สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 255

ตอนที่255 สาวใช้ตัวแสบ 159

บางทีที่ว่างมากๆ เธอก็ออกไปแกล้งยามเฝ้าประตูเล่น เธอรู้ว่าออกไปไม่ได้ แต่เธอก็ตั้งใจแกล้งบอกว่าจะออกไป จากนั้นก็โดนหิ้วกลับเข้ามา

ยามบ้านตระกูลเย่ก็จัดว่าหน้าตาดี แบบนี้ก็ถือว่าคุ้ม

เมื่อเวลาใกล้เที่ยงในที่สุดหลินหลิงก็มาถึง เธอมาเพื่อเรื่องเดียว คือมาส่งโทรศัพท์ให้เซี่ยชีหรั่น

ตอนนั้นโม่เสี่ยวหนงอยู่ที่หน้าประตูบ้านกำลังแกล้งยามอยู่พอดี เมื่อเธอเห็นหลินหลิงเข้ามาพร้อมกับถือกล่องโทรศัพท์ เธอจึงเดินตามเข้ามาในบ้าน

“โทรศัพท์เครื่องนี้ติดเครื่องดักฟัง คุณเย่บอกว่าถ้าเธออยากใช้โทรศัพท์เครื่องนี้ติดต่อกับคนอื่น ก็แล้วแต่เธอ” หลินหลิงพูดอย่างตรงไปตรงมา แต่ว่าเมื่อเทียบกับวิธีที่เธอพูดกับเซี่ยชีหรั่นครั้งก่อนๆแล้ว ครั้งนี้ถือว่าดีกว่าเก่าเยอะ

“ขอบคุณค่ะผู้ช่วยหลิน ที่แท้คุณเย่เขาไม่อยากให้ฉันติดต่อกับใคร ฉันใช้โทรศัพท์เครื่องนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ฉันก็ไม่มีคนให้ติดต่อไปหาด้วย ฉันว่าคุณเอากลับไปเถอะ อย่าเอามาให้ฉันเลยเสียดายของ”

หลินหลิงถึงกับมองบน คิดในใจว่า ถ้าคุณเย่มาได้ยินว่าเธอไม่มีคนที่อยากจะติดต่อด้วย คงอยากจะบีบคอเธอแน่ๆ

จากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า เซี่ยชีหรั่นคงไม่คิดว่าเย่เชินหลินจะว่างจนเตรียมโทรศัพท์ไว้ ให้เธอเอาไว้ติดต่อกับเขาแค่คนเดียว เหมือนโทรศัพท์คู่รัก

“คุณเย่เขาให้คุณโทรไปหาเขาทุกวันตอนสองทุ่ม เพื่อรายงานเขาว่าวันทั้งวันมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง”

ที่จริงหลินหลิงคิดว่าเหตุผลของเย่เชินหลินช่างเชยสุดๆ วันๆเธอก็อยู่แต่ในบ้าน จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นได้

เซี่ยชีหรั่นก็คิดแบบเดียวกับหลินหลิง เธอไม่คิดว่ามีความจำเป็นที่จะต้องรายงานอะไร แต่ในเมื่อเย่เชินหลินจะให้เธอโทรให้ได้ เธอก็คงต้องทำตาม เธอไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธอยู่แล้วหนิ

“ขอบคุณ ฉันเข้าใจแล้ว!”

“โอเค ตามนี้เลยแล้วกัน ในโทรศัพท์บันทึกเบอร์ของคุณเย่ไว้เรียบร้อยแล้ว ฉันขอตัวก่อน”

“ขอบคุณค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นตอบอย่างมีมารยาท จากนั้นจึงเดินไปส่งเธอที่หน้าประตู

พอกลับถึงห้องโม่เสี่ยวหนงจึงพูดกับเซี่ยชีหรั่น: “พี่ หนูรู้ว่าทำไมพี่เชินหลินต้องให้หลินหลิงวิ่งไปวิ่งมาเพื่อที่จะเอาโทรศัพท์มาให้พี่”

“ทำไม?” เซี่ยชีหรั่นถามไปอย่างงั้น โม่เสี่ยวหนงดูจากสีหน้าของพี่สาว ก็รู้ได้ว่าพี่สาวไม่ได้อยากจะฟังคำตอบของตน

อาหารเที่ยง เป็นหลิวเสี่ยวเจียวที่นำอาหารมาให้เซี่ยชีหรั่นกับโม่เสี่ยวหนง เธอเอามาให้เยอะมากๆ

ช่วงนี้หลิวเสี่ยวเจียวโดนจัดให้ไปอยู่กับเหอเหวิน จึงทำให้มีโอกาสน้อยที่เธอจะได้พูดคุยกับเซี่ยชีหรั่น

“ชีหรั่น ไม่กี่วันนี้คุณเย่ไม่อยู่บ้าน ในที่สุดฉันก็ได้คุยนานๆกับเธอสักที”

“นั่นสิ นานมากแล้วที่เราสองคนไม่ได้คุยกันจริงๆจังๆ พวกเราไปเดินเล่นกันเถอะ”

เซี่ยชีหรั่นยื้อให้หลิวเสี่ยวเจียวอยู่กินข้าวเที่ยงกับเธอ จากนั้นพวกเธอจึงออกไปเดินเล่นกันในบริเวณสวนของบ้าน

หลิวเสี่ยวเจียวพูดถึงเรื่องบ้านเกิดของตนให้เซี่ยชีหรั่นฟัง เซี่ยชีหรั่นก็ฟังอย่างเงียบๆ และก็มีถามคำถามขึ้นบ้างเป็นครั้งคราว

อาหารเย็นก็เป็นหลิวเสี่ยวเจียวที่ยกมาให้เช่นกัน พอกินเสร็จ เซี่ยชีหรั่นก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วนั่งเหม่ออยู่บนเตียง

เมื่อคิดว่าจะโทรไปหาเย่เชินหลิน ในใจเธอก็รู้สึกแปลกๆ เธออยากจะฟังเสียงนุ่มๆของเขา แต่ก็ดันไปนึกถึงประโยคที่เขาพูดให้ส้งหลิงหลิงเอาอาหารที่เธอเตรียมไปเททิ้งอย่างไม่ไยดี