สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 237

ตอนที่237สาวใช้ตัวแสบ141

เมื่อเขาได้ไล่เธอไปอีกครั้ง หน้าเธอก็ร้อนขึ้นมาเล็กน้อย ศักดิ์ศรีความมีเกียรติในตัวเองกำลังเผาไหม้　

เธอกัดปากไปมา หันหลังกลับ ไม่มีความกล้าที่จะพูดปลอบใจเขาแม้แต่คำเดียวแล้ว

เซี่ยชีหรั่นเปิดประตู ไม่หันหัวก็เดินจากไปแบบนี้ ระหว่างที่ประตูใกล้จะปิดในพริบตานั้น เย่เชินหลินมีความกระตุ้นอย่างหนึ่งที่อยากจะวิ่งไป กอดเธอไว้ เกลี้ยกล่อมเธอ แต่เขาหยุดขาตัวเองอย่างเหนียวแน่นกับที่ เพราะอดทน กำปั้นตีไปที่กระจกบานหน้าต่างใหญ่ตรงหน้าอย่างรุนแรง

เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าตัวเองตามบอดี้การ์ดออกจากตึกสูงได้อย่างไง พอเธอสติกลับมาอีกที รถก็ถึงบ้านวิลล่าตระกูลเย่ที่อยู่เขตชานเมืองแล้ว

เธอถึงพึ่งรู้ ผู้ชายคนนั้นที่สัมผัสจูบกับเธอเมื่อกี้ เขากลับมาแล้ว และยังถึงก่อนเธอ 　

ตอนนี้ไฟดวงแรกก็จุดขึ้นแล้ว ตระกูลเย่เริ่มรับประทานอาหารเย็นกันแล้ว

วันนี้ไม่มีแขก เพราะฉะนั้นทานข้าวเย็น เซี่ยชีหรั่น ฟางลี่น่าและเหอเหวินก็โดนอนุญาตให้รับประทานอาหารที่โต๊ะทานข้าวใหญ่ในบ้านหลัก

เซี่ยชีหรั่นกลับมาดึก หลังจากกลับมา จิ่วจิ่วรีบมาเร่งเธอ ให้เธอไปเร็วกว่านี้

“ชีหรั่น เธอทำใจเตรียมจิตไว้ดีดี ฉันเห็นคุณนายสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะเรื่องดอกกุหลาบจะทำอะไรกับเธอไหม ฉันไม่ดีเอง ฉันทำให้เธอลำบาก“ จิ่วจิ่วตามเธอและไม่หยุดที่จะขอโทษ และกลับใจ เซี่ยชีหรั่นทนไม่ไหวที่จะต้องเห็นเธอทำแบบนี้ รีบปลอบใจเธอทันที:“ไม่เป็นไร เธอก็ทำเพื่อฉัน อย่าโทษตัวเอง อีกอยางมีคนอยากจัดการฉัน ก็มักจะหาเหตุผล ไม่มีเรื่องของดอกกุหลาบไม่แน่อาจจะมีเรื่องของดอกมะลิ ในเมื่ออยู่ที่นี่แล้ว ฉันก็ทำใจเตรียมจิตไว้แล้ว การสู้กันไม่มีทางหยุดหรอก เธอไม่ต้องห่วง ฉันสามารถรับมือไว้”

“ได้เลยได้เลย หวังว่าพระเจ้าจะคุ้มครอง อ้อ ที่สำคัญคือท่านคุณชายต้องปกป้องเธอ ฉันยังคิดว่าเธอกับเขาแบบนั้นกัน.....เขาจะดีใจ ใครจะไปรู้เขากลับมา สีหน้าเหมือนดูแย่กว่าอีก ยังไม่พอ มือเขาทำไมยังบาดเจ็บอีก?พวกเธอตีกันขึ้นมาหรอ?”

เซี่ยชีหรั่นนี่ก็พึ่งจะนึกขึ้นได้ ตอนที่เธอจากตรงนั้นมาเหมือนได้ยินเสียงอะไรสักอย่าง เธอยังคิดว่าเขาโกรธแล้วโยนของ

ไม่ใช่หรือไง?　

“เขาบาดเจ็บหนักไหม?”เซี่ยชีหรั่นถามบๆ ในใจเป็นห่วงเพื่อเขา

“เหมือนผิวหนังจะแตกเล็กน้อย ตอนเขากลับมาบริเวณมือมีรอยเลือดเยอะมาก คุณนายและคุณส้งถามว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็บอกแค่โดนใส่ อย่าสนใจ แต่คุณนายก็ยังเรียกหมอและพยาบาลมาฆ่าเชื้อแผลและทำแผลให้เขา ตอนนี้ก็เรียบร้อยแล้ว แต่เหมือนจะเป็นการบาดเจ็บที่ผิวหนัง”

จิ่วจิ่วพูดแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นก็ไว้ใจลงมาเล็กน้อย แต่คิ้วก็ยังขมวดอยู่ คิดว่าทำไมเขาถึงอารมณ์ร้อนง่ายแบบนี้ได้ยินว่าเขาเย็นชามาก และนิ่งมากไม่ใช่หรอ?

ถ้าเธอมีสิทธินั้น เธออยากที่จะด่าเขาดีดีบ้าง ให้เขาอย่าไม่รักตัวเองแบบนั้น　

ส้งหลิงหลิงยังคงแขวนรอยยิ้มนั่งอยู่ด้านข้างฝู้เฟิ่งหยี เหมือนว่าที่ฝู้เฟิ่งหยีโกรธแล้วไม่เกี่ยวกับเธอสักนิด

บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหาร ฝู้เฟิ่งหยีไม่ขยับตะเกียบ เธอไม่ขยับ ทุกคนก็ขยับไม่ได้ เหมือนกำลังบ่มเพาะกับพายุฝน

เย่เชินหลินดูออกว่าแม่รอให้เขาถามเธอ เธอถึงจะโจมตีได้ อีกอย่างคนที่เธอจะโจมตี คือผู้หญิงคนที่ทำให้เขาชอบและทำให้เขาเกลียดที่นั่งอยู่ข้างเขา

วันนี้ยังไงเขาก็ไม่อยากปกป้องเข้าข้างเธอ ไม่ว่าคุณแม่จะพูดอะไร เขาไม่ยอมที่จะทำร้ายจิตใจแม่เพื่อผู้หญิงคนเดียว แม้เธอจะโดนอธรรม นั้นก็เป็นเธอที่สมควรได้รับ

“แม่ ทำไมไม่ทานข้าว ไม่อยากอาหารหรอ?”เย่เชินหลินถามอย่างเบาเสียง

“ไม่อยากอาหาร ทั้งหมดนี้ไม่อยากกิน”

“แล้วท่านอยากกินอะไร?ฉันให้คนไปเตรียมให้ หรือฉันไปเอง?”เย่เชินหลินถาม

“วันนี้ฉันนึกถึงคุกกี้กุหลาบขึ้นมา ไม่เธอก็สั่งให้ในครัวทำให้ฉัน”