกอะไรกับผู้ชายคนอื่น แต่ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกอ่อนแอและไม่เข้มแข็ง

“มันให้ความรู้สึกพิเศษ” ในที่สุดเธอก็หาคำตอบที่เหมาะสมได้ และดูเหมือนเขาจะพอใจและปล่อยเธอให้เป็นอิสระ

เซี่ยชีหรั่นแทบจะกระโดดออกจากอ้อมแขนของเขา มือและเท้าของเธอเหมือนจะหมดแรง แต่เธอยังยืนยันที่จะออกจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว และหยุดห่างจากเขาสองถึงสามเมตร

เมื่อเธอยืนดีๆแล้ว ใบหน้าของเธอก็สงบขึ้นอีกครั้งแต่การแสดงออกของเย่เชินหลินนั้นดูรุนแรงกว่าเธอมาก

“คุณเย่ ขอบคุณคุณ ฉันต้องไปทำงานแล้ว!”

ริมฝีปากเขายิ้มหัวเราะเยาะเย้ยและเขาถามเธออย่างเย็นชาว่า “เธอคิดว่าฉันตั้งใจจะช่วยเธอหรือเปล่า?”

เธอไม่ต้องการที่จะเดาว่าเขาตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ เธอแค่ยิ้มและพูดว่า “คุณเย่ บางทีคุณอาจไม่ตั้งใจ แต่ฉันก็ยังขอบคุณคุณอยู่ดี ฉันยังสามารถอยู่ที่นี่และทำงานต่อไปได้ สิ่งนี้สำคัญกับฉันมากจริงๆ! ขอบคุณ ฉันจะขยันให้มากขึ้น ฉันไปได้หรือยัง?”

“จากนี้ถ้าไม่มีใครไปแจ้งอะไรเธอ ก็ไม่ต้องมาปรากฏตัวต่อหน้าฉัน!” เขาสั่งการอย่างเย็นชา และคำพูดเขาราวกับบอกว่าเธอไปได้

“รับทราบ!” เธอเรียนรู้น้ำเสียงของพ่อบ้านที่มาพูดคุยกับเขาทุกครั้ง บางทีเขาอาจชอบคนที่ทำตามคำสั่ง

เขาไม่ได้พูดอะไรอีก เธอหันหน้าไปด้วยรอยยิ้มอย่างมืออาชีพและสุภาพและหมุนตัวเดินออกไป