สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 306

ตอนที่306 สาวใช้ตัวแสบ210

“จัตุรัสแห่งนี้นะครับ ตำแหน่งตามที่พวกเราวางแผนไว้ก็คือ ……”ข้าราชการชั้นสูงคนนั้นพูดต่อ แต่เย่เชินหลินกลับมองเห็นแค่ปากของเขาที่ขยับพะงาบๆอยู่ ราวกับว่าที่เขาพูดมานั้นมันไม่ได้เข้าไปในโสตประสาทของเขาเลย　

ให้ตายเถอะ จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า？

หลายปีที่ผ่านมา เวลาทำงานเขาก็จะทำงาน ไม่เคยที่จะจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้มาก่อน

ตอนนี้เขาอยากที่จะตัดสายนั้นทิ้ง การที่จะรวบรวมสติมาตั้งหน้าตั้งตามาฟังรายงานมันกลับกลายเป็นเรื่องยาก

“ปัง！”เขาเผลอตบโต๊ะดังปัง ทำเอาคนที่กำลังทำการรายงานอยู่เงียบไป ทุกคนหันไปมองเย่เชินหลินที่กำลังขมวดคิ้วอยู่อย่างหวาดกลัว

ห้องประชุมเงียบสงัดลงในทันทีหลินต้าฮุยมองไปยังเจ้านายอย่างแปลกใจ ประหลาดใจตรงที่คนที่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีมากอย่างเขาจะมาเป็นแบบนี้กลางที่ประชุม

ในการทำงานนั้นน้อยมากที่เย่เชินหลินจะอารมณ์ไม่ดี นอกเสียจากว่าข้อผิดพลาดที่ลูกน้องทำผิดนั้นมันจะเป็นเรื่องง่ายๆที่เขาไม่สามารถจะให้อภัยได้ ไม่เช่นนั้นสีหน้าของเขาก็จะยังคงเคร่งขรึม และไม่กล่าวโทษใคร

คนที่รายงานอยู่เมื่อครู่นี้ เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เขารวบรวมความกล้าและถามขึ้นมา “คุณเย่ครับ แบบแผนของผมมันมีปัญหาหรอครับ？ถ้าใช่ผมจะรีบกลับไปแก็ไขทันทีเลยครับ！แก็ทันทีเลยครับ！”

เย่เชินหลินสูดหายใจเข้าลึก และกวาดสายตาไปโดยรอบ และพูดขึ้นมาทันทีว่า“ผมต้องขอโทษทุกคนด้วยนะครับ ผมขอพักเบรก10นาทีนะครับ ส่วนผู้จัดการเจิ้ง แผนงานของพวกคุณตอนนี้เท่าที่เห็นยังไม่มีปัญหาอะไรครับ”

ตกลงว่าที่เขาเป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นคนเดียวเขาถึงได้พลั้งอารมณ์ไปที่นี่ คนเหล่านี้ก็ล้วนเป็นคนที่ทำงานบากบั่นมาร่วมกันกับเขา เขารู้สึกผิดต่อพฤติกรรมของตัวเองที่พลาดพลั้งไปเมื่อครู่ ดังนั้นจึงพูดจาอย่างเกรงใจมาก

“เชิญทำธุระคุณก่อนเลยครับ เชิญเลยครับ！”ข้าราชการคนอื่นต่างพากันบอกเขา

เย่เชินหลินลุกขึ้นยืนอย่างสง่าและเก็าออกไปจากห้องประชุม หลินต้าฮุยก็รีบตามเขาออกไปทันที

เขาต้องการที่จะถามเย่เชินหลินว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่เขาเริ่มรู้สึกได้แล้วว่ามันจะต้องเกี่ยวข้องกับเซี่ยอะไรนั่นอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ถามอะไร　　เย่เชินหลินกดปุ่มเปิดเครื่องโทรศัพท์ เขายืนมองประวัติการโทรเข้า เขาเม้มปากครุ่นคิดอยู่ครู่นึง แต่ก็ไม่ได้โทรกลับไปหาเธอ เขาโทรศัพท์ไปหาพ่อบ้าน

ครอบครัวของพ่อบ้านมาถึงแล้ว ดังนั้นเขาจึงมัวยุ่งอยู่กับการหาที่พักและจัดการเรื่องต่างๆให้ครอบครัวเขา

“ครับคุณเย่！”เขารับโทรศัพท์ และเรียกเขาด้วยความเคารพ

“ที่บ้านมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า？”

“ไม่มีครับ คุณเย่”

“แน่ใจนะว่าไม่มี？คุณอยู่ไหน อยู่ด้านในหรือเปล่า？ตอนนี้คุณเห็นว่าทุกคนปลอยภัยดีอยู่ตรงหน้าแล้วใช่ไหม？”เย่เชินหลินรีบพูดยาวติดกันเป็นหางว่าวจนเหมือนกับว่าขาดความสุขุมใจเย็นไป

พึ่งจะพบว่าผู้หญิงคนนั้นสามารถที่จะครอบคองจิตใจเขาไว้ได้จริงๆและแม้ว่าเขาจะพยายามสงบสติอารมณ์ไว้แล้วก็ตาม

“ขออภัยด้วยนะครับ คุณเย่ ผมกำลังจัดการเรื่องพาครอบครัวผมเข้าที่พักอยู่น่ะครับ เดี๋ยวผมจะรีบวิ่งเข้าไปดูเซี่ยชีหรั่นในตึกให้เดี๋ยวนี้แหละครับ”

ถึงแม้ว่าเย่เชินหลินจะไม่ได้พูดคำว่าเซี่ยชีหรั่น แต่พ่อบ้านก็รู้ดีว่าคนที่เขาคอยเป็นห่วงอย่นั้นก็มีแค่เธอคนเดียว

เย่เชินหลินได้ยินเสียงพ่อบ้านกำลังวิ่ง เขาคงจะอยู่ในบริเวณเขตของคนงาน จากนี่วิ่งไปถึงในตึกใหญ่ก็ใช้เวลาไม่กี่นาที แต่เวลาไม่กี่นาทีนี้ก็ทำให้เขารู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก

พ่อบ้านวิ่งมาจนถึงในตึก เย่เชินหลินสั่งพ่อบ้านด้วยน้ำเสียงนิ่งเฉย“อย่าบอกเธอล่ะว่าผมถามถึงเธอ คุณหาเหตุผลเอาเองล่ะกันนะ”

เขากลัวว่าเย่เชินหลินจะยังไม่วางใจ พ่อบ้านจึงไม่ได้รีบวางสาย เขาเคาะประตูห้องเซี่ยชีหรั่น ได้ยินเสียงเธอพูด“นั่นใคร？”

“ชีหรั่น เธออยู่ด้านในงั้นหรอ ฉันพ่อบ้านนะ ให้ฉันเข้าไปได้ไหม？”

เย่เชินหลินได้ยินเสียงเซี่ยชีหรั่นตอบกลับ เขาจึงมั่นใจได้ว่าเธอสบายดี จึงยอมวางสายโทรศัพท์

หลินต้าฮุยมองเขาอย่างประหลาดใจ เย่เชินหลินพูดกับเขาอย่างเย็นชา“นี่คุณตามผมออกมาทำไม？ผมให้คุณตามออกมาหรอ？”

“เหอะๆ กลัวเผื่อว่าคุณจะมีอะไรต้องการให้ผมช่วย คุณเย่ครับ ตอนนี้เราจะเริ่มการประชุมต่อเลยไหมครับ？”หลินต้าฮุยจำได้ดีเมื่อครั้งที่แล้วที่บ้านของเย่เชินหลิน เขาไม่กล้าที่จะพูดเรื่องเซี่ยชีหรั่นสุ่มสี่สุ่มห้าอีก

“ดำเนินการต่อเลย！”เย่เชินหลินพูด หลินต้าฮุยก็รีบเดินตามเขากลับเข้าไปในห้องประชุม

“คุณพ่อบ้าน มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ พูดมาเลยได้ไหมค่ะ ฉันยังนอนอยู่บนเตียงค่ะ ”เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงแผ่วเบา

เธอรู้สึกว่าไม่ว่ายังเธอก็จะปลอดภัย เมื่อเย่เชินหลินอยู่

และถ้าเขาไม่อยู่เธอก็ต้องระวังตัวให้ดี ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไว้ใจไม่ได้เด็ดขาด โดยเฉพาะ พ่อบ้าน เขาเป็นคนของส้งหลิงหลิง

พ่อบ้านเองก็รู้ดีว่าเซี่ยชีหรั่นสงสัยตน ก็ในเมื่อเขาเคยคิดที่จะทำร้ายเธอ

“ผมมีเรื่องที่จะอยากคุยกับคุณน่ะครับ แต่ถ้าคุณยังไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวอีกสักครู่จิ่วจิ่วจะนำอาหารมาให้ ถ้าหากว่าตอนนั้นคุณสะดวกแล้วเดี๋ยวผมจะมาใหม่ล่ะกัน”

“หลินต้าฮุย เรื่องอาหารมื้อกลางวันวันนี้คุณจัดการเลยน่ะ ทำให้ดีล่ะ”เย่เชินหลินกำชับ แล้วหับไปพูดกับหลินหลิง “เตรียมรถให้ผมหนึ่งคัน ผมจะกลับเข้าไปที่บ้านก่อน”

“ถ้างั้นการประชุมตอนบ่ายล่ะคะ？”หลินหลิงถามกลับ

“จัดการตามเดิม”เขาแค่กลับไปกินข้าวกลางวันที่บ้าน ส่วนเรื่องที่ว่ากลับไปดุใครนั้นมันก็แค่ทางผ่านแค่นั้น

หลินต้าฮุยรู้สึกว่าขอลาตายเสียยังดีกว่า เย่เชินหลินจะบอกให้เขาจัดการ อุตส่าห์บอกกับแฟนไว้เป็นหมั่นเป็นเหมาะว่าออกนอกบ้านจะไม่ดื่มเยอะ ถ้าดื่มเยอะก็จะมีบทสรุปที่ไม่ค่อยดีนัก

ในขณะที่เขากำลังคิดว่าชะตาชีวิตเขามันช่างเน่าเศร้า เย่เชินหลินกล่าวอีกว่า“ตอนบ่ายยังมีประชุมต่ออีก แค่ดื่มพอเป็นพิธีนิดหน่อยก็พอแล้ว”

มองหลินต้าฮุยถอนหายใจ โล่งอกอย่างกับถูกอภัยโทษประหารชีวิต หลินหลิงอดที่จะเม้มปากขำเขาไม่ได้

เย่เชินหลินกลับมาถึงบ้าน พ่อบ้านไม่รู้สึกแปลกใจที่เขากลับมา ก่อนจะออกไปเขาสั่งไว้ว่าเขาจะไม่กลับเข้ามา แต่ว่าก่อนที่เขาจะกลับมาหลินหลิงได้โทรบอกเขาไว้แล้ว ให้เขาจัดเตรียมอาหารกลางวันไว้ให้คุณเย่

“บอกให้ทุกคนมาทานข้าว！”เย่เชินหลินสั่งหน้านิ่ง

พ่อบ้านเข้าใจทันทีว่าทุกคนในที่นี้คือรวมเซี่ยชีหรั่นคนที่เขาอยากเจอมากที่สุดไว้ด้วย　　

จิ่วจิ่วรู้สึกว่าเซี่ยชีหรั่นวันนี้แปลกไป ดูเหมือนว่าเธอจะพูดเก่งเป็นพิเศษ เขาไม่เคยเห็นเธอพูดเก่งแบบนี้มาก่อน เธอชวนจิ่วจิ่วคุยไม่หยุดเลย

“ชีหรั่น เธอคงไม่ใช่ว่าเป็นเพราะคุณเย่ให้เธอกักตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่สนเธอ จนเธอได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจจนทำให้เป็นเป็นบ้าไปแล้วหรอกนะ？”จิ่วจิ่วถามเธออย่างจริงจัง และตรวจเช็คเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

เธอไม่รู้ว่าที่จริงแล้วเซี่ยชีหรั่นกลัวว่าพอเงียบลง จิ่วจิ่วก็จะกลับออกไป เธอจะต้องเผชิญหน้าอยู่กับห้องสีฟ้าห้องนี้คนเดียวและพวกนั้นก็อาจจะกลับมาหาเรื่องเธออีกก็ได้ในภายหลัง เธอยังคงที่จะกล้าเผชิญหน้าต่อสู้กับทุกสิ่ง แต่ว่าวันนี้เธอเหนื่อยมามากแล้วจริงๆ หมดแรงที่จะต่อกรกับทุกสิ่งอย่างแล้ว

“ฉันคงจะเป็นบ้าไปแล้วแหละ เธอจะเชิญหมอเข้ามาดูอาการฉันสักหน่อยไหมล่ะ？”เซี่ยชีหรั่นถามเธอพลางหัวเราะเบาๆ

ทั้งคู่นั่งคุยตอบโต้กันไปมาคุยไปคุยมาจนกระทั่งได้ยินเสียงพ่อบ้านมาเรียกเซี่ยชีหรั่นไปทานข้าว

“ชีหรั่น คุณเย่ให้ผมมาตามทุกคนไปทานอาหารกลางวัน”นี่เป็นคำพูดของพ่อบ้าน พอได้ยินเย่เชินหลินสามคำนี้ทำให้เธอรู้สึกหดหู่ขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

เขาบอกให้เธอไปกินข้าวหรอ？ไม่ต้องกักตัวสำนึกผิดแล้วหรอ？

เธอพยายามที่ไม่คิดถึงเขาตลอด เธอเอาแต่คิดถึงเรื่องเมื่อตอนสายที่เธอโทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือเขา แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากเขาเลย เขาอาจจะยุ่งจนไม่ได้ยิน แต่พอเขาเสร็จงานแล้วล่ะ เขาไม่มีนิสัยที่คอยเช็คโทรศัพท์？หรือว่าเขาเห็นว่าเป็นเธอโทรไปจึงไม่สนใจหรือเปล่า？