สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 294

ตอนที่294 สาวใช้ตัวแสบ198

เย่เชินหลิน คุณกำลังกลัวว่าฉันจะอยู่ข้างกายคุณ แล้วแอบตั้งครรภ์หรือ? ฉันไม่ทำหรอก

ฉันจะไปคลอดลูกที่ไม่มีครอบครัวที่สมบูรณ์ เด็กที่ไม่สามารถมีชีวิตได้อย่างปกติได้อย่างไร สำหรับฉันแล้ว เด็กคนหนึ่งอาศัยอยู่กับพ่อแม่และเติบโตมาด้วยกัน เป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุด

เธอจะไปรู้ได้อย่างไร เขาเพียงแค่รักศักดิ์ศรีมากเกินไป ไม่อยากให้เธอรู้ว่า ภายในใจของเขาหวังอยากให้เธอยินยอมที่จะมีลูกให้เขา

หลังจากที่ร่างกายเซี่ยชีหรั่นแข็งไปพักหนึ่ง แล้วก็ตอบเขาว่า “ฉันทราบแล้วค่ะ คุณชายเย่”

เธอก็มีศักดิ์ศรีของตัวเองเหมือนกัน เธอก็ไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอก็เคยหวั่นไหว

คุณชายเย่ คุณชายเย่ที่สมควรตาย มือของเย่เชินหลินค่อยๆกำอย่างแน่น แล้วน้ำเสียงก็เย็นชาลง

“ออกไป”

เหมือนกับความรู้สึกที่หอมหวานลับหายไปแล้วในทันที เคยหวานแล้วถึงจะรู้ว่า ขมขื่นสามารถกลายเป็นยิ่งขม ใจของเธอตอนนี้ก็เป็นเช่นนั้น

เธอหลับตาลง อดกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา หายใจเข้าลึกๆ บิดประตูแล้วเดินออกไป

เย่เชินหลินกดโทรศัพท์บนโต๊ะคอม โทรไปหาพ่อบ้าน แล้วสั่งเขาว่า “เรียกจิ่วจิ่วให้มาพบผมหน่อย”

“ครับ คุณชายเย่” น้ำเสียงของพ่อบ้านฟังดูสุภาพและจริงใจขึ้นกว่าแต่ก่อน

ไม่นานจิ่วจิ่วก็มาเคาะประตูของเย่เชินหลิน รอหลังจากเขาอนุญาตแล้วจึงเข้าไป

ภายในห้องเหมือนมีกลิ่นบุหรี่ เธอมองเห็นในมือของเย่เชินหลินคีบบุหรี่ไว้ กำลังออกแรงสูบอยู่ ท่าทางดูไม่ดูดีเลย

“คุณชายเย่ ไม่ทราบว่ามีอะไรจะสั่งหรือคะ?” จิ่วจิ่วถามขึ้นด้วยเสียงเบา เพราะบนใบหน้าเขาเหมือนเขียนไว้ว่าคนเป็นห้ามใกล้ เธอค่อนข้างกลัว

“ต่อไปให้คุณถามเซี่ยชีหรั่นทุกวันว่า ได้ขึ้นเตียงกับผมไหม หากมี คุณก็ไปหาหมอห่าว ให้เขาต้มยาคุมมาให้เธอดื่ม คุณกับหมอห่าวสองคน ต้องดูเธอดื่มลงไปพร้อมกัน” เย่เชินหลินพูดอย่างเคร่งขรึมที่สุด

ที่จริงจิ่วจิ่วเลือดลมขึ้นมาอย่างแรงแล้ว ยังนักเลงพูดเรื่องทฤษฎีกับเย่เชินหลินอย่างเผ็ดร้อน สุดท้ายเขาใช้เหตุผลและท่าทางที่เยือกเย็นทำให้เธออึ้งไปเลย

เธอทำปากบูดเบี้ยว และก็ทำอะไรไม่ได้ จะไปจริงๆได้ยังไง ทิ้งเซี่ยชีหรั่นให้พวกเสือสิงห์กระทิงแรดหรือ

“ฉันจะอยู่ต่อค่ะ คุณชายเย่” เธอรู้สึกโกรธ คุณชายเย่สามคำนี้กัดฟันพูดออกมา

“ไปหาหมอห่าวตอนนี้เลย จำไว้ เธอดื่มคือยาคุม มีเพียงคุณกับหมอห่าวเท่านั้นที่รู้เรื่อง”

“จำไว้แล้วค่ะ คุณชายเย่” จิ่วจิ่วตอบเสร็จ แล้วก็ออกมาจากห้องเย่เชินหลิน เดินมาถึงระเบียง เธอยังไม่ลืมบ่นพึมพำ องค์ชายชั่ว องค์ชายเลว ไม่มีความกล้าหาญสักนิด

ก็แค่พูดกับเธอว่า จะต้องมีลูกให้ผม เธอจะต้องรับปากแน่ ช่างน่าโมโหจริงๆ

ตอนที่จิ่วจิ่วก้มหน้าบ่นพึมพำอยู่นั้น เธอไม่รู้เลยว่าส้งหลิงหลิงตามมาอยู่ข้างหลังเธอ เธอพูดเสียงเบา ส้งหลิงหลิงฟังไม่รู้เรื่องว่ากำลังพูดอะไร แต่ดูท่าทางเธอแล้วเหมือนไม่พอใจ เธอไม่พอใจ ก็แสดงว่าเซี่ยชีหรั่นก็ไม่สบายใจ ดังนั้นเธอส้งหลิงหลิงสบายใจและมีความสุข