สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน นิยาย บท 433

ตอนที่ 433 สาวใช้ตัวแสบ337

“เขาเป็นเด็กกำพร้าไม่ง่าย คุณก็เป็นเด็กกำพร้าไม่ง่ายเลย ผมไม่ใช่เด็กกำพร้า ผมก็สมควรแล้วที่จะคิดถึงคุณทุกวัน ในใจคุณก็คิดถึงคนอื่นทุกวัน? ” เย่เชินหลินพูดแทรกเธอขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงติเตือน เซี่ยชีหรั่นรู้สึกได้ถึงอารมณ์ของเขา ดังนั้นเลยถอดหายใจออกมายาวยาว พูดเสียงต่ำว่า : “ฉันไม่ได้คิดถึงเขา หลิน ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา ฉันไม่ได้คิดถึงเขาทุกวันจริงๆ ”

“พอแล้ว ถึงแม้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนทำ คุณกลับไปเถอะ! ”

“ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนทำ? หรือว่าเขาทำอะไรผิด? ” เซี่ยชีหรั่นถามกลับ เย่เชินหลินหมดความอดทน โบกมือพูดอย่างเย็นชา : “ออกไป ไม่ต้องถามแล้ว! ถ้าถามอีกจากที่เขาปลอดภัย ไม่แน่อาจจะเปลี่ยนเป็นไม่ปลอดภัย! ”

ถึงแม้จะตัดใจไม่ลงกับสิ่งที่ค้างคา แต่เขาก็พูดออกมาแล้วว่าโม่เสี่ยวจุนปลอดภัย

มีคำว่าปลอดภัยสองคำนี้ สำหรับเซี่ยชีหรั่นก็เป็นคำปลอบใจที่ไม่มีอะไรเทียบได้แล้ว แต่ว่าถ้าเขาปลอดภัยทำไมถึงไม่ติดต่อเธอ? หรือว่าความปลอดภัยที่เขาพูดคือถูกควบคุมความปลอดภัยไว้?

ชั่งเถอะ คำว่าปลอดภัยสองคำนี้ก็ทำให้เธอโล่งใจขึ้นมาก ทำให้เธอมีกะจิตกะใจในการเอาใจใส่เย่เชินหลินขึ้นมาแล้ว

“หลิน คุณ คุณกินข้าวหรือยัง? ” ถึงแม้ว่าเธอจะกลัวว่าการเอาใจใส่ของเธอในตอนนี้จะทำให้เย่เชินหลินโกรธ แต่เธอก็เลือกที่จะพูดออกมา ไม่อยากให้เขารู้สึกว่าในใจของเธอ เขาไม่มีคุณค่าเลยสักนิด

“คุณละ? ”เย่เชินหลินอารมณ์ไม่ดีถามย้อนกลับ

เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว พูดเสียงเบาว่า : “ฉันยังไม่กิน พวกเราไปกินด้วยกัน ดีไหม? ฉันเลี้ยงคุณ! ดีไม่ดี? ”

“เรื่องเล็กแค่นี้ คุณมาหาผมตรงนี้! ” เย่เชินหลินพูดกัดฟันกรอด

เธอได้ยินคำว่าปลอดภัยสองคำนี้ ก็ดีใจแล้ว? แถมยังพูดว่าจะเลี้ยงข้าวเขาอีก ยังยิ้มออกมาได้อีก นี้ไม่ใช่ควรจะตาย ควรจะตายก็คือ เธอแค่ยิ้มเบาๆ สิ่งที่เขาโกรธเธอทั้งหมดก็หายไปหมดแล้ว

ชาติที่แล้วเขาคงเป็นหนีเธอมั้ง?

เซี่ยชีหรั่นเดินมาอยู่ที่ด้านหน้าเขาครั้งที่สาม ถูกเขาดึงเข้าไป เธอล้มตัวลงนั่งบนตักของเขา

เขาไม่พูดอะไร โอบกอดเธอ ริมฝีปากบางบรรจงลงจูบเธออย่างรุนแรง

ไม่กี่วันมานี้ เขาแค่พยายามรักษาระยะห่างจากเธอ เธอก็เหมือนพยายามหลบหน้าเขาเหมือนกัน เธอก็แค่กลัวทนไม่ได้จนพูดออกมา เขาก็แค่ไม่อยากฟังเธอพูด

ไม่กี่วันที่ผ่านมาทั้งสองมีความอึดอัดใจ วันนี้เขาได้จูบเธออีกครั้ง เหมือนกับไม่ได้อยู่ใกล้เธอมาหนึ่งศตวรรษอย่างนั้น

อีกทั้งเธอยังรู้สึกได้ถึงจูบของเขายังมีความโกรธอยู่ด้วย ถึงอย่างนั้น เธอก็ยังคงตกอยู่ในภวังค์จูบของเขา

รอจนเขาปล่อยเธอ ลมหายใจของเซี่ยชีหรั่นก็ยังไม่มั่นคง ทั้งสองคนสบตากัน เธอเห็นการเปลี่ยนแปลงของเขาแล้ว

เรื่องเธอวันนี้นั้นไม่ต้องพูด เป็นเพราะเธอทำเขาไม่พอใจอย่างแน่นอน ในจูบของเขาเมื่อกี้ถึงแม้จะมีรสชาติของการลงโทษนิดหน่อย แต่มันก็หลังจากที่เธอยิ้มให้เขา อีกทั้งการลงโทษก็ไม่ได้ชัดเจนเท่าไร

เย่เชินหลิน บางทีอาจจะมีสักวัน ที่ความสัมพันธ์ของพวกเขาจะสามารถเข้ากันได้ดีมากขึ้น?

หรืออาจจะมีสักวัน ที่เธอพูดชื่อโม่เสี่ยวจุนตอนอยู่ต่อหน้าเขา เขาจะไม่โกรธเลยสักนิด และก็เป็นเหมือนเธอ ที่มองเขาเหมือนกับญาติคนหนึ่ง

วันนี้เธอพูดเยอะมากแล้ว ไม่ควรพูดอะไรไปมากกว่านี้แล้ว ถึงแม้ว่าเธออยากจะถามเขาว่าเสี่ยวจุนทำอะไรผิดกันแน่ ถูกเขาเอาไปไว้ที่ไหนกันแน่ ขอแค่เสี่ยวจุนปลอดภัย เธอก็จะค่อยๆคิดหาวิธีอื่น หรืออาจจะมีบางวันที่เขาอารมณ์ดี เธอพูดคำหวานต่อหน้าเขาทำให้เขาใจอ่อน เสี่ยวจุนก็ไม่เป็นไรแล้ว

“คุณจะเลี้ยงอะไรผม? ” เย่เชินหลินถาม น้ำเสียงและสีหน้าดีกว่าตอนเมื่อกี้มาก

“เหลือเวลาไม่มากแล้ว ตอนบ่ายฉันยังต้องเข้างานให้ตรงเวลา ฉันพาคุณไปเลี้ยงหม้อไฟหมาล่าด้านหลังก่อนนะ”

เย่เชินหลินเลิกคิ้ว ยกมือขึ้นมาหยิกที่แก้มเธอเบาเบา พูดเสียงเบาว่า : “ผมไม่รู้จริงๆ ว่าผมมีผู้หญิงที่รู้จักใช้เงินขนาดนี้ ”

เซี่ยชีหรั่นแก้มแดงขึ้นมาทันใด ยิ้มแบบเคอะเขิน “ก็ไม่ใช่อย่างนั้น แค่เวลาค่อนข้างน้อย แต่ว่า คุณเคยไปกินอาหารสถานที่แบบนั้นไหม? รู้สึกรังเกียจว่าไม่สะอาดหรือเปล่า?”

“ไปเถอะ ผมไม่ได้เป็นคนมีค่าสูงส่งมากมายอย่างที่คุณคิด ” ถึงแม้เย่เชินหลินจะพูดอย่างภาคภูมิใจ แต่ที่จริงงานของเขาก็ไม่เหมือนอย่างที่คนอื่นคิดว่าง่ายและใช้ชีวิตมีเกียรติมั่งคั่งร่ำรวยขนาดนั้น

มีหลายครั้งที่เขาจะลงมือไปทำด้วยตัวเอง มีสถานที่บางโครงการที่อยู่ไกลมาก เพื่อที่จะรู้สถานการณ์ของคนงาน เขาก็กิน นอนตามแบบพวกเขา

จนกระทั่งตอนนี้เขาก็ยังจำได้แม่น มีครั้งหนึ่งอยู่สถานที่ก่อสร้าง สุขอนามัยไม่ดี คนงานทั้งหมดบ่นว่าแมลงวันเยอะมาก

บนโต๊ะกินข้าว เขาใช้ช้อนชิมน้ำซุป ในช้อนหนึ่งคันมีแมลงวันสามตัว แต่ว่าพวกคนงานเอาแมลงวันทิ้ง แล้วกินน้ำซุปต่อ

ต่อมาเขาได้หาสาเหตุ สาเหตุหลักที่สำคัญก็คือสร้างห้องพักคนงานก่อสร้างง่ายเกินไป ไม่มีห้องน้ำที่ถูกต้อง แค่ใช้วัสดุก่อสร้างง่ายๆมาล้อมรอบ อุจจาระและปัสสาวะเยอะ ที่ทำอาหารก็อยู่ใกล้ๆ ก็เลยกลายเป็นแบบนั้น

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาสั่งให้คนงานทุกคนก่อนที่จะเริ่มงานให้สร้างสิ่งอำนวยความสะดวกให้ดีก่อน รับประกันปัจจัยอาหารการกิน ที่พัก และที่อาบน้ำให้ทุกคน

“ถ้าคุณยังไม่สูงส่ง คุณก็เหลือแค่ให้คนมาป้อนข้าวให้คุณกินแล้วแหละ ” เซี่ยชีหรั่นบ่นพึมพำ เย่เชินหลินยิ้มมุมปาก ไม่ได้พูดอะไร

เย่เชินหลินขมวดคิ้ว กำลังจะลุกขึ้น กลับถูกเซี่ยชีหรั่นดึงแขนเสื้อเชิ้ตไว้ เธอส่ายหัว บอกใบ้ให้เขาว่าอย่าไปพูด

ข่าวโคมลอยแบบนี้ นับตั้งแต่เธอเข้ามาในบริษัท ได้ยินทุกวัน จนด้านชาไปหมดแล้ว

แผนโครงการกิจกรรมครั้งนี้ เธอต้องพึ่งศักยภาพของตัวเองให้ชนะให้ได้ ถึงแม้ว่าจะชนะ แต่ก็ไม่แน่ว่าพวกเธอจะยอมรับเธอ แต่เธอก็จะชนะให้ได้

ชนะแล้ว เธอก็จะมั่นใจในตัวเองมากขึ้น เธอสามารถพูดกับตัวเองได้ว่า ฉันไม่ได้พึ่งเย่เชินหลินถึงได้มาทำงานนี้ ศักยภาพและความสามารถของฉันต่างหากที่คู่ควร

“ฉันว่านางเซี่ยชีหรั่นก็ดีนะ หน้าตาก็สวย เป็นคนจัดการเงียบๆ ฝีปากก็ดี แกไม่เห็นวันนั้นที่พูดกับหวูเหม่ยเหรอ เถียงตามไม่ทันเลย หวูเหม่ยเป็นคนยังไงแกไม่รู้เหรอ? ถึงแม้จะเป็นแค่ผู้ตรวจการตลาดพิเศษเล็กๆคนหนึ่ง แต่นางก็เป็นคนสายตาแหลมคม คิดว่าตัวเองมีความสามารถมาก จับใครมาพูดก็ได้ นางไม่ฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น เพราะฉะนั้นเจอเซี่ยชีหรั่นต่อว่าเข้าไป ก็ถึงอกถึงใจดีเหมือนกัน ”

“อั้ยยะ ก็จริง ถึงแม้ฉันจะดูถูกนางแซ่เซี่ยนั้น แต่ว่านางแซ่หวูนั้นน่าสงสารกว่า ใช่แล้ว ฉันเห็นช่วงนี้แซ่หวูไปกับผู้อำนวยการของพวกเรา…… ”

“เงียบๆ ไม่ต้องพูดแล้ว! ใกล้ถึงเวลาทำงานแล้ว พวกเรารีบไปกันเถอะ! ฉันไปจ่ายเงินก่อนนะ แกก็รีบกินหน่อยละ ” ผู้หญิงคนนั้นพูดจบ ก็ลุกขึ้นไปจ่ายเงิน

คิ้วของเย่เชินหลินผูกกันตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้ยังไม่คลายออก ก็นั่งจ้องมองเซี่ยชีหรั่น จนตะเกียบไม่ขยับแล้ว

เขาอยากจะลุกเดินไป พูดกับผู้หญิงขี้นินทาสองคนนั้นจริงๆ พวกเธอไสหัวไปได้แล้ว แน่นอน คนหลังที่พูดว่าเซี่ยชีหรั่นดี ไม่ต้องไป ส่วนอีกคนหนึ่ง รีบไสหัวไปจากเขาเดี๋ยวนี้

ยังมีชื่ออะไรหวูเหม่ยนั้นอีก บริษัทมีคนแบบนี้ได้ยังไง

เขาคิดไม่ถึงจริงๆ ตอนที่เขาโกรธมากนั่น ผู้หญิงคนนี้ดึงเขาเบาเบา เขาเลยไม่ไปโมโห ตอนนี้เขารู้สึกได้ถึงความรู้สึกของเธอแล้วจริงๆ

ผู้หญิงสองคนนั้นไม่นานก็ออกไปแล้ว หลังจากที่พวกเธอไป คิ้วที่ขมวดของเย่เชินหลินก็ยังไม่คลายออก

“ห้ามผมไว้ทำไม? ผู้หญิงของเย่เชินหลินสามารถให้คนพวกนั้นเอาไปวิพากษ์วิจารณ์แบบนั้นได้แล้ว? ”

ความใส่ใจของเขาทำให้ใจของเซี่ยชีหรั่นรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ปากมุ่ยของเธอค่อยๆยิ้มขึ้นมา

เย่เชินหลินโกรธหน้าดำ ถามอย่างเย็นชา : “ทำไม? คำพูดผมมันน่าตลกมากไหม? ”

“ไม่ใช่ว่าคำพูดของคุณตลก ฉันแค่รู้สึกว่าคุณน่ารักมากจริงๆ หลิน ตราบใดที่ชั่วชีวิตนี้ฉันอยู่กับคุณ ก็หนีไม่พ้นเรื่องข่าวลือนินทาพวกนี้ ดีที่ตอนนี้คุณยกเลิกการหมั้นกับคุณส้งแล้ว ถ้าคนอื่นรู้ว่าฉันเป็นของคุณ……ก็จะไม่ได้ด่าฉันว่าเป็นเมียน้อยไร้ยางอาย เพียงแต่ว่า ก็ยังมีคนพูดว่าฉันใฝ่สูง อยากพึ่งคุณเพื่อเลื่อนขั้นอะไรทำนองนั้น ”