สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 416

ตอนที่ 416 สาวใช้ตัวแสบ 320

“โรงพยาบาลสูตินรีเวช! รีบไป!” หลังจากขึ้นรถ เย่เชินหลินก็สั่งเสียงเข้ม

รถมาจอดอยู่ที่หน้าโรงพยาบาล หลังจากที่เย่เชินหลินลงจากรถ เขาก็ก้าวเท้าอย่างเร่งรีบเข้าไปข้างใน

ที่จริงแล้วเขาจะโทรหาหลินหลิง ถามเธอว่ามีพิกัดที่ชัดเจนกว่านี้มั้ย ที่สามารถหาตำแหน่งที่แน่ชัดของเซี่ยชีหรั่น

ขณะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กำลังจะกดโทรออก สายตาก็เหลือบไปเห็นผู้ที่อยู่ไม่ไกล ชายหญิงคู่หนึ่งยื่นอยู่ที่มุมของห้องโถงพอดี

ผู้หญิงคนนั้นกำลังร้องไห้อยู่ ส่วนผู้ชายคนนั้นก็ช่วยเธอเช็ดน้ำตาอย่างอ่อนโยน อยู่ห่างเกินไป จึงทำให้ไม่ได้ยินสิ่งที่ทั้งสองพูดคุยกัน

แต่ว่าชายหญิงคู่นั้น บาดตาเขา

นั่นมันผู้หญิงของเขาไม่ใช่เหรอ? นั่นไม่ใช่ผู้หญิงที่ชื่อเซี่ยชีหรั่นเหรอ? ผู้ชายที่อยู่กับเธอนั้น ชายร่างสูง ไม่ใช่คนที่เซี่ยชีหรั่นยืนกรานว่าเป็นน้องชายของเธอโม่เสี่ยวจุนหรอกเหรอ?

เขารู้สึกได้ว่าใจของเขาเจ็บปวด เจ็บเหมือนมีคนเอามีดคมๆ มาหั่นใจเขาออกเป็นเสี่ยงๆ .....

เย่เชินหลินกำมัดอย่างแน่น แล้วค่อยๆ ก้าวเท้าไปทางพวกเขา

เขาไม่สนว่าเธอมาทำไม จะไม่สบายก็ดี เธอมีผู้ชาย ทำไมเธอต้องโกหกผู้ชายของตัวเอง แล้วมาเจอกับผู้ชายอีกคน

ทำแบบนี้ มันไม่น่าให้อภัย!

“ไม่เป็นไรนะ อย่ากังวล มันต้องไม่เป็นไร” ท่าทางของโม่เสี่ยวจุนอ่อนโยนมากๆ แถมยังเช็ดน้ำตาที่หน้าให้เธออย่างเบามือ

เย่เชินหลินกัดปากแน่น คิ้วก็ขมวดจนจะหัก

“เซี่ยชีหรั่น!” เขาเรียกชื่อเธออย่างเย็นชาและไร้อารมณ์ สามคำนี้เหมือนจะทำให้เขากัดปากจนแตก

เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมากๆ ดึงขึ้นข้างเธอไม่ไกลนัก เธอหันไปมองต้นเสียงของเย่เชินหลินอย่างไม่คาดคิด

พระเจ้า!

เย่เชินหลินจริงๆ!

ใจเธอหล่นไปยันตาตุ่ม เธอเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี

เย่เชินหลินไว้ใจเซี่ยชีหรั่น ถึงจะรู้ว่าในใจของเธอยังมีผู้ชายคนนั้น ตอนนี้ปล่อยวางไม่ได้ เขาก็ปล่อยวาง เป็นฝ่ายให้อภัยก่อน เป็นฝ่ายยอมก่อน

เขาเคยปฏิบัติแบบนี้กับผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่? เขารีบกลับบ้าน ไม่เจอเธอ เขาก็ผิดหวัง เธอบอกว่าทำงานยุ่งอยู่ เขาก็เชื่อว่าเธอกำลังยุ่งกับงาน เขาก็ไม่ได้งอแงให้เธอกลับมา

เขากลัวว่าเธอจะไม่ได้กินข้าวเย็น ตัวเขาเองก็ไม่กินข้าวอยู่บ้าน รีบห่ออาหารมากินกับเธอที่ออฟฟิศกันสองคน

แต่สุดท้าย เธอไม่อยู่ที่ออฟฟิศ เธอโกหกเขา!

ถ้าหากเธอหลอกเขา แล้วเหตุผลดีฟังขึ้น ก็ช่างมัน

แต่ว่าตอนนี้ตาของเขามองเห็นเธอคนที่โกหกเขา กำลังอยู่กับคนรักเก่า

พวกเขายืนอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงพยาบาล ชัดเจนว่าเธอกำลังร้องไห้อย่างน่าสงสาร แล้วเขาก็เช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน เธอทำแบบนี้ เธอต้องเชื่อใจเขาขนาดไหน ขาดเขาไม่ได้ ดูเหมือนว่ายกให้เขาเป็นคนที่ใกล้ชิดมากๆ

แล้วเย่เชินหลินเป็นตัวอะไร?

ความไว้ใจที่เขามีให้เธอ มีไว้ให้เธอเหยียบย่ำมันเหรอ?

เธอคิดว่าเขาชอบเธอจริงๆ แล้วเธอจะเหิมเกริม อยากทำอะไรก็ทำอย่างงั้นเหรอ?

ให้ตายเถอะ! กล้าดียังไงมาเหยียดหยามเขา พวกเขาสองคนสมควรตาย!

เย่เชินหลินกำมัดแน่นสุดๆ แล้วก้าวเท้าเดินไปทางพวกเขา

เขาไม่สนว่าเธอจะมาทำไม เพราะไม่สบายหรือว่าอะไรก็ตาม เธอก็ไม่สมควรโกหกเขาแบบนี้ เธอมีผู้ชายของเธอ เธอก็บอกผู้ชายของเธอได้ว่าไม่สบาย เขาจะพาเธอไปหาหมอ ทำไมเธอถึงให้ผู้ชายคนอื่นพาเธอมา?

เย่เชินหลินเคยเตือนเขาแล้ว อย่าคิดว่าเย่เชินหลินจะให้ใครนอกใจได้ง่ายๆ มันจะต้องหายไปจากโลกนี้

“ไม่แล้ว รับประกันว่าจะไม่มีอีก หลิน พวกเรากลับ พวกเรากลับกันเถอะ!” เซี่ยชีหรั่นขอร้องอีกครั้ง เย่เชินหลินมองเธออย่างเย็นชา จากนั้นจึงจูงมือเธอเดินออกจากประตูโรงพยาบาลไป

เซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้ที่จะหันหลังกลับไปมองโม่เสี่ยวจุน เธอกลัวจริงๆ ว่าเย่เชินหลินจะต่อยเขาคว่ำ เธออยากจะบอกเขาสักคำว่าให้เขาไปหาหมอ แต่เธอก็พูดไม่ได้ เธอทำได้แค่มองเขาอย่างช่วยอะไรไม่ได้ โม่เสี่ยวจุนส่งยิ้มที่มุมปากไปให้เธอเล็กน้อย เพื่อแสดงให้เธอเห็นว่าเขาไม่เป็นไร ถึงแม้ว่าที่จริงแล้วเขาจะเจ็บมากก็ตาม

สีหน้าของเย่เชินหลินขุ่นมัวเขาใช้แรงกระชากเซี่ยชีหรั่น ไม่ให้เธอมองไปที่ไอ้ผู้ชายบ้านั่น

โม่เสี่ยวจุนพูดกับเขา จากด้านหลัง: “ถ้าหากนายยังไม่หายโกรธ นายก็กลับมาลงที่ฉัน ต่อยฉันให้ตายก็ไม่เป็นไร แต่อย่าเอาไปลงที่เธอ เธอไม่ได้ทำผิดอะไร!”

เย่เชินหลินไม่ได้สนใจสิ่งที่เขาพูดเลย หลังจากที่ลากเซี่ยชีหรั่นออกมาจากล็อบบี้ คิ้วของเขาก็ยังขมวดอยู่ กัดปากแน่น โดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ

เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเหรอ? ไม่ว่าจะมีเหตุผลเป็นพันเป็นหมื่น เธอก็ยังก็โกหกเขาแล้วไปเจอกับผู้ชายคนอื่นอยู่ดี แบบนี้เรียกว่าผิด!

เขาอยากจะโอ๋เธอจริงๆ จะไม่เข้าใจเธอผิด เขาอยากจะปฏิบัติต่อเธอดีๆ พาเธอไปที่บ้าน ให้เธอเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว คิดถึงขั้นขอเธอแต่งงานอย่างจริงจัง แต่งงานมีลูก อยากมีความสุขกับเธอฉันสามีภรรยา

เธอทำให้เขาผิดหวังมากๆ!

“หลิน ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโกหกนาย ฉันมาที่นี่ไม่ได้เพื่อมาพบโม่เสี่ยวจุน ก็แค่....”

เย่เชินหลินหยุดเดินอยู่ในลานของโรงพยาบาลสูตินรีเวช จ้องไปที่เธอด้วยความโกรธ แล้วถามเธออย่างเย็นชา: “ก็แค่อะไร? เธอจะบอกว่าก็แค่บังเอิญเจอเหรอ? หรือว่าเธอจะบอกว่าเธอไม่สบาย เพราะงั้นเธอถึงไม่บอกฉัน เธอต้องการให้เขาพาเธอมาหาหมอ เพราะว่าเธอสนิทกับเขามากกว่าฉัน ใช่มั้ย?”

เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้ารัวๆ แล้วพูดขึ้นเสียงเบา: “ไม่ใช่ หลิน นายเชื่อฉันเถอะ ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อเจอเขาแน่ๆ ฉันมาที่นี่เพราะเรื่องอื่น แต่ว่าฉันพูดไม่ได้ ฉันก็โกหกนายไม่ได้ว่าฉันไม่สบาย เพราะฉันสบายดี”

“ง่ายๆ ก็คือไม่มีเหตุผล!” เย่เชินหลินพูดกัดฟันกรอด จากนั้นก็ใช้แรงดึงเธอออกไปอีก พร้อมพูดว่า: “ไม่ต้องทำเรื่องน่าขายหน้าข้างนอกแล้ว ไว้กลับไปฉันจะคิดบัญชีกับเธอ!”

รถจอดอยู่หน้าประตูโรงพยาบาล เย่เชินหลินพาเซี่ยชีหรั่นออกมา บอดี้การ์ดลงจากรถมาเปิดประตูรถให้พวกเขาไว้ก่อนแล้ว

ระหว่างเดินทางในรถนั้นเงียบจนทำให้ใจของเซี่ยชีหรั่นนั้นไม่ดีเลย เธอทำมือเกะกะไม่หยุด อยากจะปัดเรื่องทุกอย่างทิ้งไปให้หมด แต่เธอก็ทำไม่ได้

วันนี้ตอนบ่าย ตอนที่เธออยู่ในห้องกำลังอ่านหนังสือ พร้อมกับรอให้เย่เชินหลินกลับมา เธอคิดว่า อ่านหนังสืออีกแป๊บก็จะไปห้องครัวทำกับข้าวให้อร่อยๆ ให้เขากิน ถึงแม้ฝีมือเธอจะสู้พ่อครัวที่บ้านไม่ได้ก็ตาม แต่เธอก็มีความตั้งใจ เธอรู้ว่าเขาจะต้องชอบมัน