สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 262

ตอนที่262 สาวใช้ตัวแสบ 166

และมองไปที่โม่เสี่ยวหนงที่อยู่บนเตียง หลังจากกดล็อคนิรภัยที่ประตู เธอก็เดินตามไห่ลี่หมินไปอย่างเบา

ๆ ไปตามทางเดินไปยังห้องโถง

ทันใดนั้นประตูห้องเล็ก ๆ ที่แม่บ้านอยู่ก็เปิดออกมา และเขาก็เดินออกมาจากห้อง

เซี่ยชีหรั่นตกใจและรีบปิดปากของเธอ

แต่เห็นไห่ลี่หมินก้าวไปข้างหน้า ก่อนที่แม่บ้านจะตะโกน เขาค่อยๆเดินไปข้างๆเขา

และกระแทกคอของเขาด้วยฝ่ามือแล้วเขาก็ล้มลงทันที

หลังจากนั้น เขาลากแม่บ้านไปที่ห้อง และปิดประตูเบา ๆ จับมือของเซี่ยชีหรั่น และกระซิบ "รีบไป!"

เซี่ยชีหรั่นเดินตามฝีเท้าของไห่ลี่หมิน เมื่อเธอออกมาจากบ้านหลังใหญ่ได้

เธอก็เข้าใจถึงความหมายที่เย่เชินหลินพูดว่า ไห่ลี่หมินไม่สามารถพาคนสองคนออกไปได้

พวกเขาไม่ได้เดินออกทางประตูใหญ่ แต่พวกเขากลับเดินไปทางหลังบ้านที่มีหินจำลองวางอยู่

ซึ่งพื้นถนนตรงนั้นขรุขระมาก แม้แต่ตอนกลางวันก็ยังเดินทางลำบาก

ทั้งสองจับมือกัน และคลำหาเป็นเวลานาน กว่าที่พวกเขาจะไปถึงกำแพง

ไห่ลี่หมินไปที่ข้างๆกำแพงและหมอบลง และกระซิบกับเซี่ยชีหรั่น: "เหยียบที่ฉันและปีนขึ้นไป!"

ในเวลานี้เซี่ยชีหรั่นไม่สนใจเรื่องความอาย เธอก้าวขึ้นไปบนไหล่ของ ไห่ลี่หมิน

แล้วคว้ากำแพงเพื่อปีนขึ้นไป

ไห่ลี่หมินก็ใช้กำลัง โดยการใช้ไหล่ดันเธอขึ้นไป

"นั่งตรงกำแพงแล้วรอฉัน!" ไห่ลี่หมินกระซิบเสร็จ เขาก็กระโดดไปข้างหน้าด้วยความว่องไว

และก็มาถึงกำแพง จากนั้นเขาก็ลงไปพื้น และบอกให้เซี่ยชีหรั่นโดด

กำแพงนั้นสูงมาก หากไห่ลี่หมิน และ เย่เชินหลินไม่มีความชำนาญ

จะไม่มีทางปีนเข้าไปในบ้านตระกูลเย่เพื่อช่วยชีวิตเธอได้

กำแพงสูงไม่กี่เมตรขมวดคิ้วยังไม่ได้กระโดด ขาของเธอก็อ่อนแรงแล้ว

"เชื่อฉันสิกระโดดลงมา! ฉันจะไปรับคุณ!"

“ โอเค!”ขมวดคิ้วกัดฟันของเธอ และหลับตาพยายามดิ้นรนกระโดดออกไป

โชคดีที่ไห่ลี่หมินรับเธอไว้ได้อย่างมั่นคง

ด้านนอกวิลล่ามืดมาก และนี่คือถิ่นทุรกันดารมันรกด้วยวัชพืชใต้กำแพง ทำให้เดินยาก

เซี่ยชีหรั่นออกจากวิลล่าได้ เธอยังคงก็ยังเป็นห่วง โม่เสี่ยวหนง แม้ว่าเธอจะรู้ว่าเธอจะไม่เป็นอะไร

แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะกังวล

"คุณพาเสี่ยวหนงไปด้วยกันได้ไหม？" เธอถามด้วยเสียงเบา ๆ

"ไม่! ฉันรีบ และฉันเข้ามาที่นี่คนเดียว ฉันไม่รู้ว่ามีใครเป็นคนของหวีซานซานบ้าง

ถ้าหากว่าอีกพักหนึ่งเราถูกลรุมทำร้าย ฉันช่วยคุณคนเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก แต่ถ้าช่วยสองคนทั้งคู่

ฉันไม่สามารถทำได้ คุณสามารถมั่นใจได้ว่าเธอไม่ใช่เป้าหมายของพวกเขา

และรถจอดในที่มืดซึ่งแทบมองไม่เห็นจากระยะไกล

เขาตรวจสอบพื้นที่โดยรอบอย่างระมัดระวัง และเปิดประตูรถอีกครั้ง เขาเข้าไปข้างใน และมองไปรอบ ๆ

หลังจากแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติเขาจึงพาเซี่ยชีหรั่นเข้าไปนั่งในรถ และเขาช่วยเธอปิดประตูรถ

ในเวลานี้เขาโล่งใจ และสตาร์ทรถ จากนั้นเขาก็พูดเบา ๆ กับเซี่ยชีหรั่น: "ไม่น่ามีปัญหาใหญ่แล้ว

คุณไม่ต้องกังวลอีกต่อไป คาดเข็มขัดนิรภัย ฉันจะขับเร็ว"

ทันทีที่เซี่ยชีหรั่น คาดเข็มขัดนิรภัย รถก็เหมือนลูกศรพุ่งออกไป

ด้วยความกลัวว่า เย่เชินหลินจะเป็นกังวลขมวดคิ้วจึงรีบโทรศัพท์์หาเย่เชินหลินทันที

แต่เขาก็ไม่รับโทรศัพท์์ แต่ข้อความก็มาถึงในทันที ปลอดภัยแล้วใช่ไหม? เขาถาม.

แม้ว่าจะมีเพียงสามคำสั้น ๆ แต่หัวใจของเซี่ยชีหรั่นก็หวั่นไหว ไม่รู้ว่าทำไม

แม้ว่าคนที่ช่วยชีวิตเธอในครั้งนี้คือไห่ลี่หมินไม่ใช่เย่เชินหลิน

แต่ในใจของเธอดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกขอบคุณทั้งสองคนอย่างเท่าเทียมกัน

แต่ยังไงการขอบคุณทั้งสองแบบนี้ยังคงแตกต่างกัน สำหรับไห่ลี่หมิน เธอต้องการที่จะตอบแทนเขา

สำหรับเย่เชินหลิน ดูเหมือนว่าจะสามารถลบความทรงจำเหล่านั้นที่เขาจงใจทำให้เธอหงุดหงิด

และความเกลียดชังดูเหมือนจะลดหายไป แค่นึกถึงเขา ก็มีความรู้สึกสงบ และหวานชื่น

เธอไม่กล้าที่จะมองว่านี่คือความรักอยู่ดี ทันทีที่เธอนึกถึงคำว่ารัก เธอก็รู้สึกเสียใจกับโม่เสี่ยวจุน